Op zoek naar Flipper

---

Een week geleden wilden we we weer eens echte toeristen zijn en hebben we ons aangemeld voor een vaartochtje met de catamaran Seaborn II. Op zoek naar Flipper.

Uit de haven wegvarend om half elf, legde een van de bemanningsleden de werking van het zwemvest uit. Daarna vertelde hij dat achter hem de bar was, die iedereen natuurlijk al gezien had met de duidelijke bierpomp, en de flessen poncha en madeira. In de haven was het nog rustig vaarwater, maar eenmaal buitengaats werd de deining steeds forser. Paul loopt nogal snel groen aan op zee, maar op een catamaran heeft hij veel minder problemen. Wel is het belangrijk dat hij een goeie zitplaats kiest, liefst in het midden van de boot waar de schommeling het minst is, en de blik op een vast punt richten wil ook wel helpen.

Wij gingen niet onder zeil, want dat neemt voor zo'n relatief korte tocht (3 uur uit en thuis) te veel tijd in beslag. Soms moet er namelijk een flink eind uit de kust gevaren worden om de dolfijnen te ontmoeten. Op het dak stond een van de bemanningsleden met een verrekijker de horizon af te turen, op zoek naar flippertjes. Iedereen speurde mee, maar het duurde toch bijna anderhalf uur voor we gezelschap kregen van die zwemmende leukerdjes.
Grappig was dat dit in eerste instantie een doodse stilte veroorzaakte, iedereen keek en filmde ingespannen. Daarna barstte het commentaar los en iedereen wees naar een andere dolfijn. Lastig filmen en fotograferen overigens. Want ze bleven op de meest onverwachte plekken opduiken.
We vonden het een geweldige belevenis. Ik zou hier graag in de zomer een keer voor terugkomen en dan zelf meezwemmen, dat lijkt me helemaal het einde.

En toen ineens zwommen ze weg, misschien waren er nog andere boten waar ze een afspraak mee hadden;-) Net mooi, waarschijnlijk, want het werd tijd om terug te varen.
Dat deden we via Câmara de Lobos, een vissersdorp op 10 km van Funchal. Naast het dorp ligt een 580 m hoge uit zee oprijzende klif, de Cabo Girao. Het bemanningslid dat ons allerlei wetenswaardigheidsjes vertelde, zei dat deze klif de hoogste van Europa is. Zoekend op het internet las ik dat Kaap Enniberg, op de Faeroër Eilanden, de hoogste vertikale klif is in Europa met 754 m. En dat de Cabo Girao op de tweede plaats komt.
Nou ja, een kniesoor die daarop let als je er onder vaart en de gondeltjes van de kabelbaan als kleine stipjes langs die rotswand ziet bewegen. De gondeltjes vervoeren de landbouwers die onderaan de Cabo hun groentetuinen hebben. Het is de enige manier om er te komen. Daar wil ik ook nog wel eens in zitten. Lijkt me spectaculair.

Intussen leven we maar door alsof we hier wonen. Dat betekent dat we ook af en toe een dokter nodig hebben, helaas.
Eerst was Paul aan de beurt. Hij had ineens last van perifere lichtflitsen in zijn linkeroog, en op dat moment leken er ook meer spinnewebben en vliegjes (ook wel mouches volantes genoemd) door zijn gezichtsveld te bewegen. Tja, dat is toch altijd even schrikken, vooral als je op het internet leest dat zoiets met loslaten van de retina te maken kan hebben. Doktoren genoeg in deze stad, en onderweg naar de sportzaal hadden we een oogartsenkabinet gezien. Daar kon Paul diezelfde middag terecht.
Het duurde allemaal wel even, want hij moest tussendoor geholpen worden. Na een half uurtje wachten werden er eerst wat metingen gedaan door een van de allervriendelijkste assistentes. Geen narigeid te bekennen, ook de oogdruk was in orde.
Een minuut of twintig later kon hij bij de arts zelf terecht. De man sprak wat gebrekkig Engels, maar we konden elkaar toch aardig begrijpen. Bovendien was zowat al zijn literatuur in het Engels, dus kon hij ons dingen laten lezen, dat hielp.
Hij heeft Pauls oog heel grondig onderzocht en zag wel dat er veel krasjes zaten in het zogeheten glasvocht achter de lens, maar geen scheurtjes. De arts deed zijn uiterste best om zijn verhaal goed over te brengen en allerlei geschriften werden erbij gehaald om duidelijk te maken wat hij precies wilde zeggen. Hij dacht dat de mouches volantes met het normale verouderingsproces van het glasvocht te maken had . En dat de lichtflitsen geleidelijk aan weer minder zouden worden. Zo niet, dan zou er meer onderzoek moeten volgen.
Voor eventueel geïnteresseerden: PVD, ofwel posterior vitreous detachment
Maar inmiddels is het flitsen minder en zijn de spinnewebben en mouches volantes weer op het oude niveau teruggekeerd.

Het tweede doktersbezoek was voor mij. Ik had (en heb) last van een opgezette rechtervoet. Niet dat hij heel dik was, maar wel opgezet en pijnlijk met lopen. Toen dat een week geduurd had, vond ik dat ik er maar eens naar moest laten kijken.
Onze verhuurster, Adriana, had ik gevraagd, waar ik het beste naartoe kon gaan. Ze raadde mij het Madeira Medical Center aan, vlak bij de markt, op vijf minuten lopen van de flat.
Een hypermodern medisch centrum met allerlei faciliteiten, waaronder een eerste hulp. De receptionist wees ons de eerste hulp aan, en de receptionistes daar stonden me in het Engels te woord. Ik moest even wachten. Voor Paul geen probleem, die had zijn laptop mee genomen en zat op zijn gemakje te “beursen”. Ook al zo'n plek in Funchal waar je gratis wifi tot je beschikking hebt. Net als overal in het centrum, op de markt, langs de boulevard, noem maar op.

De dokter was een bijna twee meter lange Tsjech wiens Engels niet geweldig was. Hij sprak beter Tsjechisch en Portugees, maar daar ben ik nou weer niet zo sterk in.
Hij keek fronsend naar mijn voet, voelde, boog en kneep en wilde weten waar het wel en niet pijn deed. Hij schreef wat op en nam me mee naar de receptioniste. Die zette me in een rolstoel en reed me het hele centrum door naar de röntgenafdeling. Daar moest ik wachten tot er even ruimte was voor me, waarna er een paar foto's van de voet werden gemaakt.
Die foto's kreeg ik even later in handen en ik werd teruggereden naar de eerste hulp.

De dokter fronste nog wat meer, want hij had geen idee waar die voet nu zo dik van was geworden. Overmatig gebruik, dat zou kunnen. Ik had door al het lopen dat we hier doen, wat extra last van mijn linkerbeen/heup/knie, waardoor ik de rechtervoet misschien meer belast heb dan anders. Dat zou kunnen, dacht de dokter. Een stressfractuurtje, ook wel vermoeidheidsbreukje genoemd. Dat kan een haarlijnscheurtje zijn, of alleen maar een knikje in de schil van het bot.
Of iets met necrose, afstervend weefsel door falende bloeddoorstroming, daar gaat je voet kennelijk in eerste instantie ook van opzetten. Dat laatste leek hem overigens minder waarschijnlijk omdat hij het bloed goed door mijn aderen voelde stromen.
In ieder geval was rustig aan doen het advies. Dus minder lang achter elkaar lopen, veel met het been omhoog. Bovendien kreeg ik een recept voor antiontstekingspillen en voor een spray mee. Als het na 14 dagen nog niet over was moest ik terug komen. Dat is komende dinsdag. Het is een stuk beter, heb nog maar af en toe pijn met lopen en de dikte is afgenomen. Maar helemaal over is het nog niet. Ik kijk het nog maar even aan.

Gewoon doorgaan met ademhalen, rustig lopen, niet te lang achter elkaar, veel fruit eten, veel zon pakken, lekker wijntje drinken, en vooral je niet druk maken.

Vaak gaan we er tegen de avond ook nog even op uit, boulevardje pikken, meelopen in de pantoffelparade. Soms zien we dan een cruiseschip wegvaren, altijd weer een mooi gezicht. De tourhelicopter stijgt voor het laatst op van het strand om terug naar de basis te vliegen voor de nacht. De lantarens gaan aan en Funchal krijgt een mooi schemerig aanzien.

Laatst liepen we de pier even op en helemaal aan het eind zat een man achter een campingtafeltje met een paar boeken erop.
Hij bleek de eigenaar/kapitein te zijn van het schip/jonk dat we al een paar dagen in de haven voor anker hadden zien liggen, de Nuthin Wong. Hij vaart al sinds 1991 de wereld rond. Daar houdt hij een blog van bij en in 2008 heeft hij een boek van zijn belevenissen tot dan toe uitgegeven, No Fixed Address. Dat boek probeert hij in iedere haven aan geïnteresseerden te slijten. Hij had een vrolijke kop en een stevige hand, en zei enthousiast dat hij in het boek allerlei spannende avonturen neergepend had, over stormen, ontmoetingen met piraten en meer van dat soort dingen. Wat moet het kosten, vroegen wij? Wat de gek ervoor geeft. Deze gek had er 15 euro voor over.
http://www.nuthin-wong.blogspot.com/

We laten hier wat boeken achter, maar daarvoor in de plaats komt dus dit boek, samen met nog twee boeken die ik gewonnen heb... met een poëziecompetitie. Hoe bestaat 't, zou Pauls moeder gezegd hebben. Ik hou namelijk helemaal niet van gedichten, een enkele daargelaten.
Elke maand is er in The Brit (een Engelstalige maandkrant over Madeira) een Reader's Competition. Ze zetten twee regels neer, waar je drie regels van jezelf aan moet toevoegen.

In de februari-uitgave stond:
An ode to February
I know her so well

Mijn vervolg was:
I love the days getting longer
The sun ever stronger
And my spring feelings swell
(net als mijn voet!!!)

Je reinste sinterklaasrijmelarij:-)

Ik heb dus twee boeken gewonnen. Het eerste is The Leeds Quiz Book: 1000 questions covering the club's history. Over Leeds United... pfff
Het tweede heet: The Mercury Man: Freddy Mercury in my life. Dat gaat over een vrouw die na de dood van Freddy Mercury communiceert met zijn geest. Tjeetje, al niet veel beter, in mijn optiek dan.
Maar ja, een gegeven paard moet je niet in de mond kijken. En wie weet kan ik er iemand anders nog een plezier mee doen.

---