Advertisement
Published: August 19th 2007
Edit Blog Post
Vrijdag 6 juli. Omstreeks 7u30 nemen we in het hotel het ontbijt. Er is uitsluitend Chinees ontbijt d.w.z. twee soorten gepekelde groenten en twee soorten soep , rijstwater en gierst, een ei gekookt in thee en gestoomd brood.
Vandaag brengen we een bezoek aan het fort of de ommuurde stad, een wandeling op de grote muur en het museum over de Grote Muur.
Shanhaiguan is een meer dan 3000 jaar oude kleine ommuurde stad ten noordoosten van Qinhuangdao, aan het oostelijke eindpunt van de Grote Muur. De stad is in de 4° eeuw van belang vanwege haar strategische ligging op de grens van het Chinese Rijk en het grondgebied van de noordoostelijke (semi)nomadische volkeren. Met de bouw van de grote poort in 618 om de grens te bewaken, is haar naam veranderd van Yuguan naar Shanhaiguan (= poort tussen de bergen en de zee). De nu bestaande oostpoort is een, aan het eind van de jaren tachtig vervaardigde, kopie van de versie van 1639. Het fort heeft vier ingangen: Zhendong in het oosten, Ying’en in het westen, Wangyang in het zuiden en Weiyuan in het noorden.
Langs de Wangyangpoort stappen we het fort binnen, tot onze grote verbazing kan
het poortgebouw niet bezocht worden en het fort is één grote bouwwerf. Langs de beide hoofdassen (noord-zuid en oost-west as uitgevend op de poorten) zijn bijna alle gebouwen gesloopt. De bouw van nieuwe aangepaste constructies in de oude stijl met hedendaagse bouwmaterialen en technologieën vordert goed. Een skeletbouw met vloeren, trappen en dakplaat in beton, wordt volledig door de afwerking en beschildering weggewerkt. Over de ganse lengte van de weg liggen aan beide zijden de bouwmaterialen gestapeld (steen, zand, pannen, betonwapening,...). Overal zijn bouwvakkers bezig met betoneren, metselen, dichtleggen van daken, plaatsen van schrijnwerk of het schilderen van de versiering. De bestaande en achterliggende woningen en gebouwen blijven behouden. De opbouw van het fort is vierkant met een centrale noord-zuid- en oost-west as. Op het snijpunt (centraal) is een toren gebouwd. De vier assen sluiten aan op de vier poorten. Ten westen en ten oosten is een Jar-city (= een beperkte vierkante uitbouw voor de poort ter beveiliging van de poort en ter controle van de binnenkomende personen). Ten oosten sluit de grote muur aan op het fort en loopt in noordelijke richting en na circa 4,5 kilometer in zee.
Het gerestaureerde oostelijk poortgebouw op de Grote Muur telt 68
ramen of beter schietgaten, is 13 meter hoog, twintig meter breed, elf meter diep en gebouwd op een rechthoekig terras dat 12 meter hoog ligt. Aan de bovenkant van de poort hangt een horizontaal bord met daarop de Chinese karakters Tianxia Diyiguan (Eerste doorgang onder de hemel). In de toren boven de poort is nu een klein museum ondergebracht met tekeningen over de bouw van de poort, militaire uniformen, kleine kanonnen, wapens en andere militaire gebruiksvoorwerpen. In en rond het poortgebouw zijn verkoopsstalletjes, kan je in typische klederdracht foto’s laten nemen en op muziek je laten dragen en zwieren in een draagstoel. Het bezoek aan de muur is hier meer een toeristische aangelegenheid. In het eerste torengebouw van de muur na de poort is een kleine verzameling wapens en speren tentoongesteld. Op onze terugweg hebben drie Chinezen gevraagd om met hen te poseren voor een foto. Nadien krijgen we met een brede smile en gegiechel een “thank you”. Een paar honderd meter verder is het museum van de Grote Muur.
De geschiedenis wordt in woord en beeld uiteengezet, maquettes geven er verduidelijking. De muur is gebouwd tijdens de periode van de Strijdende Staten (475 - 221 v. Chr.) in afzonderlijke
stukken. In 221 v. Chr. , na de eenwording van China kregen naar schatting 300.000 mensen, onder wie talrijke politieke gevangenen, opdracht de verschillende stukken muur met elkaar te verbinden tot één grote verdedigingsmuur. De keizers van de Ming-Dynastie (1368 - 1644) restaureerden en versterkten de muur met cement en stenen. In Shanhaiguan is hoofdzakelijk het metselwerk in baksteen. Deze heeft grote afmetingen (30 x 20 x 10 cm) en is donkergrijs van kleur, hard gebakken en neemt bijna geen water op.
Tot onze grote verbazing lezen we dat België samen met de geallieerde troepenmacht van augustus 1900 tot september 1901 Beijing bezet hebben.
Over de juiste lengte van de grote Muur zijn de meningen verdeeld. In boeken gaan de schattingen tot 10.000 km (met alle zij- en dubbele muren inbegrepen), het museum houdt het bij 6.335 km met op regelmatige afstanden van elkaar 25.000 vestingtorens en -poorten met inbegrip van de rook- en vuurtorens (tijdens de Ming-Dynastie).
Op 11 december 1987 is de Grote Muur opgenomen op de lijst van de UNESCO (m.b.t. het werelderfgoed).
Vroeger was de Grote Muur niet geliefd door de Chinese bevolking omwille van de plicht, dwangarbeid en belasting. Deze gevoeligheid is omgeslagen naar een
fierheid omwille van het kunnen en de prestatie, waardoor ze de Grote Muur nu meer wereldkundig maken.
Naast het museum is een shop, niet te vergelijken met de verkoopstalletjes op en rond de muur. Er zijn mooie beelden en figuren in hout, jade en brons, juwelen, tekeningen en handgeknoopte tapijten. De kleine handgeknoopte tapijten zijn echte kunstwerken, bij een draai van 180° kan de tekening van licht naar donker overgaan en omgekeerd. De kleine Chinese verkoper vraagt om een foto met de grote toeristen te maken. De kleine man begint te lachen en te springen tussen Wim en Thomas, hij komt amper tot aan hun kin. Van de site wandelen we richting centrum voor de nodige mondvoorraad. We hebben een vrije namiddag om even uit te rusten, Thomas had met Berna afgesproken om samen naar het internetcafé naast het hotel te gaan. Martine en ik zijn in de onmiddellijke omgeving (centrum) gaan wandelen om de sfeer wat op te snuiven. De handelszaken zijn meestal gegroepeerd: de elektrozaken, drankwinkels, stoffenwinkels, kappers, eethuisjes,….Er is zelfs tegenover het hotel een overdekte markt. Tegen de avond wordt het centrum een typische straatmarkt: hoofdzakelijk groenten en fruit, eet- en drankstalletjes. De eetstalletjes hebben meestal een
vuurtje bij zich om de gerechten op te warmen.
Daar we zondag afreizen naar Beijing en van plan zijn om met de TGV deze verplaatsing te maken, gaan we op zoek naar het station. Berna en Wim vinden de vertrekuren van de TGV en ook van de gewone treinverbindingen, dan is het zoeken naar het loket dat zich heel logisch, in een aanpalend lokaal bevindt. Slechts één van de zes loketten is open, Wim is de 15de in de rij om aan te schuiven. Voorkruipen is een nationale sport in China, Wim reageert wel, maar alle moeite is voor niets. Voor de plaatsen op de TGV zijn we te laat, al de plaatsen zijn verkocht. Tot overmaat van ramp zijn er ook geen zitplaatsen meer vrij op de gewone treinverbinding. Wim vermoedt dat het aantal beschikbare plaatsen toegewezen worden in functie van de grootte van de stopplaats. Het enige alternatief is de snelbus, het hoe en wat voor de busreis gaan onze gidsen morgen verder onderzoeken.
Door de drukte en het oponthoud van de tickets in het station wordt het aperitief bij uitzondering niet genomen en stappen we rechtstreeks het restaurant binnen.
Na de maaltijd trekken we ons terug in
de kamers voor een welverdiende rust.
Verslaggever: Dirk
Fotograaf: Thomas
Advertisement
Tot: 0.305s; Tpl: 0.012s; cc: 28; qc: 133; dbt: 0.1477s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.5mb