Realiteit, een hallucinatie veroorzaakt door een tekort aan van alles in de bloedbaan...

---

"Realiteit, een hallucinatie veroorzaakt door een tekort aan van alles in de bloedbaan..." was een veelgebruikte zin door de altijd fascinerende Erik van der Z. en zeer toepasselijk op de afgelopen weken. Allereerst voordat ik vertrok mocht ik geen biertje drinken in verband met het slikken van anti-biotica. Dat gaf eigenlijk wel een mooie pauze en ik kwam erachter dat de groene Jupiler met 0-komma-nog-wat-procent alcohol, prima te drinken is! Jammergenoeg hebben ze dat niet hier in Cambodja. Sinds een paar dagen is het onverstandig voor mij hier nog een druppel alcohol te drinken. De Cambodjaanse dokter was daar heel duidelijk in.

Koh Chang was heerlijk, leuke mensen, alleen word je er wel erg lui. Ik vond het dus tijd om iets anders te doen en mijn vinger kwam terecht op Siem Reap. Ach, waarom niet? Ik wist vantevoren waar ik aan begon, wat ik voor gedoe kon verwachten bij de grens, en de ellenlange bus/autoritten. Ik vond het prima. Lekker vroeg de ferry genomen en in een minibusje gepropt scheurend naar de grens. Dat stuk verliep, zoals verwacht, erg snel. Bij de grens begint het pas. We waren met 6'n en de man bij de grens vroeg ons om de paspoorten in te leveren zodat hij de visa ging regelen. Hij vroeg hier het dubbele voor. Ik bedankte de man met kegel vriendelijk en vertelde hem dat ik mijn visum zelf zou regelen. De anderen vroegen me of dat mogelijk was, en ik zei natuurlijk. De man zei dat dit veels te lang zou duren en de bus niet zou wachten op me, of liever gezegd... op ons. De groep was gegroeid. We hadden allemaal een kaartje tot aan Siem Reap dus zou er een busje aan de andere kant wachten. Truc is dat ze je zolang laten wachten dat je pas na zonsondergang aankomt in Siem Reap, gebroken bent van de dag en akkoord gaat met elk guesthouse. Enfin, hij zou ons niet meer wegbrengen zei hij tegen ons. Ik zei prima, dan bel ik nu het bedrijf waar we de kaartjes besteld hebben en pakte mijn telefoon. Als de lieve man nu $2 had gevraagd vond ik het allang prima, maar de manier hoe ze hier ongemerkt mensen een poot of 2 uitdraaien is niet normaal meer. Toen werd meneer poeslief en kon alles.

Uiteindelijk kwam een Cambodjaanse meneer ons ophalen bij de grens en die was duidelijk al op de hoogte gesteld van mijn aanweziigheid. De eerste beste kans die hij kon pakken, hij probeerde ons weer geld af te troggelen en ik zei er iets van, en hij vertelde dat ik niet mee mocht met de bus omdat er geen plek was. 1 Ding geleerd de afgelopen tijd: Don't Panic! Ik lachte vriendelijk en vertelde hem dat ik een ticket had tot Siem Reap en dat ik gewoon meeging met de bus.

Op de grens hebben we allemaal een visum gehaald voor de normale prijs van $20 in plaats van $38 dus als meneer echt begon te zeiken, gebruikte ik het uitgespaarde geld gewoon voor een taxi: comfortabeler, sneller en op de plek waar je heen wil! Uiteindelijk mocht ik van meneer hittepetit de bus echt niet in en de hele groep begon te protesteren. Als ik niet mee mocht, gingen zij ook niet mee. Dat was wel heel tof 😊 Ik vertelde toen dat we voor 8 a 9 dollar per persoon binnen 2 uur in Siem Reap konden zijn als we een taxi deelden. Dat was binnen 1 minuut geregeld en we stoven weg over de gloednieuwe snelweg. Dat is wel eens anders geweest, de kwaliteit van deze weg.

In Siem Reap is in 6 jaar tijd veel veranderd en dat is denk ik goed voor de Cambodjanen. Ik heb er wat tempels gezien, kookles gevolgd en met de kokkin in de avond naar een Khmer Disco gegaan. Dat was echt super! Er werd iets omgeroepen en alle jongens en meiden stormden de vloer op om in een kloksgewijs rondje te gaan schuifelen terwijl ze de handen allerlei krampachtige bewegingen lieten maken. Meuuman, de kokkin, sleurde me ook de vloer op en ik deed effe mijn dansje mee. Helemaal verkeerd natuurlijk, iedereen lachen om die falang 😉 Daarna ging men over tot een soort linedancing, ook leuk... Daarna kwam de vriendin van Meuuman en werd het doel van de avond me duidelijk. Ik moest maar kennis met haar maken, zij was een goede vrouw voor me en bla blabla... ik bleef netjes en vriendelijk lachen, dronk rustig mijn biertje leeg en gaapte een paar keer flink. Het was tijd om te gaan. Houdoe! Snel een mototaxi gepakt en richting guesthouse. Ik kwam door een straat met harde en lekkere muziek, dus ik vond het nog geen tijd om naar bed te gaan. Het was ook nog geen 12 uur, dus waarom niet? Snel ontmoette ik Niki en Cailie, twee operatiezusters uit Canada. Dat was meteen dansen en pardie-hardie... Snel kwam het punt van emailadressen uitwisselen en tsja... wie heeft er dan een pen bij zich? Niemand van ons 3. Gelukkig had ik wel een megadikke Edding stift bij me en kladde mijn naam en emailadres over haar armen en benen. Altiijd handig!

Leuk al dat feesten, maar tijd voor iets anders. Ik las over de Irrawaddy dolfijnen die hier nog leven. Ik wilde wel een poging wagen die beestjes te zien. Om geen 12 uur in een bus te zitten, besloot ik een tussenstop te doen in Kompong Cham. Dat is een relaxt provinciestadje aan de Mekong met heel veel Fransosen. Ik had een fikse verkoudheid opgelopen van de airco in de bus, dus voelde me niet helemaal fit. Toch met een tourguide mooie oude tempel bezocht en daarna naar de grote heuvels in de buurt, de trekpleisters. Eenmaal daar moest ik een ferme klim maken om boven te komen. Bovenop de heuvel stond een mooie stupa en andere fraaie zaken. Ik was er wel dorstig van geworden dus dacht ik water te kopen bij een stalletje. Niemand te zien bij het stalletje, dus ik draai me om naar de trap terug. Ik Loop de trap op en hoor gekrijs en voel dat vanuit het niets een aap me in de enkel bijt. "Mooi kut" dacht ik. Ik realiseerde me meteen dat ik vaccinaties moest gaan halen en daar een paar weken zoet mee zou zijn. Met de guide naar het ziekenhuis en daar kreeg ik een tetanusprik en de eerste van 3 hondsdolheid inentingen. De dokter beweerde althans dat het er 3 zouden zijn verdeeld over 14 dagen. Navraag bij huisarts en het interweb leerde me echter dat het absoluut aangeraden wordt om 5 vaccinaties te nemen. Gelukkig waren mijn 2 Canadese zusters niet in de buurt, want die smeekten me om direct naar Hong Kong of Bangkok te vliegen voor medische assistentie omdat het hier zo slecht is. Het is hier ook slecht, dus laat ik het plan van de dolfijnen lekker varen en vertrek naar de hoofdstad. De koorts is wat gezakt, dus dat gaat de goede kant op.

Ik laat mijn Cambodjaanse dokter achter om echte medische hulp te zoeken. Samen met Femke, dag ervoor ontmoet, naar Phnom Penh. Halverwege de rit vraagt Femke naar mijn achternaam om me toe te voegen op de internationale versie van Hyves, Facebooks. Daar ziet ze dat we 3 gemeenschappelijke vriende hebben waaronder Karin en Debbie! It's a small world after all, it's a small world after all... Debbie had me al iets verteld over een vriendin met gecko tattoo zus en zo, maar ja, er lopen hier 15.000 backpackers rond met zo'n tattoo en om deze stuk voor stuk te gaan vragen of ze Femke heten en Debbie kennen leek me wat overdreven. Enfin, de dokter. De dokter heet Gordon Scott en bracht me een beetje in verwarring, liever gezegd... het haalde me uit de realiteit. Niet drinken is onzin zei hij, dus ik mag weer gewoon doen waar ik zin in heb! Op naar de Rooftop Bananabar 😊

Ik hou jullie op de hoogte!

Groet en kus,

Xander

---

Comments

[Frans en Iva]

Terug bijten
Je hebt de aap toch zeker terug gebeten? Kan die ook mooi naar de dokter. Tenminste toen "wij"de europeanen daar landje pik deden zijn er ook ontelbare inlanders overleden aan allerlei ziekten die wij mee brachten. Als je geen bier mag kun je altijd nog wijn drinken. Creatief zijn!!! Groeten en nog een fijne tijd Iva Frans

[Karin]

Leuk!
Leuk om allemaal te lezen. En GENIET!!! Groetjes aan Femke X