Reizen door de woestijn

---

Terug in de drukte van Marrakech. Ruim twee jaar geleden was ik hier ook om vervolgens door te reizen naar de Hoge Atlas. Toen midden in de zomerse hitte en nu een aangename temperatuur in de winter. Toen in een hotel in de nieuwe stad en nu in een prachtige Riad in de medina. Het hotel bestond uit twee herenhuizen met een binnentuin en dit slechts een paar minuten lopen van Djemaa el Fna, het centrale plein in Marrakech. In de gezellige sfeer van het plein meteen maar geluncht bij een lokaal restaurantje, wat erg goed smaakte. In de middag in de souks gedwaald en de net nieuwe Secret Garden bezocht. Een rustpunt in de stad. Even een drankje op een dakterras en van bovenaf het bedrijvige Marrakech bekijken.

De dag erna was hadden we nog een volle dag in Marrakech te besteden en ben ik in de ochtend met twee anderen gewoon nog serieus de toerist gaan uithangen. Plekken bezocht, die ik nog niet eerder had gezien zoals de Saaditombes, de Joodse wijk en het Maison Tiskiwin. Natuurlijk in de middag even van de warme zon op het dakterras van het hotel genoten met prachtig uitzicht op het Atlasgebergte. Dromend van de mooie wandelpaden, die ik daar een paar jaar geleden liep..

Een bezoekje aan Marrakech is natuurlijk niet compleet zonder naar een hammam te zijn geweest. Ik besloot me aan de lokale hammam bij ons in de straat te wagen. Wel zo leuk om tussen de locals te zitten. In iets wat wel een doucheruimte van een gymzaal leek, werd ik flink geboend, gescrubt en tja, we zullen het maar 'gemasseerd' noemen. Met een zacht babyhuidje was ik klaar om richting de woestijn te vertrekken.

En dat is nog een flink stuk reizen vanaf Marrakech! Al snel waren we wel de stad uit en slingerde de weg omhoog in de uitlopers van het Atlasgebergte. Een prachtige tocht via vele kleine dorpjes en een pas met daar omheen besneeuwde bergen. Aan de andere kant van dit enorme gebergte stopten we voor lunch in Ouarzazate, het 'Hollywood van Marokko'. Onze route ging vervolgens verder via nog een ander gebergte met prachtige kloven naar de stad Zagora. Hier konden we wat spullen achterlaten voor de trekking, een sjaal kopen en de techniek van het ombinden om je hoofd leren en reden we nog een stuk verder richting het zuiden.

Bijna bij de grens van Algerije (en de strenge politiecontrole overleefd te hebben..😉) stapten we uit en ontmoetten we een aantal van onze woestijncrew en de bijbehorende dromedarissen. Ondertussen was het donker geworden en gewapend met een zaklamp liepen we weg van de asfaltweg het zand van de woestijn in. Een klein half uurtje verder ontmoetten we de overige crew en konden we onze slaaptentjes op gaan zetten. Dat bleek nog een hele opgave zo in het donker met onbekende tentjes, die bij nader inzien ook niet helemaal matchten qua binnen-, buitentent en stokken. Ach, het stond goed genoeg voor een nachtje slapen, al deden we dat niet voordat we nog een heerlijke maaltijd hadden genuttigd!

Wakker worden in een omgeving, die je nog niet bij daglicht hebt gezien, blijft heel speciaal. De moskee van een nabijgelegen dorp wekte ons tijdig genoeg om nog van de zonsopkomst te kunnen genieten. Een prachtige wereld opende zich voor m'n ogen. Mooie zandduinen, kleine boompjes en nog meer dromedarissen. Na het ontbijt meteen het hoogste duin beklommen om te kijken hoe de omgeving er verder uit zag. Zo mooi! Een wandeldag door het fijne duinzand stond er op het programma. Slechts een klein deel van de Sahara bestaat uit deze zandduinen en wij mochten er vandaag van genieten. Vlak voor de lunch staken we nog een stenige vlakte met een eenzame boom over en vele rozen van Jericho. Ze zien er uit alsof ze van hard geroest ijzerdraad zijn gemaakt en doen het erg goed zo jaren zonder water. Tijdens de lunch hadden we zelfs nog kleine boompjes met een soort groene vruchten eraan. Er groeit best wat in de woestijn! Lunchpauze in de woestijn betekent echt pauze! Mijn lunchpauze op werk zou er 8x in passen zeg maar... Voor ons werd een heerlijke tajin gemaakt en werden we voorzien van brood en verse salade. En natuurlijk als afsluiting nog wat fruit! Pure verwennerij en toch heel aardig van die dromedarissen dat ze dat voor ons mee wilden sjouwen. Ze waren zelfs zo aardig voor ons, dat we af en toe ook een stukje op de rug mee mochten. Toen de gelegenheid er in de middag voor was, meteen maar even gedaan. Dat is weer een heel andere beleving dan wandelen. De rustige cadans van die gratieus lopende beesten en een andere perspectief om het landschap in me op te nemen. En ja, een beetje spannend was het ook wel, zeker toen we bij een waterput aankwamen en ze lichtelijk onrustig werden...mag ik er af?

Tegen zonsondergang ons kamp opgebouwd tussen de prachtige zandduinen. De ingang van m'n tent richting het oosten geplaatst met het oog op de zonsopkomst de volgende dag. Weer heerlijk gegeten, mooie gesprekken gehad en daarna genoten van de abnormaal, niet te bevatten hoeveelheid sterren boven ons en de warmte van een kampvuur. Konden we wel gebruiken in deze bijna vrieskou. Als dan nog blijkt dat er meer mensen van zingen houden en dat ook nog eens meerstemmig kunnen, kan mijn avond niet meer stuk!

De volgende dag lieten we de zandduinen achter ons en betraden we een meer stenige ondergrond. Tijd om mooie stenen of fossielen te zoeken. Sommigen onder ons hadden zeg maar een missie voor de rest van de reis...😉 Anderen vinden alles moeiteloos en lopen vervolgens op zak met vuursteen, fossielen en een bot van een kameel. Afstanden inschatten is ook zoiets leuks in de Sahara. Daar waar mijn voorgaande ervaring een stuk leegte deed lijken op een afstand van een uur lopen, kon ik dat hier vermenigvuldigen met 3 a 4! De bergjes stellen qua hoogte dan weer wat minder voor en voor we het wisten stonden we na de lunch op een pasje met uitzicht op een nieuwe vallei. Het landschap werd bergachtiger en de rotsen kleurden prachtig oranje met het late zonlicht. Naast een droge rivierbedding sloegen we ons kamp op en werd er een eigen 'oven' gemaakt, waarin vers brood werd gebakken.

Verderop had een nomadenfamilie de tenten opgeslagen en die konden we dan in de verte ook zien tijdens onze volgende wandeldag. Om ons heen prachtige bergjes en tijdens een stop bij een waterput kwam een mevrouwtje nog wat souveniers aan ons verkopen. Wij waren dus ook gespot. Even verderop bereikten we weer een mooie plek om te lunchen. Er liep een loslopend schaap en onze crew probeerde deze te vangen en vervolgens werd ze met een touw onder een steen bij ons neergezet. Ze bleek zwanger van twee lammetjes. Volgens onze mannen zou ze alleen niet overleven in de woestijn en zouden ze kijken of ze de herder konden vinden van de kudde waar ze bij hoorde. Oke, gelukkig, ik had tijdens het moment dat het schaap gevangen werd nog wat andere scenario's in m'n hoofd afgespeeld, maar dit klonk beter. Het schaap kreeg een net zo rijke lunch als wij voorgeschoteld en na ook nog een 'potje volleybal' liepen we weer verder. Dat schaap liep dus echt mee in onze kudde!! Oke, wel hier en daar gecorrigeerd door een van de mannen, maar een poging tot vluchten was er totaal niet. Met prachtige lange schaduwen van de dromedarissen bereikten we de bewoonbare vallei Tafraoute. Hier kon het schaap via anderen weer terug naar haar kudde gebracht worden. Ze schenen al naar haar gezocht te hebben. Nog net voor zonsondergang konden we de tenten opzetten en genoten daarna van de prachtig gekleurde lucht met de silhouetten van de dromedarissen ervoor. Klein minpuntje was dat er dus verderop een weg was met een paar lantaarnpalen! Oke, minpuntje voor toeristen die graag in de ongerepte natuur vertoeven, maar vast fijn voor de bewoners van deze vallei. 😊

De volgende dag de vallei weer uit, even vergezeld door vier schoolkinderen en daarna weer op de smalle paadjes verder. Een soort van serieuze beklimming volgde en de dromedarissen liepen nog even sierlijk als ze al die dagen al deden. Deftig hun pantoffelige pootjes optillend. Bovenaan de berg werden we weer eens verwend met nootjes en mandarijnen, voordat we verder liepen en in een onvoorstelbaar mooie kloof belandden! Dat je eigenlijk op je voeten moet letten, maar ook om je heen wilt kijken. Dat dus. Nou, dan maar gewoon rustig lopen en genieten. Daar waar het grote kleed nog net op een stuk zachte ondergrond uitgespreid kon worden, werd de locatie voor de lunch. Ondertussen was de lunch voor ons ook bijna te kort geworden, want het spel 'Weerwolven' was nogal geliefd geworden...we smeekten nog om tien minuutjes extra en vervolgden daarna de steeds mooier wordende route door de kloof. Zelfs een zwart vogeltje met wit kopje kwam me nog vergezellen. De kloof hield op en we klommen nog een laatste stukje door. Boven aangekomen hadden we weer een uitzicht waar je 'u' tegen zegt. In de verte tegen een berg die eruit zag als een slapende dromedaris lag het stadje Zagora. We waren bijna terug waar ons woestijnavontuur was begonnen. Voor ons lag nog een behoorlijke vlakte, waarvan ik nu wel kon bedenken, dat het zeker een dag lopen zou zijn, voordat we uberhaupt bij het eerste bewoonde gebouw in de verte zouden zijn. We daalden de berg af en liepen nog een uur, voordat we ons laatste kamp in de Sahara opsloegen. Nog een heerlijke maaltijd en act voor de crew om ze te bedanken voor hun inzet. Natuurlijk was er nog een kampvuur, muziek en dans. Nog een laatste keer naar de prachtige sterrenhemel kijken en de warme slaapzak in het tentje in. Het leek wel of de dromedarissen die nacht ook extra afscheid van ons namen, want ze lagen wel heeel dicht bij de tentjes. Toen ik 's nachts wakker werd van een 'aardbeving' bij mijn hoofdeinde en m'n buitentent bewoog door een struikje waarvan gegeten werd, wist ik dat ik heel erg dichtbij gezelschap had gekregen. Ik heb de hele week niet kunnen kiezen welke dromedaris m'n vriendje was, maar deze zal het wel geweest zijn...

De laatste kilometers richting de bewoonde wereld op oudejaarsdag. Nog even genieten van de leegte, de mooie stenen, de onverwachte bloemetjes tussen de dorre klei, de rustige tred van de dromedarissen en mijn reisgenoten, waarmee ik prachtige ervaringen heb kunnen delen en de meest bijzondere gesprekken heb gevoerd. (Ja, ook met de dromedarissen: ik zal het toegeven dat ik daar ook tegen praat en ze gaven zelfs kusjes als je daar om vroeg..😉)

Hotel met badkamer: wow, wat een luxe ineens. Even al het woestijnzand van ons afspoelen en ons opmaken voor het oudejaarsdiner. Het was prima, maar ja, wij waren te verwend geraakt in de woestijn..😉 Gezellig feestje met dj, die nogal wat moeite had met de apparatuur, dus nog een beter feestje bij onze reisleidster op de hotelkamer. Verwennerij met mojito's, chippie, lekker muziekje en goed gezelschap. Tegen twaalven toch maar naar beneden en met 'Hello' van Lionel Richie en een hapje nieuwjaarstaart luidden we 2017 in. Een jaar dat begon met een lange terugreis over de Atlas naar Marrakech. Het laatste uur heerlijk gezongen en ons daarna nog eenmaal in de drukte van Marrakech laten onderdompelen. Het einde van een mooie reis en het begin van de reis die 2017 heet. Dat het maar veel moois mag brengen!

Liefs Afke

---