Vakantie Ray - deel 1, Tassie

---

Dat was dus alweer ruim een maand geleden dat er eens een teken van leven uit OZ is geweest! Het is dan ook enorm druk geweest sinds de laatste update moet ik zeggen. Zat net ff het laatste verhaal te lezen, en helaas was er een soort van voorspellende boodschap uit dat verhaal uitgekomen... de hitte waar ik over sprak op die betreffende zaterdag was echt zo bizar als men had voorspeld, met alle doden, gewonden en honderden vierkante kilometers verbrand bos als gevolg. De dag was ook echt heel onheilspellend.... het was enorm heet (46.6 graden of zoiets geloof ik, en het schijnt dat Melbourne op dat moment de heetste plek ter wereld was) en de wind was gewoon eng. Ik was naar het strand gegaan omdat het binnen gewoon niet te harden was. Jacq voelde zich zo lamlendig dat ze nix kon doen, en die besloot om als een vaatdoek thuis te blijven (ik vond haar later op de middag languit op de grond met een wazige blik in haar ogen van de hitte!!). Maar goed, ik was dus naar het strand gegaan waar ik een mooi plekje had gevonden: in de schaduw van de pier, op 2 meter lopen van het water en met de wind vanachter de pier vandaan. En dat laatste was wel nodig, want het waaide zo hard dat er een complete zandstorm over het strand leek te staan, je zag het zand soms gewoon horizontaal door de lucht heengaan. Ik had echt medelijden met de mensen die elders op het strand lagen, ik had echt een perfect plekje: uit de zon, de zee op 2 stappen afstand om af te koelen, en een paar biertjes uit de esky onder handbereik. Heb me daar dus wel een paar uurtjes vermaakt, af en toe lekker languit in de branding gaan liggen (was laag water dus je kon precies met je hele lichaam languit in het water liggen en toch nog je biertje drinken), dan weer in de schaduw met een boekje en mensen bekijkend.... maar goed, het besef dat de temperatuur nog erger was dan men had voorspeld zag er niet goed uit. En helaas bleek dat dus ook zo te zijn hoorden we die middag op het nieuws, maar goed, die details zijn in NL ook bekend. Geloof dat de branden nu nog steeds woeden en dat het nog wel enkele weken kan duren eer alles is geblust, diep triest allemaal. En vooral voor al die diertjes, de beelden van verschroeide koala’s en kangoeroes zijn echt hartverscheurend, om maar niet te beginnen over het filmpje van Sam de koala die water dronk uit een fles van een brandweerman... nou goed, het heeft de afgelopen 2 weken een beetje geregend dus de ergste ellende is gelukkig voorbij.
Nadat ik heerlijk genoten had van mijn tijd op het strand (hoe raar het ook klinkt, dit zijn wel ervaringen die echt je hele leven bij je blijven, enkel en alleen omdat het zo uniek is) na een paar uurtjes naar huis gegaan omdat we ’s avonds bij Emma (die Francaise ex-collega van me) zouden gaan eten. Jacq lag helemaal voor apen gapen op de grond... die had het zo warm dat ze niet wist wat ze met zichzelf aanmoest, en toen maar uit ellende op het parket was gaan liggen omdat nog een beetje koel was, haha!! In de avond dan naar Emma en Scott toe. Was erg gezellig, zij wonen in Yarraville, een plaatsje net over de brug bij de stad dus niet ver rijden. Ze zijn hun eigen huis aan het bouwen (Scott is timmerman, en aangezien het skelet van de huizen hier volledig uit hout is gemaakt kan hij bijna alles samen doen. Dat is dus ook de reden dat huizen hier zoveel goedkoper zijn dan in NL: kwalitatief stelt het geen moer voor, een paar houten balken, stenen muurtje eromheen, gipsplaat aande binnenkant, zinken dak erop en klaar is klara. Dit is echter ook een van de grootste oorzaken van het hoge dodental tijdens de bosbranden: door het houten frame van de woningen vliegen ze heel makkelijk in de fik, en branden ze volledig uit. Ik geloof dat een commissie nu aan het onderzoeken is hoe ze de eisen aan nieuwe huizen kunnen verzwaren, zodat de huizen beter bestand raken tegen bosbranden.... goh... men wordt eens wakker... ) en huren het huis ernaast. De grond van hun nieuwe huis hoorde oorspronkelijk bij de grond van hun huurhuis, de eigenaar heeft het in 2-en gesplitst en heeft een huis ontworpen voor op het 2e gedeelte dat Scott nu dus aan het bouwen is. Wel erg practisch om te wonen naast je huis dat je aan het bouwen bent. Het was erg gezellig, was alweer tijdje terug dat we ze hadden gezien, en Emma en Scott blijven echt toffe mensen waar je echt mee kan lachen. Zij hebben elkaar in Londen ontmoet, en hebben dus ook genoeg verhalen over wonen in het buitenland e.d. dus genoeg gemeenschappelijk. Emma houdt ook wel van haar wijntje, dus toen we weggingen was ze goed aangeschoten, en begonnen zij en Scott een beetje te kibbelen, erg grappig!
Zondag was het dan St Kilda festival. Lekker eerst uitgeslapen, lekker ontbijtje bij de Galleon op het gemak en toen ff St Kilda rondgelopen om de boel een beetje te bekijken. Het weer was niet echt super, en het was ook nog vroeg dus nog niet erg gezellig. Ik moest die middag naar Sydney toe voor een training, dus we hebben er maar een uurtje doorgebracht. In de loop van de middag dus naar Sydney, waar ik in de avond aankwam en nog wat heb gegeten en gedronken met collega’s uit de rest van Azie.
De training was verder echt een lachertje. Eigenlijk werd de basis besproken van de baan als pre sales consultant, erg handig dus nadat je al anderhalf jaar dat werk doet zonder ooit iets uitgelegd gekregen te hebben! was op zich een goede training, maar gewoon erg laat en nu dus zonde van de tijd. Duurde 4 dagen bij elkaar, en op de maandag kregen we een RFI (Request For Information) door van een groot bedrijf: Australia Post, zeg maar de TPG. Dit RFI was enorm groot, en er werd enorm veel, en enorm veel gedetailleerde info gevraagd met een deadline die in mijn vakantie lag! Erg balen dus, vooral omdat ik die training had en er nog niet aan kon beginnen. Nou goed, na de training dus enorm hard aan dat document gewerkt, iedere avond tot ’s avonds laat, en het hele weekend eigenlijk ook wel. Hadden in het weekend wel ff tijd gemaakt om samen nog het eea te doen, zo zijn we op zondagmiddag nog ff naar de bioscoop geweest (Vicky, Cristina, Barceclone wat een superfilm was van Woody Allen! Houd er normaal niet zo van, maar deze was echt super tof. En vooral omdat het dus over Barcelona ging, een van (in onze ogen) mooiste steden ter wereld waardoor ons verlangen om terug te keren naar Europa enkel maar groter werd). Woensdag avond was het dan eindelijk klaar, een week voor mijn vakantie dus redelijk op tijd dacht ik.
Ray kwam op vrijdagavond aan, dus kon lekker veel tijd met hem doorbrengen in het weekend! Vrijdagavond super leuke aankomst op het vliegveld (de standaard Aussie aankomst met de hoed, knuffel EN foto :-)!) en daarna zelfs nog een paar biertje sin St Kilda. We dachten dat Ray wel moe zou zijn, maar hij wilde gelijk Acland Street in om wat te eten en te drinken, nou super, erg gezellig! Zaterdag ons standaard rondje: supermarkt, Prahran markt voor verse groente en fruit, kopje koffie, lekker relaxed. In de middag dan was het zover: de wereldberoemde en spannende pool-wedstrijd! Ja, het was weer zover, het biljarten is iets wat altijd wel bij ons terugkomt, en aangezien we beide redelijk fanatiek zijn er weing van kunnen zijn het altijd weer spannende potjes! Het was weer super gezellig, paar biertjes erbij, mekaar beetje opnaaien, super... alleen erg jammer dat ik dit keer verloor... daarna thuis wat gegeten en nog leuke avond gehad. Zondag dan vroeg op, want Ray en ik gingen de Great Ocean Road doen. Nou goed, standaard rondje via Lorne, Torquay, de koala’s bij Kennett River en daarna door naar de 12 Apostelen om binnendoor terug naar huis te gaan. Super leuke dag, maar we waren beide blij om 500 km later om half 7 in d avond weer thuis te zijn!
Toen las ik ook mijn email ff snel, en had ik een niet zo leuk bericht gekregen... de directeur (Chris) had mijn document voor het RFI van Aussie Post doorgenomen, en volgens hem was het kwalitatief erg slecht, moest er zoveel veranderd worden dat hij zich afvroeg of dat wel ging lukken voor mijn vakantie en dat ik maar goed moest nadenken hoe het op te lossen. Nou goed, je kan je voorstellen dat ik teleurgesteld was omdat ik dacht dat ik het redelij khad gedaan, maar ook een beetje boos omdat ik pas op zondag feedback kreeg terwijl ik elke avond een update had gestuurd en op woensdag het volledige document. Nu moest ik me dus in bochten wringen om het voor de vakantie af te hebben! op maandag zag ik hem op kantoor en had ik een goed gesprek met hem. Het kwam er eigenlijk op neer dat hij vond dat ik een flinke kuil had gegraven waar ik zelf in terecht gekomen was, en dat ik maar moest zorgen dat ik daar zelf weer uit moest komen zonder anderen mijn problemen op te laten lossen door op vakantie te gaan. Hij zei dat we beide volwassen waren en we dus open konden praten, en dat hij eigenlijk vond dat als hij mij was geweest, hij mijn vakantie had geannuleerd. Nou, dat sloeg wel ff in als een bom, ten eerste omdat hij mijn baas is, hij was ook nog de directeur, en hij is degene die beslist wat er met ons visum gebeurt dat eind augustus van dit jaar afloopt! Nou goed, heb hem toen dus wel duidelijk verteld wat ik ervan vond, en dat ik het niet eerlijk vond dat hij alle problemen bij mij neerlegde. ik was al 5 dagen eerder klaar, maar had van niemand feedback gehad, dit was pas de 2e keer in 2 jaar tijd dat ik een dergelijk groot RFI moest behandelen (Repco was de eerste) ik ben in die 2 jaar tijd door niemand echt goed begeleid in mijn nieuwe functie, heb geen mentor of iemand die me heeft ingewerkt, etc. Kortom: gaf mijn fouten toe, maar vond het niet eerlijk van hem dat hij mij ook de oorzaak van die fouten in de schoenen schoof. We werken met zijn allen in een klein team, en dat betekent dus dat er weinig overlap is en we het met zijn allen moeten rooien waarbij het moeilijk is om specifieke functies te hebben zonder backup van anderen. Nou goed, was een heel fijn en open gesprek, en ik had het gevoel dat hij mijn openhartige mening ook wel kon waarderen. Ik heb die avond tot kwart over 12 ’s nachts doorgewerkt, en de volgende dag met hem samen nog een heel stuk bijgewerkt. De hele middag en avond zaten we toen samen, en dat ging heel gemoedelijk en prettig. Leek wel alsof we elkaar eindelijk wat openheid van zaken hadden gegeven en elkaar wat beter vertrouwden, maar ik had echt veel aan hem door zijn manier van corrigeren van mijn fouten en geven van advies. Heb ook duidelijk gemaakt dat ik dat enorm waardeerde, en ook zijn openheid en dat ik dat eigenlijk wel eerder had willen zien. Nou goed, het ellendige moment van zondag is dus al met al omgebogen in een zeer positieve ervaring mijns inziens (hoewel ik dat werken tot middernacht en tot half 8 in de avond de dag erna niet echt positief vond). Ik had mijn werk dus dinsdagavond om half 8 eindelijk af, dus klaar om de volgende ochtend met vakantie te gaan!
Als een speer naar huis gefietst, waar ik Jacq en Ray om 8 uur kon vergezellen bij Rococo in Acland Street voor een paar biertjes en een lekkere pasta, lang leve de vakantie! De volgende ochtend zouden we om 7 uur opstaan, zodat we 2 uur hadden om in te pakken, te ontbijten en naar het vliegveld te gaan. Zal je altijd zien, ging de wekker eens niet af zodat ik om 5 over 8 wakker werd en verschrikt op de wekker keek! Flink opschieten dus, want om kwart voor 11 vlogen we en moesten echt om 9 uur de deur uit. Had nog niets klaar kunnen leggen door alle drukte, dus kan wel zeggen dat dit de meest chaotische en ongeorganiseerde vakantievoorbereiding ooit was! Dat bleek ook wel in Tassie, want we moesten alle boodschappen nog doen en dat is niet helemaal goed gegaan helaas. Gelukkig op tijd o phet vliegveld, dus ingecheckt en eindelijk tijd voor een lekkere kop koffie en wat te eten. in Launceston aangekomen eerst naar de hostel toe die redelijk goed was voor het geld en toen maar de stad in om boodschappen te doen voor de Overland Track! Maar goed, toen bleek dat heel Launceston dicht was omdat het de jaarlijkse paarden race was..... zeg maar de Melbourne Cup maar dan in Launceston, hadden wij weer!!!! Met pijn en moeite dus een open supermarkt gevonden, en daar eten ingeslagen. Helaas hadden Ray en ik regelmatig discussie over wat we zouden kopen, Ray had natuurlijk geen idee wat hij moest verwachten mbt het sjouwen van al je voer, en ik kon hem ook niet altijd overtuigen zodat we regelmatig op een gulden middenweg uitkwamen. Dus laten we zeggen dat onze etensvoorraad niet even ideaal was als de eerste keer dat ik de Overland Track deed met Bas en Jacq!!! Iets teveel gewicht bij helaas, maar goed, al doende leert men. Daarna wel een lekker gegrild kippetje in de supermarkt gekocht, paar biertjes in de bottleshop en toen een parkje opgezocht en daar heerlijk zitten picknicken in het zonnetje, lekker relaxed. Toen terug naar de hostel, tassen ingepakt en toen klaargestoomd voor deel 2 van de pool-competitie!!! Er stonden 2 pool-tafels in de kroeg bij het hostel dus daar hebben we eigenlik de hele avond doorgebracht onder het genot van een paar biertjes. Dit keer was de uitslag dan eindelijk als verwacht: 6-3 voor mij! Verder daar nog een beetje zitten kletsen met een aantal mensen, waaronde een NLs backpacker, een grietje van 19 die aan het rondreizen was, en nog een aantal dronken locals dus was erg gezellig eigenlijk wle. Redelijk op tijd naar bed want de volgende ochtend was het dan zover, de start van de Overland Track!
Om 8 uur op de bus gestapr naar Cradle Mountain, en ik was redelijk moe helaas... mertke wel dat de zware arbeid en dan de paar biertjes van de 2 avonden ervoor er in gehakt hadden, en zag het eigenlijk niet zo zitten allemaal. Nou goed, gelukkig kwam ik bij in de loop van de middag en toen we er eenmal waren ging het beter. Daar aangemeld, en met een beetje omweg (we stapten eerst in de verkeerde bus die ons ipv naar de start van de wandeling terugbracht naar het visitor’s centre.... hmmm.. was shijnbaar mijn fout) dan eindelijk begonnen. We hadden al wel gelijk een echydna (soort egel, die samen met het vogelbekdier de enige zoogdieren ter wereld zijn die eieren leggen) gezien dus dat was een goed begin. Bij het startpunt eerst een goede lunch met dat heeeeerlijke roggenbrood! Ray vond het ook super en hij heeft er dan ook goede herinneringen aan en hij verzekerde me dat hij de rest van zijn leven elke dag een paar plakken roggenbrood zal gaan eten, zo lekker vond hij het.... niet, haha!!! Tsja, is wel lastig want wat neem je nou mee wat 6 dagen houdbaar blijft, voedzaam is en compact om in je rugzak te stoppen... nou goed, roggebrood dus maar Ray moest weer miepen dat het niet lekker was, zeikerd! De eerste wandeling was weer erg mooi en zwaar. Was al wel aardig warm, dus het weer zat meer mee dan de eerste keer. Het was mistig in de ochtend, maar klaarde helemaal op en werd superwarm me strakblauwe lucht. De klim naar Marion’s lookout was weer zo zwaar als ik me herinnerde (bijna loodrecht omhoog met een ketting om je aan vast te houden... niet prettig met 17kg op je rug) maar het uitzicht waarmee je werd beloond even adembenemend als mijn herinnering. Vandaar door via Cradle Mountain naar de eerste hut. Dit was een wandeling die ik de eerste keer in de mist en in de schemering liep, dus kon me van dat stuk niets herinneren. Kon me nog wel herinneren dat we toen 6km te vroeg met de wandeling waren begonnen, en bij Marion’s lookout al helemaal kapot waren, en toen nog 10km verder moesten terwijl het al begon te schemeren! Bas was ook de dag ervoor pas in OZ aangeekomen na 24 uur vertraging op Heathrow, dus dat was geen fijne wandeling toen. Dit keer was het een stuk prettiger gelukkig, mooi weer, lekker op tijd, minder moe (al blijft het wel een zware wandelng hoor, had flink spierpijn de eerste paar dagen) en gewoon veel meer mogelijkheid om te genieten van de mooie omgeving. We arriveerden nu ook in de eerste hut ruim op tijd, dus hadden de tijd om op het gemak ons slaapplekje in te richten, te koken en verder nog te genieten van de zonsondergang. Ik herinnerde me nog dat er bij de eerste hut veel wombats voorkwamen, en nu hadden we ook de tijd om ze te gaan opzoeken. Na flink rondgewandeld te hebben op afstand van de hut onverrichterzake terug, en tot onze verrassing liep er toen een op een paar meter van de hut vandaan! Super natuurlijk, want dit was pas de 3e keer dat ik een wombat zag, erg leuk dus. Daarna nog gelachen met een aantal andere wandelaars over Ray zijn zaklamp... Ray had zijn maglite van 40cm meegenomen, die denk ik bijna 1kg weegt, terwijl iedereen met lichtgewicht LED-lampjes enzo liep, dus de lol was groot om zijn (onze!) onervarenheid. Ik had het meerdere keren met hem besproken, maar heb hem niet kunnen overtuigen om hem niet mee te nemen (kan gelukkig wel zeggen dat Ray achteraf heeft gezegd dat hij hem geen 2e keer mee zou nemen!!). die eerste avond heeft hij er echter wel baat bij gehad, doordat hij er een quoll mee spotte! Een quoll is ook een buideldier, een kleine carnivoor met een mooie vacht met witte stippen. Ik had nog nooit zo’n beest gezien dus was wel jaloers...
Na een slapeloze nacht (helaas hadden wij de pech dat er 2 snurkers in onze groep zaten... een dikke Rus en een oude Duitser, niet bevorderend voor de nachtrust zeg maar, maar daarover later meer!!) de volgende ochtend wakker geworden op een schitterende dag. Het was mistig, maar de zon begon al tevoorschijn te komen boven de bergen, met een aantal schitterende fotomomenten als resultaat! Genoten van een heerlijk ontbijt met gekookte gevriesdroogde melk met de Australische Brinta (kan me nu helemaal de reactie van Bas voorstellen: glimmende ogen en heimwee naar mijn kookkunsten... toch Bas?!?!?!) en daarna fris op pad. Het was echt een mooie dag weer, maar de wandeling op dag 2 is wel wat saai. Dus na een zware 3 uur (vooral Ray had het op dag 2 zwaar, terwijl ik het vooral op dag 1 heel zwaar had) kwamen we redelijk moe aan in de hut bij Windermere. Daar hebben we echt een fantastische middag gehad. De zon was er ondertussen bij gekomen, en de hut ligt aan een groot meer waar men een soort van terras heeft aangelegd vanwaar je het meer in kan en lekker kan zitten. Nou goed, daar hebben we een paar uur lekker genoten van het meer (Ray was vooral blij dat hij zijn bezwete kleren kon wassen.. het was zeer duidelijk dat Ray als onervaren backpacker moest wennen aan het vieze regime van een paar dagen niet wassen of schone kleren! Iedereen keek ook iedere ochtend raar op als hij zijn deodorant opdeed, altijd weer een leuk onderwerp om grapjes over te maken, net als de zaklamp, haha!!). het water was koud dus eerst gingen we er niet helemaal in, maar was te verleidelijk... dus na een goed half uur er ingedoken en hoewel koud was het wel verfrissend. Het zonnetje maakte het warm gelukkig dus we konden lekker opdrogen en opwarmen in het zonnetje. Daarnaast hadden we ons flesje sambuca meegenomen (we hadden een 0.6ltr plastic flesje met sambuca gevuld en meegenomen om lekker van te genieten af en toe) en de pinda’s en nootjes dus we kwamen de middag wel door! Echt een super middag, hoewel de grote steekvliegen het wel erg lastig maakten. Maart is het hoogseizoen voor die beesten, en kan je wel vertellen dat als je 20 van die beesten om je heen hebt zoemen je het wel goed zat wordt nu en dan. Nou goed, helaas weer weinig slaap die nacht door het gesnurk, maar weinig aan te doen.
Wel een grappig verhaal over die Rus: die was er met zijn vrouw en zag er redelijk voorbereid uit met een flinke rugzak, eten bij zich en degelijke slaapzak e.d. maar tot onze stomme verbazing liepen ze de toch beide op hun sneakers!!! Dus geen gympies maar echt sneakers, terwijl iedereen op stevige bergschoenen liep (wat ook wel nodig is gezien het terrein van modder, rotsen en boomwortels). Uiteraard worden die sneakers flink nat, en drogen ze niet echt gezien temperaturen van rond de 5 graden ’s nachts. De volgende ochtend stond de kachel in de hut dus aan, terwijl het 17 graden was binnen en de kachel niet aanmag boven de 10 graden (je kan je voorstellen dat het aanvoeren van gas in een onherbergzaam berg-gebied van honderden kilometers groot niet makkelijk is). Die Rus moest zijn schoenen dus drogen, zijn woorden: onze schoenen zijn niet geschikt voor deze tocht dus die moeten we drogen.... mijn bek viel open van verbazing.... wat doe je dan in GODSnaam op de Overland Track???? Een van de beroemdste meerdaagse trektochten ter wereld, op een plek die bekend staat om zijn onvoorspelbare weer en ook nog in de bergen??? Nou ja, was wel grappig vooral ook omdat de derde dag enorm zwaar was door de vele hoogteverschillen, boomwortels en flinke modder en plassen op het pad. Ray en ik hadden flink lol onderweg om te bedenken hoe die Russen samen aan zouden komen in de hut met ieder een sneaker aan omdat ze de andere moesten achterlaten in een modderpoel waar ze in terecht kwamen! Het was gewoon te lacchwekkend voor woorden om de kachel aan te zetten om je schoenen te drogen, wetende dat je in de bergen van tasmanie loopt en ze dus binnen 5 minuten weer nat zijn door alle modderpoelen waar je doorheen moet waden onderweg naar de volgende hut. Ach, het waren van die dingen die ons door de zware 3e dag heen sleepten! Dat was namelijk de dag waar ik het meest tegenop keek na vorige keer. Het was een lange wandeling (ruim 21km) waarbij je eerst een heel stuk bergafwaarts gaat door een bos waar je over allerlei boomwortels en rotsen moet klauteren, oppassen dat je niet valt, om dan aan het einde een heel stuk bergopwaarts te gaan met een flink stijgingspercentage. Vorige keer kwam ik echt helemaal kapot aan, dus zag er wel een beetje tegenop. Maar besloten vroeg te beginnen, zodat we de tijd hadden voor de lange tocht, en ook in de hoop dat we eindelijk een slang zouden zien! Tasmanie heeft 3 gifitige slangen, waarvan er veel voor zouden moeten komen in het gebied waar wij waren. Ik had vorige keer geen slang gezien, maar wel veel verhalen gehoord van mensen die ze wel hadden gezien. Ook nu weer hoorden we genoeg verhalen, maar zelf niets gezien na 2 dagen. We hadden besloten dat data kwam doordat we te laat vertrokken en er al mensen voor ons op het pad waren geweest en dus alle slangen hadden weggejaagd. Nou goed, vroeg begonnen dus, en eigenlijk viel de tocht deze keer mee. Het bleef een lang stuk, maar ik bleef redelijk fit en Ray had het ook niet zo zwaar na de dag ervoor flink kapot gezeten te hebben. denk dat de hele middag rust en het luieren bij het meer ons goed had gedaan! Deze 3e dag bleef een schitterende dag, want de wandeling loopt in grote varieteit: hoge bergplateaus met weinig begroeiing maar mooie uitzichten, dichtbegroeid regenwoud met mos op alle boomstammen en rotsen, schitterende open velden met enorm hoge bergen aan alle kanten om je heen, eht prachtig gewoon. We genoten dan ook echt van de wandeling, totdat ik halverweg aan het einde van de lange afdaling door mijn enkel ging. Tsja, dat deed ff goed pijn en was goed schrikken. Ik hoorde het knakken dus wist dat het fout zat, gelukkig waren we vlakbij een stromend riviertje dus gelijk mijn voet in het koude water gedaan in de hoop dat het zou helpen. We moesten nog een klein stukje lopen totdat we bij een open stuk kwamen waar we van plan waren wat te eten, dus na paar minuten schoenen weer aangedaan om daarheen te lopen. Tsja, helaas ging ik toen nog een keer door mijn enkel en voelde ik me niet top. Moesten nog 10km lopen naar de volgende hut, en wetende dat het stuk bergopwaarts zou gaan met die 17kg op mijn rug maakte me niet blij.
Gelukkig had ik een flinke rol tape bij me, waarmee ik 2 dagen eerder de enkel van een meisje had ingetapet. Zij was namelijk op de eerste dag door haar enkel gegaan, en ik zat nog doodleuk te vertellen dat ik flink wat problemen met mijn enkel had gehad (regelmatig verzwikt, enkelbenaden ingescheurd, gebroken, etc.) dat ik de physio zo vaak had zien tapen dat ik het ondertussen zelf wel kon. Nou goed, kon dus op haar oefenen en ze had er veel steun aan, dus iedereen blij. Wel balen dat ik nu hetzelfde kunstje op mezelf kon toepassen.... had bovendien ook nog zo’n steunkous bij me en drukverband (was gelukkig goed voorbereid, wetende dat mijn enkels niet al te sterk meer zijn) dus met een goed vastgezette enkel in het tape, drukverband eroverheen en daarover die steunkous had ik er gelukkig weinig last van en konden we door naar de hut.
De 3e hut was super mooi, enorm groot en een shitterend uitzicht over een weide met bergen op de achtergrond, echt een soort van oase na zo’n lange zware wandeling. Er vlakbij stroomde ook een riviertje waar je kon zwemmen, en waar ik vorige keer al heenwilde. Toen niet gegaan vanwege slechte pad, maar nu dus wel, ook omdat ik mijn enkel een tijdje in hetkoude water wilde doen. Was een super leuke plek, rotsen waar je in het zonnetje kon zitten, redelijk diep en lange rivier waar je in kon duiken en zwemmen, echt tof. Jammer alleen dat het water nog net wat kouder was dan het meer van de dag ervoor, maar kon de pret niet drukken, zeker niet omdat we de pinda’s en sambuca ook weer hadden meegenomen!
Daar genoten van het zonnetje en de anderen die er ookw aren, was erg leuk. Daarna terug naar de hut om eten te maken, en de slaapplaats klaar te maken. Deze hut had meerdere kamers met stapelbedden waardoor je niet allemaal in dezelfde ruimte slaapt. We hoopten dan dus ook dat de Rus en die Duitser in een andere kamer zouden liggen en we geen gesnurk zouden hebben.... de Duitser was er voor ons dus dat was makkelijk: gewoon andere kamer. Toen die Rus eenmaal binnenkwam (MET 2 schoenen helaas, al waren ze wel wat nat, haha!) was het dus erg spannend... hij begon in onze kamer, toen ging hij alle andere af, en toen werd het een loterij... wij waren echt zover dat we onze spullen alsnog zouden pakkenom ergens anders te gaan slapen... maar gelukkig was het niet nodig en koos hij een andere kamer! Een man of 4 zaten gespannen te kijken, en de opluchting was groot bij ons allemaal toen de keus werd gemaakt!!! Maar goed, zal je altijd zien dat je echt pech hebt... er kwam later op de middag nog een groep van 3 Duitsers aan, redelijk jonge gasten dus geen probleem zou je denken, en die kwamen wel bij ons op de kamer liggen. Nou goed, de eerste frustratie was al toen iedereen al vroeg op bed lag (het is om 9 uur donker en zonder electriciteit is er weinig reden om lang op te blijven) en een van die Duitsers op zijn gemak om een uur of 10 zijn hele rugzak ging herordenen op de slaapkamer. Dus hij was zo’n 15 minuten lang herrie aan het maken, ritselen van plastic zakken, spullen op de grond flikkeren, etc. en natuurlijk ondertussen schijnend met zijn hoofdlampje en 10 man wakker houdend. Dat is echt overtreden van de belangrijkste regel: houd rekenining met de andere wandelaars, je bent niet alleen in de hut!! Nou ja, na een kwartier ging hij dan eindelijk naar bed en werd het rustig...... totdat........ die eikel ook nog eens begon te snurken als een bootwerker!!! Echt niemand kon slapen, je kan je de frustratie echt niet voorstellen.... had gelukkig oordopjes meegenomen (had geleerd van vorige keer) maar die werken ook niet perfect. Nou goed, al met al toch nog wel een beetje geslapen. Ray had minder geluk, diewerd ’s nachts om half 2 en kon niet meer in slaap komen dus na eerst uit frustratie die Duitser ‘zachtjes’ te hebben toegefluisterd om te ‘SHUT UP’ is hij maar naar buiten gegaan met zijn zaklamp om te zien of hij beestjes kon spotten. O ja, nog vergeten... de avond ervoor hadden we vanaf de veranda met zijn allen weer een quoll gezien! Er stonden een mama en baby kangoeroetje te grazen voor de hut, en opeens kwam die quoll aangerend. Weet niet wat er aan de hand was, maar die baby rende snel naar zijn moeder, die moeder werd ook heel alert, en die quoll begon een beetje om de kangoeroe heen te springen en leek wel soort van schijnaanvallen uit te voeren. Nou goed, al met al kregen we een goed beeld van hoe het beestje eruit zag, heel tof! Ray zag ’s nachts helaas niets, dus de zaklamp was niet veel waard! Hij dacht onog wel wat gezien te hebben waarop hij uitgebreid met de zaklamp had staan schijnen, maar de volgende ochtend bleken dat kampeerders te zijn die onder de sterrenhemel lagen te slapen in hun slaapzak! Die zullen ook die gozer wel vervloekt hebben die hun minutenlang in hun gezicht aan het schijnen was, haha!!
Volgende dag weer vroeg van pad, op zoek naar de tigersnakes! Vandaag was ook de dag dat de beklimming naar Mt Ossa op het programma stond, de hoogste berg van Tasmanie. Had ik vorige keer niet beklommen omdat Jacq last had van haar knie, dus had er veel zin in. Het stuk naar de pas vanaf waar je Ossa kan beklimmen is een heel kort en venijnig steil pad. Ook dat kon ik me herinneren van laatste keer, maar ook dat het het laatste echt lastige stuk van de hele 6-daagse tocht zou zijn dus dat hield ons op de been! De beklimming naar Ossa was geweldig. We waren er goed vroeg, de eersten die omhoog gingen en het was nog een beetje mistig zodat je de wolken nog om de top van de berg zag zitten. Het pad omhoog was op sommige stukken goed steil, maar het was een waanzinnige ervaring om zo door die wolken over die rotsen te klauteren. Beklimming duurde ongeveer een uur denk ik, en boven aangekomen was het echt adembenemend mooi... we waren de enige twee, en het schitterende uitzicht, de rust en de wolken die zo af en toe om ons heenkwamen waren echt overweldigend mooi. Daar een flinke tijd gezeten, wat gedronken, marsjes gegeten, en gewoon genoten van het moment. Toen wij weer teruggingen kwamen de volgende mensen al omhoog, dus was mooi dat we zo vroeg waren! De beklimming was wel flink zwaar, dus we waren blij toen we in de middag in de volgende hut waren. Ook daar was weer een geweldige ‘swimming hole’ een plek in de rivier waar jekon zwemmen. Deze was wel wat lastiger te bereiken, moesten een stuk door de struiken heen, daarna een steile rotswand van zo’n meter of 4 afdalen om uit te komen op een klein strandje met een grote poel, waarin een waterval uitkwam van een paar meter hoog. Echt een super mooi plekje, bomen om je heen, die waterval erbij, prachtig. Het water was alleen weer kouder dan de 2 dagen ervoor, dus was minder prettig om te zwemmen.... zijn er allebei wel een keer ingedoken omdat het je goed opfrist na een lange dag wandelen en bezweet te zijn. Was niet zo gezellig plekje als andere dagen, dus maar weer terug naar de hut waar we op de veranda lekker in het zonnetje gingen liggen soezen. Ik was ff in slaap gevallen, Ray was ene beetje aan het rondwandelen tot ik opeens iemand hoorde roepen “Snake!”. Als een speer op, camera mee en ja hoor, verdomd, daar lag een grote zwarte tigersnake opgerold in een opening onder een boom. Al zag ik hem dan niet helemaal goed, had er toch maar een gezien! Helaas kon ik Ray niet vinden, dus die heeft hem helaas moeten missen. Die avond ook besloten om in de tent te gaan slapen. We waren het gesnurk echt goed zat, dus wilden eens goed slapen. We verwachtten dat het koud zou zijn, dus extra dik aangekleed en lekker op tijd de tent in. Waren allebei moe, dus gingen op tijd slapen.... althans, totdat ik weer een gesnurk begon te horen. Eerst dacht ik: hoor ik het nou goed? Toen naar Ray geroepen: Gvd Ray, hebben wij weer, moet je nou horen! Kreeg geen antwoord, dus nog maar eens: Ray, hoor je dat? Totdat ik me opeens begon te beseffen dat Ray al sliep en dat hij het was!!!!! Nou, ik ben wel eens gefrustreerd geweest, maar dit keer was het toch wel flink hoor! Paar keer knie in zijn rug en roepen om hem wakker te krijgen, maar hij sliep stug door. Totdat ik me bedacht dat hij door de kou waarschijnlijk vroeg wakker zou worden en niet veel zou slapen, en ik dus enkel ff in slaap moest vallen (ik had een hele berg kleren aan en een extra thermo dekentje in mijn slaapzak, dus was niet bang voor de kou dit keer... ook weer een goede les na vorige keer!) Nou ja, uiteindelijk dus gelukt en al met al lekker geslapen. Ray was natuurlijk vroeg wakker, maar dat was mooi want we wilden weer vroeg weg. Ik tent afbreken, Ray alvast koffie zetten en ontbijt maken. Althans, dat wilde hij tot hij terugkwam en zei dat we onze kookspulletjes kwijt waren. Ik had ze de avond ervoor allemaal netjes opgeborgen in onze tas, dus kon he tniet geloven. Bleek dus dat iemand ze uit de tas had gehaald en had gebruikt. Bijna iedereen was al wakker tegen die tijd, behalve die Duitsers en niemand wist er wat van. Beseffende dat die Duitsers het al niet zo nauw namen met rekening houden met anderen, was de conclusie al snel getrokken. Na wat gezoek in de rommel op de tafel konden we onze spullen dan weer vinden, maar die Duitsers werden onze vrienden niet meer. Al helemaal niet toen we met een paar man zaten te ontbijten en te praten, en een van hen het opeens aandurfde om ‘Sshhhtttt’ te roepen... goed, dat was dus het signaal voor mij om wat harder te praten 😊. Nou ja, gelukkig konden we alsnog vroeg op pad. Zou niet zo’n zware dag zijn, maar wel lang omdat we een hut wilden overslaan, dus al met al zo’n 21km een flink end. Toen we uiteindelijk bij die 2e aankwamen (nog steeds zonder slang) was het rond 4 uur, en konden we 2 dingen doen: hier overnachten en dan de volgende morgen de boot pakken naar het bezoekers centrum, of nog 7km doorlopen en dan de volgende ochtend de laatste 11km lopen. Uiteraard zijn wij geen watjes, en hebben we ervoor gekozen om het hele pad te lopen! Nou, hoewel we voor donker in de volgende hut waren vielen die laatste 7km toch wel flink tegen hoor. Niet zo raar na natuurlijk al 21km gelopen te hebben door de bergen. We dachten dat het wel mee zou vallen omdat het allemaal vlak zou zijn zonder beklimminkjes, maar het pad is op dit laatste stuk niet goed onderhouden (omdat de meeste mensen wel watjes zijn en dus de boot nemen!) dus was het redelijk lastig et veel modder, boomwortels en omgevallen bomen waar we langs en overheen moesten klauteren. Wat wel mooi was, was dat we eindelijk de eerste echte tijgerslang konden zien! Ray had er die middag al eentje vlak voor hem over het pad zien gaan, te snel voor een foto en voor mij, daarna had ik later nog een glimp opgevangen van een slang in de bosjes maar daar ga je verder ook niet achteraan (die tijgerslang is een flink gifitig beest dus daar doe je wel voorzichtig mee). Vooraf hadden we gezegd dat als we geen slang gezien zouden hebben op de eerste dagen, dat we dan het hele stuk zouden uitlopen in de hoop er dan wel een te zien. En het geluk was met ons: halverwege het stuk naar de laatste hut zagen we er dan eindelijk eentje heel duidelijk op het pad! Hij kroop ervanaf en het bos in, en gelukkig was het hier open dus konden we hem goed zien, mission accomplished! Daarna de laatste loodzware kilometers naar de laatste hut. Was helaas zo moe dat ik niet echt kon genieten van he tmooie bos waar we liepen, het was echt prachtig. Compleet anders dan de andere bossen waar we doorheen waren gekomen, met veel enorm grote en oude bomen, echt super. Door de vermoeidheid bijna enkel maar naar mijn voeten gestaard terwijl ik de ene voor de andere stap zette, dus weinig van de omgeving meegekregen.
De laatste hut kwam danook echt als een verademing! Het is een een heel kleine hut (4 bedden maar) en ook heel oud en de minst mooie van alle hutten tot dan toe. Maar goed, de lokatie was prachtig: aan het meer met uitzicht over de bergen. Er ligt een steiger bij de hut, daar zijn we gaan zitten en ons eten gemaakt, genietend van dat prachtige uitzicht en de rust die daar heerste. Nog van de zonsondergang genoten, en daarna vroeg naar bed want we waren echt kapot. Volgende morgen vroeg weer wakker, Ray was zo vriendelijk om me om 6 uur wakker te maken om van de zonsopkomts te genieten... heel fijn! Maar was wel de moeite waard dus vond het totaal niet erg, bovendien wilden we vroeg vertrekken zodat we nog ff konden ontbijten op he tgemak in het bezoekerscentrum. Zonder ontbijt dus veretrokken (hadden ons misgeteld met de zakjes Brinta dus kwamen er 2 tekort voor de laatste dag, bovendien hadden we verder niets meer en konden we bij die hut enkel water uit de rivier drinken ipv uit een regentank, dus maar zsm naar de bewoonde wereld terug). Laatste stuk was ook weer super mooi, maar we waren wel blij toen we eindelijk in het bezoekerscentrum aankwamen! Het weer was begonnen te betrekken, en we waren bang dat we alsnog wat regen zouden krijgen maar we waren op tijd gelukkig. Dus ruim 80km verder hebben we heerlijk genoten van een vers ontbijtje, appelsap, en een biertje natuurlijk, zalig!!
Na een anderhalf uur zijn we toen op de bus naar Hobart gestapt, waar we in de hostel hebben genoten van een heerlijke douche. Die was echt erg prettig na jezelf 6 dagen lang enkel in koude riviertjes en meertjes gewassen te hebben!! Toen snel de stad in, en na wat cultuur te hebben opgesnoven (ff langs het beeld gegaan dat door Beatrix is onthuld nav de ontdekking van Tasmanie door Abel Tasman) als de wiedeweerga een kroeg opgezocht en aan het bier gegaan, zuch van verlichting! Daar tijdje blijven hangen, potje geschaakt binnen (helaas ik weer verloren, niet fijn) en daarna was Ray zo geweldig om me te tracteren op een heerlijk Indiaas diner! Hij had nog nooit Indiaas op, dus ik had hem aangeraden de Vindaloo te nemen omdat hij wel van pittig houdt... nou goed, we zijn er dus nu achter dat ik goed tegen Indiaas pittig kan en Ray niet, maar dat ik minder goed tegen die kleine Zuidamerikaanse pepers kan en hij wel. We hebben onze gerechten geruild, want ik vond de Vindaloo echt zalig. Daarna op tijd naar d ehostel, want de volgende dag ging om half 5 de wekker om op het vliegtuig naar Adelaide te stappen.
Op het vliegveld ff half uurtje in de Qantas lounge gezeten en beetje ontbeten en wat gedronken, daarna dan de vlucht naar Melbourne waar we Jacq gingen ophalen. Was heerlijk om haar weer te zien zeg, had haar toch wel gemist moet ik zeggen! Toen o pMelbourne nog f fin de lounge wat gegeten en gedronken, en toen op het vliegtuig naar Adelaide voor het volgende avontuur.

Nou goed, daar houd ik het voorlopig ff bij want dit verhaal is al superlang en ben het ff zat ook. Binnenkort volgt deel 2 met alle verhalen uit de outback.

Groetjes
Jackie en Robin

---

Photos

Aankomst Ray
de traditionale Ozzie manier :-)

Great Ocean Road
Het begin van de weg

Great Ocean Road
Ergens onderweg

Start Overland
We waren erg positief op di tmoment

Marion's Lookout
Innige omhelzing met mijn grote vriend: de stale ketting om je aan omhoog te slepen

Cradle Mountain
Ff uitrusten op de top bij Marion's Lookout met uitzicht op Cradle

Koud he?
Ik had het dus NIET koud :-)

Barn Bluff
Zonsopkomst op Barn Bluff vanuit de eerste hut

Onderweg
Zomaar een mooi stukje van het pad

Wombat
Joepie, weer een mooie foto met een wombatje!!

Wallabietje en joey
Blijft toch schattig die beestjes hier

Cheers mate!
Genieten van de sambuca op het heli-dek tijdens de zonsondergang

Mist in de morgen
Was echt een mooi plaatje om zo vroeg hierdoorheen te mogen lopen, super mooi

Onderweg
Zomaar weer een stuk van het pad

Ergens onderweg
Niet zo raar dat je je enkel verzwikt op dit pad

Onderweg
Pad

Auw.....
Ff pauze om mijn enkel in te tapen. Helaas moesten we gelijk weg omdat Ray gek werd van de vliegen (daarover meer in het volgende verhaal)

Waterhole bij Pelion hut
Hier hebben we heerlijk een paar uurtjes genoten van het frisse water, zon, sambuca en nootjes

Zonsondergang Pelion hut
uitzicht vanuit de hut

Onderweg
de beklimming naar de pas bij Mt Ossa

Mt Ossa
Mooi weer, en we waren de eerste dus prachtige beklimming

Mt Ossa
Het steile gedeelte van de klim, goed vasthouden

Mt Ossa
Wolken bereikt

Mt Ossa
Zeg zelf, zo'n uitzicht is best bijzonder

Mt Ossa
Op de top zaten we boven de wolken, echt prachtig

Daarboven op die berg...
Daar zaten 2 Hollanders... en van je heelahola hola helala...

Hhmm... roggebrood
Ray zijn favo lunch :-)

Koud he....
Oei oei oei... koud koud koud, snel eruit

Pad naar laatste hut
Tsja, wel lastig met die modder

Pad naar laatste hut
Schitterend stukje tussen de varens

Slang!
Daar istie dan, Mr. Tigersnake

Laatste hut
Het piertje bj de hut, en ff lekker badderen in het ijskoude meer :-(

Laatste avondmaal
En nu heeeeeeel lang geen noodles meer, wel restaurant met mooiste uizicht denk ik

Laatste hut
oud krakkemikkig ding, had wel wat

Zonsopkomst laatste ochtend
Zeg nou zelf, daar wil je toch wel om 6 uur je bed voor uitkomen?

Laatste loodjes
Echt heel mooi dat laatste stuk met al die boomvarens

We made it!!
En we konden zelfs nog lachen ook

Cheers mate
Onvoorspelbaar :-)

Cheers mate
Genieten van de beschaving in Hobart

Heet he
Lekker hoor Vindaloo :-)

Comments

[Bas]

Heimwee...
Weer een mooi verhaal Robin en het blijft inderdaad een schitterend stuk natuur om doorheen te wandelen. Ik denk natuurlijk meteen met liefde en plezier terug aan onze tocht samen, wat een ervaring. En inderdaad denk ik ook met heimwee terug aan jouw kookkunsten in de rimboe ;-)