Advertisement
Published: November 1st 2007
Hello again,
En toen was de tijd weer daar voor een nieuwe update van mijn Australiaanse avonturen. Inmiddels zijn we dan eindelijk klaar met onze duikcursus, hebben we Cairns definitief achter ons gelaten en zijn we eindelijk begonnen aan de grote trek naar het zuiden. Op het menu stonden vooral de wet tropics, national parks, waterfalls en de continu voortdurende fotojacht op alle dieren die we hier maar tegenkomen. Zo, dat was de update in een notendop voor de mensen met weinig tijd of weinig leeslust!
Dan gaan we nu verder met de daadwerkelijke update, kijken of we hem dit keer weer onder de 1500 woorden kunnen krijgen. Ik vind het zelf ook veel te leuk om te bloggen, dus vandaar dat de verhalen soms wat langer worden dan strikt noodzakelijk. Maar zoals ik het begrijp vinden de meesten het ook wel leuk om te lezen, dus gaan we vrolijk op dezelfde manier verder.
Ik was gebleven bij het restant van de duikcursus. In de vorige update meldde ik dat ik wat problemen had met mijn oren waardoor ik mijn cursus niet kon afmaken. Geen probleem, want ook Robbert en Ton hadden nog duikverplichtingen. Robbert moest zijn cursus
Vuurtje maken
met de Abo's in Peronella Parkook nog afmaken, en Ton had nog een dagje snorkelen gepland staan. Donderdag was het dan de dag van de waarheid voor Robbert en ik, omdat het de laatste cursusdag was. Dit keer was ik voor het eerst wel nerveus voor het duiken, vooral omdat ik bang was dat ik weer problemen met mijn oren zou krijgen waardoor ik de cursus niet zou kunnen afmaken. Maar gelukkig ging het dit keer wel goed en zaten we binnen no time op de zeebodem. De oefeningen en het duiken zelf zijn echt een eitje, dus de cursus was dan ook geen probleem en 2 duiken later hadden Robbert en ik het felbegeerde PADI diploma in de pocket. Vanaf nu mogen we tot maximaal 18 meter duiken, zonder begeleiding van een instructeur, maar wel altijd met een duikbuddy. Ook mogen we allerhande apparatuur kopen, dus het is wel een diploma waar je wat mee kan. We hebben vooral een hoop lol gehad voor, tijdens en na het duiken, en dat is toch het belangrijkste.
Vrijdag was mijn laatste duikdag waar ik nog een stapje verder zou gaan en "adventure diver" zou worden, een soort tussenstap richting "advanced diver". Kort gezegd komt het
Kasteeltje
In Peronella Park er op neer dat ik nog 3 duiken te gaan had en dan weer een x aantal dingen meer mag. Robbert en Ton hadden deze dag niet geboekt, dus ik stond er weer alleen voor. Voordat ik echter het rif op ging stond eerst het afscheid van alle mensen in Cairns op het programma. Het is ongelooflijk hoeveel lol, gezelligheid, hulpvaardigheid en informatie we van iedereen (en met name de staf) in het hostel hebben gekregen en we gaan ze ook zeker missen! Maar ja, all good good things come to an end helaas!
Maar terug naar vrijdag, wederom duiken. Ik krijg er echt geen genoeg van, zeker niet op het fantastische Great Barrier Reef. Dit keer zou de eerste duik naar 30m gaan, waarbij ik dus gecertificeerd deep diver zou worden. Maar het noodlot sloeg weer toe, want ik had weer problemen met mijn oren. Dit keer kon ik ze wel klaren, maar het ging heel langzaam waarbij mijn instructeur zei dat ik moest stoppen en naar boven moest gaan. De reden daarvoor is dat je maar heel kort op 30m diepte kan blijven, waardoor je dus ook vrij snel moet dalen en dat lukte helaas niet. Dus
Mena fall
Wederom @ Peronella Park ik zat al weer met een gezicht op de boot te wachten, vooral boos op mezelf dat het weer niet lukte. Maar dit keer, weer een positieve Ozzie verrassing, zei mn instructeur dat ik mee moest komen om gelijk nog een duik te doen. Dit keer niet tot 30m, maar gewoon een "normale" duik. Wel cool, want hiermee zou ik wel gewoon Adventure Diver worden. Dit ging allemaal wel goed gelukkig. Duik 2 was mijn eerste zonder instructeur, waarbij we vooral op zoek gingen naar onderwater leven, want dit was namelijk een "underwater naturalist" duik. Erg spannend, want dan ben je echt op je buddy aangewezen voor informatie, checks en problemen oplossen. Het ging echter buitengewoon goed! De laatste duik stond in het teken van navigatie, met het meten van afstanden en het navigeren m.b.v. een kompas. Daarna kon de champagne open, want ik ben gecerticeerd Adventure Diver!
's Avonds reden we gelijk weg uit Cairns, richting het zuiden. De grote reis is bij deze echt begonnen! Zaterdag wilden we eigenlijk doorrijden naar Mission Beach, maar onderweg kwamen we langs Peronella Castle. Een kasteel? In de tropische jungle? Hoe kan dat? Dat wilden wij ook wel weten, en het
werd een mooi verhaal. In het begin van de vorige eeuw was er een Spaanse edelman die het plan had opgevat om middenin de jungle zijn eigen kasteel te maken. Volledig handgemaakt, steen voor steen, moet dit echt een enorm werk geweest zijn. Uiteindelijk is het resultaat echt fantastisch geworden, met een prachtig landgoed, kasteeltje, naast een waterval...een droomplaatje! Helaas ging de beste man dood, en overwoekerde het oerwoud het hele stuk. 15 jaar geleden heeft een Ozzie het opgekocht en heeft de heleboel gerenoveerd naar de oude staat. Genoeg voor ons om hier de nacht door te brengen, want ze organiseerden ook een historische wandeling, nachtwandeling en kennismaking met de aborignal cultuur door middel van een soort "bush survival track" waar een aantal gebruiken van de Abo's werden gedemonstreerd. Deze waterval kon via het water benaderd worden, dus we zijn heerlijk aan het zwemmen geweest, rond en door de waterval. Zeer welkome afkoeling, want het was weer dik 30 graden (haha 😉 Tijdens de nachtwandeling werden de waterval en het kasteel verlicht, fantastisch om te zien!
De volgende dag zijn we toch maar verder getrokken. Dit keer reden we wel door naar Mission Beach en hebben we de
middag doorgebracht met een rainforestwalk, op zoek naar Cassowaries. Cassowaries zijn een van de meest aansprekende beesten in Australie. Het is een verre verwant van de struisvogel, maar met de aantasting van zijn natuurlijke habitat zijn de aantallen drastisch verminderd. Helaas konden we ze dan ook niet vinden, maar we hadden wel weer een prachtige wandeling achter de rug. Uiteindelijk maar weer op het strand beland en daar al luierend de laatste zonnestralen meegepikt. Wat een vervelend leven hebben we toch hier 😉
De dag erop stond in het teken van Hinchinbrook Island. Dit is een langgerekt eiland, voor de kust tussen Ingham en Cardwell ( voor de kenners 😉. Hierop bevindt zich de Thorsborne trail, een hike van een dag of 4. We hebben enorm getwijfeld of we dit gingen doen. Het was weer gloeiend heet namelijk, en we zouden dan 4 dagen met veel bepakking moeten lopen, omdat we zelfvoorzienend moesten zijn, dus ook met backpack vol campingspullen. Een aantal mensen verklaarden ons al voor gek, met deze hitte. Het zou echter wel een enorm mooie tocht zijn, over bergen, door het regenwoud, langs de zee en via meerdere watervallen. Uiteindelijk zegevierde de ratio en hebben we
het toch maar niet gedaan. De omgeving is namelijk mooi genoeg om van te kunnen genieten zonder deze enorme opgave. Dit bleek 's middags ook wel, toen we op jacht zijn gegaan naar krokodillen in de mangrovebossen en rond de kreekjes. Prachtige omgeving, maar helaas: geen croc te vinden. Grrr...eerst al geen Cassowaries en nu ook al geen crocs, wat betreft het wildlife spotten kan er nog een hoop verbeteren. We hebben wel onze "Wendy" getest op terreinskills. Een van de paadjes waar we dachten crocs te vinden was namelijk onverhard met kuilen, dwars door de jungle heen. Geen crocs dus, maar wel weer een hoop lol gehad 😊 Uiteindelijk was het enige dier wat we wel gezien hebben een Dugong, oftewel zeekoe. Deze enorme beesten zijn veel zeldzamer dan crocs, maar toch gaf dit niet de voldoening die we zochten 😞
Dinsdag reden we maar weer eens een national park in, dit keer het Girringun national park. Hier bevindt zich de hoogste "single drop" waterval in Australie, 268m. Het was weer fantastisch om te zien, maar ja...we zitten nog steeds aan het einde van het dry season, dus echt heel veel water zit er niet in watervallen, kreekjes
...and waterfall @ night
still @ Peronella Castle en riviertjes. Het is desalniettemin mooi, maar we vragen ons toch steeds af hoe die dingen er uit moeten zien middenin het regenseizoen! We zijn via een loodzware wandeling naar de onderkant van de waterval gelopen, bijna loodrecht naar beneden over losse stenen en uitstekende wortels. Het was het wel waard, want het uitzicht was spectaculair. De nacht wilden we vervolgens doorbrengen bij de waterval, maar we werden zo ongelooflijk gek van de dazen dat we toch maar zijn doorgereden naar het volgende national park. Want ja, het volgende national park is nooit ver weg in Australie 😊
Woensdag was weer watervallen, regenwoud en nog meer lopen. We krijgen zo langzamerhand een conditie waar je u tegen zegt! Deze dag hebben we maar weer eens gedemonstreerd dat we echte Nederlanders zijn. Men neme drie maffe Nederlanders, een kreekje in het dry season (lees: weinig water), je voegt wat stenen en zand toe en voila: je hebt een waterval die droog staat. Ach, af en toe moet je toch kind blijven om het voor je zelf leuk te houden toch? In de middag zijn we doorgereden naar Townsville, een grote plaats en voor de komende dagen ook onze verblijfplaats. Echt
veel is er niet te beleven, maar aangezien we meestal op kampeerplaatsen met vrijwel nul faciliteiten verblijven, zijn we gewoon even toe aan een warme douche, wasmogelijkheden, zwembad en een plek waar we voor een normale prijs inkopen kunnen doen. Zodra je in Australie de steden uitrijdt schieten de prijzen ook de lucht in namelijk. Inherent natuurlijk aan de enorme afstanden en de daarmee gepaard gaande logistieke kosten.
So far, so good. Ik heb mijn update voor mijn doen redelijk bescheiden gehouden, kijken jullie maar wat langer naar mijn foto's dan 😉
ciao,
Rick
Advertisement
Tot: 0.048s; Tpl: 0.015s; cc: 8; qc: 24; dbt: 0.0239s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Martine
non-member comment
Hey you!
Hey Rick, echt super om al je verhalen te lezen, ben in positieve zin jaloers op wat je allemaal beleeft en begin zo langzaam aan te beseffen dat dit iets is wat ik ook gewoon een keer moet gaan doen. Heel veel plezier komende tijd en ook de lieve groetjes van mijn moeder die net een heel verhaal aan je getypt had, wat ze om duistere reden ineens kwijt was (tjsa.. 50+ers en computers.... haha). Ze zal snel wat laten horen. Enjoy, take care en ik hoor weer van je! xx van je nichie