Advertisement
Published: March 21st 2012
Wij zijn na 5 jaar weer in China beland, na tussenstops in Nepal en Thailand (wegens tijdgebrek hebben we hier geen blogs van).
In die 5 jaar lijkt er weer een hoop veranderd te zijn. Dit bleek meteen aan de grens, toen een vriendelijk glimlachende dame bij het geld wisselen vroeg "Can I have your passport, PLEASE". Wij hadden het woord 'please' nog niet eerder gehoord in China en hoopten stiekem op een lompe boerende official achter het loket. Die zijn erg schaars geworden, want de opvoeding van de Chinezen gaat in snel tempo verder; de kindertjes in Shanghai hebben de top van de scoringstabellen bereikt; ze kunnen nu zelfs beter rekenen dan de model-kindertjes in Singapore.
Behalve de opvoeding van de kinderen worden ook de volwassenen nog steeds opgevoed. De opvoeding heeft nu een hoger niveau bereikt en de meeste borden met 'niet poepen op straat' en 'niet spugen' zijn verdwenen ( niet dat iedereen zich daar aan houdt, want veel kinderen poepen nog gewoon op straat). In plaats daarvan zijn er nu campagnes om bijvoorbeeld de metro te gebruiken. Als de deuren van de metro opengaan niet meteen naar binnen stormen en de uitgaande passsagiers vertrappen, maar in een
rij naast de deur wachten. Dit is voor de meesten nog erg lastig, maar het is wel sterk verbeterd sinds de jaren '90. Een van de meer bizarre hoogtepunten van China in die tijd was het geduw in getrek om niets: een lege bus met 54 zitplaatsen kwam aan op het busstation en 10 wachtende Chinezen bestormden de bus alsof er al 70 man inzaten.
In Chungking, waar de metro net was geopend, werd de lokale bevolking ook geïnstrueerd over het gebruik van de roltrap (houdt de rubberen band vast en ren niet tegen de richting in). Dit werd om de 20 seconden herhaald via de intercom en daarnaast stond er ook personeel met luidsprekers om de bevolking uit te leggen hoe ze moesten lopen.
Wat erg prettig is is dat de Chinezen uiterst behulpzaam zijn geworden en graag Engels willen oefenen, een extreem verschil met 1994, toen nog bijna niemand Engels sprak, en degenen die dat wel deden meestal een hekel hadden aan langneuzen. In Shanghai bijvoorbeeld was er een Engels-sprekende man bij China Travel Service, destijds het verplichte reisbureau voor toeristen. Toen Lucas het waagde om daar een tweede keer binnen te komen vroeg de man "En
wat moet je nou weer?" Waarschijnlijk was hij nog opgeleid onder Mao en had hij geleerd dat alle buitenlanders imperialistische uitbuiters waren.
Het aantal Chinezen dat goed Engels spreekt is nog niet zo heel groot, maar de meeste jongeren doen moedige pogingen. Net als in Japan kunnen ze het moeilijk verstaan en uitspreken (wat wij met Chinees hebben), wat vaak tot mooie misverstanden leidt. Op vragen als "waar is het toilet?" krijg je de meest uiteenlopende antwoorden, die soms iets met de vraag te maken hebben, maar vaak ook helemaal niet. Gisteren kregen we als antwoord "ehhh, today ...I ...go to szetsjestjtwan uni...university!" Wat ook nog wel eens voorkomt is dat je wat probeert te kopen bij een vriendelijke Chinees die geen woord Engels spreekt, maar vervolgens keurig een Engelse bon uitschrijft.
Ook erg leuk zijn de Engelse aanwijzingen en menukaarten. "The sky is sensitive parabolic" betekent volgens het plaatje erboven: pas op voor vallende stenen. Bij de drieklovendam (een AAAAA toeristenattractie) stond ook de prachtige waarschuwing "No nothing". Je kunt daar ook naar de wc, als je maar voorzichtig uitgleid ("Slip carefully"). Soms zijn Engelse letters, ongeacht de volgorde, genoeg. Zo zijn er allerlei winkels met namen als
"CWRAZBN" en "RRTT" (mode) en "XIAOWRBG" (schoenen).
Laatst hadden we een restaurant waar als uitleg onder een gerecht stond: 'Hong Xing white apricot porridge days, the provincial seat of street prostitution chi banquet.' Gelukkig waren er ook gezonde gerechten als 'baked pteris health' en 'tasty baby food', en onbekende gerechten als 'secret pork' en 'halogen secret snake segment'. Bij dit restaurant hadden we 5 dingen besteld die in de verste verte niet leken op iets wat we ooit hadden gegeten. De Chinese keuken blijft volkomen uniek, op het moment dat je denkt dat je hem begint te kennen krijg je weer gerechten voorgeschoteld waarvan je geen flauw vermoeden hebt of het vlees, groente, tofu of zeewier is. Gelukkig is het bijna altijd lekker. Toch gaat het soms nog wel eens fout, zoals spare ribs die bleken te bestaan uit bot met vet of een soort peperkorrels die toch geen peperkorrels waren, maar een soort bitterzure gummieballen die een chemische reactie veroorzaakten waarvan we trillende lippen kregen.
Voor de rest wordt in hoog tempo alles wat Westers is ingevoerd. De Chinezen zijn bijvoorbeeld weer volop koffie gaan drinken, na ruim een halve eeuw. Koffie was namelijk volgens Mao een imperialistisch Westers
drankje en kwam op de lijst te staan met andere gevaarlijke goederen. Pas in de jaren '80 werd er weer Nescafe gedronkenen. 10 jaar later kwam de eerste Starbucks. De stad waar we nu zitten, Chungking, heeft er alleen al 12. Daarnaast is er een veelvoud aan imitaties, waar je vaak een ruime keuze hebt uit koffiesoorten waarvan je niet het vermoeden had dat deze bestonden. Bij Ols Fteet Coffe (elders vertaald als Old Street Coffee) kun je bijvoorbeeld 'Belgian Imperial Family Coffee', 'Iaoji Advertisement Coffee', 'Vanilla Coffeelatte Ice Sand' of 'The Coal Burns The Coffee' bestellen. 'The French Milk Soaks The Coffee' is waarschijnlijk de Chinese variant van koffie verkeerd. Bij Ols Fteet helpt het ook om landbouwkunde te hebben gestudeerd, want een aantal theesoorten en gerechten zijn alleen vermeld met Latijnse benaming: 'Momordica grosveneri green tea' of 'Preserved agrocybe Aegerita'. Op het menu staan verder een paar schepen: 'OP4 nuclear-powered submarine', 'Banana boat' en 'Mandarin duck ship'.
De Chinezen hebben ook een andere 'foute' drank herontdekt: wijn. Dit is vooral voor de rijken (het is tamelijk duur), die het idee hebben dat alle Franse wijnen het beste zijn. Het gevolg is dat grote hoeveelheden Franse wijn worden geimporteerd,
zodat de prijs voor een slecht Frans slobberwijntje ver boven die van een goede Spaanse wijn ligt. Ook maken ze zelf wijn met Franse namen, zoals wij laatst ondervonden toen we 'cabernet franc dry red wine' kregen. Deze is nog een stuk slechter dan een slecht Bulgaars slobberwijntje, maar wel mooi rood.
Het is deze keer eindelijk gelukt om Chungking te bereiken. Lucas was hier al 18 jaar geleden van plan om heen te gaan, maar het ging steeds niet door (5 jaar geleden wilden we gaan, maar bleef het er 2 weken nonstop regenen). Ondertussen is de stad die hij wilde zien vrijwel geheel verdwenen en vervangen door een moderner exemplaar. Dit gaat nog rigoureuzer dan bij de meeste andere steden, want Chungking (of Tsjoengking of Chongqing op andere kaarten) geldt als de stad die de economische groei van het binnenland moet aanwakkeren. Daarvoor moet alles wijken, want economische groei is nog heiliger dan in Nederland. De afgelopen 5 jaar verdubbelde het inkomen van de stad. De staatskrant (voor Engelstalige lezers de China Daily) heeft dagelijks groeicijfers van allerlei takken van de economie, plus 'specials' over de 'unieke mogelijkheden' die Chinese bedrijven bieden.
In Chungking is niet alleen
de oude stad gesloopt, maar ook het platteland in de wijde omtrek, plus het reliëf. De stad ligt in bergachtig gebied tussen 2 rivieren en er was vrijwel geen vlak stuk te bekennen. Daar is nu verandering in gekomen, want met de sloop van alles wat oud is worden ook hele heuvels afgegraven en ravijnen gevuld. Als alles is kaalgeslagen worden er eerst snelwegen aangelegd, in China nog steeds het toonbeeld van moderniteit, liefst met de meest bizarre knooppunten (het Prins Clausplein is er de simpelste variant). Deze knooppunten krijgen namen. Op de kaart van Chungking staan er nu 47, afgedrukt met groot en fel lettertype. Met enige moeite kan je ook in een 3 keer zo klein lettertype (in zwart) het hoofdstation vinden, voor ouderwetse sukkels zonder auto.
Chungking haalt nog wel eens de krant als 'grootste stad ter wereld'. Dit gebeurde heel plotseling, namelijk op 1 januari 1997. De dag ervoor had Chungking 4 miljoen inwoners, maar op 1 januari kwamen er 26 miljoen bij, dankzij vergroting van het grondgebied. De 'stad' heeft nu een grondgebied groter dan Nederland en Belgie samen. Deze administratieve truc om de grootste te willen zijn heeft ook een nadeel: 95% bestaat uit
platteland en omdat de boeren daar wegtrekken neemt de bevolking af.
De inwoners van Chungking zijn opvallend vriendelijk (de meeste andere Chinezen trouwens ook), maar behoren ook tot de slechtste chauffeurs ter wereld. We namen een paar keer de taxi en kwamen tot de rekensom dat we per 5km een bijna- botsing meemaakten.
Ook is het gelukt om deze keer een cruise over de Yangtse te maken. Een van onze huwelijkscadeau's was een luxe hotel in China. Dit hebben we varend ingewisseld op een luxe 'international boat' ( bedankt Mark!). We vreesden even dat we tussen de bejaarde Amerikanen terecht zouden komen, maar werden gerustgesteld door de gastenlijst: 88 Chinezen en 2 Westerlingen (wij dus). Een prachtige belevenis en een studie in cultuurverschillen. De Chinezen bekijken gretig alles wat er op het programma staat (waaronder een aantal nagebouwde AAA en AAAA-tempels), maar verder helemaal niets. We voeren langs prachtige Rivièra- achtige landschappen, maar die stonden niet op het programma; de Chinezen gingen kaarten of slapen. Op het moment dat er een AAA scenic spot kwam werd dit omgeroepen en stormde iedereen naar de bar, waar uitleg werd gegeven over de attractie. Wij stonden standaard een verdieping hoger op een
soort privé-dek van 100m lang en werden in 3 dagen 3 keer gestoord door een groepje mannen, die in die 3 dagen 3 keer een kwartier niet gingen kaarten om de attracties te bewonderen. Wel ging iedereen mee bij alle excursies, die standaard op ongelukkige tijden begonnen, zoals 7 uur 's ochtends. Bij zo'n excursie loopt iedereen achter een gids (met vlaggetje) aan, die nonstop aan het woord is. Een van de excursies was een boottocht met een kleinere boot over een rustig riviertje. De rust werd gecompenseerd door een lokale gids die het voor elkaar kreeg om 4 uur nonstop te praten, keihard via de intercom. De buitenlandse groep (wij) kreeg vaak een eigen Engelstalige gids, Chinezen met namen als Summer en Alice. Op de laatste dag werden we begeleid door James, die vooral van statistieken hield. "This bridge was built with 20.000 tons of steel and 200.000 tons of concrete, at the cost of 2.7 billion yuan", etc. Toen onze aandacht al snel verslapte probeerde hij nog met nog grandiosere claims de aandacht terug te krijgen. "Now we are in a city where tea was invented, the first tea of the world. On your right you will see
the largest concrete factory in the world. China produces more than 50% of the world's concrete. The housing prices in China have increased tenfold over the past 6 years". We hadden nooit gedacht dat je moe zou kunnen worden tijdens een cruise, maar in China kan het.
De laatste avond werd gevierd met voorstellingen van het personeel en anderen die hun verborgen talenten mochten showen. De receptioniste bleek ook dwarsfluit te spelen en speelde een nummer van de wereldberoemde Mexicaanse zanger Tsjangspong, heel moedig. Daarna was er 'flamengo', een soort Chinese klompendans op schlagermuziek. Uit het publiek kwam een vrouw in trainingspak een beroemd Chinees nummer zingen, keihard en erg vals. De hoogste tonen haalde ze niet; in plaats daarvan zong ze keihard een halve toon lager. De gids legde uit dat dit erg knap was, want het was een moeilijk lied.
Toch was het weer een prachtige ervaring, net als de rest van China; we blijven ons elke dag verbazen. We gaan nog een week naar Shanghai en daarna gaan we bijkomen op Okinawa (Japan).
Advertisement
Tot: 0.059s; Tpl: 0.018s; cc: 8; qc: 23; dbt: 0.032s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
corrine
non-member comment
geweldig
Wat een overweldigend verhaal weer, geweldig.....leuk om zo met jullie mee te reizen...Geniet ervan! Love you