vrijdag 20 juni 2014, dag 3

---

Ik zit nu langs de weg naar Mechelen, maar ik moet eerst mijn ervaringen van de vorige avond kwijt. Toen ik eenmaal, na een uur te zoeken, een goede plaats had gevonden om mijn tentje op te zetten en ik al eventjes had bijgeslapen, begon na het eten mij de moed in de schoenen te zakken. Om niet meer alleen te zijn met mijn gedachten besloot ik een kroegje op te zoeken. Stilletjes naar de wedstrijd kijkend merkte ik op dat over een uur tijd een groepje stamgasten verzamelden en toen ik met één van het buiten stond te roken zag ik mijn kans schoon. 'Weet u misschien de kortste weg naar Brussel?' Het was een kwestie van tijd voor de interesse in mij en mijn reis verspreidde langs de bar. En zo ontmoette ik Yourec. Zeer enthousiast bood hij mij het een na het ander aan: een kaart, een half brood, beleg (ham, salami, smeerkaas en kipkerrie), zijn telefoonnummer voor noodgevallen én een kopje koffie in de ochtend. Tevens regelde hij ambassadenummers en een rit terug naar mijn tent die avond. Zijn collega heeft mij zojuist net buiten het dorp afgezet. De goedheid!



Ik ben zojuist aangekomen in Zaventem. Dit is de tweede dag dat ik tegen de avond word overmeesterd door eenzaamheid en stress. Ik begin me af te vragen of het verstandig is door te gaan, gezien de last van m'n rug en de gevoelens van wanhoop die dat met zich mee brengt. Het begint erop te lijken dat ik Frankrijk niet ga halen zo. Hoewel ik absoluut niet terug wil, begin ik de optie toch te overwegen. Ik heb besloten wéér een kroegje op te zoeken, gezien iemand daar me vast kan vertellen waar ik mijn tent op kan zetten. Bovendien is Zwitserland-Frankrijk een welkome afleiding. Men vertelt me dat ik de meeste kans maak in een klein parkje aan de rand van het dorp, en na een korte discussie over hoe lang het precies lopen was, krijg ik de meest duidelijke routebeschrijving tot nu toe. De mensen hier zijn vriendelijk, maar slechts de helft spreekt Nederlands, en de andere helft spreekt exclusief Frans. Niet erg verrassend, wel wat ongemakkelijk. De omgeving is prachtig, en ik realiseer me nu goed dat het gewicht van mijn tas de enige oorzaak is van mijn ongemak. Aan het einde van de avond hak ik, na een telefoontje naar huis, dan toch de knoop door.

---