London Walk from Waterloo Station to Trafalgar Square

---

Z Edgware wzięłam metro: Nothern Line (czarną linię), krora zawiozła mnie prosto do Waterloo Station.



Waterloo Station był otwarty w 1848 roku. Niewiele pozostało z pierwszej wersji budynku, zaledwie dach ponad platformą 18-21,który jest z 1885 roku (nie było tam wejścia, gdyż akurat jest w remoncie). Obecny budynek jest z roku 1922. Główne wejście do budynku jest pomnikiem ku pamięci tych, którzy zginęli w II Wojnie Światowej. Był głównym dworcem dla linii Eurostar łączącym Anglię z Europą aż do 2008 kiedy to Eurostar został przeniesiony do St Pancras Station.



Z dworca Waterloo poszłam ulicą York Road do London Eye przechodząc przez Jubilee Gardens – park zaraz nad Tamizą i obok London Eye. Park został oddany do użytku publicznego w 2012 roku. W słoneczne dni można zobaczyć setki młodych ludzi siedzących na trawie w grupach bądź samotnie. Jest tam również sekcja dla najmłodszych, gdzie mogą sprawdzić swoje umiejętności na linach czy chodzeniu po balikach z drewna (my używaliśmy prawdziwych drzew, no ale to było na wsi)

London Eye – jedna z wielu atrakcji Londynu chociaż ta jest bardzo dobrze rozpoznawana. Zostało otwarte w marcu 2000 r i miało symbolizować przemijający wiek. Koło sięga wysokości 135 m i w ładny słoneczny dzień można zobaczyć panoramę Londynu do 40 km (ale to już było w London Walk No 1- zapomnieliście?).

Wokół London Eye oraz wzdłuż Tamizy w dzielnicy South Bank mają miejsce rozrywki uliczne, gdzie różni artyści przedstawiają swoje umiejętności np. grają na instrumentach, śpiewają czy też tańczą lub stoją nieruchomo, by nieoczekiwanie się poruszyć i wystraszyc.



Poszłam dalej wzdluż tych ciekawostek nadbrzeża by dojść do mostu Hungerford Railway Bridge również znanym jako Charing Cross Railway Bridge. Zanim ten most był wybudowany w tej dzielnicy mieścił się targ Hungerforda, który założył Earl Hungerford w 1692 r. Brunel wybudował most wiszący wzdłuż rzeki by ułatwić dostęp do targowiska. W roku 1845 kiedy firma zarządzająca koleją przejęła targowisko postanowiła rozmontować ten most i przewiozła go do Bristolu gdzie jest obecnie częścią mostu Clifton Suspension Bridge. Ludzie jednak byli bardzo niezadowoleni i zmusili linie kolejowe do wybudowania kolejnego mostu łączącego oba brzegi Tamizy dla pieszych wzdluż mostu kolejowego, co widzimy dzisiaj.

Pomiędzy Hungerford Bridge a Waterloo Bridge mieści się South Bank Centre, które było wybudowane pomiędzy 1951 a 1976 rokiem prze urząd miasta na Festival of Britain, by ożywić to miejsce. Do budynków wybudowanych w tym czasie należą: Royal Festival Hall (który został wybudowany w miejscu, gdzie kiedyś był browar firmy Red Lion), Queen Elizabeth Hall, Hayward Gallery oraz National Film Theatre. Jednym słowem jest to centrum artystyczne.



Kolejnym przystankiem był Waterloo Bridge, który po raz pierwszy był otwarty w 1817 roku ku pamięci Duke of Wellington za zwycięstwo nad Bonapartym. Most w 1923 był wielką ruiną i został zamknięty aż do 1945 roku, kiedy ponownie został oddany do użytku publiczngo. Został odbudowany w większości przez kobiety, gdyż mężczyżni w tym czasie walczyli w II wojnie światowej w Europie.



Ciekawostka:

1. Aby ostrzec statki/barki dostawcze, że most jest w naprawie, spuszcza się belę siana uwiązaną na linie w samym środku mostu. Nie wiadomo skąd wziął się ten zwyczaj, sięga on conajmniej czasów rzymskich. Przestrzega tego każdy most.

2. W XIX w statki przemierzające ocean Atlantycki często były przeładowane i często nie dopływały do celu. Właściciele żądali rekompensaty za straty. W związku z tym Samuel Plimsoll ( British MP) zmusił parlament aby ustalił, że każdy statek będzie miał namalowaną linię pokazującą po ile może być załadowany. Linie te zostały nazwane Plimsoll Lines i są w użytku do dnia dzisiejszego razem z literami WNA i SNA (co oznacza Winter North Atlantic oraz Summer North Atlantic).



Tuż za Waterloo Bridge a przed Blackfriars Bridge znajduje się Royal National Theatre, IBM, ITV Tower/The London Studios, Gabriel’s Wharf i OXO Tower Wharf.



Royal National Theatre (Królewski Teatr Narodowy) – brytyjska kompania teatralna z siedzibą w Londynie, uważana za jedną z dwóch najważniejszych instytucji teatralnych w Wielkiej Brytanii finansowanych ze środków publicznych (obok Royal Shakespeare Company). RNT został założony w 1963, od 1976 jego siedzibą jest specjalnie wzniesiony gmach w centrum Londynu.



Itv Tower/ The London Studios – W tym miejscu są nagrywane programy w większości ITV ale również BBC, Cahnnel 4 czy Met Office – studio, z którego są przedstawiane prognozy pogody. Budynek mieści się na 10 000 m2 i ma 24 piętra.

Gabriel’s Wharf zostało dołaczone do London Studios jako dekoracja, a należało do Browaru Younger. Podobno były to stare garaże.

Oxo Tower Wharf – ten budynek był skonstruowany jako elektrownia dla poczty (Post Office) pod koniec XIX wieku. Z biegiem czasu został przejęty przez Liebig's Extract Of Meat Company (Justus von Leibig – Niemiec baron, chemik organiczny) wynalazł i promował kostki wołowe OXO i miał służyć jako chłodnia. Budynek był w większości zrekonstruowany pomiędzy 1928 a 1929 rokiem, chociaż część stojąca nad Tamizą zachowała swój oryginalny wygląd. Liebig chciał umieścić neony na wieży by promować swój produkt, jednak nie dostał pozwolenia od władz. W związku ztym na wieży wstawił po 3 okna z kazdej strony świata, które ‘’przypadkowo’’ były w kształcie kółka, kwadratu i kółka – czyli tak jak wyglądają kostki wołowe OXO. Reklama przetrwała do dziasiaj, co możecie zobaczyć na zdjęciach. Były propozycję by budynek zburzyć, ale władze się nie zgodziły..



W końcu doszłam do Blackfriars Bridge - mostu nad Tamizą znajdującym się pomiędzy mostami Waterloo Bridge a Blackfriars Railway Bridge. Most posiada łącznie 281 m długości i został poszerzony w 1919r. do 32 m szerokości (pierwotnie 21 m). Został zaprojektowany w stylu włoskim i zbudowany z wapieni oraz od momentu jego otwarcia zostały pobierane opłaty za jego korzystanie. Obecny most został ukończony w 1869r. i składa się metalowej konstrukcji (pięciu łuków), która została zaprojektowana przez Josepha Cubitta.

Most stał się bardzo sławny również poza granicami Anglii w czerwcu 1982 roku kiedy to znaleziono Roberta Calvi – prezesa największego prywatnego banku włoskiego, wiszącego na jednym z łuków z pięcioma cegłami i $14 000 w kieszeniach w trzech różnych walutach. Początkowo myślano, że popełnił samobójstwo jako, że tydzień wcześniej odkryto, że w banku brakuje 400 milionów. W 2002 roku zostało stwierdzone, że zabiła go włoska Mafia. W 2005 roku w Rzymie sądzono 5 podejrzanych, ale sprawę umorzono ze względu na brak wystarczających dowodów.



Minęłam Blackfriars Bridge i kierowałam się w kierunku Millennium Bridge. Tuż przed wejściem na most po prawej stronie mieści Tate Modern - brytyjskie muzeum narodowe międzynarodowej sztuki nowoczesnej. Budynek galerii stanowił niegdyś główną halę elektrowni Bankside Power Station. Znaczna część elektrowni została wyłączona z użytku w 1981. Jednak południowe skrzydło budynku, obecnie w posiadaniu francuskiego koncernu energetycznego EDF Energy, pełni swą pierwotną funkcję do dziś (transformatornia jest źródłem tajemniczego buczenia w hali turbin). Jako muzeum budynek otwarto 12 maja 2000 roku. Od początku istnienia Tate Modern jest uważane za jedno z ciekawszych muzeów na świecie prezentujących sztukę nowoczesną. Można tu zobaczyć obrazy Picasso, Warhol i Dali.



Millennium Bridge (Most Milenijny) – most wiszący nad Tamizą dla pieszych, który łączy dzielnice Bankside z City of London. Most zbudowany został głównie ze stali i aluminium, składa się z trzech głównych części 81 m, 144 m i 108 m. Jego ciężar podtrzymywany jest przez 8 lin nośnych. Most wybudowany został z okazji nowego Millennium i był otwierany dwukrotnie. Do pierwszego otwarcia doszło 10 czerwca 2000 r., jednak dwa dni później most został zamknięty ze względu na silne wibracje przy dużej liczbie użytkowników. Ostatecznie most przebudowano i otwarto 22 lutego 2002 r. Jego budowa pochłonęła ponad 23 miliony funtów.



Mostem doszłam do St Paul’s Cathedral(Katedra Świętego Pawła) – jeden z najbardziej znanych kościołów anglikańskich w UK i budowli Londynu. Znajduje się w samym sercu londyńskiej dzielnicy City of London i formalnie pełni funkcję głównej świątyni tej dzielnicy. Pieczę nad nim sprawuje bezpośrednio Lord Mayor.

Katedra świętego Pawła była budowana jako symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i monumentalność. Ustępuje ona jednak swoimi rozmiarami watykańskiej Bazylice Świętego Piotra w Rzymie, oznacza to, że jest drugą co do wielkości katedrą na świecie. Ma około 158 metrów długości i około 75 metrów szerokości. Wysokość budowli mierzona od posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule wynosi 108 metrów. Budowlę wieńczy kopuła o średnicy 50 metrów, która jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów architektury Londynu.

Wewnątrz katedry znajduje się kilka galerii. Największą popularnością cieszy się Stone Gallery, z której rozpościera się rozległy widok na zakole Tamizy. Druga galeria - Galeria Szeptów (Whispering Gallery) - jest znana ze świetnej akustyki, umożliwiającej porozumiewanie się szeptem z odległości 30 m.

Nabożeństwa odbywają się codziennie wieczorem, a także w niedziele i Boże Narodzenie - to jedyna okazja, by zobaczyć katedrę bezpłatnie, a i tak robienie zdjęć jest tam zabronione.



Od katedry kroki swe skierowałam w stronę Ludgate Hill a następnie Fleet Street, która wzięła swoją nazwę od rzeki Fleet, która obecnie jest częścią podziemnego systemu rzek w Londynie. Fleet Street jest głównie kojarzona jako ulica wydawnicza prasy codziennej, gdzie wydawnictwa działały aż do 1980 roku, chociaż Reuters opuścił swą siedzibę w 2005r. Po drodze minęłam Ye Olde Cock Tavern, który został wybudowany przed XVII w. Po pożarze w 1990 roku, który zniszczył większość oryginalnego ornamentu, budynek jest w ciągłej odnowie. Bywali tutaj Samuel Pepys czy Charles Dickens. Ulica ciągnie się aż do Strand. Ja natomiast skręciłam w Chancery Lane, później w Carey Street, gdzie po lewej stronie minęłam Royal Courts of Justice (o nim napiszę innym razem) i skręciłam w Serle Street by dojść do Lincoln’s Inn Fields – mały park gdzie można usiąść na ławeczce lub na ziemi o odpocząć…co też zrobiłamJ

Po krótkim odpoczynku przy kawie i kanapce przygotowanej w domu postanowiłam ruszyć dalej. Kolejną atrakcją była Royal Opera House na Covent garden. Jest siedzibą towarzystw Opery Królewskiej (The Royal Opera House) i Królewskiego Baletu (The Royal Ballet). Jeden z najważniejszych (obok English National Opera) gmachów operowych w Londynie, słynie z bogactwa oprawy scenicznej i trupy składającej się z najlepszych artystów na świecie.



Covent Garden – było kiedyś pastwiskiem i polem gdzie uprawiano warzywa przy opactwie Westminster Abbey. Pierwszy plac otoczony budynkami wybudowano w 1631 roku, a zaprojektowany był przez Inigo Jones – najsłynniejszego Londyńskiego architekta tamtych czasów. Domy były przeznaczone dla dżentelmenów i panów by mogli się spotykać i dyskutować o wydarzeniach z danego dnia. Covent Garden był najbardziej atrakcyjnym miejscem do zamieszkania do czasów wiekiego pożaru w 1666 roku. Obecnie jest to miejsce, gdzie znajduje się mnóstwo butików i restauracji, gdzie nadal można się spotkać przy kawie i porozmawiać o problemach dnia codziennego.



Swoją wyprawę zakończyłam na Trafalgar Square, aby zobaczyć szkielet konia, który został zaprojektowany przez Hansa Haacke, niemieckiego artystę. Koń, którego można pomylić z dinozaurem zastąpił niebieskiego koguta, który stał na tym piedestale od lipca 2013 roku. Ciekawostką jest, że kogut był zaprojektowany również przez niemiecką artystkę Katharinę Fritsch.



I tak pokonałam 11km!!! A miał to być krótki spacer.

---