Advertisement
Published: December 27th 2011
Edit Blog Post
vide grenier
onze garageverkoop Je snapt het al, we hebben ons huis verkocht en zijn verhuisd naar de andere kant van ons dorp. (En daarna weer verhuisd, maar dan voor tijdelijk naar Madeira.)
In augustus kregen we bezoek van een stel aardige Nederlanders die al een paar jaar een huis in Frankrijk aan hert zoeken waren en ons huis helemaal zagen zitten. En die na dat ene bezoek per email een paar weken later een bod deden. Na wat heen en weer mailen werden we het eens over de prijs, en over het feit dat wij (voorlopig) beheerders worden van huis, haard en verhuur. Bovendien hielden we een perceel grond, dat vlak boven het huis van de buren ligt, achter om dat later aan de buurman te verkopen. Op die manier konden we wat aan de prijs sleutelen van twee kanten en tot elkaar komen.
In oktober kwamen ze nog een keer om het koopcontract (compromis) te tekenen en een datum voor de overdracht vast te stellen. Toen we van de notaris terugkwamen, hebben we thuis de fles champagne, die al een tijdje hoopvol koud lag, opengetrokken met met zijn vieren soldaat gemaakt.
Voor de avond hadden we een apérootje georganiseerd met de buren
Sanne
onze nieuwe kleindochter en een aantal vrienden uit de straat, om alvast kennis te maken. Dat beviel van twee kanten erg goed. We hadden ook geluk met het weer, we konden zelfs tot een uur of half tien ‘s avonds buiten zijn, en dat half oktober.
De kopers logeerden toen in onze gîte en maakten dus het huis al van heel dichtbij mee. Dat viel kennelijk niet tegen, want ze trokken er een dag op uit naar diverse winkels om meubels en bedden en servies en zo te kopen en dat bij ons in de gîte te stallen. Dat beviel ons wel, want vanaf dat moment was er natuurlijk geen weg terug meer:-)
De akte is nog net voor kerst getekend en - joepie!!! - wij zijn het huis kwijt. Tenminste... we treden dus nog wel op als beheerders en verhuurders, daarom blijft onze bemoeienis bestaan. Maar geen groot tuin- en huis onderhoud meer. Wel zorgen dat die dingen gebeuren, alleen hoeven we het zelf niet meer te doen (en ook niet te betalen!). En ik kan nog lekker zwemmen ‘s morgens als ik daar zin in heb, want het zwembadonderhoud ga ik wel in eigen hand houden.
Uiteindelijk had de overdracht
Champagne at The Vine
een royaal glas Piper Heidsieck voor een royale prijs zelf toch meer voeten in aarde dan wij voorzien hadden. Waarom? Franse bureaucratie, zullen we maar zeggen. Notarissen lusten daar wel pap van lijkt het. Bovendien moet je overal zelf achteraan. Uit zichzelf doen ze over het algemeen erg weinig richting hun klanten. (Dat geldt voor banken ook vaak trouwens.)
De koper liet de keus van de notaris aan ons over. Nu valt er bij ons in de buurt niet veel te kiezen. Er zit een notaris in Buis en er is een kantoor met twee notarissen in Vaison. We dachten er goed aan te doen de notaris in Vaison in de arm te nemen, omdat we daar ook destijds de koopakte hadden getekend, dus alle stukken waren in hun bezit. Dat zou tijd sparen, dachten wij. De notarissen waar wij mee te maken hadden gehad, waren allebei met pensioen en hun zoon respectievelijk schoonzoon hebben sinds een jaar het zaakje overgenomen.
Wij hadden dit keer te maken met de zoon. Een dwarrel van heb ik jou daar. We hadden een afspraak met hem apart om de koopakte (compromis de vente) voor te bereiden. En al die tijd dat we aan zijn bureau zaten hadden we het gevoel dat hij
kerstochtend
spaanse bubbles in eenpersoons flesjes, perfect voor de brunch heel ergens anders was met zijn gedachten en dat wij hem steeds tot de orde moesten roepen. Tijdens het tekenen van het compromis was hij ussendoor nog zijn emails aan het checken.
Zelfs op Madeira zijn we nog druk bezig geweest met emails en belletjes naar koper en notaris om alles voor de kerst rond te krijgen. Nu is communicatie niet echt een “fort” van de Fransen, maar die notaris en zijn klerk spanden echt wel de kroon. Pas als je ze echt onder druk zette, gebeurde er iets.
Dit gevoel hebben we gehouden tot uiteindelijk de maandag voor kerst de overdracht plaatsvond. Onze koper was minstens zo ongeduldig al wij en hij had al ruim tevoren laten weten dat de financiering rond was. Maar op het notariskantoor bleven ze maar traineren. Waarschijnlijk was er een berg aktes af te handelen voor het kantoor de 23e dicht ging.
Intussen was de koper al helemaal voorbereid om de kerst in zijn/onze stulp te vieren, maar hij wilde het liefst dat het dan zijn eigen stulp was.
Eind augustus werd onze familie verblijd met de geboorte van een kleindochter en toen reden wij uiteraard in september naar Nederland om dat wonder
Funchal
in feesstemming te aanschouwen en met haar supertrotse ouders een glas champagne te drinken. Verder natuurlijk ook meteen de andere kleinkinderen en kinderen bezocht. En nog wat vrienden ook. Dat alles in vijf volgepropte dagen.
Inmiddels waren wij al een tijdje druk bezig om alles op te ruimen wat we niet mee wilden nemen. En dat was vele malen meer dan wat we wel meenamen naar ons nieuwe huis. Spullen die we al die jaren verzameld hadden, en waarvan een groot aantal zelden of nooit gebruikt werd, niet te geloven wat een berg. Dat merk je pas goed als je er allemaal vanaf wilt.
We hebben een paar keer een garageverkoop gehouden, die heel aardig bezocht werd en waardoor we eindelijk veel dingen die we al jaren maar lagen te liggen, kwijt raakten.
Dat neemt niet weg dat we aan het eind met een aanhangwagen en twee auto’s vol spullen naar de vuilstort reden.
Tussen het inpakken in het ene huis en het uitpakken in het andere, heb ik nog even in het ziekenhuis gelegen. Ik had namelijk het lumineuze idee om even op een stoel te staan en twee vazen van een hoge billy te pakken en wat lager te zetten. Dat lukte allemaal prima, maar toen ik van de stoel afstapte, gleed ik weg en viel, op mijn pols en die brak. Ik heb het nodige aan scheldwoorden uitgebraakt, ik was zo ontzettend boos op mezelf. Midden in een verhuizing je pols breken, hoe stom kun je zijn?
Op de “Urgences” in Vaison werd een foto gemaakt en inderdaad was de pols gebroken. De arts daar vroeg waar ik geholpen wilde worden. Ik wilde het liefst door dr. Bean geholpen worden, Flip Mertens van de Clinique de Provence in Orange. Dr. Bean bleek in Marseille te zijn, maar kon de volgende ochtend (zaterdag) opereren. Ik moest me me later in de middag melden in de kliniek. We konden nog naar huis om mijn spullen te pakken en een hapje te lunchen.
Buiten dat het ontzettend lullig uitkwam wat de verhuizing betreft, kregen we de volgende dag ook nog eens bezoek van Paul’s neef MM, die kwam de volgende dag met het vliegtuig naar Marseille. De eerste dag heeft hij dus doorgebracht met gezellig lunchen met Paul, rondkijken in Vaison en daarna naar Orange om mij op te halen. Want ik kon laat in de middag weer naar huis. Dr. Bean had me ‘s morgens om 10 uur geopereerd, de pols rechtgezet en er twee pennetjes in gedaan om hem recht te houden.
Als altijd was hij weer even enthousiast en gedreven. Hij kwam ‘s middags met de fiets naar de kliniek. Ik stond net voor het raam, want ik was het zat en wilde graag weg, net als Paul en zijn neef, toen ik hem zag aankomen op zijn racefiets. Hij wuifde me naar beneden, waar hij zijn kantoor heeft.
Alles had ik al ingepakt, dus ik kon zo weg. Alleen mijn röntgenfoto’s nog even meenemen. Die waren nergens te vinden. De verpleeghulp werd er helemaal wanhopig van. Ze zocht de hele afdeling werd af, maar ze waren spoorloos.
Ik moest toch terugkomen over vier weken om het gips eraf te halen, dus ik haal ze dan wel op, zei ik.
Later belde dr. Bean me op om te vertellen dat de foto’s terecht waren: ze lagen nog op de brancard!!!
En nu zitten we in een hele leuke flat in Funchal en hebben we hier al twee champagnesessies achter de rug. Eentje op het dakterras van een naastgelegen hotel op de datum van overdracht, en eentje thuis bij onze kerstbrunch. Dat gaat goed, want nieuwjaar zit er aan te komen en de champagne staat al koud!
Advertisement
Tot: 0.042s; Tpl: 0.011s; cc: 10; qc: 25; dbt: 0.0246s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb