De treinreis was een eitje, het lastigst was wakker blijven in een warme, klamme trein die zachtjes schommelend en met een hypnotiserende ruis voort draaft. Ik wist vrijwel meteen wanneer ik de grens over was; waar de natuur en de mensen niets prijs gaven, verraadde de infrastructuur alles. Eenmaal aangekomen in Antwerpen werd het spannender, wanhopig op zoek naar een pinautomaat en een kroeg om de wedstrijd tegen Australië mee te maken sprak ik iemand aan. 'Ich spreche nur Deutch.' Lekker dan. Iemand anders dan? Frans, Spaans, Italiaans en zelfs Indisch! Serieus? Ik heb de eerste helft van het voetbal gemist omdat er geen Belgen in Antwerpen te vinden zijn? Uiteindelijk dan toch een Vlaamse dame gevonden die direct over mijn schouder wees naar de muur achter me. Ben ik daar dus mooi drie keer langsgelopen!
... read more