"Professor" Mertens :)

---

Tegenwoordig spreekt bijna iedereen me aan met "Professor", niet alleen mijn studenten maar ook het personeel dat werkt aan de Universiteit van Miami, bijvoorbeeld wanneer ik boeken of DVDs ga afhalen in de bibliotheek. Het is nog steeds vreemd om zo aangesproken te worden, ik moet er nog een beetje aan wennen. De correcte term is eigenlijk adjunct-professor, maar natuurlijk zegt niemand dat.

Mijn eerste indruk van lesgeven is dat ik het supergraag doe! Hoewel de voorbereidingen enorm veel tijd in beslag nemen vind ik het leuk om mijn Powerpoint presentatie voor te bereiden en de films te kiezen waarvan ik fragmenten wil laten zien. Wanneer ik voor de klas sta vliegt de tijd voorbij (ik denk dat het voor sommige studenten net het tegenovergestelde is) en geniet ik met volle teugen! Mijn filmkennis delen met anderen die ook een passie hebben voor film is echt een leuke ervaring. Natuurlijk heb ik ook studenten die het niets kan schelen en ik heb al één keer iemand betrapt die in slaap was gevallen (waarschijnlijk een beetje te hard gefeest de vorige avond). Met een groep van 121 studenten is dit niet verrassend. De andere Professoren hadden me gewaarschuwd dat veel studenten deze les kiezen omdat ze denken dat het gemakkelijk is en dat we de hele les lang naar films kijken. Dat is uiteraard niet zo, ik leer ze over geschiedenis, filmtheorie en het productieproces van een film waarbij ze verschillende termen, films en namen van regisseurs vanbuiten moeten leren. Buiten die enkele studenten die met een kater naar de les komen zijn de meesten heel geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb. Terwijl ik lesgeef zie ik de meesten ijverig pennen en sommigen komen na de les aan mij enkele vragen stellen over een specifiek onderwerp dat ze interessant vonden. Ik heb ook van verschillende studenten gehoord dat ze graag naar mijn lessen komen. Natuurlijk zullen sommigen onder hen gewoon willen vleien maar daar val ik niet voor 😊 Ik kan ze toch niet allemaal uit elkaar houden, 121 studenten zijn er gewoon te veel.

Ik vind het lesgeven dus echt heel plezant, veel leuker dan ik had verwacht. Ik ben ook helemaal niet zo nerveus (behalve tijdens de eerste les een beetje). Wat ik ook al snel ondervond is de enorme verantwoordelijkheid die ik draag. Ik heb de vrijheid om te kiezen waar ik over lesgeef en wat ik vraag op het examen. Dat betekent dat ik de volledige verantwoordelijkheid heb om deze studenten een zo compleet mogelijke introductie te geven over film. Ik kies zelf wat volgens mij relevant genoeg is en wat eerder leerstof is voor hogere klassen. Dit houdt ook in dat het mijn taak is om te proberen ervoor te zorgen dat iedereen slaagt (wat sowieso niet gebeurd, gemiddeld haalt 10 % het niet in deze klas). Ik deel natuurlijk geen gratis punten uit, maar ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om studenten die moeite hebben met de leerstof te helpen. Daarom spreek ik buiten mijn lessen regelmatig af met studenten die vragen hebben over de leerstof. Ik heb een kantoortje gekregen van de Universiteit waar ik de sleutel van heb zodat ik toch een ruimte heb om met studenten af te spreken.

In totaal spendeer ik dus enorm veel tijd aan mijn lessen: de lesvoorbereidingen, de lessen zelf en het afspreken met studenten nemen allemaal veel tijd in beslag. Daarbovenop volg ik twee lessen (Advanced Editing en Film Directors), ben ik mijn thesis aan het monteren en probeer ik zoveel mogelijk te babysitten. Pet-sitten zit er jammer genoeg niet meer in, want Lucky (de hond van de Walters) is vanochtend overleden. Natuurlijk pas ik wel regelmatig op Jack wanneer Amanda even weg is.

Zoals je zal merken is het semester dus in volle gang, en heb ik (zoals gewoonlijk) nauwelijks vrije tijd buiten het lesgeven, lessen volgen, monteren en babysitten. Maar natuurlijk vind ik het allemaal heel leuk om te doen dus ik kan niet klagen.

Het is heel vreemd dat dit al mijn laatste jaar is. Wanneer ik eraan denk dat ik binnen een jaar Miami zal verlaten, is dit steeds met een dubbel gevoel. Langs de ene kant ga ik alles (het zonnetje, strand, palmbomen, de Universiteit) en iedereen (voornamelijk de Walters, Amanda en Jack) enorm missen. Langs de andere kant kijk ik er enorm naar uit om in Londen te gaan wonen!

Deze keer hou ik het kort, ik heb een hele stapel toetsen te verbeteren en ik moet nog enkele projecten afwerken tegen volgende week (en als ik er vandaag aan begin heb ik zondag misschien een beetje vrije tijd...)! Dus tot een volgende keer!

Sincerely,

Professor Nele Mertens

---