Advertisement
Published: February 5th 2008
Edit Blog Post
Station Lviv
Door de beregende ruit van de bus. Dinsdag 29 januari 2008. 9:30 pm. Warszawa Zachodnia, internationaal platform. Ik ontmoet Jule aan de bus waar achter de voorruit Lviv staat aangegeven. We zoeken ons een strategisch plaatsje, niet te zeer naar achter want dan word je al eens misselijk, niet te zeer naar voor want dan moet je meeluisteren met de chauffeur naar Frankski Galanski en Slavische vrienden.
Een goede negen uur later, en met een hennig stijve nek van dat halfslapen in de bus, worden we gedropt in een stad die evengoed Kiev of Odessa had kunnen zijn. Zucht. Cyrillisch. Ik kan het met moeite wel lezen en blijkt dat het Oekraïens in West-Oekraïne heel veel gelijkt op het Pools. Sleutel: ik lees voor wat er staat, Jule doet een poging tot vertalen.
Een beetje verloren lopen we rond in de stad met onze rugzakken want ik beloofde eerder dat ik voor een hostel zou kijken. Natuurlijk heb ik dat gedaan en weet ik er alles over, alleen, ik heb het nergens opgeschreven of op een kaart aangeduid. In de toeristische bureau's spreken ze bovendien geen Engels. Oh Jezus, dit is echt de minst toeristische plek die ik ooit bezocht. En wat ben ik toch een beetje
onnozel in mijn voorbereiding.
Om 10u checken we uiteindelijk in in the Kosmonaut, een hostel in het midden van de stad, amper zes maanden oud, en uitgebaat door een Australiër, Ed. We kuieren wat door de stad, staan hier en daar stil bij de highlights waar Lonely Planet ons over vertelt en beklimmen de toren van het stadhuis.
Omdat we die nacht geslapen hebben op de bus, wat niet echt telt, gaan we wat koffie drinken in de hostel en lezen en gewoon chill doen. Voor de avond raadt Ed ons de Kaktus aan, waar we goed vis zouden kunnen eten. En waaw, wat zijn die prijzen laag. Totdat we de rekening krijgen. Natuurlijk! Daarom staat bij elk gerecht het gewicht erbij, blijkbaar zijn de prijzen per 100g. Ouch.
Donderdagvoormiddag gaan we op zoek naar een kerk die we in de verte zagen liggen vanop de toren van het stadhuis. Het sneeuwt. En het is koud, dus ga ik mij die middag toch aansluiten bij de excursie naar een Russische sauna. Paul van Texas en Ralf van Alaska en ik van België worden begeleid door Guy van Engeland, die in Oekraïne woont. Het is me wat, die sauna. Vreselijk
(!) heet en ik moet mezelf geselen met een bundel berkentakken die ik voor de ingang kocht. Zou goed zijn voor de bloedsomloop. En er is een ijsberenbad waarin je 3 weesgegroetjes moet zeggen voor je er weer uit mag. Ik moet toegeven dat ik telkens vastloop na "... en gezegend is de vrucht van uw lichaam, Jezus" maar dat maakt dat ik er telkens weer als eerste uit ben. Fieuw. Ben ik dankbaar dat ik die weesgegroetjes niet meer ken.
Als ik terug ben in de Kosmonaut probeer ik wat te lezen, maar ik val na drie koffie's uitgeput in slaap. Een uurtje later is Jule terug van het shoppen, ze heeft niet echt een buit, naast een zak appelsienen dan. Wel, dat is gezond, dat pept op, denk ik dan! Niet jezelf zitten af te meppen met een bundel twijgen waar het 100 graden is. Of toch heel veel.
De avond wordt een etentje met Paul, hij heeft twee jaar als vrijwilliger Engelse les gegeven in een dorp in Zuid-Oost Oekraïne, in het kader van de Amerikaanse organisatie Peace Core. Na zijn verhalen besef ik dat ik me in een ontwikkelingsland bevind. Misschien niet meteen West-Oekraïne. Achteraf
Paul
koopt bier in een kiosk 's nachts. gaan we naar een jazz concert waar de muzikanten zichzelf fantastisch vinden en ze waren ook goed. He daar houd ik van. In plaats van treurig en ernstig gemusiceer her en der.
Vrijdag maken we een uitstapje met Ralf van Alaska naar een openlucht etnografische museum, zoals Bokrijk. In een van de huisjes is het vrouwtje in de war nadat ze ons gevraagd heeft waar we allemaal vandaan komen. He, maar hoe kan het dat jij van Duitsland bent en je broer van België en je papa van Alaska?! Ohja, Ralf is 58 en wanneer we hem vragen hoe dat zo zit met zijn leven, want een halfjaar rondtrekken in je eentje door Europa op die leeftijd is toch niet zo heel alledaags, lijkt hij de vraag te ontwijken met een antwoord in de zin van "ik heb wat eigendom in Alaska, en een husky". 's Middags eten we DeBesteLunchOoit - brood met worst - op een bankje van een busstation. Nog eventjes het Oekraïense Pair Lachaise voor onze tenen er af vriezen en dan terug naar het hostel. Chillen. Naar weloude traditie.
Om de avond te beginnen worden we door Ed allemaal getrakteerd op cognac in het
De Kosmonaut
De leefruimte hostel. Dan trekt het gevolg naar de bar waar we de avond tevoren ook met Paul waren: de Bunker. Het paswoord is Heroyam Ukrainski, dat we door een klein tralievenstertje moeten fluisteren aan de portier. Dan worden we binnen gelaten wanneer we bevestigen dat we geen communisten zijn en krijgt ieder een shot honingwodka aangeboden. Wanneer we dat netjes hebben binnengewerkt schuift een andere portier in legeroutfit een groot boekenrek opzij zodat we de trap kunnen afwandelen die daarachter schuilgaat. Eh voila de bunker. Het wordt een grote gezellige kring rond een tafeltje met Ralf, Paul,
Sam en Sarah van Engeland, op weg naar Vladyvostok, een Duitser, een meisje van Kroatië die maar niet ophoudt met babbelen, 'Hagrid' van Oekräïne met Ierse roots en Andre van Oekraïne. We worden er bediend door mannen van het Oekraïens verzet die af en toe een geweerschot vuren om ons te herinneren aan de ernst die heerst in het hol. De avond eindigt met het zingen van Ierse anthems, fier voorgezongen door Hagrids vriend Andre. Sweet Molly Malone!
Zaterdag is het nog wat rondtsjaffelen in de stad. Een pracht van een stad die er zit aan te komen als een toeristisch hoogtepuntje, maar het moet nog ontdekt worden. An Undiscovered Pearl,
zoals sommigen zeggen.
's Avonds de bus terug naar huis, naar Warschau. Ik word een beetje lastiggevallen door mijn buur, die maar wilt babbelen met mij en mij maar cognac blijft aanbieden, terwijl ik duidelijk te kennen geef dat ik geen Oekraïens begrijp. En maar blijven babbelen en handen schudden. En ja, ik moet toegeven dat ik een keer een slok nam van zijn cognac, uit beleefdheid.
Advertisement
Tot: 0.116s; Tpl: 0.017s; cc: 9; qc: 61; dbt: 0.0616s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
tante jelleke
non-member comment
bijna terug
Dag Pieter, wat een bijzonder verhaal weer. Het laat een indruk na; of 't de juiste is weet ik niet, maar je schetst alles heel goed en na het lezen van al je reportages ben ik ervan overtuigd dat je talent hebt en .... er iets moet mee doen... ooit...iets...ergens. Bijna weg uit Polen, spijtig? Ik ga je verhalen missen. Bijna terug thuis ! Heerlijk! Gelukkig. Ik kijk naar je uit. Nog een goeie reis. Dikke kus ! Tj.