Advertisement
Published: March 24th 2011
Edit Blog Post
Hello again ladies and gents,
we krijgen bericht dat sommigen onder jullie onder het mom van goed terraskesweer de drankgewoontes weer nieuw leven hebben in geblazen met bijvoorbeeld een goed glas cava, praise the weather gods!
Ondertussen zitten we in Bolivia hier, en ook al zijn we al een aantal weken van huis en dus weg van de Europese stress, mijn tenen krullen hier op van ongeduld achter deze monsterlijk trage Boliviaanse computer 😊 But we will get there
Na San Pedro zijn we met hetzelfde reisbureau vertrokken op een 3-daagse trip doorheen het zuid-westen van Bolivia, ready and set voor desolate landschappen, lagunes en zoutvlaktes, allemaal vlot boven de 3000 meter en op het toppunt zelfs 5000.
Een georganiseerde tour, dus een semi-random gezelschap! Hier een korte beschrijving van de deelnemerslijst, met reeds enkele hints naar verdere ontwikkelingen tijdens de trip:
- John aka LOCO JON:
50-jarige Brit, alleenstaand na een op zijn minst ongewoonlijk huwelijk met Taiwanese griet die lid is van een sekte, excentrieke kerel
- David:
relaxte, typische Londenaar, al 9 maanden op stap en van plan dit door te trekken tot 2.5 jaar
- Scott, Chris, Sofia en Emma:
2 Briste koppels
die elkaar al 5 maal zijn tegengekomen onderweg per toeval en dus ook deze keer
Loodgieter, kapper, straight up sympathieke mensen
- Anouk en Wouter: hete griet met bizar lief
- driver number 1 (not ours): likes high speed en een pintje ondertussen
- driver number 2 (ours): Pedro, sympathieke oude kerel, bijzonder viriel (8 kinderen)
Voor we San Pedro verlaten, opnieuw langs de macho grens post.
Maar het machosisme bleek enkelrichting te zijn: het land inkomen is behoorlijk lastig, maar bij het buitengaan vervallen alle controles op eten, drugs en wat nog allemaal.
De bus rijdt verder naar de Boliviaanse grenspost (maybe its me, maar vind het opvallend dat tussen grenspost 1 en 2 je 40 minuten onderweg bent! ik zie een opportuniteit om land te claimen 😊.
Zoals je je kan inbeelden is deze heel wat primitiever:
een barak en een slagboom in the middle of nowhere, en een horde Toyota Landcruisers, klaar om de verse vangst toeristen de altiplano in te begeleiden.
Op een neurotische, volkomen on-zuid-amerikaanse manier staat de chauffeur bijzonder hard op de timing van het hele gebeuren en wil dat we zo snel mogelijk onze stempel gaan halen. Scheelt je immers een
uur wachten van zodra de andere trossen tourgangers toekomen.
David, John, Anouk en ik gaan met Pedro op stap. Iets voorbij de grenspost een lekker ontbijt in een basic kot aan een lagune. Toiletten nog meer basic, amper doortrekkend, dus meteen vrij confronterend om voor of na die onbekende nieuwe mensen naar het toilet te moeten. Of tijdens, gezien de geluidsisolatie niet veel aandacht heeft gekregen tijdens de bouw. Sorry, ik ging stoppen over dit soort onderwerpen.
De eerste indrukwekkende lagune waar we halt houden is de laguna verde:
my money back, dit is niet groen! Maar dit is geen gewone lagune: op de bodem ligt een hoop groen spul, en het is pas wanneer de wind opsteekt dat het water deze materie omhoog woelt.
Gelukkig voor ons steekt de wind op terwijl we staan te kijken, en geleidelijk aan zie je de ganse lagune groen worden, knap!
Back in the 4x4 en verder off roaden tot aan de laguna colorada:
DIT hadden we echt niet verwacht. Dit is een gigantisch grote lagune, op 4270m hoogte, gevuld met kolonies flamingos en bovenal, deze heeft een dieprode kleur! Niet een beetje rood, nee, DIEPROOD, check the pictures! Blijkt
een of ander organisch spul te zijn dat dit veroorzaakt.
We stoppen eerst halverwege om wat fotos te nemen. De flamingos zijn prachtig, maar loco Jon besluit op zijn eigen typische manier van lopen deze te benaderen voor een ultiem mooie foto.
By the way, loco Jon heeft het merendeel van de tijd zijn bril niet op. Aangezien hij verziend is, en zijn camera geen kijkgat heeft en alles via het LCD verloopt, betekent dit dat hij om fotos te nemen de camera voor zich uit houdt, met gestrekte armen.
De hoogte en de hoek van zijn ultieme foto regelen doet hij door op een pezige, tekenfilm achtige manier nerveus links rechts op neer heen een weer te bewegen.
Flamingos weg.
Maar geen probleem, nog kansen genoeg om ze terug te vinden: we rijden verder langsheen het meer en komen toe in een soort van gehucht, waar we ook gaan overnachten. koppijn dus voor velen, want nog steeds op 4270m! Maar aangezien het nog maar 15u is en we off-duty worden gesteld, hebben we de kans om wat rond het meer te wandelen, richting een uitkijkpunt.
Bij momenten lijkt het alsof we terug in Patagonie zitten: grote
witte ijsschotsen lijken door het meer te drijven, maar in werkelijkheid zijn dit grote blokken van een of andere stof.
Het rood kleurt donker in de ene richting, oranje in de andere richting, blauw op sommige plekken, en we ontdekken nog veel meer (ongestoorde) flamingo kolonies.
Ondertussen maakt de sterke wind elke poging tot gladgestreken kapsel ongedaan, en ook het tempo ligt op deze hoogte een stuk lager, aangezien je soms lijkt te moeten happen naar lucht om voldoende zuurstof binnen te krijgen.
Loco Jon komt vol verbazing vertellen dat een kindje zijn argentijns geldbriefke in zijn zak heeft gestoken. Hij had het kind namelijk een briefje gegeven, "omdat het toch interessant is om ander geld te zien, niet?", waarop die dat natuurlijk aanneemt. Vol verbazing heeft hij het teruggevraagd 😊
Om 19u00 krijgen we eten en we genieten gezellig met zn 8 na een lekkere soep van een goeie spaghetti!
Raar genoeg zetten de uitbaters een fles rode wijn op tafel:
we all agree dat hoogteziekte sterk gelinkt is aan uitdroging, net zoals een kater.
Hierdoor sipt iedereen even van de wijn, maar laat een vol glas achterwege.
De fles zou dus drie kwart vol gebleven
zijn...if it wasnt for loco Jon:
"ik heb al gedronken op hoogte, geen probleem!"
Die nacht kruipen we elks onder 5 dekens (niet overdreven, letterlijk!!), en zelfs dan hebben we het nog maar net warm genoeg. Op deze hoogte vriest het immers 15 graden onder nul snachts.
Anouk heeft heel weinig last van de hoogte, ik sliep een wat minder door de hoofdpijn maar al bij al viel het nog mee.
Loco Jon daarentegen bekent met een houten kop dat hij voor geen meter geslapen heeft!
Mij niet gelaten, ware het niet dat loco Jon er die dag wel op staat op in het midden te mogen zitten (uit de zon die doorheen de zijramen schijnt) en ditmaal NIET 30 minuten langer dan bedoeld wegblijft bij elke stop, dat is dan weer positief 😊
Vandaag not wat meer lagunes, maar we worden snel verwend en zitten telkens na 10 minuten al weer bij de andere Britten te shaken bij de muziek van Land Cruiser 2 (iPod van de Britten laat de speakers trillen op de stem van James Brown). Been there done that, deze lagune heeft niet eens een dieprode kleur!
Wat verder komen we langs een
woestijn achtige zandvlakte met een hoop stenen die God er willekeurig lijkt ingegooid te hebben. Iets minder willekeurig is de vorm van de piedra del arbol, een opstaande rots in de vorm van een boom.
Hierna zetten we onze tocht verder tot in Uyuni, onze slaapplaats voor de 2de en laatste nacht.
Dit is een heel arm dorp, waar een deel van de mensen leeft van het ontginnen van de zoutvlaktes.
We slapen in een basic hotel, ontbijten goed, en trekken de 3de dag naar de zoutvlaktes.
Eerst trekken we nog naar een treinenkerkhof: na de komst van de dieseltrein zijn deze stoomlocomotieven hier achtergelaten. Loco Jon blijft uren weg 😊
Daarna de zoutvlaktes: deze beslaan een oppervlakte van duizenden vierkante kilometers en staan deze tijd van het jaar onder water. Een dunne laag weliswaar, zon 10cm, dus we kunnen erdoorheen met de landcruisers.
Na een goed half uur rijden komen we in het midden van deze hallucinante setting aan bij het hotel del sal.
Hier krijgen we een heerlijk middagmaal (weer een lama minder) en lopen we rond om wat fotos te trekken.
Vooral typische fotos: als je uyuni googlet zal je wel zien wat
we bedoelen 😊
Loco Jon neemt weer een hoop hilarische pink panther poses aan 😊
Dat was het voor de 3-daagse!
Eindeloos veel details die we niet hebben kunnen vertellen, maar hopelijk vat het de essentie!
Nu zitten we in Potosi, een belangrijke mijnstad in Bolivia.
Je kan hier een uitstap doen naar de mijnen, maar aangezien tijdens deze toer de mensen er in werken, in het bijzonder kinderen, laten we dit links liggen. Luie dag, wat genieten van de drukte rond het dorpsplein (waaronder een betoging of optocht, om een asfalt weg te krijgen) en blog schrijven.
Thanks again voor de comments en de mails en tot de volgende, take care en niet te voorzichtig daar he!
Wouter en Anouk
Advertisement
Tot: 0.285s; Tpl: 0.014s; cc: 8; qc: 50; dbt: 0.2211s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
evelinie
non-member comment
amai amai
Diene loco Jon die moeten jullie toch maar eens naar Belgiƫ inviteren :) Lijkt me nog grappig gezelschap (alsook een vermomde alkolieker!). Seg en dat ziet er allemaal echt prachtig uit! Wat een pure, maagdelijk witte vlakten! Hier is gelukkig ook het zonnetje aan het schijnen, dat verzacht een beetje de pijn :) kusjes