Bon voyage Nuthin Wong

---

Wij hadden Clive's jonk “Nuthin Wong” de afgelopen weken nog steeds in de haven zien liggen, en maandag zat Clive weer op de pier met zijn klaptafeltje met boeken. Hij zat nog steeds op een videocamera te wachten die via de Fedex naar hem onderweg was, en ergens in Porto was blijven steken. Maar hij zou de volgende dag moeten aankomen.
Clive wil nl. over de rest van zijn reis niet alleen verhalen en foto's maken, maar ook filmen en dan op DVD zetten.
Oorspronkelijk was de bedoeling terug te keren naar Canada, na twintig jaar onderweg te zijn geweest. Maar via email had hij weer eens contact gehad met een oude vriend, die op de Marquesas Eilanden (noordelijk van Tahiti in de Pacific) was neergestreken en vroeg waarom hij niet even langs kwam zeilen.
Dat trok hem wel aan, want eigenlijk had hij niet veel zin om naar Canada te gaan. Veel te koud. Bovendien, zei hij, krijg ik volgend jaar pensioen (ja, de man is al bijna 65 en zeilt nog als een hippy over de oceanen), dus heb ik financieel wat meer speelruimte. Ik ga naar de Marquesas!
Wat je gelijk hebt, zeiden wij, carpe diem.
Clive nodigde ons uit om daar ook langs te komen. Die vrienden hebben kennelijk een soort gastenbedoeninkje op een van die eilanden, met eigen groententuintje en zo. Het is natuurlijk niet naast de deur, dus daar moeten we wel een paar jaar over nadenken.

Naast Clive op het bankje zat een gitarist die wij al een paar keer hier en daar in de straten van Funchal hebben zien optreden. Een broodmagere Duitser van achter in de veertig. Hij heet Peter en is inmiddels een jaar of zes aan het rondreizen, of zwerven, het is maar net hoe je het bekijkt. Hij was vorig jaar in de provence, en had het daar erg naar zijn zin gehad. Een liter wijn was veel goedkoper dan een liter melk!!
Hij logeert in de jeugdherberg van Funchal en loopt iedere dag met zijn hele hebben en houwen op straat, want in de jeugdherberg zijn geen aparte slaapkamers en ook geen lockers. Zijn geld verdient hij met zingen en gitaarspelen.
Hij is niet de enige straatartiest. Er is ook een Oekraïens meisje dat een soort zither heeft en speelt en zingt, twee Italianen die virtuoos gitaar spelen, klassiek, Spaans, maar ook jazzy. Daar heb ik een videootje van op facebook gezet, maar dat kan ik alleen maar met facebookers delen, helaas.
En verder twee standbeelden. Spanjaarden die zich iedere dag weer verkleden en beschilderen als standbeeld. Hij in het grijsgroen, zij goudkleurig. Ze staan altijd tussen Grand Café Golden Gate en het Café do Teatro, een meter of vijftien van elkaar vandaan.

Een paar dagen geleden had het Oekraïense meisje zich geplaatst tussen die twee standbeelden. En die waren daar dus niet tevreden mee. Ze zullen gedachten hebben, als mensen eenmaal wat aan die muzikante gegeven hebben, dan slaan ze ons over. Dus wat deden die twee gluiperds? Ze riepen er een politieagent bij en vertelden dat die oekraiense geen vergunning had. Peter stond net bij de Golden Gate en zag het allemaal gebeuren, en hoorde later het verhaal van de Oekraïense.
Peter had ook geen vergunning en hij is naar het stadhuis gegaan om te informeren wat hij moest doen. Daar kreeg hij van een aardige dame een document op officieel stadhuispapier met zijn naam en de vermelding dat hij in de straten van Funchal mocht zingen en spelen. Legeskosten? 0 euro.

Clive vroeg of hij niet even een privévoorstelling wilde geven daar op de pier (nu hij toch officieel mag), voor hij weer de stad inging voor het serieuze werk. Nou, dat wilde Peter wel, en hij zong voor ons In the port of Amsterdam, van Jacques Brel, die het overigens vaker in het Frans zong, Dans le port d'Amsterdam. Eerlijk is eerlijk, Brel was tien keer beter. Maar Peter live op de pier in Funchal heeft natuurlijk ook wel iets.
Later vertelde Peter, dat Brel zijn laatste jaren in de Marquesas had gewoond en daar ook begraven was. Clive had nog nooit van Brel gehoord (!), maar het lied sprak hem wel aan, dus hij zou eens op internet kijken. En het graf wilde hij ook gaan opzoeken.
Hij had Peter overigens uitgenodigd om mee te varen naar de eerste stop, het Canarische eiland La Gomera, zo'n 660 km van Madeira. Ze kwamen nog steeds een bemanningslid te kort op de Nuthin Wong, en dat betekent meer wacht lopen voor ieder. Peter moest er even een nachtje over slapen, maar hij had er wel oren naar.
Clive wilde dus op dinsdag vertrekken nadat de camera was aangekomen. Rond een uur of twaalf dacht hij. De camera zou om elf uur bij de Marina worden afgeleverd. Wij beloofden hun te komen uitzwaaien en wat foto's van het vertrek te maken.

Dinsdag stonden we rond elf uur op de pier. De Nuthing Wong lag er nog net zo bij als de vorige dagen, maar we zagen er net op dat moment een roeibootje van wegvaren met twee mensen erin. Een ervan was Clive. Hij zag ons ook, want hij stopte met roeien om naar ons te zwaaien.
Aangekomen in de haven stapte hij met zijn (veel jongere) vriendin Sylvie uit het roeibootje met een armvol 5 liter lege waterflessen, die hij achterliet bij een van de waterpunten langs de steiger.
Daarna ging hij de camera halen en wij streken neer bij zijn stamcafeetje. Inmiddels was Peter ook aangekomen, bepakt en bezakt, en dus dacht Clive dat hij meeging naar La Gomera. Maar Peter had de hele nacht liggen woelen en uiteindelijk het gevoel dat hij niet de “cojones” had om mee te gaan. Hij herinnerde zich nog levendig een tocht van vier uur op de ferry van Denemarken naar Noorwegen. Hij was de hele weg strontziek (net als veel andere passagiers) en had zich de rest van de dag aan wal nog steeds beroerd gevoeld. En misschien was hij ook te veel “Einzelgänger” om te passen in het clubje aan boord van de Nuthin Wong, dacht hij. Bovendien wist hij niets van zeilen en wachtlopen.

Clive kwam terug met de camera en ging meteen door naar de douane voor het nodige papierwerk en daarna nog even naar de markt voor wat laatste inkopen. Een uurtje later was hij terug. Hij stopte bij ons tafeltje en realiseerde zich op dat moment dat hij de camera niet bij zich had. “Blast, left the camera at the market!”
Gelukkig dat er mobiele telefoons bestaan. Hij belde zijn Sylvie (die hij overigens Lucy noemt) en die essemeste hem even later terug “Got it”. Poeh, wat een opluchting.
Intussen was Clive Peter weer aan het bewerken. Het wachtlopen was toch geen probleem. Je deed het altijd met zijn tweeën, gedurende zes uur, waarin je elkaar om het uur afwisselde aan het roer. Daarna had je twaalf uur vrij. Wat heet, er waren natuurlijk talloze andere klusjes te doen dan. Bovendien konden ze wel wat extra muziek gebruiken aan boord!
Om een uur zei Clive, kom op, ik ga naar de Policia Maritima om ons uit te schrijven, en dan kunnen we je meteen als bemanningslid aanmelden. En ja hoor, Peter stond op en liep achter Clive aan. Hij keek nog wel even vragend en een soort van hulpeloos om, maar vijf minuten later kwam hij als gedeclareerd bemanningslid van de Nuthing Wong terug.

Oké, we vertrekken om twee uur, zei Clive. Ik ga een hamburger eten en het internetcafé in. Peter gaat nog een uurtje zingen bij de terrassen. Zien we jullie straks?
Uiteraard. Wij gingen ook wat eten, en dan zouden we om twee uur terug zijn op de pier om hen uit te zwaaien.
Maar om twee uur was er niemand te bekennen. De boot lag nog te deinen in de haven, het roeibootje lag nog aan de kade en de lege flessen hingen nog aan het waterpunt.
We hebben tot drie uur heerlijk in het zonnetje gezeten. Maar toen moesten we weg want Paul had om vier uur zijn laatste saxles bij Ollie. Jammer, jammer.
Gelukkig heeft Ollie vanaf zijn (les)zolder een schitterend uitzicht over de baai en de haven van Funchal. Toen we aankwamen lag de boot er nog. Een minuut of tien later, zag ik hem langzaam de haven rondvaren, de zeilen werden gehesen, en daar ging hij, op weg naar La Gomera. Begeleid door de tonen van het toepasselijke “Stranger on the Shore” van Mr. Acker Bilk (clarinettist), vertolkt door Ollie en Paul op de sax.

Het ging zo van bovenaf gezien erg langzaam, de wind was wat weggevallen. We lazen later op het internet, dat als je een lekker windje hebt dat gunstig in de zeilen valt, je op een snelheid van een knoop of vijf à zes kunt rekenen. En dat is al niet echt veel, dus met minder wind, ook minder snel.
Ik zal de foto's naar Clive emailen en dan horen we later wel hoe ze gevaren zijn:-)

Volg de avonturen van de Nuthin Wong en haar bemanning op:
http://www.nuthin-wong.blogspot.com/

---

Photos

Nuthin Wong
deinend in de haven

Clive & Peter
Daat zitten ze op een bankje aan het eind van de pier

Peter zingt
speciaal voor ons

Peter's schoenen
niet te dichtbij komen!

de twee Spanjaarden
zijn zich aan het transformeren tot standbeeld

Clive & Scarlett
in de late maandagmiddagzon

Sylvie & Clive
lopend over de steiger, een beetje wazig, zal wel aan mij liggen

tender to the Wong
Clive's roeibootje

waterflessen
straks niet vergeten te vullen

Bij het stamcafé van Clive
de afspraak wordt gemaakt om elkaar om twee uur weer te treffen

Nuthing Wong
nog steeds aan het deinen

vertrek
even rondvaren in de haven, zeilen hijsen

ik is klein...
...maar ik ga lekker verder weg

nog meer stipje
allemaal vanaf Ollie's zolxder