Advertisement
Published: January 22nd 2012
Edit Blog Post
De auto stond er gelukkig nog de volgende dag en na een tank-stop zijn we richting het Atlasgebergte gereden. Zoals iedere dag was het strak blauw en de besneeuwde toppen staken mooi tegen de lucht af. Aanvankelijk reden we nog door de vlakke vallei, maar na een half uur begon de weg omhoog te gaan en flink te kronkelen. Langs de kant van de weg stonden kinderen allerlei kruiden te verkopen.Nog hoger reden we door canyons en kwamen we tussen de sneeuw en op onze bestemming Oukaïmeden. Dit dorp is gelegen op een plateau, in de winter is het een skioord en ’s zomers kan je er bergtochten maken. We zijn eerst bij het bergmeer gestopt om wat foto’s te maken en daarna hebben we de toegang tot het dorp betaald. Oukaïmeden bestaat uit een aantal hotels die eruit zien alsof ze aan een flinke opknapbeurt toe zijn en wat restaurants. Aan de voet van de hogere toppen was het erg druk met verkopers en kon je ski’s en sleeën huren.
Ons doel was de stoeltjeslift die je naar een hoogte brengt van 3.273 meter. Dit was ooit de hoogste ter wereld. Voor 2.5 euro wordt je naar de top
van de Jbel Oukaïmeden gebracht, een mooie ervaring. Er stond gelukkig niet veel wind. Eenmaal boven staat er een theehuis en kan je nog een paar latten huren. En je hebt natuurlijk een prachtig uitzicht over het Atlasgebergte en de vallei waar Marrakech ligt. Veel geskied werd er niet, wel werden skischoenen gehuurd door de Marokkanen om meer grip in de sneeuw te hebben, want op winterse omstandigheden waren de meesten niet gekleed. Eenmaal terug in het dorp hebben we gepicknickt en de meute sleeënde Marokkanen aanschouwd.
De rit naar de Cascades van Setti Fatma door de Ourika Vallei was erg interessant. Langs de rivier stonden tientallen cafés, die allemaal bestonden uit enorm veel plastic stoelen die op rijen langs het water stonden. Op een enkele na waren alle stoelen onbezet…… In de plaats erop waren veel restaurants, waarvan de patron op de weg druk stond te gebaren dat je er moest komen eten. Ook hier was bijna niemand te bekennen. ’s Zomers is deze vallei een uitvalsbasis voor Marokkanen om aan de warmte te ontsnappen. Aan het eind van de vallei ligt Setti Fatma, tussen de besneeuwde toppen, een prachtige locatie op zich. Echter is het dorp zelf
een aaneenschakeling van restaurants en souvenirstallen. Om de watervallen te bereiken moet je eerst de rivier oversteken over zelfgemaakte bruggetjes, ieder jaar komt er zoveel water de berg af dat de bruggen weer wegspoelen. Daarna moet je zelf je weg omhoog zien te vinden tussen wederom de vele restaurants en souvenirstalletjes. De eerste watervallen, nou ja, -tjes, verschenen na een minuut of 20 lopen. Nadat we over veel rotsen verder omhoog waren geklommen zijn we gestopt, omdat we niet echt een veilige weg omhoog konden vinden en de zolen van onze wandelschoenen te gladwaren. Ook beloofde wat we zagen niet veel spectaculairs. We zijn daarom omgekeerd en de weg teruggereden naar onze Riad aan het begin van de vallei. Hier werden we hartelijk ontvangen door de toezichthouder die ons muntthee aanbood. We kwamen erachter dat de kamer, en dat is heel gewoon in Marokko, geen verwarming heeft en met een nachttemperatuur van rond het vriespunt was het erg koud. Gelukkig zijn er wel veel dekens om ons warm te houden.
Advertisement
Tot: 0.034s; Tpl: 0.011s; cc: 10; qc: 26; dbt: 0.0167s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb