Weekend 1 - Ottawa

---

Zondag 11 september - Ottawa

Vandaag niet zo veel vroeger opstaan dan een weekdag, dus een beetje meer mollo-mollo. Het is deze keer ook maar een rit van 2 uur, geen stress nodig. Gelukkig maar, want heb er geen meegebracht van den Belgique en er ook nog geen tegengekomen...

De gidsen van IKO Romantic Tours zijn reeds present en Marcus zit alweer vol enthousiasme. Onze chauffeur, Marcel, zorgt vandaag mee voor een gezonde portie humor en kennis. Voor Ottawa zijn we met een stuk minder volk dan Quebéc City, dus er is een kleinere bus voorzien. Uiteraard is dat 'much more romantic'! Bovendien zit in naast een echte Casanova, een Zwitserse klasgenoot.





Eerste stop is bij het huis van de eerste minister. Meneer Trudeau is helaas niet thuis, aangezien er momenteel renovatiewerken worden uitgevoerd. Zal nog wel eens binnenspringen wanneer de werken achter de rug zijn. Achter de rug en dus recht tegenover de woonplaats van de Governor General. Zoals jullie (nu) weten, is koningin Elizabeth II het staatshoofd van Canada. Zij wordt vertegenwoordigd door de Governor General, David Johnston, die door haar (of eerder haar entourage) wordt aangesteld.
Justin Trudeau is daarom als eerste minister de hoogste bevoegdheid die wordt verkozen door de Canadese bevolking. Tot zover mijn notendop over de Canadese staat, op naar Rideau Hall!

In het park van Rideau Hall plaatsten verschillende vertegenwoordigers van verscheidene landen over de jaren heen een boom, een soort van traditie. Voor België is er nog geen geplant noch gepland, maar wil me gerust opgeven als vrijwilliger. Mamie Eisenhower plantte er eentje op 13 november, dezelfde dag als mijn vermoedelijke terugkeer.
Eekhoorns zijn hier trouwens lang niet zo schuchter en talrijker. Ze vervangen de duiven in de Belgische parken. Na een rondleiding in het park en een zoektochtje naar wiens land er wél vertegenwoordigd werd, naderden we de middag en begon mijn maag de Brabançonne te grommen. Op naar het Museum of History, voor ze vragen om de tekst aan het gegrom toe te voegen...

Net op tijd in het museum aangekomen om de honger te stillen in de cafetaria. Vrees wel dat ik achteraf nog eens ben aangekomen. Aangezien het terras aan het water lag en er een fris briesje blies, viel de vraag of we binnen of buiten aten. Mijn voorstel om binnen te zitten werd gevolgd door ook diegenen die oorspronkelijk buiten zaten, aangezien die werden geterroriseerd door een bende meeuwen die duidelijk ook honger hadden. Fun fact: Naar het schijnt zie ik er Braziliaans uit, volgens onze Braziliaanse medereizigers...

Honger gestild, dan maar op verkenning door het museum.

Deze periode huist een expositie over Napoléon Bonaparte. Moest toegeven dat ik weinig wist over den Bonne of het meeste al was vergeten, maar hij heeft wel een indrukwekkend leven geleid. Bovendien was hij ook lid van team 1m68. Zijn laatste woorden, dat hij nooit uit collectieve geheugen zal verdwijnen, is vraiment waar.

Fun fact: Er bestaat ook een dorp genaamd Waterloo in Canada, waar onze gids Marcus getogen is. Volgens hem zou een zekere Justin Bieber niet ver van hem hebben gewoond. Dat is een jonge, lokale artiest die stilaan furore begint te maken, misschien raakt hij ooit wel wereldwijd bekend.

Naast de expositie over Polleke was er ook een expositie over de Inuit, de oorspronkelijke inwoners van Oost-Canada, alsook het kindermuseum, wat eigenlijk meer een grote speeltuin is. Doet je wel even terug kind voelen. Er waren nog meer exposities, maar we hadden maar anderhalf uur ter beschikking en waren eerlijk gezegd niet helemaal in een museumstemming (sht, niet doorvertellen). We hebben ook wat minuten genomen om de parlementsgebouwen te bezichtigen aan de andere kant van de St. Lawrence River. Een mooi zicht en een mentale voorbereiding op onze volgende bestemming.



Marcel dropte ons bij de poort naar de parlementsgebouwen, maar liet ons niet gaan voor we het verhaal van Terry Fox hadden gehoord. Deze nationale held was een atleet die een been verloor ten gevolge van kanker. Daardoor liep hij dagelijks een marathon met een prostaatbeen en vroeg hij elke Canadees 1 dollar te doneren voor onderzoek naar kanker. Zijn doel om heel het land te doorkruisen heeft hij helaas niet behaald, aangezien hij halverwege is overleden, maar zijn verwoede poging heeft de Canadezen wel massaal aangezet tot doneren. Jaarlijks houdt men de Terry Fox Run en er werden op verschillende plaatsen in Canada standbeelden van hem opgericht, zoals ook tegenover het parlementsgebouw. Ik was zo onder de indruk dat ik zelf vergeten ben een foto te nemen...



Dan maar door de poort en poseren voor een groepsfoto voor de centennial flame met het parlementsgebouw van Canada op de achtergrond. De centennial brandt normaal gezien altijd, behalve eens tijdens een bezoek van IKO tours...awkward!

Aan weerskanten van de doorgang naar de hal van het parlementsgebouw staat links een leeuw en rechts een eenhoorn. Respectievelijk de symbolen van Engeland en Frankrijk.

Rechts van het gebouw vinden we een standbeeld van de allereerste eerste minister, John A. Macdonald en we bleven de right way volgen langs een groep standbeelden van vrouwen die hebben gevochten voor de gelijke rechten tussen de geslachten. Een ideale plek voor een groepsfoto met alleen de ladies. You go gals!



On continue langs het kanaal, waarlangs sommige Canadezen wel eens naar hun werk durven schaatsen in de winter. Verder langs een gezellig parkje, het spinnenstandbeeld en op naar het muntenmuseum, the Royal Mint. In het museum kregen we een gedetailleerde uitleg over, u raadt het nooit, munten worden gemaakt. De gids liet ons geregeld zijn zin afmaken omdat ik dat in de meeste gevallen deed, werd ik meteen gebombardeerd tot echte econoom. Laat me die illusie even ophelderen, kruiswoordpuzzelkoning klinkt correcter.



Na ons bezoek aan de Royal Mint bezochten we de byward market, waar we vrij mochten rondlopen. Met een klein hongerke bezocht ik een crémerieke waar de uitbater me voor Edward Norton hield. Heb hem maar bedankt voor het compliment en dat hij mag uitkijken naar mijn volgende film. Ik lijk dus op Braziliaanse Edward Norton, interessant...

Aan de byward market is er ook een bakkerij waar president Obama ooit een koekje heeft gekocht dat sindsdien de Obama cookie wordt genoemd. Er hangt een foto van hem met zijn wijze woorden: “I love this country”. Die mening deel ik vraiment!



Tegen 18u verzamelde iedereen voor de terugreis. Terug arrivé in Montréal, trammeke pakken, buske pakken in mijn bed plakken. Vermoeiend, maar waanzinnig weekend!

---