Advertisement
Published: March 21st 2012
Edit Blog Post
Capitol Building
Niet de scherpste foto, maarja 1900u
Eenmaal geland, wist ik precies waar ik naartoe moest. Buiten stond de shuttle al te wachten om me voor een tientje naar het dichstbijzijnde metrostation te brengen, West Falls Church. Een saai stuk snelweg volgde, opgeleukt door het Pentagon waar we vlak langs reden.
1930u
Na een klein half uurtje kwamen we daar aan, op een flink uitgestorven metrostation. Tegen die tijd begon het slaapgebrek en het weinige eten (een klein broodje op IJsland was het laatste) me redelijk parten te spelen. Duizelig en moe kocht ik een kaartje van 4,30 en één overstap later kwam ik aan op Union Station. Aangezien dat de eerste keer boven de grond was, was ik blij verrast toen ik het Capitool kon zien in de verte. Toch nog een beetje het gevoel dat ik in DC was. Ik ben het eerste de beste restaurant maar ingegaan, Chipotle. Allesbehalve een slechte keus, aangezien het een soort Taco Bell 2.0 is. Burritos, taco's, nachos, etc. De burrito die ik had was heerlijk, en voelde niet eens erg ongezond. Vullen deed het sowieso, gezien de porties hier in Amerika. Met hernieuwde krachten ging ik verder.
2015u
Ondanks dat het maar een kilometer ofzo naar het busstation was, nam ik toch maar een taxi. Twee koffers en een rugzak is redelijk onhandig, en het was niet erg druk op straat. Voor 5,50 werd ik afgezet bij de Greyhound terminal, alwaar ik mijn kaartje naar Roanoke kocht voor 62 dollar. Helaas ging de eerstvolgende bus pas om 0215u, dus moest ik even wachten. Ik overwoog nog heel even om wat toeristische trekpleisters te gaan bekijken, maar de vermoeidheid won het van de nieuwsgierigheid. Ik ga sowieso nog wel terug naar DC voor een fatsoenlijk bezoek.
De terminal van Greyhound is eigenlijk een klein stationshalletje, met een hoop stoelen, stopcontacten en een restaurantje. Het was druk genoeg om even een uiltje te knappen, al was ik er niet helemaal gerust op. Het kwam op mij over alsof alleen de echt lage bevolkingsklassen met de bus reizen. Maar er waren ook genoeg gezinnen, en ook andere mensen aan het tukken, om even mijn ogen te sluiten. Ik had tenslotte 6 uur aan tijd te doden... Een beetje lezen, af en toe 5 minuten wegzakken, snel wat eten, de tijd ging erg langzaam. Uiteindelijk raakte ik aan de praat met een andere student - je raadt het al, Koreaans - die net klaar was met studeren en in z'n eentje door het land reisde. Hij stond op het punt om een reis van 28 uur naar New Orleans te maken, de eerste etappe ging mijn kant op.
0215u
Gelukkig ging de tijd een stuk sneller op die manier, ook al hoorde ik vooral "Wow that's interesting" en "Wow that's cool". Vervelende eigenschap van die gast. Uiteindelijk heb ik in totaal ongeveer een uurtje kunnen slapen in de Greyhound, alvorens in Richmond weer uit te moeten stappen voor een overstap.
0400u
Aangekomen in Roanoke was het weer hetzelfde liedje, wachten tot de volgende bus kwam. Gelukkig was het deze keer maar anderhalf uur, waarin ik aan de praat raakte met een vrouw uit Michigan die 'even' naar haar moeder ging in Tennessee, een reis van 19 uur. Je moet het er maar voor over hebben, hè mam 😉
0540u
Op het stuk Richmond-Roanoke heb ik nog een uur of twee geslapen, beter dan niks. Voor de rest weinig bijzonders, eigenlijk. Wel heb ik een groot deel van Virginia kunnen zien. Het is redelijk heuvelachtig, met een hoop bomen en maar weinig bebouwing. Ik kan me voorstellen dat het hier 's zomers een stuk mooier is, als alles in bloei staat en de bladeren aan de bomen zitten. Op dit moment zag het er vooral dor, dood en arm uit.
0935u
Eenmaal in Roanoke kreeg ik echt het gevoel dat ik er bijna was. De volgende bus stond al klaar, de Smartway Commuter bus, die je voor slechts 4 dollar naar Blacksburg brengt. Onderweg raakte ik aan de praat met een Georgisch meisje die ik ook op weg was naar VT. Het was tevens het eerste moment dat ik wifi had, dus ik kon meteen wat mensen whatsappen vanuit de bus. Wat een luxe!
1100u
Na weetikveel hoeveel stops, stadjes, dorpjes en omleidingen kwamen we eindelijk in Blacksburg. Een klein stukje over de campus toverde meteen al een een glimlach op m'n gezicht. Ik was er! Bij de bushalte werden we opgehaald door een vrijwilliger van het Cranwell International Center, die ons daar naartoe bracht. Vanaf dat moment kon het regelen beginnen, dus slapen moest nog maar even wachten...
Advertisement
Tot: 0.164s; Tpl: 0.012s; cc: 12; qc: 51; dbt: 0.0632s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb