Advertisement
Published: February 23rd 2007
Edit Blog Post
Zondag 11 februari Na het ontbijt ontmoeten we Herman Corluy uit Antwerpen, die de vorige avond is aangekomen uit Kaili, in de receptiehal van het hotel. We lopen nu met ons vijven naar het busstation. Een slanke vrouwelijke beambte in blauw uniform met bril en paardenstaart brengt ons naar een minibusje in een zijstraat. Omdat het busje naar Gaotun niet vol is, rijdt de chauffeur een paar keren luid toeterend heen en weer door de straat in de hoop om zo nog wat klanten te ronselen en ja ... er stappen nog enkele mensen op en dan rijden we de stad uit en een mistig landschap in. Het is 14 graden.
We worden afgezet bij een wegeltje, dat we oplopen en dat ons naar de ingang van het natuurpark leidt. Twee vrouwen vegen de bochtige toegangsweg schoon met bezems van zelf bijeen gebonden takken. Voorbij de ingang lopen we de natuur in. Langs de weg staat er bamboe. Na een tijdje breekt de zon door de mist. We komen bij een riviertje onder hoge rotsen. In het water staan 2 versleten bamboe raderen waarmee water uit de rivier opgeschept wordt om via een klein vergaarbakje en bamboegoten
de velden te bevloeien. We dalen naar het water af over stenen trappen en lopen verder het dal stroomopwaarts in.
Daar verschijnt het natuurwonder waarvoor we gekomen zijn en dat in het Guinness Record Book vermeld wordt: een grote natuurlijke brug van wel 100 m lang en 100 m breed met een perfecte boogvorm. Daaronder kronkelt het riviertje tussen de rotsen. Het lijkt wel een prehistorisch tafereel indien er geen trappen en een stenen tafeltje met stoeltjes geïnstalleerd zouden zijn. Er is niemand buiten ons. We lopen de rotsen op en af en genieten volop van de pracht. In de rotswand zijn kleine en grote gaten, waarschijnlijk de woonplaats van vleermuizen. Hier en daar druppelt water en hangen er stalactieten.
Het vervolg van de weg gaat steil omhoog doorheen een opening in de grote rotswand tot aan een paviljoentje. Even zitten en lekker genieten in de zon die nu helemaal doorgebroken is. We klimmen verder tot boven de natuurbrug waar we over een paadje in de weelderige natuur wandelen. Een tulpenboom staat al in bloei. In de lente komen de Chinezen hier naar de roze bloesems van de perzikenbomen kijken. Er zijn al katjes aan enkele struiken. Her en der
staan er paviljoentjes.
Als we uit het bos afdalen, zien we links tussen de bamboe een dorpje liggen. Het voetpad aan de rand van het dorp is gemaakt in keitjes en stelt tekeningen voor: een draak en een feniks spelen met de zon, ook een paard en verder diverse geometrische figuren. Het is voor ons een bijzonder contrast dat een modern geklede jonge vrouw met flink wat maquillage een varken voert.
Aan het winkelstalletje bij de grote weg kopen we flessen drank en een tijdje doen we spelletjes met de kinderen. Wim staat op wacht aan de weg en houdt na enige tijd een minibusje tegen, waarmee we naar Liping terugkeren.
We zijn nog maar net uitgestapt en overleggen wat we zullen doen als twee jonge sympathieke meisjes ons in het Engels vragen: 'Do you need any help?'. De zusjes zijn uit Hunan afkomstig en hun ouders doen business in Guizhou. Ze nodigen ons uit in de schoenenwinkel van hun moeder. Herman profiteert ervan om in de vrij grote zaak stapschoenen voor 100 Y te kopen. We spreken af dat ze ons om 16 u na de siësta komen halen voor een wandeling naar een drumtower en een
tempel in de hoogte buiten de stad.
In het hotel picknicken we: soep, brood en kaas. Berna en Wim blijven daarna rusten in het hotel, terwijl Herman, Ria en Pieter met de twee zusjes op pad gaan, eerst door de drukke straten, dan langs de grote baan. Hier een markante uitspraak van Herman: "Die straat is op de groei gemaakt". Er zijn suikerrietvelden en in de lucht cirkelen vliegers op een speelse wijze.
De meisjes zijn 19 en 18 en heten Hu Xin en Hu Fei, maar ze hebben ook Engelse namen gekregen van hun Engelse prof: Jenny en Amy. Ze studeren beiden Engels aan de universiteit en wonen op studentenkamers. Later willen ze les geven en toeristen gidsen. Ze logeren nu bij hun moeder om er de volgende week Nieuwjaar te vieren samen met een oom en een neef. Vader zal er niet bij zijn want hij is elders in Guizhou druk bezig met zijn business. Berna en Wim vertellen ons dat jonge Chinese meisjes een grenzeloos vertrouwen in blanke vreemdelingen hebben. Dat mochten ze al vaak ervaren. Wij Belgen leven op dat vlak met een Dutrouxsyndroom.
Ten slotte een aardeweg omhoog. We komen aan bij een
brede houten, met figuren beschilderde poort. Bij navraag blijkt de poort nog maar 10 jaar oud te zijn.
Een beetje verder staat een antiek uitziende trommeltoren beschilderd met mooie figuren. De weg verandert hogerop in een steile stenen trap tot aan een witte zuil, een monument ter ere van de gesneuvelde strijders voor de revolutie. Achter de zuil leidt een pad ons door het bos en langs een bron met een paviljoen naar een oud boeddhistisch tempeltje met enkele kleine Boeddhabeelden en een vierkant binnenplaatsje omgeven door een overdekte gaanderij op de eerste verdieping. Achterin is nog een tweede binnenplaatsje met een oude klok en enkele oude grafstenen uit de Mingtijd tegen de muur. Buiten het tempeltje staan grote ceders met een lichtbruine rechte stam. Het pad loopt verder met vele stenen treden naar beneden, richting trommeltoren.
In de stad belanden we terug in de oude gezellige winkelstraat, waar de zusjes ons willen helpen met afbieden bij de inkopen. We gaan binnen in een klein winkeltje bij een iets oudere juwelier en kopen een zilveren halsring en een armband.
Het wordt donker en we sturen een sms naar Berna en Wim dat we in aantocht zijn. Maar de zusjes
laten ons nog niet gaan. Ze lopen bij een fotograaf binnen, want ze willen een groepsfoto met ons vijven. In feite is het een zaak met 2 Pc’s met telkens een webcam. We wachten terwijl de man probeert een geschikt 'kader' voor de foto te zoeken en dan kijken we met zijn vijven naar onszelf tot Hu Xin op de knop drukt. De tweede foto is al wat beter, maar het duurt weer een eeeee...eeeuwigheid voor hij effectief afgedrukt is.
We nemen afscheid en haasten ons naar het hotel om met Berna en Wim nog maar eens temeer van het uitstekende avondmaal te genieten!
Ria en Pieter
Advertisement
Tot: 0.079s; Tpl: 0.011s; cc: 12; qc: 29; dbt: 0.0443s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb