Verrassingen vanuit België en omstreken

---

De laatste drie maanden (ja, het heeft drie maanden geduurd eer ik de tijd had om weer eens een blog te schrijven) waren gevuld met de ene verrassing na de andere! Vele van deze verrassingen waren afkomstig van België, Nederland en Engeland - van het thuisfront dus! Om het gemakkelijk te houden zal ik al deze leuke momenten chronologisch behandelen.



Op een ochtend zoals alle andere ging ik naar de ‘faculty lounge’ om thee te halen zodat ik iets had om mijn keel te smeren tijdens mijn les (dat lesje had ik snel geleerd; een uur en vijftien minuten aan een stuk praten zonder iets te drinken is niet echt comfortabel). Ik had ook een mandarijntje bij dat ik opat terwijl ik mijn les aan het voorbereiden was. Op dat moment kwam een andere professor binnen in de faculty lounge. Na een tijdje zei hij (in het Engels) dat de geur van mandarijntjes hem deed denken aan zijn kindertijd. Ik zei dat ik akkoord ging en ik wou hem vertellen over Sinterklaas, maar omdat ik geen zin had om dat allemaal uit te leggen (Sinterklaas wordt enkel gevierd in België en Nederland) zei ik maar niets. Toen zei hij: “At home we have this celebration where kids get mandarins, candy and presents in early December.” Ik was volledig ondersteboven natuurlijk. Ik vroeg hem: “Where is home?” en hij antwoordde: “Amsterdam.” En toen begon ik in het Nederlands te praten en hij hoorde meteen dat ik Vlaams was. We waren beide enorm verrast, zeker omdat we al weken elkaar goeiedag zeiden in de faculty lounge. Zijn accent was na tien jaar in Engeland en Amerika te wonen haast volledig verdwenen en hij zei dat hij mijn accent niet meteen kon plaatsen. We konden van geluk spreken dat ik die ochtend koos om een mandarijntje te eten of we hadden het misschien nooit ontdekt! Zijn naam is Jan en hij is met zijn gezin jaren geleden in Engeland gaan wonen. Enkele jaren geleden zijn ze dan verhuist naar Miami. Hij geeft les in Advertising. Misschien is het een beetje moeilijk voor jullie om te begrijpen, maar het deed echt deugd om in het Nederlands te kunnen babbelen. Na meer dan twee jaar mij altijd in het Engels uit te drukken, was het zalig om moeiteloos te kunnen babbelen. Sinds dan babbelen we regelmatig in de faculty lounge, en het is altijd geweldig om de gezichten te zien van de andere professoren die ’s ochtends hun koffie komen halen. Ze zijn het gewoon om Spaans te horen (het is Miami), maar Nederlands is iets dat de meesten nog nooit hebben gehoord! Dat was dus een hele leuke verrassing, en op de één of andere manier heb ik minder heimwee nu ik regelmatig in mijn moedertaal kan babbelen op de universiteit. Ook ervaren we vergelijkbare indrukken van Amerika en specifiek van Miami, omdat we een gelijkaardige achtergrond hebben. Nu heb ik bijvoorbeeld iemand waarmee ik kan klagen over het gebrek aan tafelmanieren in Amerika 😊

De dag nadat ik Jan had ontmoet stond er nog iets heel leuks op het programma, dat me opnieuw erg aan huis deed denken. Het begon allemaal maanden geleden, tijdens het tweede semester van mijn tweede jaar. Toen was ik assistente van Professor Grace Barnes, die toen het vak gaf dat ik nu geef. Meteen toen ik zei dat ik van België was zei ze dat ze een goede vriend had die ook een Belg was, genaamd Walter. Ik had al eerder een Waal ontmoet in Miami, en hoewel hij een landgenoot was deed Jan me veel meer aan thuis denken dan de professor van Wallonië (hij kon bijvoorbeeld geen woord Nederlands). Maandenlang hebben we gezegd dat we eens met z’n allen moesten afspreken, maar dat was er tot dan toe nog niet van gekomen. Grace had besloten om een Belgische Avond te organiseren, met uitsluitend Belgische kost. We waren met z’n zessen: Grace en haar vriend, Walter en zijn vriend, en Amanda en ik. Het begon al uitstekend: hapjes met Belgische witloof en Waalse paté. Grace had verscheidene Belgische bieren in huis gehaald: Jupiler, Duvel, Hoegaarden, en nog enkele die ik me niet meer kan herinneren - ik had er misschien iets te veel van gedronken 😉. Het gezelschap was ook super! Walter is afkomstig van Oost-Vlaanderen en zijn vriend is enorm grappig en weet heel veel af van België. En hoewel hij zwart is en van Amerika komt, vind hij het concept van Sinterklaas en Zwarte Piet helemaal niet choquerend, hij vindt het zelfs geweldig! Degenen die dit afkeuren weten gewoonweg niet voldoende af van de traditie. Het is begrijpelijk dat het concept van Zwarte Piet voor Amerikanen eerst choquerend overkomt, omdat blackface hier enorm racistisch is. Maar eens ze het hele verhaal hebben gehoord zijn ze meestal wel begripvol (Cara bijvoorbeeld, iemand die heel anti-racistisch is ingesteld, vind het een leuk concept eens ik het had uitgelegd). Anyway, terug naar de Belgische Avond! De maaltijd was geweldig, echte Vlaamse boerenkost: huisgemaakt stoofvlees met overheerlijke puree. Amanda en ik hadden voor het nagerecht gezorgd: ik had chocolademousse gemaakt en Amanda had speculaaskoekjes gebakken. Het werd door iedereen enorm gesmaakt. Het was een heel plezante avond met heel leuk gezelschap en lekker eten. Walter en ik babbelden af en toe in het Vlaams wat deugd deed. Omdat zijn vriend en Amanda ook enkele woordjes kennen konden zij ook af en toe mee babbelen. Het bier en de maaltijd deden me echt aan thuis denken. Dit is zeker voor herhaling vatbaar!

Halverwege oktober kwam er nog een hele leuke verrassing opdagen vanuit België, namelijk papa en Hilde die zonder dat ik het wist naar Miami kwamen! Het begon allemaal met mijn heel gehaast vertrek vanuit België in augustus (wegens onvoorziene paspoortproblemen ben ik halsoverkop vertrokken) waardoor ik een heel belangrijke harde schijf vergeten was. Ik had de mogelijkheid besproken om die op te sturen, maar de kans dat die verloren zou geraken was, hoe klein dan ook, een kans die ik niet kon nemen. Gelukkig kende papa ‘iemand’ die naar Miami zou vliegen die de harde schijf voor mij zou kunnen meenemen. Voor ik het wist stonden ze voor mijn neus bij Cara thuis, die mij uit Amber’s kamer had geroepen omdat ze mij aan ‘iemand’ wou voorstellen. Wat een reünie! En uiteraard hadden ze de harde schijf bij - van een ‘special delivery’ gesproken! Die week zijn we Miami een beetje meer gaan verkennen, maar omdat ze hier al meer dan eens geweest waren hebben we natuurlijk enkele dingen overgeslagen. We zijn terug naar de Everglades geweest, en deze keer konden we de alligators wel heel goed zien. Ze kwamen tot aan het bootje gezwommen en onze gids liet ons zelfs zien hoe hard ze hun bek konden dichtklappen. We zijn ook naar Vizcaya geweest, een Italiaanse villa die gebouwd werd met verschillende Europese (voornamelijk Italiaanse) materialen en meubelstukken. Enorm indrukwekkend, en het leek echt bijna alsof we in Italië waren in plaats van in Miami! Maar het voornaamste van alle uitstapjes was natuurlijk het gezelschap!

Het was geweldig om papa en Hilde terug te zien en om te babbelen over mijn dagelijks leventje hier in Miami en mijn toekomstplannen in Londen. Ik denk dat we het allemaal eens geworden zijn over mijn beslissing om naar Londen te gaan. Ik geloof niet dat ik het al in een blog vermeld heb, maar de directeur van het filmprogramma hier heeft me een PhD (een doctoraat) aangeboden. Ik heb lang getwijfeld want het is een hele mooie kans en het feit dat hij het me gewoon aanbood omdat hij dacht dat ik een goede kandidaat zou zijn is heel flatterend, maar ik denk dat ik het toch ga afwijzen. Ik heb er zo lang naar uitgekeken om in Londen te wonen en Miami begint mij een beetje de keel uit te hangen. Behalve Cara, Russ, Amber, Amanda, Jack en nog enkele andere vrienden is er hier niets voor me. Het verkeer is enorm gevaarlijk (bijna elke week zie ik wel een ongeval langs de kant van de weg en ik heb meerdere keren mijn remmen moeten dichtgooien), de mensen zijn oftewel kortaf en onvriendelijk oftewel gewoon raar en afstandelijk (waarschijnlijk volgespoten met drugs), de zomer is veel te warm (de winter is wel aangenaam maar die duurt maar drie maanden), de criminaliteit is enorm hoog (om de paar maanden is er een 'shooting’ op of nabij de campus), het drugsgebruik is hier ’normaal’ (gebruikte naalden op het fietspad tegenkomen is al niet verrassend meer) en er is natuurlijk altijd de kans op een orkaan die alles vernietigt. Londen daarentegen heeft alles wat ik wil: (over het algemeen) vriendelijke mensen, gratis museums, historische gebouwen, draagbare temperaturen (het is gemakkelijker om me te beschermen tegen de kou dan tegen de hitte), en in het algemeen gewoon een aangenamere sfeer. En dan ben ik natuurlijk maar enkele uren verwijderd van mijn familie in België, een factor die natuurlijk ook een grote rol speelt. Ik ben blij dat papa en Hilde nog een laatste keer naar Miami konden komen, niet alleen om Miami nog een laatste maal te bezoeken, maar ook zodat ze deze belangrijke keuze in mijn leven zouden begrijpen. Miami was (en is nu nog steeds) een geweldige periode van mijn leven, en ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt drie jaar geleden, maar ik zal enorm content zijn om terug in Europa te wonen.

Nadat papa en Hilde vertrokken waren zat ik even in een dipje, maar dat kon niet lang duren want voor ik het wist was het Halloween! Ik heb in Miami steeds genoten van Halloween en ik ben blij dat deze traditie ook in Londen bestaat! Dit jaar ging ik als een ‘evil witch’ met een lang kleed en ellenlange mouwen. Mijn haar was zwart geverfd. Het was een hele leuke laatste Halloween in Miami!

Toen kwam november eraan en voor ik het wist had ik de mogelijkheid om mijn eerste contacten met mensen in Londen te leggen. Jamie, een Schot die in Londen woont en zich voornamelijk bezighoudt met theater, was twee weken lang een gast aan onze universiteit. Ik greep mijn kans en had een gesprek met hem over de filmindustrie in Londen. Over het algemeen had hij heel positieve dingen te zeggen over de Engelse filmindustrie. Hier in Miami hebben verschillende Professoren gezegd dat beginnen als een stagiaire de enige manier is om in de filmindustrie binnen te geraken. Ik had mij daar al bij neergelegd, maar Jamie zei dat er in Engeland meer geld wordt vrijgemaakt voor onafhankelijke filmmakers, en dat je met een goed voorstel voor een film geld kan krijgen van de overheid om die film te maken. Het is vergelijkbaar met het VAF in België, maar de fondsen zijn natuurlijk veel groter. Dit geeft me wel veel hoop, want nu kan ik mijn kansen beter verdelen. Tijdens de week kan ik (als het mij lukt) een job in de filmindustrie proberen te bemachtigen (waar ik inderdaad heel laag op de ladder zal moeten beginnen) en dan tijdens mijn vrije avonden en weekends kan ik proberen om zelf naam te maken met mijn eigen producties. Jamie kende verschillende mensen die altijd op zoek zijn naar gelijkgezinden om onafhankelijke films te maken, dus wie weet! Ondertussen ben ik ook al bezig met mijn CV op te stellen en uit te zoeken waar ik wil solliciteren. Het heeft geen zin om nu al mails te sturen omdat ik pas binnen een goed half jaar kan beginnen, maar het kan geen kwaad om de markt nu al wat te verkennen.

Mijn verjaardag naderde met rasse schreden en ik was niet echt enthousiast dit jaar omdat het samenviel met Thanksgiving. Omdat Thanksgiving hier een echt familiefeest is, zou dat betekenen dat al mijn vrienden en klasgenoten bij hun families zouden zijn op mijn verjaardag. Cara merkte dat ik een beetje teleurgesteld was en ze besloot om mijn verjaardag op voorhand te vieren. Een week voor mijn verjaardag nam ze mij naar de Cheesecake Factory waar we overheerlijke cheesecake met Belgische chocolade aten. Ze had de obers op voorhand verteld dat het voor mijn verjaardag was, dus ze kwamen de cheesecake al ‘Happy Birthday’-zingend brengen naar ons tafeltje! De volgende verrassing kwam enkele dagen later, toen Cara besloot om me naar een IMAX-theater te brengen! IMAX is een cinema met een scherm van enorme afmetingen, waar het publiek veel dichter bij het scherm zit dan in een gewone cinemazaal omdat de trappen in de zaal veel steiler gebouwd zijn (het is moeilijk om het uit te leggen). Er is geen IMAX in België, maar gelukkig is er één in Londen! Het was een fantastische ervaring, ik ben nog nooit zo in een film opgegaan! We keken naar Interstellar, wat ook nog eens een geweldige film was. Het was een superavond! Twee dagen voor mijn verjaardag, voor de derde verrassing op rij, gingen we eten in een geweldig eerste klasse restaurant! Er was live piano muziek en het eten was overheerlijk! Toen het effectief mijn verjaardag was, had ik dus al heel hard gevierd! Zoals ik had voorspeld, was iedereen zich aan het verheugen op Thanksgiving, maar ik kon niet klagen omdat ik tegen dan al drie keer mijn verjaardag gevierd had! Wat ik nog niet wist, was dat de grootste verrassing nog moest komen!

Ik was bij Cara thuis en we hadden ons allemaal klaargemaakt om naar Cara’s moeder te vertrekken om Thanksgiving te vieren. Toen de bel ging vroeg Cara of ik de poort wou openmaken en voor ik het wist stond mama voor mijn neus! Dat was nogal een verjaardagscadeau! We omhelsden elkaar en Eric kreeg ook een dikke knuffel! Voor de tweede keer in enkele maanden tijd was Cara betrokken in een plan om mij te verrassen! Wat niemand wist, was dat Cara al die tijd een kalkoen en enkele bijgerechten aan het klaarmaken was, niet voor hun Thanksgiving feest maar voor het onze! Terwijl zij naar hun familie gingen, mochten wij in hun huis blijven en een heerlijke kalkoenmaaltijd verorberen! Eerst was het natuurlijk tijd voor een aperitiefje en om wat bij te babbelen. Mama en Eric waren heel blij om Cara en Russ te leren kennen, en vice versa. Omdat Cara en Russ hier een beetje de rol van ouders vervullen, stond de ontmoeting met Cara en Russ al jaren lang op mama’s wenslijstje. Ze konden het allemaal heel goed met elkaar vinden, maar al gauw was het tijd voor hen om te vertrekken naar hun Thanskgiving feest. Wij hadden ons eigen feest met overheerlijke kalkoen en groentjes en een goede fles wijn. Als nagerecht aten we chocomousse die ik de avond voordien had gemaakt voor Thanksgiving (uiteraard zonder te weten dat mama en Eric er mee van zouden genieten). Na de overheerlijke maaltijd was het ook cadeautjestijd! Het was zeker één van de leukste verjaardagen van mijn leven en een echte superverrassing! Mama en Eric waren nog nooit in Miami geweest, dus uiteraard deden we alles wat Miami te bieden had! We gingen naar de Everglades, wat opnieuw heel indrukwekkend was. Gelukkig kregen we dezelfde gids als vorige keer en de alligators waren even actief! We bezochten ook Ocean Drive en Lincoln Road in Miami Beach zodat ik mama en Eric de decadentie van de rijke buurt kon laten zien. Ook gingen we voor een dagje helemaal naar Key West waar we lekkere vis aten, het huis van Ernest Hemingway zagen en een supermooie zonsondergang konden bewonderen. Key West is het meest zuidelijke puntje van de hele Verenigde Staten en staat bekend om één van de beste locaties te zijn om een zonsopgang te kunnen aanschouwen.Vorig jaar had ik ook Key West bezocht, en toen was het zo bewolkt dat we de zonsondergang niet hebben kunnen zien. Deze keer was het volledig onbewolkt en het was echt prachtig! We bezochten ook de UM campus, die mama en Eric indrukwekkend vonden. Na twee en een half jaar kan ik het zelf nog bijna niet geloven dat ik hier naar school ga: palmbomen, zonneschijn, hangmatten, een groot meer dat zich uitstrekt over een groot deel van de campus, een rivier die zich tussen de gebouwen door slingert, ... Mama en Eric zijn natuurlijk ook op koopjesjacht geweest in de grote outlet winkels, waar merkkledij zoals Calvin Klein voor spotprijzen te vinden is. We hebben dus ongeveer alles gedaan wat er te doen valt in en rond Miami and we had the time of our lives!





Na al deze avonturen snappen jullie dus wel dat de titel van mijn blog heel toepasselijk is! De laatste maanden zijn mijn beide ouders en stiefouders naar Miami gekomen zonder dat ik het wist, heb ik iemand van Nederland aan de universiteit ontmoet, een Belgische avond gehad en iemand van België ontmoet en mijn eerste contacten gelegd met de filmindustrie in Londen! Ik ga nog enorm genieten van mijn laatste jaar in Miami (vooral tijdens de wintermaanden) maar ik mis Europa en iedereen aan het thuisfront heel hard! In Amerika wonen heeft me heel hard doen beseffen hoe blij en trots ik ben om een Europese te zijn en hoewel België me niet helemaal ligt; Engeland is maar een steenworp ver vergeleken met de VS. Ik kan haast niet wachten om naar de stad van mijn dromen te verhuizen! Maar ik ga ook zonder twijfel genieten van mijn laatste paar maanden in Miami!

---

Comments

[peter Gunter]

Amai
Amai Nele, wa nen botterham, idd wel leuk als ge zo ver zit dat er zich eens invloeden van de heimat voordoen hé !! Goei vooruitzichten in Londen en dan proberen we natuurlijk eens langs te komen, we kennen onze weg daar omdat ons Caroline & Co daar een jaartje gezeten hebben hé ! De groetjes, laat je maar gaan, 't amusement daar nog, en wij proberen de eindejaarsfeesten zo leuk mogelijk in te vullen - tijdens kerst bij jouw papa en Hilde zullen we zeker aan jou denken ! je peter Gunter