Amethist monsieur?

---

---

Het ontbijt was vanmorgen pas vanaf 9 uur, dus konden we uitslapen. Aangezien we de enige gasten waren kregen we na het ontbijt een verplichte rondleiding langs de kippen uit Mexico en Canada, de schapen en hond. Esther mocht een jong lammetje de fles geven. Na een bezoek aan het terras en de moestuinen gingen we op pad. Een kleine jongen had zoals hij zelf zei op onze auto gepast langs de weg, dus gaven we hem een paar Dirham. De weg van vandaag voerde over de Tizi-n-Tichkapas naar de andere kant van de Hoge Atlas. De weg is in de jaren 20 van de vorige eeuw aangelegd door de Fransen en is de belangrijkste en enige doorgaande weg van Marrakech naar Ouarzazate.

De weg voerde omhoog door de vallei, langs dorpjes, riviertjes en veel scherpe bochten. Op veel plaatsen waren restaurantjes en andere toko’s, ook kon je om de haverklap fossielen en ‘echte’ amethisten kopen. Zodra de auto ook maar stilstond stond er wel iemand naast je en al rijdende werd ook een en ander aangeboden. De edelstenen waren spotgoedkoop, namelijk 10 eurocent, en zoals de reisgidsen al vermeldden onnatuurlijk en erg nep… Een enkele keer als ‘non, merci’ niet werkte was het toch noodzakelijk de autodeur of het raam voor hun neus dicht te doen.

Het landschap lijkt veel op dat van het westen van de VS, in de valleien veel cactussen en onherbergzame hevels. Hoe hoger je komt wordt het steeds kaler en komt er meer sneeuw. Veel ligt er echter nog niet, gelukkig voor ons want de pas kan gesloten zijn voor verkeer bij hevige sneeuwval. De weg is op sommige punten erg smal, maar er is niet veel verkeer dus ondervinden we weinig problemen. Onderweg zijn we een paar keer gestopt om te genieten van het berglandschap. De top ligt op 2.260 meter en vanaf daar gaat het relatief gelijkmatig naar beneden. We stopten nog om te lunchen en hebben de lokale hond wat kalkoenfilet gegeven.

Opvallend is dat overal langs de weg groepjes mensen, vaak vrouwen en kinderen zitten. Wat ze doen is ons niet helemaal duidelijk, maar het lijkt niet veel. De weg biedt waarschijnlijk het enige vermaak. Ook zie je soms herders met schapen of geiten lopen en vaak vrouwen met enorme bergen palmbladeren of takken op hun rug. Eenmaal afgedaald uit de Atlas leek het alsof je in Utah of Arizona was. Veel rood/gele tafelbergen en een ruig, droog landschap wat uiteindelijk steeds uitgestrekter wordt. Naast de weg ligt een brede rivierdelta wat nu alleen een stroompje was.

Ons eindpunt was Aït Benhaddou waar een van de bekendste Marokkanse bezienswaardigheden ligt, namelijk een ksar die tegen een zandstenen heuvel is geplakt en werelderfgoed van UNESCO is. In deze streek heb je veel kasba’s, deze vervulden in vroegere tijden de rol van versterkte kastelen. Een ksar is een dorpje omgeven door muren en op de hoeken vier torens, daarin bevinden zich verschillende huizen en een gemeenschappelijke graanopslag kasba’s. De ksar is gebouwd in de 11^e eeuw en tegenwoordig wonen er nog een maar tiental families. De gebouwen en directe omgeving hebben al in veel Hollywood-films als achtergrond gediend, mede daardoor is de ksar nog in een dusdanig goede staat.

Onze Riad had vanaf het dakterras en onze kamer een prachtig uitzicht op de ksar. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaar en na enige formaliteiten naar onze kamer gebracht. De Riad had 9 kamers en aangrenzend ligt het huis van de eigenaar. De kamer had ook zoals gisteren geen verwarming en de kamer was erg koud. Gelukkig was het in de zon buiten wel lekker, dus zijn we de rivier overgestoken om de ksar te bezichtigen. De entree is gratis, maar men probeert toch wat geld te vangen onder het motto dat het voor het opknappen van de ksar dient. Dit is echter niet het geval, dus zijn wij onder luid protest verder gelopen. De ksar is vooral imposant om van een afstand te bekijken, eenmaal binnen is het niet meer dan wat straatjes en lemen huizen. Helemaal boven heb je een schitterend uitzicht over de Hoge Atlas en de dorre omgeving. We hebben een tijdje lekker in de zon gezeten en zijn daarna door het dorp teruggelopen naar de Riad. Er is zelfs een camping, want zoals we ook later zagen wordt dit deel van Marokko veel aangedaan door allerlei caravans en campers uit Nederland, Duitsland en Frankrijk.

Tegen een uur of zeven werden we verwacht voor het diner wat gekookt werd door de vrouw en zus van de eigenaar van de Riad. Ook vandaag zijn we de enige gasten, het is duidelijk laagseizoen. We genoten van een heerlijke harrira soep (!) gevolgd door taijiine (stoofpot) en couscous. Ondertussen kregen we gezelschap van de eigenaar en een medewerker, aangezien de enige kachel in de Riad naast onze tafel stond. Zo zijn we wat meer te weten gekomen over het leven in Marokko en de omgeving. Gelukkig kregen we een elektrische kachel mee naar onze kamer, waardoor het iets warmer werd, maar onder drie dikke dekens was het ook goed te doen. We hebben nog even boven op het dak naar de sterren en melkweg staan kijken. Vergeleken met Nederland is er hier veel minder lichtvervuiling, waardoor er veel meer sterren te zien zijn.

---