Advertisement
Published: February 10th 2008
Edit Blog Post
Ola amigos!
Onze laatste dagen als toerist hebben we in Chitwan, een prachtig nationaal park doorgebracht.
We gingen met de bus naar Chitwan maar aangezien er geen zitplaatsen meer waren, zijn we maar op het dak gaan zitten. In het begin was dat super (zalig uitzicht)maar na een tijdje begon het toch koud te worden en zo’n dak is niet bepaald comfortabel. Je mag ook niet teveel letten op de rijstijl van de chauffeurs en niet naar beneden kijken als je voorbij de rand van een afgrond scheurt...
Op weg naar Chitwan zijn we gestopt om te gaan raften. Rond deze tijd van het jaar staat er nog genoeg water om een wilde tocht te maken.Carsten, onze stoere Deen wou een watervalletje afdalen zonder zich aan het touw van onze boot vast te houden. Toen hij overboord sloeg, was er toch even paniek maar na wat roepen en zwoegen konden we hem in onze boot trekken.
Chitwan is een beschermd gebied dat heel wat toeristen trekt. De Nepalezen rijden er in het dorp op hun olifant rond en brommers en auto’s crossen er gewoon voorbij.
Elephant riding was een leuke ervaring; we ondernamen een tocht door de jungle op de
rug van een olifant. We konden een neushoorn van heel dichtbij bewonderen maar een tijger kregen we niet te zien. We zagen enkel nog wat resten van een hert dat net verslonden was. Aangezien er niet veel tijgers meer zijn, moet je heel veel geluk hebben om er een te spotten. In navolging van Hilde en Geert (In de Gloria) namen we de dag erna de tripstick ter hand en gingen we de jungle in. Vooraleer we aan onze junglewalk begonnen, gaf onze gids een paar tips. Als er een neushoorn op je afkomt, klim dan zo hoog mogelijk in een boom en probeer stil te zijn. Als er een beer op je afstormt, maak dan veel lawaai, sla met stokken op de grond en schop tegen de bomen. Toen vroeg ik mij af wat we moesten doen als we beide dieren zouden zien.Echt geruststellend waren de verhalen van onze gids niet maar onze bende woudlopers is toch veilig thuisgeraakt.
’s Avonds waren er in het dorp traditionele dansen van de Tharu’s. Vooral de peacockdance (om de natuurgoden te danken) vond ik grappig. Jammer dat er zoveel Koreanen en Japanners de rust kwamen verstoren met hun flitsende camera’s.
Ons bezoek
aan het elephant centre was ook enorm verrijkend. Over de hele wereld zijn er maar 2 centra waar olifanten worden gekweekt. ’t Is ongelooflijk hoeveel eten zo’n kolos naar binnen werkt. Een gemiddelde olifant slaapt slechts 4 uur en houdt zich voor de rest hoofdzakelijk met eten bezig. Het centrum krijgt heel wat buitenlandse steun want het voedsel voor alle olifanten kost heel wat geld.
3 februari; gedaan met chillen!
Maandag werd ik naar het weeshuis (Light for new Nepal) gebracht. Het weeshuis bevindt zich in de achterbuurten van Kathmandu.
Toen ik er aankwam was het toch even schrikken; we wonen met 14 mensen op 1 verdieping. Er zijn slechts drie slaapkamers en we beschikken maar over 1 kast.
De kindjes zijn enorm lief! Er zijn 11 weeskindjes en ze zijn dolgelukkig met al het materiaal dat ik uit Maldegem heb meegebracht. Nog eens bedankt voor jullie hulp.
We eten slechts twee keer per dag (altijd rijst met groenten) en ik moet toegeven dat ik nu al geen rijst meer kan zien. Er ontbreken hier zoveel elementaire dingen. Toen ik hier aankwam was er zelfs geen zeep; de kindjes wasten zich al 2 weken met regenwater.
Elk kind heeft
ongeveer twee paar kleren en zijn of haar schooluniform. De kleren zijn bijna versleten en de meeste broekjes krijgen we niet meer proper.
We hebben enkel in de voormiddag stromend water, dat brengen we via een tuinslang naar boven.
’s Morgens moet er dus hard gewerkt worden; zich wassen, afwassen, kleren wassen en tonnen drinkwater vullen. We staan om 6u of half 7 op.
Om 9 uur breng ik de kindjes naar school, maar deze week zijn ze bijna niet geweest omdat er nationale stakingen waren. Blijkbaar wordt er hier enorm veel gestaakt en de leerkrachten staken maar al te graag mee. Onze kindjes gaan naar een staatsschool en als ik het zo bekijk dan is het onderwijs van een zeer laag niveau.
Ik probeerde een gesprek aan te knopen met de leerkracht Engels maar die begreep mij niet altijd... De privescholen zijn beter maar het weeshuis heeft niet genoeg geld om de kindjes erheen te sturen.
Om 3 uur ga ik de kindjes afhalen en dan help ik hen bij hun huiswerk.
’s Avonds zitten we met de buren rond een kampvuur. ‘k Ben blij dat de buren Engels spreken, dan kan ik mij toch eens deftig uitdrukken.
In het weeshuis speel ik alle dagen hints. Als ik iets wil zeggen, dan gebruik ik mijn gebrekkige Nepalese woordenschat en ik voeg er wat gebaren aan toe. Dat leidt soms tot hilarische situtaties...
De Nepalezen hebben andere gewoonten. Ze vinden het heel normaal dat mannen hand in hand op straat lopen. Mannen en vrouwen kunnen dat niet doen. Een koppel mag op straat of in het bijzijn van anderen geen knuffels geven of een zoen of een hand...
Elke vorm van intimiteit moet in de slaapkamer plaatsvinden.
Aan tafel worden er heel wat slurpgeluiden gemaakt en een boer moet ook kunnen. Als de vrouwen ‘the fart position’ aannemen, dan hou ik mij op afstand.
Zowel mannen als vrouwen spuwen enorm veel; op straat, uit het raam, vanuit de auto...
Tot zover al mijn indrukken. Vandaag is er de hele dag elektriciteit! Het werd wel eens tijd want die powercuts zijn enorm frustrerend...
Pheri Betaula!
Chaadani.
PS: Lies en Steven, proficiat met de geboorte van Stien.
Advertisement
Tot: 0.115s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.088s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.1mb