Dag 1 - 6, 10 uur, 1350 km, bed #1, Van Amsterdam naar Ste Maxime

---

Hoe neem je afscheid? Echt afscheid nemen heb ik niet gedaan. Ik weet dat ik iedereen die ik tijdelijk achterlaat in Amsterdam of die zelf ook spoedig vertrekken, naar Engeland of andere verre oorden zoals Utrecht of Delft, weer zal zien. Toch stond ik de laatste paar minuten voor vertrek op perron nummer 15 van het centraal station enigszins te trillen op mijn benen. Gelukkig was Lois daar, mijn rots in de branding, om mij te escorteren richting Sainte Maxime waar Maria, Tessa en Kai op ons zouden wachten. Het was mijn eerste lange treinreis van velen die nog zouden komen met als hoogte punt een reis van Ekaterinburg naar Irkutsk die 53 uur zal duren. In totaal zal ik rond de 195 uur in de trein door brengen. Dat wil zeggen dat ik 8 van mijn 53 dagen op reis in de trein doorbreng. Vandaar was ik bij aankomst in St. Raphael behoorlijk opgelucht dat het treinreizen me niet enorm tegen was gevallen.

St. Raphael ligt aan de Cote d' Azur en dat is zo erg Frankrijk dat men over het algemeen niet erg goed Engels kan en wil praten. Met andere woorden werd mijn stoffige Frans (in de vierde laten vallen) op de proef gesteld. Vanaf St. raphael namen we de bus naar Ste. Maxime la Nartelle, waar we bij de bushalte werden opgehaald door Maria en Kai, want Tessa lag te pitten.

De volgende morgen werd ik vroeg wakker, de anderen sliepen nog dus het was stil rond het huis. Ik opende de terrasdeuren en liep, nog in mijn nachtkleding gekleed, het terras op. De zon scheen nog niet zo fel in de strakblauwe hemel en een frisse wind streek door mijn haren. Ik liep het trappetje af naar het prive zwembad en liet daar mijn nog vermoeide voeten van de vorige dag in het glinsterende water bungelen. Zo gezeten, met mijn rug naar het huis, was mijn uitzicht de strakblauwe Middelandse Zee. Door de hoge groene heggen rond de huizen viel er niets de zien van de buren en waande ik mij alleen op de berg. Zie hier het begin van mijn eerste Bouquet roman.





Ik verwacht niet dat ik de komende tijd op een meer luxieuze plek zal verblijven. Ik verwacht ook niet dat ik de komende tijd op nog saaiere plek zal verblijven. De dagen hier bestonden uit af en op de berg lopen om boodschappen te doen, zwemmen, eten en slapen. Meer doen was geen optie. Ik verlangde eigenlijk ook niet meer dan dat. Voor Maria en Tessa was het hun rustplek en eindbestemming van ruim drie weken interrailen, voor mij was het een rustig begin van zeven weken reizen. De vierde dag besloten we zowaar ietwat af te wijken van ons normale programma en liepen we naar beneden om daar de bus te pakken naar Ste Maxime om in Ste maxime boodschappen te doen. Wij dachten busje komt zo, maar busje kwam maar niet. De emotie die me ertoe dreef een duim in de lucht te steken was zowel hoop als complete wanhoop, iets wat ik kan beschrijven als een ' what-the-hell stemming'. Mooie dingen komen vaak uit een ' what-the-hell stemming', zo ook nu. Ik had me even omgedraaid en op dat zelfde moment had Maria, of was het Lois, met hun charmante lifters pose zowaar een automobilist aan de haak geslagen. Momenten later zaten we allemaal, nogal verbijsterd, gepropt op de achterbank van een vreemde. De vreemde in kwestie was een zongebruinde Fransoos van midden veertig. Hij was bepaald niet arm, te merken aan zijn auto, verzorgde uiterlijk en het feit dat hij in de buurt woont. Vooral was het te merken aan de tips die hij ons gaf; ' koop gewoon een autootje, zo eentje waar je geen rijbewijs voor nodig hebt. Iedereen heeft die. Zie je hier, zo eentje.' of ' Je moet je boodschappen niet halen, je moet ze gewoon bestellen dan komen ze die langsbrengen.' Maar vooral: " Hier is de Lidl, maar ik rijd nog een stukje verder daar heb je de Carrefour. Je moet niet naar de Lidl de kwaliteit in de Carrefour is veel beter." Toen hij de parkeerplaats van de Carrefour opreed zette hij nog even een live versie van Guns and Roses' 'Knocking on heavens door' op. Hij voelde zich misschien weer even jong, ik vond het wel grappig.

Ik had liever de Lidl gehad, maar Carrefour deed het ook. De volgende missie was een lift terug regelen. We waren ons ervan bewust dat we extreem veel geluk hadden gehad dat we met z'n vieren een lift hadden kunnen krijgen, dus besloten we, om de zaak te versimpelen, op te splitsen. Het bleek echter niet nodig te zijn want bij het zien van het naderen van een Nederlandse kentekenplaat sprong ik een paar keer over enthousiast op en neer en wilden ze ons best alle vier meenemen tot het centrum van Ste. Maxime. Daar aten we een ijsje en ditmaal splitsten wij ons wel op. Maria en ik kregen al snel een lift van een Frans paar die op vakantie was in de omgeving. Lois en Kai moesten een half uur langer wachten tot een oude Fransoos hun wel wilde meenemen en afzette bij de voet van de heuvel waarop ons huisje ligt. Daar kregen zij een lift omhoog terwijl Maria en ik omhoog waren gelopen (jaloers!) van de beheerster van het gebied die hun een mini tour langs de huizen van bekendheden gaf en zo ook tussen neus en lippen door het huisje van Eric Clapton aanwees (weer jaloers!). Al met al waren we ongeveer tegelijk bij het huis, waar we met z'n allen het zwembad in sprongen en daar hebben we, in het zwembad, Limoncello gedronken en getoast op de absurditeit van het leven.

De volgende dag hebben we, in plaats van ons gebruikelijke uitstapje naar de supermarkt een uitstapje gemaakte naar de tennisbaan. daar hebben we in volle zon en zonder schoenen getennist. Het is leuk, maar je krijgt er blaren van onder je voeten en je gaat zweten enzo en bah, dus het zwembad was, zoals altijd, het beste antwoord. Ik heb geleerd hoe je moet klaverjassen, maar ik ben het alweer vergeten (sorry Kai).

Het is een vreemde plek, of tenminste, ik vond het een vreemde plek. Al die villas geplakt tegen de bergen allemaal heel luxe en heel prive, ieder een eigen auto ieder een eigen zwembad, liet mij voelen alsof ik nu in een geheel nieuwe en exclusieve sfeer was. Saint tropez is er maar een boottochtje vandaan en dat viel te voelen, aan de Fransoos met zijn Guns and Roses en aan de Nederlanders op vakantie. De hele plek was het soort idyllisch dat je mooi zou moeten vinden, maar het was gemaakt, gekunsteld het was noch smaakvol nog lelijk, ik vond het geen aantrekkelijke plek.



Ik heb een beetje issues met het toevoegen van fotos maar ik heb er pittig veel dus die komen allen later wel.



A dieu!

(Ik ben nu in Moskou dag #17, moet wat dingetjes inhalen)

---