Advertisement
Published: January 12th 2013
Edit Blog Post
Op 28 december 's avonds aangekomen in Hoi An ben ik meteen gaan slapen wegens hevige hoofdpijn. De volgende ochtend voelde ik met nog slechter en stond op met een grieperig gevoel. Waarschijnlijk iets opgedaan in Sapa waar ik niet echt voorzien was op de kou met mijn overwegend zomerse kledij.
Op 29 en 30 december heb ik dan ook niks kunnen doen omdat ik te ziek was. Het stond mij wel in staat mijn blog eens een ferme update te geven wat nodig was.
Ik heb dus jammer genoeg niks van Hoi An kunnen zien en verplaatste mij op 31 december naar het naburige Hué met de Trein vanuit Da Nang. Daar had ik mij voor nieuwjaar een Hotel geboekt omdat de weinig Hostels die er in Hué te vinden zijn allemaal volgeboekt waren. Op de trein kwam ik een paar mensen tegen die ik respectievelijk had leren kennen in Bangkok en op mijn Ha Longbaai boot. Ik werd uitgenodigd om samen nieuwjaar te vieren wat ik ook gedaan heb, zij het wel vrij rustig want ik was nog niet hersteld van mijn verkoudheid. In Hué zelf was met nieuwjaar niet zo veel te doen, een beetje vuurwerk en
wat simpele versiering hier en daar. We zijn met een groep mensen eerst iets gaan eten en nadien naar een bar geweest. Rond 3 uur was ik kapot en ben ik gaan slapen. Op 1 januari had ik niks gepland uit principe dus die slaan we dan ook maar over.
Op 2 januari verplaatste ik me naar een Hostel in de buurt voor mijn 2 resterende dagen hier. Na het inchecken ben ik de stad ingetrokken om die wat te verkennen en kwam al vrij snel terecht aan de ingang van de citadel de voornaamste bezienswaardigheid hier. Die citadel is volledig omgeven door een muur van 2 op 2 kilometer met een ferme gracht ervoor. Ze is enkel via brugjes met toegangspoort te bereiken. De bouwwerken van de citadel waren in 1804 gestart.
Toen op 31 januari 1968 het noord Vietnamese leger samen met de Vietcong grote delen van de stad veroverden waren de Amerikanen aanvankelijk niet van plan om de historische structuren plat te gooien. Naarmate de strijd heviger werd en er meer slachtoffers vielen aan Amerikaanse zijde verdween deze instelling langzamerhand. Van de 169 gebouwen blijven er maar 10 over. Sinds 1993 is het UNESCO werelderfgoed en
de laatste jaren is men bezig aan grote restauratiewerken. De grootste daarvan moet tegen 2015 klaar zijn.
Naast de citadel liep ik nog wat door de straten die allemaal nogal veel weg hebben van de straten in Hanoi. Er zit bijzonder weinig variatie in de architectuur van de kleine huizen en gebouwen hier waardoor het vrij snel begin te vervelen eigenlijk. Ook word je om de 50 meter wel eens aangesproken voor een Taxi rit, motorbike rit of wat dan ook. Het begon op de duur echt afgezaagd te worden 😊
De dag erop werd ik om 6 uur opgepikt voor een tour van de gedemilitariseerde zone (DMZ). Deze zone was tussen 1954 en 1976 een gebied van enkele kilometers breed ter hoogte van de 17de breedtegraad en was door de Genève akkoorden van '54 de scheindingslijn tussen noord en zuid tot er permanente verkiezingen zouden plaatsnemen voor de eenmaking. Dat duurde echter iets langer dan gepland...
Van het oorlogsverleden in deze streek en Vietnam in zijn geheel blijft na 37 jaar niet veel meer over. Ik bezocht de Doc mieu base, een leger basis dat ooit tot het Amerikaanse leger toebehoorde. Toen zij die basis verlieten
plunderde de locale bevolking alles wat ze maar konden vinden om te verkopen als schroot metaal of voor het maken van een geïmproviseerde woning. De mensen die in dit gebied terug kwamen wonen waren zeer arm en zagen zwarte sneeuw gedurende jaren mede ook door de vele explosieven die niet waren ontploft en de gevolgen van al de chemische brol dat massaal over dit gebied werd gedumpt waarvan agent orange de bekendste is.
Wat wel nog overblijft is wat gerestaureerd oorlogstuig in de vorm van een C-130, wat tanks en 2 helikopters alsook wat loopgraven en bunkers.
We bezochten ook het Ho Chi Minh trail, dat jarenlang werd gebruikt om wapens, munitie, eten, enz .. te smokkelen van noord naar zuid. Vandaag staat er een gedenkteken voor een brug en als men je er niet op zou wijzen, zou je er waarschijnlijk geen aandacht aan besteden. Hetzelfde gaat trouwens op voor meerdere zaken tijdens de tour.
Wat wel indruk maakte en goed onderhouden werd zijn de Vinh Moc tunnels. Dit tunnelcomplex werd gebouwd om de burgerbevolking een schuilplaats te bieden tegen de bombardementen van de Amerikanen. De tunnels gaan tot 30 meter diep omdat de Amerikaanse luchtmacht bommen
ontwikkelde die tot 10 meter diep schade konden aanrichten. Een 60tal families leefden hier en er werden 17 kinderen geboren waarvan de meesten nog in leven zijn. In tegenstelling tot de Cu Chi tunnels in de buurt van Ho Chi Minh zijn de Vinh Moc tunnels vrij makkelijk te bewandelen. Die eerste moet je op sommige plaatsen op handen en knieën doorkruisen. Dit complex was dan ook bedoelt voor de strijdkrachten.
Aangekomen in het hostel na een lange dag, ontmoette ik eindelijk nog eens een Belg uit Gent en samen met de andere mensen van onze kamer aten we iets in de buurt en dronken we iets op mijn laatste dag in Hué.
Advertisement
Tot: 0.162s; Tpl: 0.014s; cc: 14; qc: 61; dbt: 0.077s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb