Hobbelen naar Zagora en ziek

---

---

Vandaag stond een lange rit voor de boeg door niemandsland van Merzouga naar Zagora. Na een heerlijk ontbijt in de zon zijn we op pad gegaan richting Rissani, waar we bij de lokale bakker een brood kochten en na het politiecheckpoint linksaf sloegen de N12 op. De borden gaven aan dat het nog 875 km was tot het eindpunt van de weg aan de kust. Gelukkig moeten wij niet zo ver rijden. De weg was aanvankelijk zeer goed en breed, maar na een half uur kwamen er steeds meer gaten in te zitten. Tot nu toe waren we eigenlijk nog geen slechte wegen tegengekomen, dus dit was een tegenvaller. Het aantal gaten werd steeds groter en de omvang ook, dus met veel slingeren reden we richting het westen. Gelukkig was er niet veel verkeer op de weg. Het landschap deed steppe-achtig aan: droog, een enkele boom en kale heuvels op de achtergrond. Tot in Alnif gingen de gaten door, daarna werd de weg een stuk smaller, maar wel gatenvrij. We zijn niet de enige toeristen, want af en toe komt er een Dacia ons tegemoet of zien we een kamper langs de kant van de weg staan, zelfs uit Finland.

Onder het genot van een snoepje, drinken en muziek uit de laptop gaan de kilometers langzaam voorbij en we stoppen om te lunchen. Links van ons sneeuwt het in de bergen, maar wij zien gelukkig alleen maar zon. Uiteindelijk mondt de weg nabij Agdz uit in de N10 en slaan we linksaf de Draavallei in. Deze wordt gekenmerkt door steile kliffen waar de rivier de Draa tussendoor stroomt. Links en rechts van de rivier liggen grote palm-oase's waar allerlei gewassen worden verbouwd. Veel dorpen langs de weg bestaan uit nog traditionele lemen huizen. Ons eindpunt lag in Zagora. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar van de riad en onder het genot van een gewoon kopje thee vertelt hij wat over zichzelf en de omgeving. Ondertussen worden we belaagd door Miauw, de kleine huispoes die zwanger is en niet goed raad met zichzelf weet. Ze miauwt constant, soms met hele lange uithalen, maar is erg lief.

Op het dakterras van de riad was het met 20 graden erg aangenaam in de zon. Om van de zonsondergang te genieten wilden we de berg Djebel Zagora op die naast de stad ligt. Een onverharde weg kronkelt naar de top, en deze zou ook voor personenwagens begaanbaar moeten zijn. Het eerste deel ging het goed, maar naarmate we verder naar boven gingen werden de kuilen en rotsen die op de weg lagen steeds groter en zijn we gestopt. Ook van hier had je een mooi uitzicht naar bijna alle kanten. Eenmaal beneden zijn we naar het centrum gegaan en hebben wat gegeten en ons laten verleiden door een vriendelijke man die zijn winkel wilde laten zien. Hij stalde veel sieraden voor ons uit en vertelde waar ze vandaan kwamen. Ons oog viel op een armband en die wilden we graag kopen. Ondertussen bleef de man nieuwe dingen voor ons uitstallen en proberen te verkopen. We konden zelfs aan ruilhandel doen, maar de man vroeg net iets te veel dan ons het slotje van Esthers rugzak waard was. Na wat afdingen bleef het uiteindelijk bleef het bij de ene armband en zijn we terug naar de riad gegaan. Die nacht werd ik niet lekker en had niet veel geslapen.

De volgende dag hadden we de keuze om of direct naar Agadir te rijden en daar 2 nachten te blijven, of via Ouarzazate met een kleine omweg. We kozen voor het laatste aangezien ik niet lekker was en we deze dag dus minder moesten rijden. We reden dezelfde weg weer terug door de vallei en gingen daarna met veel bochten omhoog. Hier had je een mooi uitzicht over een canyon, de Draavallei en later ook de besneeuwde Atlas. Hierna was het nog een uurtje rijden naar Ouarzazate, waar we in het Ibis incheckten. Eindelijk een echte douche en nog warm ook, want vanochtend konden we geen warm water uit de kraan krijgen. Tegen de avond hebben we wat boodschappen gedaan en even in het centrum rondgelopen, wat niet veel voorstelde.

Onze laatste dag in Marokko en weer een paar honderd kilometer te gaan. Onze vlucht Ouarzazate-Agadir was in januari geannuleerd, dus er zat niets anders op dan naar Agadir te rijden. De weg naar Agadir was een N-weg, dus een hoofdweg. Al na het verlaten van de weg naar Marrakech bleek dat deze slechts bestond uit 1 rijbaan en je voor elke tegenligger de berm in moest......een tegenvaller met nog 300 kilometer te gaan. Gelukkig bleek dat ze de weg aan het verbreden waren en na 30 kilometer is het weer een tweebaansweg. Na veel kronkelen gingen we een bergpas over en kwamen we in een hooggelegen vallei. Na een nodige tankstop vervolgden we onze weg westwaarts en ging de weg in 10 kilometer 1000 meter naar beneden.

Eenmaal daar kwamen we in een vallei met aan onze rechterhand uitlopers van de Atlas. In de vallei zijn veel landbouwgronden met onder meer meloenen en saffraan. Een heel ander landschap dan we gewend zijn. De wegen zijn hier ook een stuk beter en het duurt niet lang voordat we in Agadir zijn. Aangezien we nog tijd hebben voordat we op het vliegveld moeten zijn, besluiten we nog even naar de kust te rijden om daar pootje te baden. Agadir is een aardige badplaats en zeker in het vroege voorjaar een leuke plaats voor een strandvakantie.

Voor ons zit de reis er nu op, hoewel de terugreis een reis op zich was. Ons vliegtuig kan (wegens een vermeende staking) niet landen op Brussel dus wijken we uit naar Keulen. Vanaf daar kunnen we met de bus de reis naar Brussel vervolgen om midden in de nacht weer in Lewedorp te arriveren.

---