Advertisement
Published: August 24th 2008
Edit Blog Post
De planning zou zijn om vanaf Kota Kinabalu naar Miri (Sarawak) te vliegen om hier een andere vlucht te nemen naar Long Seridan om vervolgens naar Gunnung Mulu national park te gaan, dit is overigens de enige weg om bij het park te komen, dit park moet heel erg bijzonder zijn geweest omdat hier de grootste vleermuizen grot zou zijn, ook vele watervallen en ander mooi natuurgeweld, echter door de volgeboekte vluchten werd dit onmogelijk gemaakt, ook zouden we vooraf moeten boeken om in het park te kunnen slapen, met de bus vanaf het vliegveld in Sarawak zou drie dagen in beslag nemen, waarvan er geen gerantie gegeven kon worden dat je dan ook daadwerkelijk het park kon bereiken. Dit deed ons doen beslissen niet naar Gunnung Mulu te gaan met grote teleurstelling van mij, Anka bleef zeer positief en relativeren waardoor ik er op enkele scheldpartijen na binnen no-time weer energie had om verder te zoeken, Kota Kinabalu is als eerder gezegd de hoofdstad van Sabah, mensen komen hier vooral omdat je er via hier naar Mount Kinabalu kunt komen, deze berg zou de highlight van Sabah zijn.
Gaander weg kwamen we er via andere reizigers achter dat dit een
no-go zou zijn omdat alles volgeboekt is, de prijzen stegen de pan uit en als je eenmaal op de helft van de tocht bent zijn ook daar de hotels vol. Met Pulou Sipadan als highlight in onze rugzak kon die berg gestolen worden, ik had toch geen schoenen en alleen maar een zwembroek als kledingstuk omdat de rest verloren was geraakt bij Uncle Chang, Anka, positief als altijd had een plan B binnen een paar seconden bedacht in de helse rit van Semporna naar Kota Kinabalu.
Deze tocht vertrok laat in de avond, en zou 10 uur duren, tijdens een overnachtbus dient er heel de nacht door hindi hiphop muziek gedraaid te worden als vermaak voor de passagiers, zintuig "oor" aan elk ander zintuigelijk niveau is ook gedacht, zo liep er om het een uur een jongentje door de bus met een fles aloivera in zijn hand, deze gooide hij vervolgens in een tank waardoor de lucht verfrist werd via de vertilatie in de bus, hierdoor leek het alsof je heel de nacht lang op een op een toilet doorbracht, zintuig "neus"
de airco was ziekelijk koud en dit zorgde voor de grootste frustratie van alles, met een omgevings
temperatuur van 15graden kon ik de condens uit mijn mond zien komen wanneer ik uit ademde, Anka was beter voorbereid en had een vest mee genomen en een sjaal om haar hoofdgedraaid waardoor ze op op een zandvrouwtje leek, mijn neus die van nature al rood is was nu paars, ik had nauwelijks gevoel in mijn benen, deze waren opgetrokken en leunde tegen de stoel van de persoon voor mij, bij elke beweging die de persoon voor mij maakte voelde ik dat ik klem zat met mijn voeten tussen het frame van de stoel, Anka kon mij niet meer luchten of zien vanwege mij onophoudend geklaag, maar eerlijk gezegd had ik het ook niet plezierig in een zwembroek en t-shirt, mijn armen had ik onder mijn t-shirt vertopt maar deed niks af, enige tijd later was Anka inmiddels kookpunt bereikt en dwingde mij om haar sjaal en vest aan te doen, waardoor ik de rest van de nacht in vrouwen kleding heb doorbracht, terwijl Anka in haar hempje naast me zat, haar kookunt was inmiddels gezakt naar vriespunt, ik heb deze nacht meerdere malen beloofd niet meer te schelden en mezelf mannelijker op te stellen. zintuig " gevoel"
Aan de stimulatie om passagiers te doen vermaken kwam geen einde, zo werden we verwend met een film in het maleis, terwijl de hindi muziek hier boven uit kwam, de film ging over een zeemeerming in sabah die gevangen werd in een vissers net en vervolgens verliefd werd op een visser, we hebben heel de film niet gezien, maar wanneer je om de 10 minuten uit verveling naar het scherm staarde zonder echt te kijken wist je hoe de verhaallijn in elkaar zat en hoe deze ging af lopen. Zintuig " zien " Eenmaal vielen we in slaap en werden wakker, we keken elkaar aan en vroegen ons zelf hetzelfde af " hoe lang gaat dit nog duren" Anka greep naar haar telefoon om te kijken hoe laat het was en bleek dat we al op de helft waren.
Aangekomen in Kota Kinabalu greep ik naar de lonely planet om een hotel te zoeken, hoewel ik amper kon lezen vond ik Step-inn lodge een goede keus, Anka antwoorde zonder iets te zeggen en we stapte in een taxi, aangekomen bij Step-inn om vijf uur 's morgens bleek deze wederom volgeboekt te zijn, ik keek Anka aan die antwoorde met een blik die ik vaker had gezien tijdens de reis, zo een van " ik kan niet meer " de eigenaar was bijzonder vriendelijk en nodigde ons uit om op de bank te slapen tot er iemand de lodge verlaat, we waren beide wanhopig voor een bed om eindeloos te slapen, onze rugzakken mochten we laten staan in step-inn tot we iets anders gevonden zouden hebben, de eigenaar wees naar een aantal opties om te slapen maar vanwege de helse nacht was ik niet meer in staat om engels te vertaan en iemand recht aan te kunnen kijken, het hotel was waarschijnlijk recht tegen over step-inn maar we waren beide niet meer in staat om te orienteren, slenterend over staat zoeken naar een hotel in de nacht was een ramp, na het zoveelste bordje " full houseĀ·" te hebben gezien, keek ik naast mij en zag dat Anka uitgeput was, ik dacht aan de busrit waarin ik zei mannelijker te zijn en hakte de knoop door om bij step-inn op de bank te gaan slapen.
Om 10.00 kregen we onze kamer toegewezen waarna we zijn gaan slapen, toen we later in de middag wakker werden vond ik het tijd voor wat romantiek en zocht in de lonely planet naar leuke plekjes, er zou in de buurt een haven moeten zijn met een baaitje en kleurrijke bootjes en mischien zelfs ondergaande zon.
Met goede moed en zelfvertrouwen bracht ik Anka die mijn hand vast hield naar de baai waar we onze "centre peace" zouden terug vinden, de romantische baai bleek een gruwelijke visafslacht te zijn waar werklui de vis vanaf de boot op de baai gooide, waarna er iemand anders met een bijl de kop van de vis afhakte en deze in zee gooide, de zee rond de boten zag zwart van de olie, en tussen de pallets en kisten met stinkende vis probeerde ik de weg terug te vinden naar de weg waar we afsloegen, terwijl vissers wezen en keken naar Anka.
Overal om ons heen lagen dode vissen of iets wat er op leek, en de stank was overal, via een fabriek loods zijn we terug gekomen op de weg, vanaf toen hebben we besloten om geen romantische ongeplande uitstapjes te maken wanneer we niet wisten waar we waren. Uiteindelijk, terug kijkend op die dag hebben we enorm kunnen lachen en hebben de rest van de dag veilig door gebracht in een winkel centrum met starbucks en mc donalds.
De dag erna vlogen we met Air-asia naar Kuching in Sarawak, een andere staat in Borneo. Op het vliegveld zagen we een vreemd blikje met de wel luidende naam Sarsi, de smaak was smerig en deed denken aan plastic.
Advertisement
Tot: 0.182s; Tpl: 0.011s; cc: 24; qc: 91; dbt: 0.0996s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb