Advertisement
Jeetje, 2-1 tegen Brazilie... Wie had dat gedacht? En wie had gedacht dat we deze wedstrijd op het platteland van Mongolie niet zouden missen? (Nederland-Japan ging namelijk gedeeltelijk aan ons voorbij vanwege een dronken mongool die tegen ongeveer de enige electriciteitsmast in het dorp aangereden was...)
Vanuit Tibet ging de trein richting Mongolie en zo passeerden we met tussenstops: Golmud, Xining en Hohhot. In Hohhot verbleven we een week om goed uit te zoeken over het hoe en wat van Mongolie, maar ook omdat we er zo lekker van de straat konden eten en maar geen afscheid konden nemen van de Chinese keuken. De grensovergang van China naar Mongolie was nog even lastig, we hadden een visa van Tibet mee, dus daar moesten de Chinezen nog even goed, nog een keer goed, en nog een keer uitgebreid naar kijken voordat we het land mochten verlaten. De Chineze bussen werden vervangen door jeeps en russische busjes: Welcome to Mongolia!
Na gewend te zijn geraakt aan de Chinese en Nepalese cultuur en gang van zaken, viel de Mongoolse cultuur ons rauw op het dak. Bij de poging een kaartje te kopen vanuit het nietszeggende grensplaatsje Zamyn Uud naar Ulaanbatar, bevonden we
onszelf voor een geheel uit glas bestaand loket met een klein gaatje waar net je hand doorheen paste. Het nut hiervan werd ons al snel duidelijk: het blijkt dat Mongolen nooit geleerd hebben in de rij te wachten. De manier van handelen hier is ophopen, duwen, schreeuwen, twee mensen die je kent voor laten staan en de rest blokken en hun alle kaartjes laten opkopen, op de vuist als je het niet eens bent en zo snel mogelijk je hand en je paspoort (wat je nodig hebt voor het kopen van een kaartje) door het kleine gaatje in het glas pierken. Daar komt bij dat vodka de nationale drank is, en het niet geheel ongebruikelijk is om een zatlap tegen het lijf te lopen. Gelukkig voor de mongolen wordt de nationale drank telkens meer vervangen door bier, gelukkig ook voor ons want de mongolen zijn redelijk temperamentvol en gebouwd als opgeblazen kleerkasten; daar wil je geen ruzie mee dus... Twee uur duwen, trekken en frustratie verder, bevonden we onszelf nogsteeds in dezelfde 'rij' en was het ons met ons beperkte Mongoolse spraak, niet gelukt een kaartje te bemachtigen (In tegenstelling tot vele mongolen die allemaal de trein binnen een uur
konden nemen). Voor ons was het dus een dagje stuck in de woestijn. Met behulp van een enorm behulpzame Indiase man die in dit gat woonde om een restaurant te openen, bemachtigden wij voor de volgende dag twee hard-sleeper kaarten.
De supermarkten boden ons veel keuze in geimporteerde goederen, weinig fruit (er kan niks zelf verbouwd worden vanwege het extreme klimaat), een aantal groenten en natuurlijk goedkope drank. Zamyn Uud zelf was een beetje een troosteloze bedoening: een aantal betonnen gebouwen, houten omheiningen om het gebied dat men geclaimd heeft, een hoop zand en stof en hier en daar in de verte een ger (mongoolse nomadentent). Het was dus niet erg om het plaatsje de volgende dag weer te verlaten, echter niet voordat de trein volgepakt werd met goederen. De restrictie van twee bagagestukken per persoon werd door Mongolen ruim overschreden en de conductrice die hier een stokje voor wilde steken werd gewoon omvergewalsd... Mooie introductie tot Mongolie dus. Het dieet van de Mongool werd in de trein al snel kenbaar gemaakt: hompen vlees, vleesballen, verpakt vlees... De bak met groenten die wij opentrokken werd dus met veel nieuwsgierige ogen bewonderd haha😊
Eenmaal in Ulaanbatar, ik moet zeggen
na een prachtige nacht trein-slaap, hadden wij de waarschuwing van de Indier nog vers in het hoofd zitten: ga niet met de taxi die je opwacht bij het treinstation, ze rekenen je tien keer zoveel en als je niet betaald wordt je in elkaar gemept en moet je evengoed nog betalen... Goed. Deze mannen liepen we dus voorbij en voor ik het wist werd er naar mijn petfles die aan de zijkant van mijn backpack zat gegrist. Evensnel had een Mongoolse big mama de dief al een hengst gegeven en het ding werd vervolgens in mijn handen geretourneerd: we ondervonden aan den lijve het zakkenrollerprobleem in Ulaanbatar (Nu was het bij mij alleen mn petfles, maar verhalen van andere mensen over geld, fotocameras, pasjes etc etc deden ons goed op onze spullen passen in het vervolg). En dit bleek nodig want bij Frank werd een heuze poging tot rollen uitgevoerd... Wij kwamen gelukkig alleen met de schrik vrij.
Een hevige aankomst, maar een prachtige homestay vonden we bij de al te vriendelijke student Bayka die in de zomer een homestay runt. Zo keken we de eerste wedstrijd van Nederland-Denemarken in een grote tent, met zijn hele familie en twee
andere Nederlanders (natuurlijk uitgedost in het oranje😊). De oergezellige tent werd voor de volgende wedstrijd verruild voor het duurste hotel in Mongolie: de familie wilde ons dit laten zien. Dus zaten we in een enorme kelder, met nog patserige zuilen dan die van de romaanse tempels, met ieder een eigen fateuil... Het geeft wederom een beetje de Mongoolse cultuur weer: grooooote autos, groooote hotels, en kledij die overeenkomt met de nederlandse kamper. Desalniettemin een heel gezellige avond en de gastvrijheid van de Mongolen werd aan ons zichtbaar.
Het Russische visum was een boekwerk aan regeltjes, maar na drie dagen hadden we aan alle eisen voldaan en zouden we het stempeltje na 10 werkdagen kunnen ophalen. Twee weken vrij in te vullen dus 😊 Op de zwarte markt schaften we een tent aan en overige campinggear (wat eigenlijk niet meer was dan een etenstas en een gastankje gege) en zo konden we vertrekken richting het westen. Aangezien er geen tot weinig georganiseerd vervoer in Mongolie bestaat, gaan veel touristen in een tour. De mogelijkheid tot liften en hier en daar openbaar vervoer was echter niet uitgesloten en dus werd dat ons plan de campagne aangezien we dan de vrijheid voor
onszelf hielden.
Het eerste stuk reizen was een eitje: slechts 1,5 uur gezocht naar het busstation, slechts 1,5 uur gewacht voordat het busje vertrok (het systeem van is het busje vol en heb ik zin om te gaan is hier van toepassing), slechts 1 keer stoppen voor lunch, 2 keer om goederen af te leveren en 1 keer voor het afkoelen van de motor, gereden over een geasfalteerde weg, weliswaar als tourist de minste plekken in het busje (d.w.z. tussen de stoelen in, een bil op de bank, een bil eraf), maar na 6 uur mochten we ons vestigen in een echte ger in Kharkorin 😊 Onderweg zagen we de welbekende graslanden, een hoop paarden, hier en daar een ger, een hoop geiten/schapen/koeien en ook een hele hoop karkassen (vanwege de strenge winter zijn er een hoop dieren gesneuveld), rotspartijen en zandduinen. Een prachtige zonsondergang bij de tempel en een aardige Mongoolse dame als eigenaar van het ger-kamp verwelkomden ons op het platteland van Mongolie. Op een dieet van verse melk in de koffie, verse yoghurt met muesli en het aanwezige fruit (vooral appels), goed BRUIN brood (jaja dat hebben ze hier😊) en een zelfgekookte maaltijd in de avond
op ons gasstelletje, lieten we het Mongoolse vleesdieet links liggen.
Vanuit Kharkorin naar de volgende plaats, Tsetserleg, ging geen georganiseerd vervoer en dus was liften het plan. De enige bus die vanuit Ulaanbatar naar deze plaats ging zat al vol en dus was onze hoop gevestigd op de locals. Na 1,5 uur werden we door een personenauto opgepikt; onze liftkwaliteiten hadden zich bewezen😊 Wat wij nog niet wisten was dat de weg vanaf hier niet meer geasfalteerd zou zijn, en dus was het een hoop gehobbel, gebobbel en rechtstreeks door grasvelden rijden, hier en daar toeteren voor een koe/schaap of paard en weer verder. Na een uur rijden was het tijd voor de lunch (of dat was iig wat wij ervan begrepen, er wordt gestopt en vaak weet je eigenlijk niet waarom) en wij werden in de beste kamer neergeplant met een Mongoolse kop thee (thee met melk, geen 80 scheppen suiker als in Nepal gelukkig). Ondertussen ging de personenauto er met al onze spullen vandoor en vanwege de snelheid en aparte manier waarop dit gebeurden, stonden we als twee mongolen (haha) de auto na te kijken... Gelukkig hadden we onze waardevolle spullen (geld/pasjes/ipods) bij ons, maar de rest
stond in de auto... Na een kwartier in spanning gezeten te hebben, keerde de auto gewoon terug; deze was slechts een ander persoon wezen oppikken... Met een man meer, vertrokken we na deze 1,5 uur stop dus richting einddoel. Een opa met kind hing half over mijn schoot, de airco die aanstond blies meer stof dan er op de weg te vinden was, een hoop hobbels en een aantal ik-weet-niet-waarom-nou-weer-stops verder, legden we deze 130 km af in 5 uur. We werden gedropt aan de rand van de stad Tsetserleg, waar we prachtig mooi konden kamperen (al moesten we om 9 uur nog eten, een tent plek vinden en deze opzetten, voor het donker zou worden om 10 uur...). Het eten was heerlijk, de tentplek minder want de plek op de berg was steiler dan we gedacht hadden... Een paar blaffende zwerfhonden hielden ons (eigenlijk vooral mij-->Judith) goed wakker en alert in de nacht, goede reden om de volgende dag een nieuwe plek te zoeken...
De volgende ochtend worden we vrolijk opgewacht door een nieuwe kwispelende vriend, die niet van onze zijde zou wijken totdat we het gedeeltelijk pitoreske Tsetserleg na vijf dagen verlaten. Omdat de eerste nacht nog
minder comfortabel bleek dan de gecombineerde bedden uit Singapore en Nepal is het besluit snel genomen de tent op de heuvel af te breken en een voetbalveld verderop aan het water opnieuw op te zetten. Geescorteerd door Bob (waarvan pas op dag vier het geslacht wordt vastgesteld en dit helaas niet overeenkomt met haar masculente naam, maar dat is tegenwoordig modern...) wordt het omliggende grasveld inclusief rotspartij (later omgedoopt tot "knuffelrock"...hmhm) bijna huiselijk ingericht. Het ijskoude stroompje voldoet goed als koelkast/vrieskast waardoor we kunnen genieten van koud bier 😊 maar ook een koude douche... Omdat Bob zo gezellig blijkt blijven we langer dan geanticipeerd en vullen we de dagen met lezen, vliegen vangen, het bespreken van wereldproblematiek en op gezette tijden plunderen we de plaatstelijke markt want wat ons vooral bezig houdt is eten! Niks veranderd ten opzichte van China 😉 De markt en het "stads"centrum bieden een mooie mogelijkheid om de Mongoolse cultuur verder in ons op te laten werken. Overal waar we zijn geweest is de markt vaak het bruisende epicentrum van kooplui, kwakzalfers en zoals al beschreven een enkele uit de kluiten gewassen Mongool (tot mijn verbazing vaak de oudere generatie die waarschijnlijk de hoogtij dagen van
het Chinggis Khaan emperium hebben meegemaakt) die met het krieken van de dag het duel met de fles reeds jammerlijk heeft verloren.
Kamperen, dat is iets wat je met beperkte middelen doet (in ons geval noodzakelijk omdat we niet alles kunnen meeslepen) en daardoor regelmatig een beroep moet doen op je creativiteit. De oplossingen voor het gebrek aan "inflatable" (of uberhaupt) matjes, een vliegenplaag die bijbelse proporties aanneemt en de dichtsbijzijnde openbare toilet ergens in UB zorgen voor het nodige vermaak maar zo nu en dan ook hulpeloze blikken. Onze aanwezigheid "In The Wild" blijft door locals niet onopgemerkt en op een mooie vooravond krijgen we een speciaal bezoek van een jong meisje met haar broertje of zusje, ook dit geslacht is tot op heden onbekend. Hunkerend naar wat comfort in de vorm van een matras, een douche (het laatste bleek helaas een illusie) en een plek waar we in alle rust onze in totaal bijna 70 muggenbulten kunnen tellen (Met een groot plezier kan ik vermelden dat deze onderling verdeeld zijn in het twijfelachtige voordeel van Juud 52 - 17 hihi), verlaten we onze inmiddels geliefde camp-spot en Bob.
Volgende bestemming is Terkiin Tsagaan Nuur, aka White
Lake, in wat achteraf een epic journey bleek. Vooraf bleken de signalen gunstig maar acht helse uren later zijn de drie kereltjes voor ons geen onschuldige koorknaapjes maar non-stop kotsmachines, verdrinkt tijdens een van de ontelbare stops een van de drie bijna en gaat het leven daarna ongestoord door, genieten we wederom van het halve stoelen die we toegewezen krijgen en wachten we geduldig ruim een uur totdat het olielek van het busje weer onder controle is. Er is inmiddels unaniem besloten niet meer verder naar het noorden te gaan dan nodig is om zo de ellende die openbaar vervoer met zich meebrengt zoveel mogelijk in te perken, maar het is allemaal niet voor niks geweest want de weg richting White Lake laat wijdse landschappen zien die niet onderdoen voor de landschappen die pronken op de reisgidsen. Mongolie is als je er doorheen rijdt eigenlijk veel van hetzelfde maar de inmense graslanden zijn zo uitgestrekt dat het me bij vlagen doet denken aan Tibet. Het verschil is enkel dat Tibet op ruim 4000m boven zeeniveau ligt en het Mongolie bij uitzondering niet boven de 2000m uitkomt en dus de vlaktes gekleurd worden door zeeen van gras ipv dorre zanderige vlaktes.
White Lake, het op een na grootste zoetwater (duh) meer in Mongolie, bleek in alle opzichten de ontberingen om er te komen waard. Omringd door bergen, een uitgebluste vulkaan, een verdwaalde ger en natuurlijk veel gras inclusief nieuwsgierig grazende yaks, onz (kruising tussen koe en yak) en geiten, biedt het meer de idiale plek om rustig bij te komen. Het oorspronkelijke plan om ook hier onze goedkope maar kwalitatief nog steeds prima tent op te zetten wordt snel de kop in gedrukt als blijkt dat je nergens in een straal van minimaal 20 km mag camperen. Noodgedwongen maar zonder tegenstribbelen claimen we een economisch afgeschreven ger aan het meer en nemen vervolgens het inmiddels relaxte levenspatroon aan van eten, lezen, eten, vuurtje maken om op te koken, eten, rondje lopen, eten, foto's maken, eten, lezen etc (min of meer een open einde). Een beetje opgedrongen verlaten we onze geliefde ger en super granny, die ons de fijne kneepjes van het Mongoolse country life bijbrengt, na drie koude en winderige nachten.
Van White Lake gaat de reis weer terug naar Kharkorin om daar de laatste dagen in centraal Mongolie te slijten in de tent. In tegenstelling tot de andere
Aziatische landen die de revue hebben gepasseerd, beginnen de Mongolen hier pas te leven na de koffiepauze. Mede hierdoor en alle sociale stops tussendoor komen we op een record tijd (2 AM!) aan in Kharkorin en zijn we gedwongen onze tent (geen guest house open) op te zetten in het aardedonker onder het toeziend oog van een troep wild blaffende honden. Geen wonder dat het een hopeloze nacht blijkt, zeker als de troep honden heeft besloten om hun agressie te botvieren op de al zo schrale slippers van Juud...
Gelukkig kunnen we de komende dagen ons ingepalmde en geliefde leventje gewoon weer oppakken als we wederom aankloppen bij het ger kamp waar we bij ons eerste bezoek hartelijk waren ontvangen. Om ons tentje te gebruiken en de honden te slim af te zijn, kamperen we binnen de schutting van het ger-terrein. Vier nachten en een hoop yoghurt-gevechtjes verder (de verse yoghurt dames herkennen ons en iedere dag is het een strijd om wie van de vijf ons het witte goedje gaat verkopen, eveneens wie onze lege flessen mag hebben), vertrekken we met de bus richting Ulaanbatar. We worden met open armen enthousiast ontvangen door Bayka en zijn familie en
worden compleet geupdate wat betreft de voetbalperikelen. Nog twee nachtjes slapen voordat we het Russische visum mogen ophalen en nog vijf voordat we aan de immense rit (5 dagen, 4 nachten!) richting Moskou beginnen.
PS hopelijk delen we onze coupe met een paar fanatieke Hollanders die net als wij goed kunnen plannen en het liefst de finale in een trein willen zien... 😊
Advertisement
Tot: 0.112s; Tpl: 0.017s; cc: 13; qc: 51; dbt: 0.0375s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Mariska
non-member comment
Wat een superverhaal weer
Lieve Juud en Frank, wat een superleuk en uitgebreid verhaal weer!!! Super beschreven. Ik vind jullie wel diehards hoor... 2AM je tentje opzetten tussen de honden... Bikkels. Succes met de reis naar Moskou en hopen dat je TV hebt in de trein (en dat we dinsdag winnen in de halve finale- daar gaan veel mensen vanuit maar je weet nooit... ). Heel veel liefs, Maris