Advertisement
Published: February 26th 2008
Ja hoor, heb je hem weer! Altijd weer diezelfde over-het-paard-getilde lauwtoffe godgloeiende pestpokke volautomatische gaskamerbrede teringtouwtyfus blafkankerkolere kutblog!
(J. Deelder, over Amsterdam) Maar vrees niet! Het is de laatse episode in een serie van 10, de afsluiting van een reis van 12 maanden, van een buitenmenselijke ervaring. Monumentaal, fenomenaal, radicaal. Niet te beschrijven, natuurlijk. Geen woorden of beelden kunnen ook maar een fractie van de ervaringen, energie, schoonheid en geluk beschrijven. Reizen trekt alle registers open, maar vele worden weer gesloten wanneer getracht wordt dit alles te delen. Echter, met weinig nemen we ook genoegen en we zullen zien hoe ik de levenskracht van Brasil digitaal weet te maken.
Brasil, lalalalalalalalaaa!
Meer dan 200 keer zo groot als Nederland en over 7400 kilometer kustlijn: Brasil is immens
groot. Het land is
divers als het yoghurtaanbod in de Nederlandse supermarkten, zo
mooi als je wilde dat je partner was en zo
feestelijk als mijn terugkeer. Beroemd vanwege de sportiviteit en inderdaad: sporten kunnen ze. De stranden bulken uit van
voetbalhelden-in-spé,
surfers met ballen zo groot als hun ego en adembenemende
capoeira-kunstenaars. Fameus zijn natuurlijk ook de
caipirinha, de
muzikaliteit, het prachtige
Portugees, de
sensualiteit en het
Carnaval. Kijk even
langs de sociale ongelijkheid, de favelas en de environmental problems en zie een bevolking die waarlijk leeft, breed glimlacht en feest als geen ander.
Cataratas do Iguaçu
Een krachtiger welkom kan niet gegeven worden dan door de Iguazu Falls. De brute kracht waarmee de imposante hoeveelheden water naar beneden storten doet je weer even buigen voor Moedertje Natuur.
De legende gaat dat een god gepland had een prachtige
aborigine vrouw te trouwen,
Naipi genaamd, wie daarop met haar sterfelijke geliefde
Tarobá vluchtte in een kano. In al zijn woedde sloeg de god met al zijn kracht in de rivier en verdoemde de geliefden daarmee tot een eeuwige val.
Het systeem van watervallen bestaat uit 275 vallen over een lengte van 2,7 kilometer van de Iguazu rivier. De watervallen zijn tot over 80 meter hoog en verplaatsen 1,3 miljoen tot 1,5 miljoen liter water per seconde. The
Devil´s Throat is gemakkelijk het meest spectaculair: een klif van 150 meter breed en 700 meter lang in de vorm van een U, waar je letterlijk op de rand staat van het rauwe en adembenemende gedonder van het water.
Hoewel niet de hoogste en niet de grootste in de
wereld, wordt Iguazu wel de meest spectaculaire waterval ter wereld genoemd; mede omdat je door de toegankelijkheid van de paden er bijna onder kan gaan staan en keer op keer volledig doordrenkt en glimlachend wegloopt. Nog een stukje dichter kwamen we met een speedboot die je midden in het hol van de leeuw brengt. Waanzinnig.
Carnival
Carnaval kent vele vormen. In Rio de Janeiro betreft het de grootste en meest spectaculaire menselijke expositie ter wereld; miljoenen locals en vooral toeristen drommen samen om zich onder te dompelen in een orgie van parades, kostuums, dans en samba. Hoewel dit allesbehalve vervelend klinkt, ben je tijdens dit Carnaval grotendeels een toeschouwer, een buitenstaander. En een prooi op 2 manieren: het ondergaan van het feest zelf kost je een vermogen (onder de 1500 euro voor 5 dagen red je niet) en zakkenrollers zien hun onderneming de hoogconjunctuur ingaan. Hoe voyeuristisch en aesthetisch ik ook aangelegd ben, ik houd er ook wel van om zelf een feestje te bouwen (en wat geld in mijn zak te houden). Een tweede - en goed - alternatief is dan Salvador, verder in het noorden van Brasil. Het Carnaval hier is is meer een Carnaval van
de straat, waar je je bij
blocos (groepen, vooral wijken, met een eigen grote truck die in een parade rijden) aansluit of als
popcorn aan de zijlijn meefeest. Schijnt fantastisch te zijn.
Mijn voorkeur ging uit naar het Carnaval van Recife en Olinda in Pernambuco, een staat in het noordoosten van het land. Tegenover Rio en Salvador, kan dit Carnaval getypeerd worden als het meest authentiek, meest folklorisch, meest kleurrijk, het meest van het volk en definitief het minst toeristisch. Sociale verschillen worden hier niet aangedikt door het wel/niet kunnen veroorloven van een goede plaats in het stadium en het is geen feest voor rijke Westerse toeristen. Wel was het een feest dat zijn weerga niet kent. De muzikaliteit is verbluffend;
frevo is de typische, drukke en frenetische muziek (met bijpassende uitputtende dans, traditioneel met gekleurd parapluutje), maar ook de drumbands zijn alomtegenwoordig. De openingsceremonie bijvoorbeeld werd ondersteund door 500 drummers die het plein letterlijk lieten schudden op haar grondvesten. De Afrikaanse roots van het merendeel van de bevolking hier zijn overduidelijk wanneer je ze instrumenten ziet bespelen of de klanken ziet bedansen. Dat is voor ons gringo´s gewoon niet weggelegd. (Maar ons onze kaas is lekkerder, mwhahaha!)
Negen dagen lang hebben we gefeest. Met een fantastische groep uit ons hostel, met veel Brazilianen en verder mensen van Peru tot Japan en miljoenen anderen waren we overdag te vinden in Olinda en ´s avonds in Recife. Olinda, met haar koloniale architectuur en kobbelige straten, vormde het decor voor een massieve rondgang door de stad. Meer kleur dan in een regenboog, temperaturen boven de 35 graden, koud en goedkoop bier in overvloed (minder dan een euro voor een blikje Skol) en caipi-fruta´s met elk tropisch vers fruit dat er is (voor iets meer dan een euro). Recife is van een wat grotere schaal en normaal nogal grimmig met haar moderne hoogbouw. Tijdens het Carnaval echter niet. Overdag is het gekkenhuis met de blocos (ik ben nog nooit zo vaak betast in mijn leven) en in de avond krijgt het meer een festival-karakter door de talloze podia´s door de stad met verschillende stijlen muziek. Manu Chao heeft nog een avond meegefeest (maar meer dan 3 nummers kon-ie er niet uit krijgen). Met recht is Carnaval het grootste feest ter wereld en voor mij, in Brasil, staat het ook met kop en schouders boven elk ander festival. (Sorry, SonneMondSterne 2006)
Na afloop ben ik in goed gezelschap even op het stand gaan liggen.
(Mijn eigen foto´s moet ik nog ontwikkelen, dus deze zijn van enkele vrienden van me.)
Praia
Alles wat het binnenland van Brasil is, wordt bij elkaar gehouden door de Amazone. Op dezelfde manier vormt het strand de ruggengraat van de kustlijn. Ik zit nu op een steenworp afstand van Copacabana, het beroemdste strand ter wereld. Voor de Cariocas (inwoners van Rio de Janeiro, kent iemand Joe nog?) vormen Copacabana en Ipanema een sociale ontmoetingsplek en verschillende bevolkingsgroepen hebben zelfs eigen territoria. Vrouwen met adembenemende lichamen showen hun waren maar al te graag en niets minder geldt voor de opgepompte mannen. Buikje in dus. Het strand is één van de maar al terechte symbolen van dit land.
Het is een voorzichtige schatting, maar dat Brasil meer dan 1000 stranden heeft, zou me geenszins verbazen. In het zuiden is Florianópolis het epicentrum van strandactiviteit: een schiereiland met meer dan 10 stranden die verschillen van centraal en druk (maar niet zoals Scheveningen wanneer het 30 granden topt) tot iets moeilijker te bereiken maar nagenoeg verlaten. Het is vooral de atmosfeer van deze beach communities die zulke
briljante plaatsen maakt: relaxed, maar pompend van energie, een mix van mensen over de hele wereld die allemaal in hun beste stemming zijn en verpletterend mooie stranden. Porto da Galinhas (´kippenhaven´) bijvoorbeeld heeft azuurblauwe wateren, natuurlijke zwembaden en tropische vissen tot aan de kust. Temidden van dit alles spoelt die Carnaval-kater met het eb zo weer weg.
En zo zwemmen in de wateren aan één van de stranden van Praia da Pipa de dolfijnen bijna tot aan het strand. Met de vrolijke beestjes meezwemmen is dan ook geen probleem. (Ik kwam bijna tot een frontale botsing met één van ze, in een golf...) Daar heb ik ook het surfen weer een poging gegeven en hoezeer ik ook genoot van het over-de-kop-slaan met mijn plank en de heroïsche momenten wanneer ik bleef staan; om het echt onder de knie te krijgen zal ik moeten immigreren. Echter, het gevoel dat je hebt na de intense
match met de golven (en jezelf) wanneer je het strand weer oploopt, is legendarisch. Net zoals gevoel van diepe rust als je ligt te dobberen op je plank wanneer er geen golven zijn, de zon zijn ondergang maakt en je even alleen op de wereld bent.
Dit verandert allemaal in de avond, wanneer iedereen in het centrum samenkomt om te zien en gezien te worden. Heel anders dan in hippe strandtenten echter: op straat tussen de barren lopen de gespierde surfers die met hun klap-boks iedereen van interesse langsgaan, vrouwelijk schoon dat paradeert, artesanos met dreadlocks die hun armbandjes trachten te verkopen tussen de Braziliaanse jongetjes met piepschuimen koelboxen vol bier en water en de internationale backpackcrowd die dit alles met volle teugen opzuigt.
Na een aantal dagen in je shorts te hebben rondgelopen in plaatsen als deze, voel je je niets minder dan puur Zen. Waar de rest van de wereld naar toe rent en zich zo druk om maakt, zijn raadsels die niet lang in je hoofd blijven hangen.
Capoeira, Candomblé en Tao
Salvador, de hoofdstad van Bahía, geniet de reputatie het muzikale hart van Brasil te zijn. Een waarheid als een koe, die te verklaren valt door de hoge concentratie Afrikanen de er woont. Zo bracht een gids mij in een wijk die de hoogste concentratie Afrikanen buiten Afrika kent (98%!)(MISSING), op de rand van de favelas. Hier bezochten we een markt, die je uitmuntend van dienst is als je
een Candomblé ritueel wilt uitvoeren. Condomblé is een Afrikaans-Braziliaanse goddienst, die in Salvador geboren is. De rituelen houden onder andere in: bezitting van deelnemers door Orixás (goden), dierenoffers, genezing, dansen en drummen. Een gunst vragen aan een God, zonder te offeren, kan betekenen dat deze één van je familieleden neemt. Daarom bestaat er een markt vol met levende kippen, hanen, hamsters, geiten en ook van het bloed druipende koeienhoofden, uitgehakte ogen en allerlei dierlijke organen. (Kleine kinderen schijnen in sommige cirkels door hun moeders geofferd te worden... Wat is Waar?!) Zeker weten dat ik de enige gringo daar was. Helaas had ik geen tijd om in één van de ceremonieën deel te nemen, ik ben slechts een huis ingegaan waar de duistere, zware lucht van de vorige avond nog hing.
Bijna had ik kip gestoofd in bloed gegeten, maar ik ben toch voor de waarschijnlijk meer genietbare geit en kip met de standaard rijst, bonen en peper gegaan. Dit niet zonder een cachacha te drinken (de nationale drank, gedestilleerd uit suikerriet en ingrediënt voor de caipirinha, Brazilianen drinken en 400 miljoen liter per jaar van of 8 liter per hoofd).
Naast de feestelijke muziek (alle andere muziek is
in vergelijking saai), een wervelend capoeira-optreden waar ik verbazingwekkend zelf weer in het midden van kwam te staan, heb ik in Salvador na een ceremonie geleid door een oude Taiwanese vrouw en vier anderen, Tao ontvangen.
Tao
Zonder er hier te diep op in te willen of kunnen gaan, kan in zeggen dat Tao ´the Way of Nature´ of ´the Way of the Universe´ is. Tao genoot al veel langer mijn overtuiging en nu ben ik een vrij bijzondere manier terecht gekomen bij een sanctuarium waar ik na de ceremonie ´open´ ben gemaakt om mijn Tao overeen te stemmen met de Tao van het universum.
Wat je ook gelooft, feit is dat mijn pad me het laatste jaar over de hele wereld heeft geleid. Bombastisch ben ik er al over geweest en te melancholisch wil ik niet worden, of ik stort me de laatste twee dagen in Rio nog in een plas van
saudade. Een typisch Braziliaans gevoel, dat ik zeker nog sterk ga voelen over deze reis.
Niets van dit formaat had ik verwacht. De impact van de plaatsen die ik bezocht, de hostels waarin ik leefde, de mensen die ik ontmoette, de keuzes die
ik maakte: alles dat op mijn weg kwam. Als ik het overnieuw zou moeten doen, zou ik zoveel anders doen: andere locaties, andere timing, andere beslissingen. Maar er is niets dat ik anders zou willen doen. Het was mijn reis en het was perfect in zijn imperfectie. Wat kan ik zeggen? Nu aan het eind, kan ik het gevoel in mijn eigen hart niet eens plaatsen, laat staan aan jullie uitleggen. - Stilte -
Het is tijd, tijd om naar huis te gaan.
Tot snel!
Mick
Ahum... als je nog een plek in Amsterdam weet waar ik kan gaan wonen... Ik heb nog steeds hetzelfde telefoonnummer en sta nog voordat het maart is weer op Nederlandse bodem.
Advertisement
Tot: 0.139s; Tpl: 0.014s; cc: 6; qc: 46; dbt: 0.063s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Peter
non-member comment
jo beer
Sjonge jonge jonge... als ik al die verhalen van je lees, begint het aan alle kanten te jeuken en zou ik het liefst morgen nog het vliegtuig pakken. Het is inderdaad niet makkelijk om je ervaringen uit te spreken, maar ik moet zeggen dat je daar naar mijn mening uistekend in geslaagd ben. Kerel geniet nog even van je laatste daagjes en ik zie je binnenkort in Nederland. Ik zal een stukje kaas voor je meenemen zodat je een beetje kan acclimatiseren. x peter