Advertisement
Published: January 7th 2011
Als herinnering aan de bal waarmee ik meerdere keren werd gepoortKort overzicht van de afgelopen weken, of eigenlijk een verklaring voor de foto’s…
In Country Training deel 2 van VSO in Mariental:
Half november werd deel 2 van VSO’s In Country Training georganiseerd. In Mariental werden we, de al iets minder verse volunteers, ondergebracht in een overdreven luxe lodge die werd gerund door een Afrikaner dame. Het programma bestond o.m. uit een aantal interessante presentaties van Namibiers die uitleg verschaften over het land en zijn bewoners, indrukwekkende werkbezoeken aan scholen en schoolhostels en leuke uitstapjes in de zandduinen en naar een stuwmeer. Een groep schoolkinderen is langsgekomen om een folkloristische dans te laten zien, die het best kan worden omschreven als de shaky leg dance. Daarna hebben ze ons zwaar klop gegeven tijdens een potje voetbal.
Swakopmund:
Dé plek in Namibia voor een prima punt Schwarzwalder Kirschtorte. Dat hebben ze zelf niet (meer), onze oosterburen: een bruisend kuststadje aan de Atlantische Oceaan. Het is een aparte gewaarwording om in Afrika door een soort duitse enclave te lopen, inclusief huizenbouw, gevelteksten en straatnaambordjes. En vreemd genoeg is er geen zitkuil te vinden aan het strand. Verder is het aan de kust is het ’s avonds bitter koud (± 20 gr.),
Shaky legs en draaibillen zodat wij een truitje aan moesten trekken en de Namibiers twee leren jassen over elkaar.
Niet ver van “Swakop” ligt Cape Cross. Een zoutweg langs de kust leidt door spectaculaire maanlandschappen naar deze zeeleeuwenkolonie. De aanwezigheid van de 10.000-en zeeleeuwen op een winderige klip aan de woeste zee is een sensatie voor het oog. Maar de zeeleeuwen hebben ook voor oor en neus een verrassing in petto. Naast een ondragelijke lucht van uitwerpselen, rottende kadavers en een ongetwijfeld niet zo’n beste mondhygiene, schreeuwen en huilen de zeeleeuwen onophoudelijk. In de chaotische drukte raken veel kleintjes hun moeder kwijt, wat voor hartverscheurende taferelen en vele babylijkjes zorgt. Ook door de knokpartijen tussen de hitsige beren worden kleintjes van hun moeder gescheiden of geplet door de dikzakken. Het was paringstijd…het liefdesspel tussen zeeleeuwen is wat eenzijdig zo bleek. Voor de heren is de tijd van doorgeven van hun genen een zodanig stressvolle periode dat ze in enkele weken een groot deel van hun gewicht kwijtraken. Wat de vrouwtjes vast niet erg vinden want 100 kg meer of minder beer bovenop je scheelt toch. Gelukkig waren we er niet op een vrijdag. Op vrijdagen zijn toeristen niet welkom omdat er dan huiden “geoogst”
Cool kid in het schoolhostel worden, ouderwets met de knuppel het strand op. Niet echt een plek voor de Lenies ’t Hart onder ons, maar wel één van een woeste schoonheid.
Wie Swakopmund verlaat naar het zuiden, passeert 200 meter buiten de gemeentegrens een waarschuwingsbord met de simpele tekst “sand”, duidelijker dan dit kan men het ook niet maken. Duinen van wit zand zo hoog als flatgebouwen rijzen links van de weg op terwijl aan de rechterkant de blauwe oceaan zich uitstrekt. Met quadbikes zijn we de duinen ingegaan onder begeleiding van een gids. Zonder gids zou je al snel hopeloos verloren zijn midden in de zandzee. Naast veel mooie panorama’s boodt de tocht ook nog een stevige adrenalinekick en genante fotomomenten met haarnetjes tegen het zand.
Sossusvlei:
Ssstt, het is helemaal stil hier. Afgezien van de wind dringt er geen geluid door zo diep in de vallei. De bewoonde wereld is meer dan 70 kilometer weg. De paar andere toeristen zijn al terug naar hun tent of lodge, op de parkeerplaats staat nog slechts een dapper wit autootje dat schril afsteekt tegen de okerkleurige zandduinen. Nu de zon aan het zakken is veranderen de kleuren van iedere duin afzonderlijk in een rode gloed.
Sssstt... En nu is het stil en leeg in de wijdse vallei en op de parking. Slechts een paar prullenbakken, wat bomen, paaltjes en een toilethokje waar - ehm? - het achterwerk van een gemsbok uitsteekt.
Sossusvlei is het visitekaartje van Namibia. Het is een gebied in de Naukluft Dessert met hoge duinen van okerkleurig zand, het klassieke beeld van een woestijn. Bij lage zon lijken de duinen op te gloeien in oneindig vele rood-oranje tinten. Het landschap doet buitenaards aan door de leegte, droogte en kleuren. De duinen blikkeren overdag in de genadeloze zon. Wie blootvoets door het zand loopt verbrandt zijn voetzolen. Een beetje water bereikt via een ondergrondse stroom de enkele bomen die langs de loop van de stroom door de vallei kunnen groeien. In Death Vlei, vroeger een zijtak en nu een klein valleitje, groeien de bomen al 700 jaar niet meer. Dit deel is door het constante verschuiven van het zand verstoken geraakt van water. De bomen zijn geconserveerd door het droge klimaat en staan er nog op de witte rivierbodem. De aanblik is onwerkelijk als een schilderij van Dali.
De gemsbok heeft haar gevoelige zintuigen goed gebruikt. Het kleine beetje vocht in het toilet is
Anarchie!! haar cocktail om de avond mee te beginnen. Al is het voor het imago van het nationale dier van Namibia niet best om zo op de foto te zijn vastgelegd.
De taart uit Swakop wordt met gemak verslagen door de appeltaart uit Solitaire. Dit plaatsje midden in de Namib Dessert bestaat uit een tankstation, een kruideniertje en een warme bakker. Op het eerste oog lijkt de 21e eeuw hier nog niet te zijn aangekomen, het lijkt meer op een gehuchtje in het Wilde Westen. Rondom het tankstation liggen oude autowrakken verspreid en staan versleten pompen uit de jaren ‘50 wortel te schieten. Een opgezette leeuw en kudu in de kruidenierswinkel schrikken potentiële winkeldieven af. De winkel bestaat uit een lange toonbank met schappen, kastjes en lades, gevuld met wat eenvoudige levensmiddelen, geweerpatronen, motorolie andere essentiële benodigdheden. Het tankstation en de bijbehorende garage is de reden dat Solitaire nog steeds levendig is. Ieder die na een lange tocht over de stoffige onverharde wegen hier aankomt is blij dat hier eindelijk getankt kan worden. Na een tussenstop kunnen zowel voertuig als bestuurder gevuld met brandstoffen hun route door de woestijn vervolgen. En in dit land gaat de Oosterse tegeltjeswijsheid op dat
Jong, wild en VSO onderweg zijn vaak even leuk is als de bestemming.
Tijdens ritten door het land is het vaak lastig in te schatten hoeveel tijd een afstand vraagt. ’s Avonds rijden is sterk afgeraden vanwege het wild en vee dat plots op de weg kan verschijnen. Of het kan zijn dat de dieren voor de koplampen verschijnen terwijl je zelf nog in de veronderstelling bent dat je op de weg rijd. Reizen vraagt een goede planning vooraf en degelijk timemanagement. Misschien had VSO daar in hun trainingen wat persoonlijke aandacht aan moeten besteden. Vandaar dat ik inmiddels gevorderd ervaringsdeskundige ben in het rijden in het donker en beschik over een uitgebreide collectie foto’s van prachtige zonsondergangen…
Etosha:
Vanaf de eerste rij heb je het beste zicht op het podium. Gespannen zit het publiek te wachten tot de voorstelling begint. De lichten zijn al ontstoken, ieder zit muisstil te wachten. Er wordt snel nog een blikje geopend, hier en daar wordt een snack gegeten. Opgewonden wordt er gefluisterd als er iets in de coullisen lijkt te bewegen. En dan sloft de eerste artiest het podium op: een zwarte neushoorn. Alsof er geen publiek zit rommelt ie maar wat aan bij de waterplas.
VSO in de bakkie Na een paar minuten houdt hij het voor gezien – voor zover neushoorns wat kunnen zien - en begint voor ons het wachten op de tweede akte. Helaas hebben we te maken met amateurtoneel in stand-up vorm en met vrijwillige opkomst. De dieren in Etosha laten zich hooguit een beetje lokken met een plas water, maar niet regiseren. De toeristen, sommige uitgedost als leden van een zware safari expeditie of met camera’s groot als luchtafweergeschut, blijkbaar wel want die blijven zitten en wachten. Ondertussen zit het wild gniffelend achter een struikje te wachten tot we het opgeven.
Overdag valt er best veel te zien. Geteld: 30024969 springbokjes, 219952 giraffes, 423199 struisvogels en nog veel meer loslopend spul. Etosha is een groot wildreservaat met veel dieren, van stokstaartje tot olifant. Iedereen komt er leeuwen tegen. Nou ja, bijna iedereen. Een bezoek aan Etosha heeft veel weg van een tantraïstische meditatieve oefening. In het park kan je met eigen auto de drinkplassen - sommige natuurlijk, andere aangelegd - langs. Daar zit je dan te wachten met de camera in je trillende handen op het moment dat een troep bloeddorstige zebra’s een kudu te grazen neemt. Vermoedelijk doen ze dat alleen als er
Swakopmund
Caution: Sand een cameraploeg van de BBC bij is. Of worden ze pas echt agressief van de stem van David Attenborough. Ondertussen zit je drie blikken cola en 2 zakken chips later nog steeds te wachten en tel je de 30024970e springbok.
Maar zoals vaker bij tantraïstische toestanden is de uitgestelde beloning extra mooi. Vlak voordat we het park verlaten doemt er plots een olifant voor ons op de weg op. En achter haar nog veel meer dikhuiden. De timing kon niet beter. Precies tegelijk met de olifanten zijn we bij een grote plas gekomen (het tantraïstisch karakter van de vorige zin berust op louter toeval). De olifanten nemen een bad, de kalveren dollen en wij kijken sprakeloos toe.
Advertisement
Tot: 0.327s; Tpl: 0.015s; cc: 7; qc: 52; dbt: 0.2754s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Peggy
non-member comment
Straatje?
Rook het niet goddelijk? Oh nee, zijn pedaalprullie stond nog open!! Wat een geweldige foto's!!! Fijn dat we weer wat van je horen, iedere keer leuk om te lezen.