Week 1

---

Ik ben vandaag precies acht dagen onderweg, maar het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik op het Centraal Station de Trein naar Munchen nam.

Het lijkt een eeuwigheid, omdat ik de afgelopen paar dagen al ongeloofelijk veel heb gereisd.

Het begon allemaal met de treinreis naar munchen die 11 uur heeft geduurd, waarna ik vervolgens van 7 uur s'ochtends tot 20 uur s'avonds moest wachten op mijn vlucht naar Cairo.
De vlucht naar cairo viel reuze mee slechts drie uurtjes en ik had drie stoelen voor mezelf.

Twee dagen in cairo doorgebracht wat verschrikkleijk was.
Twintig miljoen inwoners die volgens mij allemaal een auto hebben, geen verkeersregels en politie agenten die liever flirten met al het vrouwelijke schoon op straat dan de orde te handhaven.

Ik heb dus besloten om de avond van de tweede dag te vluchten, weg uit Cairo.
De busrit naar de israelische grens was 6 uur wat op zich wel mee valt, als je niet naast een moeder zit met een kind die in zijn slaap je hele been bont en blauw schopt.
Vanaf de grens direct weer een bus ditmaal van Eilat naar Jeruzalem wat ook weer 6 uur was. Alleen had ik een moeder met een schoppende kind omgeruild voor een Israelische soldaat met een kalashnikov. Altijd gezellig!

Eenmaal in Jeruzalem aangekomen was ik kapot, dus in plaats van sightseeing ben ik maar gaan slapen.

Ik ben nu eindelijk op de plaats van bestemming, en de bloedsomloop in mijn benen, die wat abnormaal was na al die uren zitten in voertuigen met veels te weinig beenruimte, is weer zoals het hoort te zijn.

Het is heerlijk om weer in Palestina te zijn, hoe gek dat ook klinkt. De afgelopen 24 uur heb ik alleen gegeten en vrienden ontmoet. En het is bijna 27 graden, jammer dat ik vrijwel helemaal bedekt moet rondlopen.

---