Advertisement
Published: August 16th 2014
Ik heb nog nooit zo’n drukke zomer meegemaakt! Ik heb er wel met volle teugen van genoten, maar niettemin ben ik nu, aan het einde van de zomer, uitgeput in plaats van uitgerust. Dit komt natuurlijk omdat deze zomer besteed werd aan het belangrijkste project van mijn driejarige studies in Miami: mijn thesis.
Even een korte opfrissing: Vorige zomer kwam Amanda naar België om samen met mij een kortfilm te produceren (door Amanda geschreven en door mij geregisseerd). Nadien besloten we om een volledige trilogie te maken zodat dit als onze thesis zou kunnen dienen. We maakten het project nog een tikkeltje ambitieuzer door het tweede deel in Frankrijk en het derde deel in Engeland te laten afspelen. Deel twee en drie werden deze zomer ingeblikt.
Na eerst een week of twee te genieten van mijn vakantie arriveerde Amanda in België en kon de preproductie van start gaan. Dit bestond uit het regelen van allerlei zaken: we moesten opnieuw op zoek naar acteurs (de belangrijkste acteurs hadden we al van vorig jaar natuurlijk, maar toch moesten we op zoek naar enkele bijrollen, zowel in België als in Frankrijk en Engeland), we moesten ook op zoek
Dompierre-sur-Authie (vakantiehuisje in Frankrijk)
Ik ben samen met mijn Director of Photography de shotlist aan het overlopen (ja, terwijl ik mijn tanden poets)naar locaties (we besloten uiteindelijk om in Amiens en Cambridge te filmen), en allerlei praktische zaken (het huren van een minibus, het boeken van de ferry, het kopen van allerlei spullen die we op de set zouden nodig hebben, etc.). Er gaat dus heel veel voorbereiding aan vooraf, en we moesten heel uiteenlopende dingen regelen (van een skypegesprek met een mogelijke acteur tot het kopen van posters en andere decoratie om de set aan te kleden).
Na enkele weken gingen Amanda en ik op location scout. Dat betekent dat we de locaties waar we gaan filmen gaan bezoeken zodat we al voorbereidingen kunnen treffen. Eerst gingen we naar Amiens, waar we onder de indruk waren van de prachtige kathedraal. We kregen toestemming van het stadsbestuur om op het plein voor de kathedraal te filmen, wat echt super is! Ook vonden we op een halfuurtje afstand van Amiens een gezellig vakantiehuisje dat we voor onze draaiperiode konden huren. We waren heel blij met deze beslissing want zo sloegen we twee vliegen in één klap: we hadden een prachtige filmlocatie (want er zijn verschillende scènes in een huisje gepland) dat tegelijkertijd kon dienen als onze verblijfplaats! Er waren genoeg
bedden voor iedereen. Bovendien waren er nog voordelen aan verbonden: we hadden een keukentje om in te koken wat ons veel kosten zou uitsparen (als we op hotel of in een jeugdherberg zouden verblijven zouden we telkens op restaurant moeten gaan) en samen onder één dak verblijven zal natuurlijk ook bijdragen tot het groepsgevoel (wat ook enorm belangrijk is om het moreel hoog te houden).
Na enkele daagjes Amiens reden we naar Cambridge. Daar was het al iets moeilijker om toestemming te krijgen; de Colleges van de Universiteit zijn daar meestal niet toegankelijk voor filmstudenten, zelfs niet tijdens de zomer. Na een week rondvragen kregen we uiteindelijk van twee Colleges toestemming. Ook mochten we van het stadsbestuur overal in de stad filmen (zolang het geen privédomein was natuurlijk). Veel Colleges zijn zichtbaar van de straat, dus konden we verschillende scènes plannen met Colleges in de achtergrond.
Bovendien vonden we in de buurt van Cambridge ook een vakantiehuisje, dat we meteen voor een week vastlegden.
Na tien dagen location scouting kwamen we terug thuis. Helaas konden we niet even ontspannen, want enkele weken later zouden we al vertrekken! We moesten dus de
laatste voorbereidingen treffen. Zo moest er onder andere een planning gemaakt worden van de filmdagen, zodat we aan de acteurs konden laten weten wanneer ze op de set moesten zijn. Ook moest ik shotlists maken om het filmen zo soepel mogelijk te laten verlopen.
Na die laatste drukke weken was het bijna tijd om te vertrekken! De dag voor het vertrek zouden we al een scène filmen. Dit was de allerlaatste scène van de hele trilogie en speelde zich in Antwerpen af, in het Centraal Station. Wegens de beperkte beschikbaarheid van cast en crew moest deze gefilmd worden voor ons vertrek.
Het was enorm leuk om iedereen terug te zien! Het leek bijna alsof er helemaal niet een heel jaar verstreken was sinds het filmen van het eerste deel van Onverdedigbaar. We konden de scène op enkele uren inblikken en dan gingen we naar huis om de première van deel 1 voor te bereiden die diezelfde avond zou plaatsvinden.
Omdat we de volgende ochtend zouden vertrekken kon niet iedereen op de première aanwezig zijn, maar het was niettemin heel plezant! Het was voor iedereen spannend om de film op het grote
Dompierre-sur-Authie
The 'bus stop' scene scherm te zien (zelfs voor Amanda en ik, hoewel we de film al duizend keer gezien hebben). De reacties waren over het algemeen positief, maar helaas konden we het niet heel laat maken want de volgende ochtend zouden we vertrekken!
Erwin (die naast geluidsman ook chauffeur zou zijn) en ik gingen de volgende dag de auto ophalen. Door enkele betalingsproblemen ging het echter niet zo vlot en ons vertrek werd met enkele uren uitgesteld, waardoor we een filmlocatie verloren (we hadden een scène gepland aan een Frans stationnetje maar we moesten er voor een bepaald uur arriveren, anders mocht het niet doorgaan). Helaas begon het dus al niet goed.
Na enkele uren kregen we eindelijk de auto mee, dan moesten we nog naar huis om alles in te laden en iedereen op te pikken. Uiteindelijk waren we vertrokken richting Frankrijk en kon het avontuur echt beginnen!
Het huisje waar we verbleven was enorm gezellig en perfect voor onze binnenscènes! Het bevond zich in een afgelegen dorpje (Dompierre-sur-Authie) met pakweg honderd inwoners (de enige publieke ruimte was de cafetaria van de kerk, voor inkopen moesten we een halfuur rijden), dus
Dompierre-sur-Authie (vakantiehuisje in Frankrijk)
Go Belgium!!! (het was de dag van de match Belgium-United States) we konden profiteren van de rust en de stilte om te filmen! Bovendien vonden we in de buurt van het huisje een bushalte met een prachtig uitzicht dat in plaats van het Frans stationnetje dienst kon doen als locatie.
Enkele hoogtepunten van het filmen in Frankrijk waren vooral scènes in het huisje. We hebben een vechtscène die er geweldig gaat uitzien, vooral dankzij Kevin en Yoeri die hun rollen supergoed geacteerd hebben, en ook dankzij Amanda die expert is in het maken van vals bloed. Een andere scène die heel mooi gaat zijn is de liefdesscène, die Gilles heel mooi heeft ingeblikt (met heel schaarse maar net daarom supermooie belichting) en die Kevin en Nele ook prachtig gespeeld hebben. Dan was er ook een dag waarop drie acteurs zich bij ons gezelschap voegden (het was full house - elk bed en elke zetel waren die nacht bezet!). We hebben een hele dag aan één scène gespendeerd (een scène met vijf personages in de keuken) en die scène is sowieso één van de beste. Yoeri, Kevin, Nele, Noah en Kurt bleven volhouden hoewel we keer op keer dezelfde scène moesten opnemen (telkens vanuit een andere hoek). De scènes
Amiens
The 'grumpy neighbour' scene met Lauranne waren ook geweldig, vooral de scène met Yoeri op de zetel en buiten met Kevin. (Mijn verontschuldigingen voor degenen die het verhaal niet kennen, die zullen niet weten waar ik het over heb – iedereen die er aanwezig was zal wel kunnen volgen en hopelijk met mij akkoord gaan dat deze scènes de hoogtepunten van ons verblijf in Amiens vormden.)
Een ander hoogtepunt (dat niets te maken heeft met het filmen) was de namiddag die we aan het strand spendeerden. We stonden voor op schema en besloten om naar het strand te rijden (het was ongeveer een uurtje bij ons vandaan). Het was zalig om voor een keer te kunnen vergeten dat we aan het werken waren en gewoon eens te genieten van het feit dat we in Frankrijk waren! Die dag dat we konden uitblazen op het strand heeft iedereen zeker deugd gedaan!
Wat ook een geweldige avond was, was de match tussen België en Amerika. Ik ben normaal geen voetbalfan, maar de sfeer was echt geweldig (vooral omdat Amanda ook wou dat België won!). De spanning bleef tot het einde, en toen we wonnen waren we allemaal dolblij! Deze avond
Amiens
The 'grumpy neighbour' scene was eveneens een welkome afwisseling van al het filmen en het heeft ons allemaal een boost gegeven!
Toen we naar de stad Amiens trokken voor enkele scènes moesten we wegens regen in de kathedraal schuilen. Daar kregen we de ingeving om te vragen of we in de kathedraal mochten filmen. Dat zou waarschijnlijk niet mogen omdat het een beschermd monument was en omdat we te storend zouden zijn voor de toeristen. Tot onze grote verbazing mochten we wel in de kathedraal filmen, zolang we de bezoekers niet zouden hinderen! Toen waren we allemaal heel blij dat het begon te regenen, anders hadden we er nooit aan gedacht om dit te vragen! Filmen in de grootste kathedraal van Frankrijk (hij is dubbel zo groot als de Notre Dame van Parijs) leverde prachtige beelden op!
Vooraleer we naar Cambridge vertrokken gingen we nog naar Parijs voor één dag. Omdat er toen heel veel misliep (miscommunicatie met de Franse acteur die we nodig hadden voor een scène, het regende non stop, etc.) verliep deze dag heel chaotisch en was de moreel laag. Uiteindelijk zijn we wel blij met de scènes die we hebben aan de Eiffeltoren en
Amiens
Cast & Crew! bij een Frans cafeetje, dus achteraf konden we niet klagen.
Na een hele avond en een flink stuk van de nacht te reizen richting Cambridge, vielen we allemaal uitgeput in slaap in een jeudgherberg. Pas de volgende dag mochten we binnen in het vakantiehuisje en kon het tweede hoofdstuk van onze reis beginnen!
In Cambridge hadden we prachtige locaties, vaak met de universiteitsgebouwen in de achtergrond. Ook deze keer deed ons vakantiehuisje dienst als locatie, hoewel we er niet zoveel scènes hadden als in ons vorig huisje. Een hoogtepunt was de confrontatie tussen Roger (een Britse acteur die via Skype auditie had gedaan) en Nele op straat (enorm sterke acteerprestaties van beide acteurs!). Wat ik ook heel sterke scènes vind, zijn de twee scènes tussen Kevin en Nele in de eetkamer. De eerste is heel ongemakkelijk omdat het de eerste keer is dat ze elkaar terugzien na de pijnlijke afloop van deel twee. De tweede is een woordenwisseling die uitdraait op een ruzie en heel overtuigend geacteerd werd. Gilles heeft hiertoe bijgedragen door een cameratechniek voor te stellen waar ik tot dan toe zelf geen fan van was maar die ik zeker nog wel
Amiens
In de kathedraal vaker wil gebruiken. Het werd een heel krachtige scène die de laatste scène in het station veel meer betekenis zal geven.
Een minpunt was de ochtend waarop we in een College mochten filmen. Toen we aankwamen bleek dat een enorm belangrijk persoon eerder die week omgekomen was in een auto-ongeluk en die dag begraven zou worden. We mochten niet te dicht tegen de kapel filmen omdat we dan de begrafenis zouden verstoren. Bovendien was het hard aan het regenen, waardoor we dus echt enorm beperkt waren in onze keuze van locatie. Van het prachtige binnenplein is haast niets meer te zien.
Hoe dan ook, we waren over het algemeen heel blij met al onze opnames. Schitterende cast, geweldige crew en prachtige locaties!!
Op weg naar huis hadden we nog enkele shots gepland op de ferry. Zelfs op de terugweg hield het werk niet op! Onze laatste shots hadden de witte kliffen van Dover op de achtergrond terwijl de ferry zich ervan verwijderde. Een mooi afscheid van Engeland en van onze rondreis! Het was heel vreemd om iedereen één na één thuis af te zetten.. Na twintig dagen elke dag met dezelfde
Amiens
In de kathedraal (zonder schoenen om het geluid te dempen) mensen aan hetzelfde project te werken, is het een beetje onwennig om van iedereen afscheid te nemen en naar huis te gaan. Het zat erop!
Maar (zoals iedereen van onze cast en crew zal weten): “It ain’t over till it’s over!” In België hadden we nog enkele scènes gepland die we op drie verschillende dagen zouden filmen. Het was dus nog niet helemaal gedaan. Op de allerlaatste draaidag filmden we in Leuven met Nele en Noah. Het verbaasde zowel Amanda als mij dat we, toen iedereen de deur uit was en het dus definitief gedaan was, allebei onze emoties nogal moeilijk te baas konden. Het was een mix van opluchting (het zat erop en alles was goed verlopen!) en teleurstelling (het was zo’n geweldige ervaring en we wilden eigenlijk niet dat het gedaan was). En wie weet, als we investeerders vinden die geïnteresseerd zijn in een deel 4, dan twijfelen we er geen seconde aan! We hebben trouwens ook van de cast en crew opgevangen dat ze zeker voor vervolgdelen te vinden zullen zijn, dus… wie weet?
De laatste noemenswaardige gebeurtenis vooraleer we terug naar Miami vertrokken was onze reis naar Londen. Amanda en
ik gingen voor drie dagen naar Londen; Amanda wou dat altijd al heel graag doen en ik heb natuurlijk geen bezwaar om de stad van mijn dromen nogmaals een bezoekje te brengen! In die drie dagen hebben we enorm veel kunnen zien en doen en we hebben er echt enorm van genoten!
Mijn terugvlucht naar Miami regelen was nogal stresserend, omdat wegens een administratieve fout van de universiteit mijn visum vroegtijdig verstreken was (iemand had op mijn documenten geschreven dat het een tweejarige studie was, terwijl het drie jaar duurt). Na heel veel gemail en geregel (en na twee keer naar Brussel te rijden) kreeg ik mijn visum één werkdag voor ik moest vertrekken!
Toen ik maandagavond eindelijk aankwam in Miami had ik sinds de vorige ochtend niet geslapen (ik moest midden in de nacht vertrekken en ik kan in het vliegtuig niet slapen), dus ik keek er al naar uit om vroegtijdig naar bed te gaan. Dat was buiten de mensen van Border Control gerekend – blijkbaar was de Amerikaanse ambassade in Brussel vergeten om een nummer op mijn nieuw visum te drukken, waardoor mijn visum (weeral) niet geldig was. Ze stuurden mij
Cambridge
Filmen in Jesus College naar een kamertje (net zoals in de films, alsof ik een crimineel was) en ze stelden mij vragen (ze vroegen mij zelfs wat de officiële talen waren van België, alsof ze niet geloofden dat ik effectief van België kwam) en toen moest ik twee en een half uur wachten, om dan te horen dat mijn visum wel in orde was en dat ik mocht gaan. Tegen dan was mijn koffer natuurlijk al lang van de bagageband gehaald, dus daar mocht ik ook nog achter zoeken. Wat een pech allemaal! Maar toen ik eindelijk de sleutel omdraaide en mijn appartement kon binnenstappen, was ik echt dolblij dat ik eindelijk kon uitrusten. Ik was tegen dan al meer dan dertig uur wakker (door het tijdsverschil was het bovendien zes uur vroeger) en dacht dat ik eens goed zou kunnen slapen. Helaas, na enkele uren slapen werd ik ziek wakker. Ik had waarschijnlijk op het vliegtuig iets opgelopen, oftewel was het van oververmoeidheid, oftewel gewoon van de abrupte klimaatsverandering (het is hier overdag tussen de 30 en 40 graden). Hoe dan ook, ik voelde me veel te ziek om de Walters te bezoeken (wat ik beloofd had) dus liet ik hen weten waarom
Cambridge
Filmen in Jesus College ik niet kon komen. Even later klopt er iemand op mijn deur en niemand minder dan Cara en Amber staan daar met zeker zes boodschappentassen gevuld met onder andere appelsienen, beschuit, en zelfs een volledige gebraden kip - kortom, alles wat ik nodig had om me er terug bovenop te helpen! Ik kon hen niet omhelzen omdat ik hen ook niet wou aansteken, maar ik was wel enorm dankbaar!
Dus, mijn eerste dagen in Miami heb ik dan wel ziek doorgebracht, maar ik ben toch blij dat ik hier op tijd geraakt ben omdat ik nu elke dag aan mijn lessenvoorbereidingen kan werken. Hier heb ik al mijn dvds en filmboeken bij de hand en wanneer ik beter ben kan ik ook de bibliotheek van de universiteit bezoeken, want die heeft ook veel belangrijke bronnen. En binnenkort zie ik Jack terug (Amanda is nog bij haar ouders) en dan zal ik pas echt content zijn!
Oei, het is precies wel een lange blog geworden! Na vele maanden niets te schrijven mag dat wel eens, hé! In mijn volgende blog zal ik het zeker hebben over mijn eerste ervaringen als adjunct-professor! Ik ben wel een
Cambridge
Filmen voor St. John's College beetje nerveus (er hebben zich al 95 studenten ingeschreven) maar ik kijk er tegelijkertijd ook wel naar uit! Tot dan!
Advertisement
Tot: 0.044s; Tpl: 0.015s; cc: 8; qc: 22; dbt: 0.0209s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 4;
; mem: 1.1mb
