Advertisement
Published: February 18th 2007
Prayer wheel
mooiste plekje in het gebouw Heidi in India
Nadat ik mezelf had gevonden in de Golden Temple van de Sikhs in Amritsar is het tijd om me nog meer te verdiepen in het spirituele. De chaos, gillende rikshas, open riolen en vrouwen in gekleurde saries achter me latend, neem ik de bus naar Dharamsala; verblijfplaats van his Holiness: de Dalai Lama. Tenzin Gyatso a.k.a de 14e Dalai Lama woont al jaren gedwongen in dit Indiase bergstadje. Gelukkig is hij niet alleen, met hem wonen er tientallen monniken en nog veel meer Tibetaanse vluchtelingen. Er spreken hier meer mensen Tibetaans dan Hindi en de Daila Lama heeft hier meer volgelingen dan Shiva, Vishnu, Rhama en Krishna bij elkaar.
De bus brengt me naar Mcleod Ganj, nog net iets hoger en nog net iets kleiner dan Dharamsala. Ik vind mn plekje in een hotel gerund door Tibetaanse monniken met de Dalai lama op een paar meter afstand (ok, later blijkt dat His Holiness in zn vakantieverblijf paar duizend kilometer verderop zit, maar toch...). Overal Tibetanen. Ze zijn mooier en vriendelijker dan ik had verwacht. Die paar weken tussen alle enge indiers hadden me bijna doen vergeten dat er ook nog oprecht vriendelijke mensen bestaan. OOOEEH
Tibet will be free
Vrouw verkoopt hemelse momos voor een van de vele Save Tibet muren. veer, niet alle indiers over 1 kam scheren... Tibetanen hier zijn verrassend westers, ze doen me denken aan Japanners met hun Uber Hippe kapsels en Hip hop outfits. Te hip eigenlijk voor dze bergstreek in India en met mijn backbackers-outfit (jogginbroek met gat, oversized t-shirt met vlekken en plastic slippers) voel ik me opeens sinds tijden zwaar uit de mode.
Tibetaanse MOMOS Het beste wat de Tibetanen naar India hebben gebracht. MOMOS!!!
OOOH my Buddha, wat lekker. Gestoomd of gefrituurd, gevuld met spinazie, lam, kip, aardappel of whatever je maar kan bedenken. Ik weet niet waar ik het mee moet vergelijken, misschien lijkt het van ver af een beetje op Italiaanse raviolie, maar dan anders... heel anders.. De rest van de Tibetaanse keuken vind ik niet beister interessant, maar ik moet toegeven dat ik niet veel geprobeerd heb. Was meteen al verslaafd aan momos.. vandaar.
Een jongetje van 14 staat iedere dag Momos te verkopen tegenover mn hotel. 's Ochtends vroeg, als iedereen behalve de monniken dan, nog slaap sluip ik het hotel uit en haal een portie Fried spinach/cheese momos met chilie saus. Rond een uur of half 1 ben ik alweer terug. Ik hoef niks
te zeggen, het kereltje weet precies wat ik wil. Zn moeder maakt ze, verteld ie me trots. Supermum!!! Zodra de zon onder gaat haal ik mn laatste portie Momos. Als ik in bed lig kan ik alleen maar aan de volgende ochtend denken. Verse momos......
Behalve momos eten en rondwandelen is er niet heel veel te doen in Mcleod Gang. Maar de omgeving is prachtig, de natuur schitterend en ik voel me opeens volwassen genoeg om van de natuur te genieten en in de bergen te wandelen. Ik kan me herinneren dat toen ik en coco klein waren, mama ons bijna moest dwingen (of in ieder geval overhalen met een grote reep chocola) om in het weekend mee te gaan wandelen. Ik kende meer smoesjes om onder de kwelling van frisse lucht en groene bomen uit te komen dan om een dag school te missen. Iedere keer, na nog geen vijf minuten lopen lieten coco en ik ons uitgeput op de grond vallen. Doodmoe, konden geen stap meer verzetten. Ik kon me niet voorstellen dat iemand vrijwillig in de natuur zou willen wandelen. Alleen oude mensen konden zoiets plezierig vinden. Blijkbaar ben ik nu dus oud want ik
Het reisgezelschap
Matts zonnebril met op de bank Nicko en Alex loop hier toch echt vrijwillig en ik geniet er nog van ook.
Kilometers velden vol gouden bloemen, schattige huisjes en besneeuwde bergtoppen in de verte die me doen denken aan de Zwiterse Alpen. Ik droom dat ik Heidie ben, (of is dat Oostenrijk?) kan me nog net inhouden om niet te gaan jodelen.
Changing Plans
Het begint een gewoonte te worden om misschien een beetje te impulsief, zonder ook maar een seconden na te denken, mn reisbestemming te veranderen en als in een echt avontuur het allemaal over me heen laten komen. Tijdens een van mn wandeltochten in de omgeving ontmoet ik Matt uit Australie, Nicko uit de Verenigde Staten en Alexander uit Zweden. Matt vertelt me dat ze de volgende ochtend richting Kashmir vertrekken en vraagt of ik mee wil. Ik weet niks van Kashmir, behalve dat het er koud is, politiek onrustig (mischien zelfs gevaarlijk) vanwege de grens met Pakistan, maar het zou het paradijs op aarde moeten zijn. Ik heb ooit een documentaire gezien van Michael Palin (BBC) Himalaya, waarin hij een bezoek brengt aan Shrinigar, de hoofdstad van Kashmir. Ik herriner me iets met een groot meer, woonboten, knappe militairen in mooie uniformen en lekker
eten. Meer kan ik me niet herrineren maar meer is ook niet belangrijk. Ik wil naar Kashmir!
Nog geen acht uur later, na een bord vol momos natuurlijk, verlaat ik de Tibetaanse monniken in een taxi met mijn drie nieuwe vrienden. Bestemming Shrinigar.
Om van A naar B te komen in India zijn er altijd tientallen mogelijkheden;
Als je wilt, kun je hier alles lopen. Duurt misschien lang, maar als ik de tijd had zou ik het zelf ook doen. Het kost niks, je kan altijd stoppen om een praatje te maken met de locals en, zoals veel buddisten geloven, dood je lopend het minste dieren, insecten, or any other living creature. Ook de Saddhus (Hindu holy men) lopen graag alles, soms met, soms zonder kleren wat natuurlijk heel interessante beelden oplevert pour moi. Zit je rustig aan je kopje Masala chai (indiase thee) te slurpen, komt er opeens een groep naakte mannen voorbij wandelen. Ieeeh!! En nee, meestal hebben ze jammergenoeg geen filmsterren lichaam. Too bad.
Bijna net zo goedkoop als de benewagen is de fietsrikshaw. Een dun, donker, bijna griezelig klein indiaas mannetje vervoert je op zijn fiets. Iedere keer als ik in zon fietsrikshaw zit Mooi
Mooie kop heeft ie toch he? voel ik me verschrikkelijk. Ik zie het arme mannetje al zijn energie verbruiken om mij, voor nog geen 20 ct door de dodelijke straten van india te rijden. Heigend en steunend komen we er wel, maar inmiddels heb ik allang besloten dat ik blijkbaar veelste zwaar ben en direct op dieet moet. Ik neem liever de autorikshaw. Een klein beetje duurder, maar natuurlijk ook veel sneller en je krijgt er geen annoreksia aanvallen van. Autorikshaws komen ook meestal voor in de meest vrolijke kleuren; groen met geel of blauw. Enige nadeel is dat de rikshawdrivers je altijd proberen af te zetten, je drie dubbel het locale tarief vragen of je ongevraagd bij een of andere rare souvenirwinkel of hotel droppen waar zij dan weer comisie van krijgen. Ik heb al veel rikshawdrivers na een flinke ruzie bijna huilend terug naar hun moeder gestuurd. Freaky Indians! (soms zijn ze ook heel aardig hoor...)
CHAI! CHAI! CHAI! Voor de wat grotere afstanden, hier in India is dat van vijf tot meer dan 33 uur, neem ik liever de trein. Indiase treinen zijn bijna fantastisch. zouden er niet zoveel enge mannetjes in zitten die ongevraagd met zn tienen tegenover me gaan
zitten om me dan voor de rest van de rit (ja, die rit van 33 uur) aan te gapen. Soms heb je geluk en deel je de coupe met een hele leuke, luidruchtige Punjabi familie die je ondanks de taalbariere uitnodigd om mee te eten. Indiase moeders nemen altijd hele tassen vol eten mee in de trein, very very good.
Bijna net zo leuk zijn de CHAI kereltjes die om de paar minuten langs komen lopen met een ketel hete thee terwijl ze voor mij net iets te luid brullen: " CHAI!! CHAI!! CHAI!!. Voor nog geen 4 rupees (7 ct) geven ze je een heerlijk kopje chai, hmm.
Ook schijnt het hier een gewoonte te zijn dat iedereen die een draagbaar handelje heeft (een winkeltje dat zo klein is, dat de eigenaar em in een tas of bak kan verstoppen), de trein in kan stappen en de reizigers lastigvallen met zijn goods. Zo werd ik een keer om half zes 's ochtends wakker omdat er een kereltje van nog geen acht jaar oud me een plastic pistool wou verkopen. Omdat ik in eerste instantie niet reageerde (ik SLIEP!!!), begon ie maar aan me te sjorren. Natuurlijk schrik ik met
grote ogen wakker en nog meer natuurlijk wil ik absoluut GEEN PLASTIC NEP PISTOOL!! Niet om half zes in de ochtend in iedergeval. Of ik dan misschien deze mooie riem wil... een lelijke eveneens plastic mannenriem. Ik schud van nee, het is nog te vroeg om het hem met woorden duidelijk te maken. But.... Very Cheap madam, very cheap..
Hij blijft zo lang staan dat ik serieus begin te twijffelen. Misschien heb ik toch een lelijke, plastic, mannenriem nodig. Hmmm, nee toch maar niet, No thank U. "But very cheap madamji, very cheap....."
Natuurlijk vind ik dat de NS moet zorgen dat er zoveel mogelijk treinen op tijd vertrekken. Vertragingen zijn slecht voor de economie, ze kosten mensen veel tijd en tijd kost geld. Ik geloof dat ik niet de enige ben die zich ergert als de trein meer dan 5 minuten vertraagd is. Na een omroepbericht met het slechte nieuws dat de trein naar arnhem verlaat is, waardoor iedereen zn aansluiting mist en misschien wel een half uur moet wachten, wordt er meestal zachtjes gevloekt op het perron. Ook ik wens de conducteur en machinist dan boze dromen toe. Is een trein meer dan 15 minuten te laat,
Mooi
Mooie kop heeft ie toch he? dan durfen de conducteurs zich de rest van de treinrit niet meer te laten zien. Bang voor doodsbedreigingen.
Nu dan India. Terwijl wij rustig tien seconden voordat de trein vertrekt met rood bezweet hoofd van het snelle fietsen nog aan kunnen komen rennen, moet je in India toch minstens veertig minuten van te voren aanwezig zijn om er zeker van te zijn dat niemand jou eerder gereserveerde 'sleeper' plekje in pikt. Meer dan een uur van te voren is het perron al vol met hele wachtende families met gigantische tassen, kruipende babies zonder ouders, bedelaars met maar 1 arm of been, honden, een verdwaalde koe en nog veel meer mensen waarvan ik geen idee heb wat ze hier doen. Ook ik probeer ergens tussen deze bewegende massa een plekje te vinden. Dan wordt er omgeroepen: " Can I please have your kind atention? The train from Bikaner to Amritsar has been delayed with six houers..." Einde bericht. Ik schrik me dood, 6 uur!!! maar niemand anders reageert. "Misschien verstaat niemand hier engels"denk (hoop) ik. Maar ook na het omroepbericht in Hindi reageert nog steeds helemaal niemand. Een snurkende vrouw die languit op het perron ligt te slapen draait zich
wired mosq
Vanwege de religieuze en politieke spanningen in het gebied wordt alles, echt alles overdreven zwaar bewaakt. Om de moskee in te gaan word je eerst helemaal doorgelicht. Ikke niet, I'm a lady.. nog een keer om, een oude man besluit dat ie nu dan nog wel genoeg tijd heeft om ergens tegen de muur (net iets te dicht bij mij in de buurt) te gaan plassen. Twee kleine jongetjes doen een wedstrijdje snottebel blazen en 1 van hen wint overduidelijk als hij een gigantische snottebel uit zijn neus weet te toveren. Een koe (her)kouwt op een plastic tas. Meer zie ik niet gebeuren. Blijkbaar vind iedereen het heel normaal dat de trein zes uur later (hopelijk) aankomt. "This is India...."
On the road to Kashmir
Hoe geweldig ik de Indian Railways ook vind, voor onze trip naar Kashmir besloten we een taxi te nemen. Vooral omdat een auto de snelste manier is om te reizen en het nogal een grote afstand is (met de auto al minstens tien uur verder), maar ook een redelijk grote factor was dat er in het zeer uitgebreide spoornetwerk van India net geen spoorlijn loopt naar Shrinigar. Een bus is onze goedkope optie, maar die zal er meer dan 24 uur over doen. 24 uur in een Indiase trein kan nog net, maar 24 uur in een Indiase bus, door het berggebied van Jammu en
Bootverkoper
Woon je op een houseboat, hoef je er nooit meer af, want alles komt naar je toe. Ook de boodschappen. Dit manneke komt met zijn bootje langs en verkoopt echt alles; van wasmiddel tot cashewnoten en nutella en schone onderbroeken.. Handig! Kashmir zal dodelijk worden dachten we. Little did we know dat onze rit in onze moderne taxi aardig in de buur van de dood zou komen.
De drie mannen zitten achterin en ik mag voorin naast onze knappe chauffeur zitten en heb dus ook het beste uitzicht op Kashmir dat voor ons opduikt. Kashmir wordt ook wel Paradise on earth genoemd en ik kan goed snappen waarom. Het is echt één van de mooiste plekken op aarde die ik ook heb gezien. Nu ligt er vooral veel sneeuw, maar in de lente moeten de velden hier vol staan met paarse safraan bloemen. De lucht is knalblauw en de wolken zijn net zo mooi wit als net gevallen sneeuw.
We gaan ontzettend hard, ik denk dat de chauffeur druggs heeft genomen om deze rit te kunnen volhouden. Hij verteld ons dat hij na tien uur rijden namelijk meteen weer terug naar huis gaat. IIIEEEH!!! We scheuren door te nouwe bochten en overal zitten gaten in de weg. Achterin de auto (waar de jongens zitten) hoor ik af en toe een klein gilletje. Nicko geeft toe een beetje ongerust te zijn en ook Matt vraagt de driver herhaaldelijk om langzamer te
Taxi!!!
Mocht je er toch af willen, hoef je maar even te fluiten en er komen van alle kanten mannetjes in piepkleine bootjes aanvaren om je naar het vaste land te brengen rijden. Ik maak me meer druk over het snowboarden wat de jongens me net hebben verteld dat we gaan doen. Jaja, SNOWBOARDEN in India. Toen ik mn tas inpakte was ik van plan naar Zuid-India te gaan en wist ik niet eens dat er sneeuw in India lag, laat staan dat ik wist dat je er kon snowboarden. Ik heb dan ook niet veel meer mee dan mn zomer jurkjes, één dunne broek een bikinie en slippers.
ook zou Kashmir niet de meest veilige staat van India zijn. Ik leest (veelste laat natuurlijk) in mn lonely planet dat iedereen die zich richting Kashmir waagt, eerst de laatste veiligheids voorschriften moet checken, zich dan nog is héél goed moet bedenken of ie wel echt naar deze horror scene wil verplaatsen en of je verzekering een bezoek aan kashmir wel dekt. Ik heb geen van alle gedaan en hoe meer zwaar bewapende soldaten ik langs de weg zie staan hoe meer ik me druk begin te maken. We worden op een gegeven moment zelfs aangehouden, moeten allemaal de auto uit komen. Een soldaat met een indrukwekkende grote snor begint een luide discussie met onze chauffeur. We mogen niet door, de weg is
Winter wife
eerste nacht op onze HOUSEBOAT, ik dacht dat ik dood ging zo koud had ik het. Nog noooit noooit eerder had ik het zo koud gehad, er was geen verwarming op de boot, alleen rieten mandjes met hete kolen; winter wifes gesloten en we mogen pas morgen verder rijden. We zitten echt ergens in de middle of no where dus waar we dan zouden moeten overnachten weet ik niet. Ik zie mn drie vriendjes allemaal zenuwachtig naar elkaar kijken. Ik vind het eigenlijk wel spannend, natuurlijk is dit alleen maar leuk als het goed afloopt. En het loopt goed af.. Nog geen uur later mogen we opeens wel door, maar ik weet niet hoeveel Indiase Rupees daarvoor betaad zijn aan de Snor.
De tocht gaat verder, maar onze zorgen zijn niet over. Terwijl we nog steeds met enorme snelheid de berg af razen, lang smalle afgronden met te veel tegenliggers zien we langs de kant van de weg allemaal borden voorbij komen. Wat ik lees maakt me niet vrolijk:
SPEED ENVITES DEATH!
LIVE AND LET LIVE, DRIVE CARFULLY
DIVORCE SPEED
SPEED IS A KNIFE THATS CUTS LIFE
THIS IS A HIGHWAY, NOT A RUNWAY
En dan de beste:
LOVE YOUR NEIGHBOUR, BUT NOT WHILE DRIVING
Bevroren in Shrinigar
Winterwife We halen Shrinigar allemaal levend met enkel een paar schrammen en blauwe plekken. Onze chauffeur vertrekt, in het pikkedonker, echt weer helemaal
C'est moi!
En dat ben ik dan, in mn eigen bootje. Voor degene die vergeten zijn hoe ik er ook al weer uitzie terug naar Dharamsala. Of hij het op de terugweg ook heeft overleeft weet ik niet.. Een klein bootje (Shekara) brengt ons naar onze eigen woonboot in het grote meer dat half Shrinigar bedekt. Deze Houseboat is eigenlijk mijn mainreason waarom ik naar Kashmir ben gekomen. Wist ik veel dat er helemaal geen kachels op deze zwaar verouderde boten zijn. Buiten vriest het een paar graden onder nul, ik heb het gevoel dat het binnen in de boot nog kouder is. Mijn tenen zijn ijs en ijskoud, hoewel ik drie paar sokken draag. Ik heb de langste onderbroek ooit aan, tot aan mn enkels en daaroverheen mijn eigen broek én een tweedehands skibroek die ik nog snel langs de kant van de weg gekocht heb. Een wollen hempt, t-shirt, vest en jas van Matt en daarom heen nog een slaapzak. En nog steeds heb ik het koud, hier in Kashmir. Een "winterwife" brengt me een klein beetje warmte, Winterwife is hier een klein mandje gevuld met gloeiende kolen. Dit stoppen de Kashmiries onder hun wollen jassen en ik moet toegeven.. het werkt wel. Binnen korte tijd kan ik mn tenen weer bewegen en mn vingers weer voelen.
De volgende dag
Jong geleerd, oud gedaan!
Begint al jong, iedereen kan hier zn eigen bootje varen. Net als fietsen bij ons.. in Shrinigar trek ik al mn kleren aan die ik bij me heb. Ik ben bijna rond als een sneeuwbal en met moeite loop ik door de straten van kashmir. Ik heb ook een Kashmiri overgooier gekregen tegen de kou en het staat me goed al zeg ik het zelf. Beetje jammer dat nog geen uur later de zon doorbreekt en het in no time ontzettend warm is. loop ik daar, met mn lange onderbroek...
Terwijl in de rest van India echt overal waar je kijkt op de raarste plekken koeien rondlopen, zijn in Kashmir echt overal soldaten. Ze zijn hier om de vrede tussen India en Pakistan te bewaren, maar net als de koeien doen ze eigenlijk niks, ze staan, lopen een paar meter, staan weer stil, nemen een slok van hun koffie, strijken over hun snor, krabben achter hun oor, gapen , plassen aan de kant van de weg, staan stil, kijken om zich heen, plukken aan hun gigantische..., mega lange..., te groot om echt te zijn... geweer, verbazen zich over dat prachtige donkere meisje met vlechtjes dat als een elfje (in imerkwaardig veel kleren) voorbij komt dartelen, gevolgd door drie blanke jongens. En hetzelfde als met
Snowfever
Veer in de sneeuw de koeien raak je na een tijdje gewend aan alle soldaten met hun lange geweren.
Ladies and gentlemen, Its boarding time.. Een paar dagen later zitten we in Goulmar, een klein dorpje hoog in de bergen van Kashmir. Hier ligt echt overal sneeuw. Prachtig. Spierwit. Knispert onder je voeten en het is echt overal. Nog steeds heb ik geen eigen jas en trouwens ook geen snowboard ervaring.Ik weet niet wat erger is. Ik heb altijd geweigerd om te gaan skien omdat ik het een te veel geldverspillende manier van vermaak vind. En de gedachte aan Aprè Ski doet me bijna kotsen. Bleeugh. Maar hier in India kost snowboarden bijna niks en Après Ski kennen ze hier niet eens. En natuurlijk is Snowboarden veel interessanter dan skien.
Niet veel later heb ik nog steeds geen jas, maar wel een beetje snowboard ervaring. Fantastisch!! Voor het eerst op een snowboard gestaan. En gevallen en gestaan en geslide, gevallen, met mn gezicht naar beneden in de sneeuw beland, mn kont bevroren en had ik al gezegd dat ik was gevallen?
Maar echt, het was geweldig. De jongens hebben me zoveelmogelijk geholpen en ik heb het zelfs voor elkaar gekregen dat
Kashmiri shawl
Ik draag hier drie t-shirts, een lange onderbroek tot aan mn voeten, een tweedehands skibroek, kapotte gypjes en geen jas.... Nee, ik ga liever IN STYLE.. dat is met een kashmiri shawl om me warm te houden. Had het geen seconde koud (misschien vanwege die lange onderbroek) een Kashmiri zich vrijwillig als instruteur aanbood. Volgens mn VIER!! Snowboardleraren doe ik het goed. Ik ben een natuurtalent zeggen ze. Nouja, over een week zullen we zien hoeveel blauwe plekken ik heb en hoe snel ik van een berg naar beneden kan vliegen. Op mn eigen snowboard...
Advertisement
Tot: 0.161s; Tpl: 0.018s; cc: 10; qc: 49; dbt: 0.0481s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Linda Piebenga
non-member comment
YES!!!
Hey girl!, Dit is echt geweldig, ik geniet van je verhalen, wat kan je lekker schijven! Je geniet, wat wil je nog meer? Ik wou dat ik even bij je kon zijn om mee te genieten van je reis. Bedankt voor je prachtige verhaal, ik blijf lezen.... Liefs, Linda.