Ko Pha Ngan, snorkelhemel

---

Dit eilandje is het middenste van de 3 eilanden. 1: Koh Samui, 2: Ko Pha Ngan, 3: Koh Tao.
Alledrie bekend vanwege 'duikscholen' en snorkelcentrums. Hier is het een waar paradijs voor zonnekloppers – blanken die snel een bruin kleurke en wat huidkanker willen krijgen-. De toeristen zie je volop van 's morgens vroeg (rond 8 uur liggen de eerste op het strand) tot het donker word. Ook viel het ons op hoeveel klinieken er waren op het eiland. Echt veel!

Aan onze baai, Chaloklum Ban hadden we heel veel geluk één van de weinige toeristen te zijn. We waren gedurende ons verblijf de enige toeristen in het ganse bungalowresort! De eigenaars waren op vakantie dus was het met de 2 personeelsleden te communiceren. Wat vaak grappige situaties opleverde want geen één van de 2 kon Engels spreken en wij kwamen niet verder dan de 'menu' uit ons hoofd te leren, khap khun ka (dankjewel), sawa dee (goeiedag) en de ganse tijd glimlachen. We gingen de hele tijd naar hetzelfde restaurantje in de 'grote' straat – Texas restaurant. Heerlijke Thaise keuken! Echt om je vingers van af te likken (alhoewel dit niet mag in Thailand – is onbeleefd) enfin...iets duurder dan de 'stalletjes' maar hier zijn er tenminste wel mensen die er eten. Tip: als je voor het eerst naar Azië komt is Thailand een goed land om te beginnen reizen. Vele mensen spreken wel een beetje Engels, het eten is superlekker klaargemaakt en niet te pikant (voor een faràng gebruikt men geen of slechts 1 pepertje), goedkoop land, prachige stranden, natuur, goeie bungalows, westerse toiletten,...

Als je naar Texas restaurant gaat probeer de Liquid Lunch. Verse kokosnoot, appelsap, gember en veel liefde! We missen dit drankje zo hard!

Verder kan je heel wat snorkelen en zwemmen op dit eiland. We huurden voor 2 dagen een brommer en daar was ook al een verhaal aan te vertellen! Op het moment dat we gingen aanzetten uit de motorbikegarage gebeurde er een ongeval met een jonge biker. De jongere (rond de 16) was met zijn familie aan het rijden. Vader stopt, zijn broer stopt de andere jongen probeert ook te stoppen maar er kwam zand in zijn wiel terecht met gevolg dat zijn stuur blokkeerde en hij direct op de grond lag! In een mum van tijd stond hij terug recht, zijn papa kwaad, zijn mama kwaad, de jongen viel op de grond en dan hadden we allemaal door van 'oei, t'is toch iets ernstigs'. Als EHBO hulpje schoot ik naar de mensen toe en hielpen we hem in de motorbikegarage. Daar legden we de man uit dat hij zo snel mogelijk een ambulance moest bellen. Hij stelde eerst voor om de familie te voeren naar het ziekenhuis want hij wist het ziekenhuisnummer niet! Zeg! Stel je voor, iemand die het ziekenhuisnummer niet weet! Dus Jan begon zijn 'eilandenplan' uit te halen om het nummer te zoeken. Na een tijdje had een andere persoon van de bikeshop het ziekenhuis verwittigd en het kon nog een tijdje duren vooraleer er iemand ging zijn!
De jongen viel terug van zijn stokje en toen zagen we dat zijn hand helemaal los hing van zijn arm – alé het ging er nog aan maar was verdraaid en duidelijk gebroken-.
Ieeeeeeeeeh , daar was het EHBO -hulpje helemaal niet op voorzien (ik dus). Als halve apotheker hebben we hem enkele paracetamols gegeven zodat hij toch iets minder pijn had. Zijn familie was er ten slotte om hem te steunen. Zijn papa gaf nog een reclamatie aan zijn zoon en was erover aan het klagen tegen mij! Daar kon ik echt niet tegen! Ik zei dat ongevallen nu eenmaal gebeurden of je nu in Thailand op een brommer reed of in Duitsland. De man begreep me en bedankte me voor mijn hulp en zei dat hij wat stom reageerde en dat zijn zoon zijn steun wel nodig had. Ouders hé!

Een 4 tal dagen later besloten we om naar het eiland ernaast te gaan: Koh Tao. Koh Tao is bekend vanwege de duikscholen.
Jan wou wel een duikcursusje volgen...

---