Advertisement
Câmara de Lobos
De vis wordt gedroogd Oma, hoe oud is jouw badpak al?
Een jaar of twee, geloof ik.
Jeetje...
We hebben een drukke tijd achter de rug, onder andere met logé‘s. Eerst eind januari de oudste zoon met vrouw en dochtertje. Een bliksem bezoek van een weekend, gelukkig wel een lang weekend. Heerlijk dat we een ruime flat hebben en ze dus bij ons konden logeren. Het weer was half half, maar toch nog goed genoeg om allerlei leuke dingen samen te doen.
Eind april kwam jongste zoon met vrouw en twee zoons, voor een week, en die konden ook bij ons logeren, geweldig toch?
Het is altijd wel even omschakelen van je eigen gang gaan naar intensief met zijn vijven of zessen bezig zijn. Leuk is altijd dat je dan dingen doet waar je normaal gesproken niet zo gauw toekomt, vanwege alle bezigheden. We hebben de lessen en de fitness laten vallen voor die periodes en hebben ons met zijn allen als echte toeristen gedragen. Zo kom je nog eens ergens 😉
De bovenstaande dialoog komt uit de gesprekken die ik had met de kleinzoons als we in het zwembad bezig waren. Ik had geen idee
Dodge bus
op de Pico da Torre dat er zo goed op me gelet werd 😉
(Op tripadvisor onder het alias mollandaise, is te zien welke plekken en restaurants we bezocht hebben.)
Tussendoor nog even een stel Nederlanders (nee, geen bekende) ontvangen die met het cruiseschip Norwegian Spirit een dag in Funchal aanlegden. Twee ervan kenden we al, en die vroegen ons of we iets konden organiseren voor de korte tijd dat ze hier waren (van 10 uur in de ochtend tot 4 uur ‘s middags). Ze wilden graag een rondritje maken om iets van Madeira te zien, en hadden op internet zo’n leuke oldtimer bus ontdekt, een Dodge. Vervolgens een lunch en dan terug naar het schip.
Zij waren met zijn zeventienen, met ons erbij negentien. En laat dat nou net precies het aantal zijn dat in die bus paste!
Niet iedereen kende elkaar voor ze op het cruiseschip stapten. De grote gemene deler was Nelly, die 65 werd en het een leuk idee vond als haar vrienden met haar een cruise maakten.
Toen wij ze aan de kade onthaalden, zetten we Nelly meteen een traditioneel Madeirens petje op. Het stond haar geweldig. Dat vond
ze zelf ook, want ze heeft het al die tijd niet meer afgezet!
We gingen eerst naar het vissersplaatsje Câmara de Lobos, waar we de vissershaven bezochten en koffie hebben gedronken. En natuurlijk vooral veel foto’s gemaakt. De chauffeur had het niet makkelijk want er moest voortdurend geschakeld worden met veel double-clutching vanwege bochten en stijging en daling van de weg. Daarna ging het verder omhoog naar de Pico da Torre. Nou, dat haalde die Dodge dus maar net. Het laatste stukje helling moest knarsend in zijn één genomen worden.
Weer een fotosessie van de uitzichten links en rechts.
Vervolgens terug naar Funchal, want doordat die Dodge niet echt vaart kon maken, moesten we de trip kort houden; er stond nog meer op het programma. En wel een poncha! Bij de Boteco, waar je niet alleen voor poncha komt, maar ook voor de show van eigenaar Israel bij iedere poncha die hij produceert.
Tot slot een lunch aan de haven. Twee tafels op het terras van een restaurant waar we vaker komen. Je zou denken, poeh, flinke groep, negentien personen. Maar binnen zat een nog veel grotere groep… 144 mensen. Meu Deus!
Daarna moesten we
Bloemenfestival
Iedereen doet mee ons door de mensenmassa worstelen. Het was Festa da Flor (bloemenfeest) in Funchal en net die dag zou om vier uur het grote bloemencorso beginnen, dus was het dringen langs de kant van de weg. Maar we zijn doodgewoon met zijn allen de straat opgegaan, die nog helemaal leeg was, en zijn al dansend verder gelopen, onder applaus van de toeschouwers 😉 op naar het standbeeld van CR7. Waar de laatste fotosessie plaatsvond voor wij afscheid namen.
Onze vrienden/kennissenkring is inmiddels groot genoeg dat we via via weer veel nieuwe mensen ontmoeten met nieuwe mogelijkheden voor leuke gebeurtenissen, interessante ontwikkelingen en plezier.
Zo kennen we iemand die samen met een stel Madeirensen een soort netwerk is gestart voor uitwisseling van gegevens, jobs, happenings. De bedoeling is mensen bij elkaar te brengen. De een zoekt dit en kan degene die dat heeft met iets anders plezieren. Dat netwerk heet GIFT.
Zo waren we bij een tentje bij ons om de hoek (Victoria Coffee) een paar weken geleden voor het feestelijk vieren van het 1 jarig bestaan! Dat zaakje schenkt een leuk wijntje heeft aardige happen, prachtig gebak en, voor ons heel belangrijk, geweldige croissants.
We kregen een glaasje champagne ingeschonken als welkom. Dat glaasje gooide ik prompt over Paul heen, die daar dus de hele avond met een natte broek en trui heeft gezeten, want hij had geen zin om zich even thuis te verkleden.
Via GIFT had Betty, de eigenares een clarinettiste ingehuurd, die lekker jazzy deuntjes speelde. Toen ze even op adem kwam, spraken we met haar en vroegen of ze ook bekend was met de saxofoon. Ja hoor. En kun je daar ook les in geven? Ja hoor. Nu heeft Paul dus eindelijk weer eens muziekles. Twee keer per week in de ochtend, als ik naar Portugese les ben.
Ze vindt wel dat hij de notenbalk moet leren. Daar is Paul niet zo kapot van, maar ze zet door en geeft hem zelfs huiswerk op, iets waar Paul helemaal een bloedhekel aan heeft. Hij heeft nu een deal met haar gemaakt, dat er ook tijd wordt genomen om Paul gewoon te laten spelen. Susana speelt voor op de klarinet en Paul speelt het na. Dat vindt hij leuker en kan hij ook veel beter dan al dat notenbalkgedoe.
Intussen zit ik op Portugese les via
het ministerie van onderwijs dat gratis lessen organiseert voor buitenlanders. In mijn klas zit een bonte mengeling van nationaliteiten en leeftijden. Een aantal van mijn medestudenten is rond de zestig, dat zijn veelal Britten. Dan zijn er de Oekraieners en de Russen, die zijn meestal jonger, want veel komen hier om werk te zoeken. En een voorwaarde om als Rus of Oekraiener een visum te krijgen, is dat men de taal leert.
Ook hier spreekt de bureaucratie een hartig woordje mee. Zo moesten wij allemaal een formulier invullen met naam en adres, geboortedatum, nationaliteit, en… de namen van onze ouders! Dat die in de meeste gevallen al lang dood en begraven zijn, doet er niet toe.
Hetzelfde formulier wordt natuurlijk gebruikt voor de schoolkinderen, maar je zou denken dat ze dat even aanpassen voor volwassenen, zeker voor mensen die al kleinkinderen hebben.
Maar het is niets bijzonders, want op het inschrijvingsformulier in het Centro de Saúde werd precies hetzelfde gevraagd!
Zaterdag 23 mei de grote mars tegen Monsanto. Wij doen mee in Funchal. Jullie toch ook allemaal in je eigen omgeving?
Advertisement
Tot: 0.221s; Tpl: 0.016s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.1487s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb