COMING SOON HOUSE ADVERTISING ads_leader
Saved: November 19th 2016
Na een dag lieten we Bogor achter ons en op 4 juni stapten we in een bus om naar Pangandaran te gaan. Tijdens de eerste drie uur van de reis werden we omgeven door een adembenemend mooi landschap met bergen, rijstvelden, theeplantages, kleine dorpjes. Maar hierna belandde we in een grote stad (Bandung) en daar was het een en al chaos. Er bleken twee busstations te zijn en wij werden natuurlijk gedropt in het busstation waar geen bussen reden naar Pangandaran. Bus-, taxi- en minivan-chauffeurs stormden op ons af en probeerden ons een ritje te verkopen. We besloten uiteindelijk om met een minivan naar een andere plek te gaan in Bandung en van daaruit zouden we dan een minivan naar Pangandaran kunnen nemen. We hadden nog een lange reis voor ons en een minivan zou sneller zijn dan een bus. Zo gezegd zo gedaan. Er waren echter een aantal problemen. Minivan 1 die ons naar minivan 2 bracht bleek te veel geld te vragen voor het ritje (hij reed namelijk minder ver dan hij beloofde) en minivan 2 liet ons ergens in een klein stadje bij een busstation achter. Hier moesten wij alsnog een bus nemen. Dat was niet de afspraak,
maar voordat wij ook maar een kans hadden om te protesteren, stoof minivan 2 weg. Met een bus legden we de laatste 180 kilometer af en om 20 uur arriveerden we eindelijk in Pangandaran.
De reis van Bogor naar Pangandaran kostte een aardige duit, verhoudingsgewijs is het vervoer hier best duur. De stijgende benzineprijzen vormen hier een heel groot probleem. De Indonesisiche regering subsidieert de benzineprijzen, maar omdat het subsidie was vastgesteld op basis van een prijs van 50 dollar per olievat, dreigde de regering in grote financiele problemen te komen. Daarom werd besloten om de bezineprijzen te verhogen met maar liefst 30% binnen drie maanden tijd. De Indonesiers klagen natuurlijk steen en been over de bijna onbetaalbare benzinekosten.
Terug naar Pangandaran: We vonden een mooi klein hotel in de buurt van het strand en werden hartelijk welkom geheten door niet alleen de hoteleigenaren, maar ook door een aantal dorpsbewoners. Pangandaran ziet namelijk niet meer zo veel toeristen sinds het aan de zee gelegen dorp op 17 juli 2006 werd getroffen door een Tsunami. Destijds zijn minstens 550 mensen om het leven gekomen en 50.000 inwoners van deze regio hadden huis en haard verloren. Het dorp is eigenlijk
twee keer getroffen want na de tsunami vielen de inkomsten die gegenereerd werden door toerisme weg, aangezien geen enkele toerist naar Pangandaran durfde te gaan. Inmiddels is het tsunami waarschuwingssysteem geinstalleerd en komen er ieder jaar meer toeristen naar Pangandaran. Er is echter een kink in de kabel: het waarschuwingssysteem is uit de zee geroofd door mensen die de onderdelen voor veel geld verder verkopen. Geld is blijkbaar belangrijker dan levens…
Juist omdat Pangandaran minder toeristen ziet dan andere Javaanse dorpen,zijn de inwoners vriendelijk en nieuwsgierig. We werden vaak aangesproken en voerden een aantal zeer interessante gesprekken. Voor ons was dit een perfecte manier om meer te leren over Java, de inwoners en de gebruiken. Zo leerden we het een en ander over religie. Op Java is het merendeel van de bevolking Islamitisch. Maar de religie is hier heel anders dan in de Arabische landen. Javaanse moslims zijn vreedzamer en religie is vermengd met oude gebruiken en het geloof in magie en geesten. Dat blijkt ook wel uit het volgende waargebeurde verhaal dat zich 20 jaar geleden afspeelde:
Op een dag werd Sambas, een jonge Javaanse man, wakker met pijn in zijn buik. Plotseling begon hij glas te braken!
fahrrad-kinder-karossel
Fahrradtaxi mit speziellen Sitzen fur Kinder. Den Fahrer sieht man nicht auf diesem Bild.
Kai mochte auch gerne so'n Farhrrad... Damit Danielle ihn rumfahren kann. Dat is een teken van zwarte magie, iemand had een vloek uitgesproken over hem. Sambas en zijn familie en vrienden gingen op zoek naar degene die hiervoor verantwoordelijk was. Uiteindelijk vonden ze een oude vrouw waar Sambas ruzie mee had. In haar huis vonden ze een voodoopoppetje en ze bekende dat ze de vloek had uitgesproken. Vervolgens werd ze vastgebonden aan een auto en een paar kilometer meegesleept, totdat ze niet meer leefde.
Nog niet zo lang geleden werden hier dus heksenjachten gehouden. Het enige verschil met de Europese heksenjachten die een aantal eeuwen geleden werden uitgevoerd is dat hier alleen zwarte magie vervolgd worden. Witte magie wordt hier geaccepteerd en nog steeds vaak toegepast, bijvoorbeeld als iemand ziek is.
De grootste attractie in Pangandaran is natuurlijk het strand. We hadden geen behoefte aan een grote stad en daarom bleven we een aantal dagen in Pangandaran om niks te doen. Op een doordeweekse dag is het erg rustig hier. Maar tijdens het weekend stroomt het strand vol met Indonesiers die uit verschillende delen van Java komen. Veel schoolkinderen grijpen hun kans (vaak in opdracht van hun leraar) om met toeristen te spreken, zodat de kinderen hun engels kunnen oefenen.
Dit weekend was een halve school naar het strand gekomen en we hebben waarschijnlijk met het merendeel hiervan een engels gesprek gevoerd. Als bewijs dat ze met ons gepraat hadden, moesten we iedere keer met een groepje leerlingen op de foto. Alle scholieren liepen met de allernieuwste mobiele telefoon met geintegreerde fotocamera rond!
Helaas was het zeewater bij Pangandaran te gevaarlijk om te zwemmen, maar surfen is geen probleem. En dus huurde Kai een surfplank en lag hij een paar minuten later in de zee, worstelend tegen de hoge golven. Het surfen was leuk en zwaar. En na een dag surfen waren Kai en Lenny (een Ier die we in Pangandaran leerden kennen) helemaal op. Desondanks brachten we ‘s avonds een bezoek aan een klein muziekfestival. Meteen werd duidelijk dat muziekfestivals in Europa toch iets ander zijn dan in Indonesie. De muziek was fantastisch en het publiek danstte op de maat van de beat mee. Maar een applaus, daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. Bizar was overigens ook dat er een waterkanon stond. Dat werd niet gebruikt om het publiek af te koelen, omdat het zo warm was. Het waterkanon werd ingezet als het publiek naar mening van
de festivalorganisatie iets te enthousiast meedanstte. Ondanks alle verschillen met Europese muziekfestivals staat een ding vast: Indonesian people know how to rock!
Surf's up! Wir blieben nur ein Tag in Bogor und am 4 Juni ging es mit einem Bus weiter nach Pangandaran. Wahrend der ersten drei Stunden fuhren wir durch eine wunder schone Umbegung mit Bergen, Reisfelder, Teeplantagen, kleine Dorfer… Aber nachdem landeten wir in einer Grosstadt (Bandung). Wir wurden bei dem falschen Busbahnhof abgesetz und sofort kamen Bus-, Taxi- und Minibus-fahrer auf uns zu und wollten uns alle eine Fahrt verkaufen. Schliesslich entschieden wir uns doch um mit einem Minivan 1 mit zu fahren der uns nach Minivan 2 bringen sollte. Minivan 2 hat versprochen uns nach Panganadaran zu bringen. Aber nach vier Stunden wurden wir in einem kleinen Dorf beim Busbahnhof rausgeschmissen. Hier mussten wir ein Bus nehmen. So hatten wir das nicht vereinbard, aber bevor wir uns beschwaren konnten, war der Minivan schon verschwunden. Und schliesslich nahmen wir den Bus der uns in 4 Stunden nach Pangandaran brachte.
Die reise van Bogor nach Pangandaran war relativ teuer. Die steigenden Spritkosten sind ein grosses Problem. Die Indonesische Regierung …. Die Benzinpreise. Aber weil das…
festgestellt war aufgrund eines Preises von 50 US Dollar pro Olfass, hat die Indonesische Regierung grosse finanzielle Probleme bekommen. Deswegen wurden die Benzinpreisen innerhalb drei Monate um 30% erhoht.
Zuruck nach Pangandaran: wir fanden ein schones kleines Hotel und wurden mit offenen Armen empfangen, nicht nur durch die Eigentumer des Hotels, aber auch durch attliche Dorfbewohner. Nicht viele Touristen besuchen diese Strandstadt, nachdem sie am 17. Juli 2006 durch ein Tsunami zertsorrt wurde. Damals sind mindestens 550 Menschen ums Leben gekommen und 50.000 Menschen in diese Region haben alles verloren. Das Dorf is eigentlich zwei mal getroffen, nach dem Tsunami fielen die Einnahmequelle die generiert wurden durch Tourismus weg, da Touristen angst hatten vor einem Tsunami.
Mittlerweile wurde ein Tsunami-Warnungssystem installiert und jetzt trauen sich immer mehr Touristen nach Pangandaran. Was nur niemand weiss: dass das Warnungssystem gestolen wurde, warscheinlich wollten die Diebe die Elektric verkaufen. Anscheinend ist Geld wichtiger als Leben...
Gerade weil Pangandaran weniger von Touristen besucht wird, sind die Einwohner freundlich und neugierig. Wir wurden sehr oft angesprochen und fuhrten interessante Gesprache. Fur uns war das eine Gute Moglichkeit Um mehr uber Java, die Einwohner, und ihre Kultur zu lernen. Unter anderem haben wir uber
Strand
okay, wir geben zu,das Foto ist einigermasse manipuliert Religion gesprochen. Die meiste Javaner sind Muslime. Aber die Muslim-religion ist hier anders wie in Arabischen Landern. Indonesische Muslims sind friedlicher und die Religion wurde vermischt mit vielen alten Brauchen und mit dem Glauben an Geister und Magie. Ein Beispiel das vor ungefahr 20 Jahre statt fandet:
Eines Tages wachte Sambas, ein junger Javanischer Mann, morgens auf mit Bauchbeschwerden. Auf einmal fing er an Glas zu erbrechen. Das war ein Zeichen der schwarzen Magie, jemand hat einen Fluch uber ihm erlegt. Zusammen mit Freunden und Familie ging Sambas auf die Suche nach denjenigen der hier fur verantwortlich war. Schliesslich fand die Gruppe eine Voodoopuppe im Haus von einer alten Frau, mit der Sambas sich nicht gut verstad. Die Frau wurden mit ihren Handen an ein Auto festgebunden und ettliche kilometer mitgeschleift, bis zum ihrem Tode. Vor noch nicht als so langer Zeit wurden hier Hexenjagten volzogen. Der einzigste Unterschied mit der Hexenjagt die vor einigen Jahrhunderten in Europa volzogen wurden, ist das nur schwarze Magie verfolgt wird. Weisse Magie wird hier akzeptiert und noch oft benutzt, zum Beispiel bei Krankheiten.
Die grosste Attraktion in Pangandaran ist naturlich der Strand. Wir hatten keine Lust um einige Tage in eine Stadt
zu bleiben, und deswegen entschieden wir uns um stattdessen hier zu bleiben. Wochentags ist nicht viel los am Strand. Aber wahrend des Wochenendes kommen viele Indonesier zum Strand. Schulkinder erfgriffen ihre Chance um (weil ihr Lehrer das gesagt haben) mit Auslander zu reden um english zu uben. Dieses Wochenende war eine halbe Schule zum Strand gekommen und warscheinlich haben wir mit dem meisten Kinder gesprochen. Als Beweis das die Kinder mit uns geredet hatten, machten sie Fotos von und mit uns, damit sie die Fotos ihren Lehrer, Freunden und Familie zeigen konnen. Alle Kinder liefen mit den neuste Handys mit integrierte Fotocamera rum!
Leider war das Meer bei Pangandaran zu gefahrlich um zu schwimmen. Surfen war aber kein Problem und deswegen mietete Kai sich ein Surfbrett und wenige Minute spater lag er im Wasser und bekampfte die Wellen. Das Surfen machte sehr viel spass aber war auch sehr anstrengend. Nach ein Tag surfen waren Kai und Lenny (aus Irland) sehr mude. Trotzdem gingen wir abends zu einem Musikfestival. Uns war sofort klar, das Festivals hier anders sind als bei uns. Die Musik war super und das Publikum tanzte aber von Applaus hatten sie noch nichts gehort. Bizar war ubrigens
das sie eine Wasserkanon benutzt. Nicht um das Publikum ab zu kuhlen weil es so warm war, eher um das Publikum zu beruhigen wenn es zu euforisch tanzte. Trotz all der Kultur Unterschiede zwischen Indonesische und Europaische Musikfestivals ist eins klar: Indonesian people know how to rock!
COMING SOON HOUSE ADVERTISING ads_leader_blog_bottom
Tot: 0.272s; Tpl: 0.012s; cc: 17; qc: 93; dbt: 0.1972s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Two Canadians Eh
Trevor and Kristena vs. The World
alo!
hey guys! nice pictures! .... and kai, is that you on the surfboard?? (sorry, if only we could read german/dutch) ... :D can't wait to see you again!!!