Advertisement
Published: March 19th 2011
Edit Blog Post
Helloooooo everyone,
weer achter de PC? Het zal slecht weer zijn dan 😊
Deze blog is getypt met zand tussen de tanden: we zitten nu in San Pedro de Atacama, de droogste plaats op aarde en er is, God zelf valt er van achterover, een internet cafe!
Maar eerst nog Argentinie:
Na Salta zijn we verder gekreld (= rijden in schrale bussen) tot in het hoge Noorden, het bergdorp Humahuaca. Dankzij het toerisme is dit een heel proper en verzorgd dorp, en het heeft nog altijd zijn leuke sfeer (ook al kost op restaurant gaan hier meer dan in Buenos Aires 😊. Het dorp ligt trouwens op 3000m hoogte, een goeie training voor de komende dagen, zodat we hopelijk de hoogteziekte kunnen ontwijken. Ben een toerke gaan lopen maar da steeg toch snel naar mijne kop, geen 2de keer geprobeerd...
Dus dan maar wat rondgeslenterd en souvenirs gekocht en gelummeld op de lokale markten. Aangenaam dorp hier!! Heel relaxed, eindelijk mensen met een typisch uiterlijk (tot nu toe kon ge de mensen niet onderscheiden van elke andere Europeaan).
Maar er was meer, jawel!! Eerst hebben we niet door waarom, maar plots staan er 40 cameras gericht
op de gevel van de plaatselijke kerk: deze beschikt over een uniek spectakel: klokslag om 14u00 draait er een koepel, waarna een of ander Jezus figuur de armen op een neer schuift, de menselijke koek-koek!
Grappig, maar nog veel grappiger om vanonder dit spul de massa te bekijken die haast in extase raakt door dit spul, hilarisch!
Daarna zijn we doorgereisd naar Tilcara, nog een leuk bergdorp, en Purmamarca, de allerlaatste stop in Argentinie. Ook een bergdorp, en dit is veruit het leukste! Uiteraard beroemd omwille van de 7-kleuren berg die erachter ligt: zelfs met uw eigenste trotse 24-delige kleurpotlodenset van uw 5de verjaardag zou je het niet kunnen evenaren, elke tint lijkt erin te zitten. Maar ook het dorp zelf is uber gezellig, met een markt vol kraampkes, en alweer lekker eten. Deze keer een oer Belgische pla: lap vlees met puree! Feels like home, snif 😊
Al die dorpen zouden voldoende moeten zijn om de tocht richting het noorden van Chili te ondernemen! Maar feillos bleek de voorbereiding toch niet te zijn: na 4u rijden, waarvan het meeste boven 4000 meter en op het einde zelfs boven 4500 meter, krijgen we toch wel wat hoofdpijn. Maar
het was niet voor niets, lang niet zelfs! De bus klieft doorheen indrukwekkende toppen van de Andes (vulkanen en bergen links en rechts tot 6050 meter hoog!), dwars doorheen zoutvlaktes, magnifiek! En de rit verdoofde ons ook wat voor het macho gedoe bij de grenscontrole eens in Chili: ELKE zak uit de rugzak moest opengemaakt worden voor controle (een kordate ABRIR, gelijk aan ZOFORT AUFMACHEN!). Had wat kruiden in mijne rugzak: why did you not tell me? You sould have told me. Lalala, gezever en dan eindelijk aangekomen in San Pedro de Atacama, center of the worlds dryest desert!
Een Briste dame, waar we eerder al interessante busrit ervaringen mee had gedeeld, komen we opnieuw tegen na de zoektoc ht voor een hostel, en ook zij springt binnen in het reisbureau waar wij zonet enkele excursies hebben geboekt voor de komende dagen, waarvan al 2 verteerd met veel genot:
In de Valle de la luna laat de gids eerst wat kunstjes zien, om de toeristen te voorzien van plezante fotos. En das niet misplaatst, want op excursies als deze zit je middenin de toeristen bunch, waarvan enkele hyperactieve individuen om de 5 minuten komen vragen of je een
foto van hen kan nemen. Een heel deel van hen reist immers alleen en dan is het nodige bewijsmateriaal voor thuis natuurlijk cruciaal 😊
Na 20 achterwaartse saltos dan eindelijk de vallei in: soort van maanachte kloof waarin we lopen (de die hard star wars fans zien hier onmiddellijk de race in de woestijn voorbij schieten 😊, gevormd uit zoutkristallen. Op de achtergrond doemen steeds weer dezelfde bergen en vulkanen op trouwens. De sneeuw ligt enkel op de top, maar die begint hier dan ook pas vanaf 5500 meter. Serious shit...
Tweede excursie, deze ochtend: de geisers.
Om 4u snachts worden we opgepikt om met een kleine bus 1.5u op onverharde wegen omhoog te rammelen tot op 4600 meter hoogte.
De woestijn was wel warm en charmant tot nu toe, maar hier merk je hoe hard het kan zijn: het is nog nacht en dus vriest het ondertussen! Het is warm vindt de gids, bij -3 graden celcius. In het donker krijgen we ne sandwich en wat koeken met warme cecemel als ontbijt, op enkele meters van een paar kleine geisers.
Daarna lopen we tussen de ongeveer 150 geisers. Maar deze schieten niet zo hoog de
lucht in zoals in Yellowstone national park, hier is het meer gepruttel en een hoop stoom die opstijgt. Mooi zicht, bij zonsopgang! Maar stilaan raken we gans verkleumd, dus het komt heerlijk goed uit dat we verderop, nog steeds in de vrieskou, ons kleren kunnen uitschieten om in de natuurlijke hot tub te springen! Een kleine geiser voert zijn 95 graden warme water af in een poel, waar het uiteindelijk 38 graden is, SCHITTEREND! Wel opletten, want af en toe voel je een sliert heet water je lichaam verbranden.
Maar echt een heerlijke ervaring, geen kopzorg in de buurt, enkel warm water en babbelen met mensen van rondom de wereld terwijl de stoom rond je opstijgt.
Ondertussen is de zon ook opgekomen, we zijn terug op temperatuur.
Daarna stoppen we nog bij een ex-mijn dorp, dat zich na de sluiting van de mijn zuiver toelegt op toerisme. De harde kern, de 7 laatste bewoners, zijn dan ook volledig in sync met de tour operators en het lama vlees op de barbeque (of asado) is net gaar wanneer we toekomen.
Erewoord: elke lama die we vanaf nu tegenkomen vliegt de kolen op, DAMN dat beest smaakt! Nog een empanada
met kaas erbij en om 10u sochtens zit de maag al vol.
Onderweg naar huis passeren we nog de cactus vallei: huge motherfucers: 4 a 5 meter hoog, en aan 1.5cm per jaar komt dat neer op een leeftijd van 300 jaar voor sommigen. Maar veel kadokes hebben ze niet gekregen, sommigen zijn zelfs opengepikt door vogels om aan hun water te kunnen 😊
En nu, back in San Pedro. Blijft een grappig zicht om hier snowboards buiten tegen de muur te zien staan: je kan hier gaan sandboarden! Maar hoe hard ik ook van snowboarden hou, of juist daarom, zegt het me niks. Naar het schijnt vrij lame, geen lift en zweten en vallen in zand.
Straks nog de laatste Chileense pesos spenderen om iets te eten, en morgen ochtend vertrekken op een 3 daagse excursie die ons doorheen het verlaten Zuid Westen van Bolivia zal voeren tot in de zoutvlaktes van Uyuni.
Geniet ginder alvast van een goei pint op het terras, en in mei komen we erbij zitten!
Cheers und hasta la proxima!!
Wouter en ANouk
Advertisement
Tot: 0.183s; Tpl: 0.018s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.1099s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Chana
non-member comment
pintje
Weeral fantastische blog, weeral fantastische foto's! En dat pintje op terrasje, ga ik mss vanmiddag doen... welliswaar een cava'tje in Brugge ;-) Tot snel lieverds! We missen jullie! x