Advertisement
Published: August 2nd 2011
Edit Blog Post
Zoveel mooie landen op aarde en soms zijn er van die landen, waar je nog maar net bent en het zo fantastisch aanvoelt. Ik had geen idee wat ik van Rwanda moest verwachten, maar dit was zo'n land. Superschoon, mooi landschap en heel warme mensen. En dat terwijl hier in 1994 die vreselijk genocide plaatsvond. Nog dagelijks komen er lijken bovendrijven en vinden er begravenissen plaats van Tutsi's of Hutu's, die op enige manier zich inzetten voor Tutsi's. De verhalen over de genocide zijn verschrikkelijk, vooral daar waar kinderen die eerst als vriendjes met elkaar speelden de opdracht kregen om de andere te vermoorden. Vrijwel iedereen is hier geraakt door de genocide en vandaag de dag is het hier dan ook een 'misdaad' om iemand te vragen of hij of zij een Hutu of Tutsi is. De mensen hier willen het ook achter zich laten en op een heel gedenkwaardige manier worden de slachtoffers herdacht in het genocide memorial centre in Kigali. Daarnaast is het ook een informatief centrum over de genocide in Rwanda, maar ook in andere delen van de wereld. Zeer indrukwekkend en het blijft toch ongelooflijk, dat dit soort praktijken zich in de geschiedenis toch steeds herhalen.
Voor
wie hier meer over wil weten, kan ik de film "Hotel Rwanda" aanraden. Ik ga deze zelf ook zeker nog een keer kijken na mijn bezoek aan Kigali.
Vanuit Kigali vervolgden we onze reis naar Ruhengeri: de regio waar zich Parc National des Volcans bevindt met daarin de nog zo'n 400 gorilla's, die Rwanda rijk is. (totale gorillapopulatie is momenteel in totaal 780 in Rwanda, Oeganda en DRC, waarvan er vooral de laatste vijf jaar een grote groei heeft plaatsgevonden) In het stadje Muzanse sliepen we drie dagen in een soort conferentieoord van de kerk. Het toerisme staat hier echt nog in de kinderschoenen, dus echte hotels of campsites zijn hier niet, zoals in andere landen in Oost-Afrika, in overvloed.
We hadden een dag voor optionele activiteiten en toen ben ik met vijf andere groepsgenoten meegegaan op een tour naar de Golden Monkeys. Dit is een bedreigde apensoort, die in de bamboebossen voorkomt. Na een wandeling door boerenlandschap, liepen we vrij snel het bamboebos in en bleken de spoorzoekers de apen al snel te hebben gevonden. We belandden bij een familie van zo'n 30 apen en het was fantastisch om ze om ons heen door de bomen te zien springen
en ze in sneltreinvaart bamboeblaadjes te zien eten. Zo snel, dat ik vermoed, dat het kauwproces wordt overgeslagen.
Na deze mooie binnenkomer in het nationale park, was het de dag daarna tijd voor onze gorilla-tour! De spanning in de groep was duidelijk voelbaar tijdens het ontbijt, vooral toen de jeeps niet op tijd kwamen om ons op te halen. Gelukkig hadden we een ruime marge en waren we net op tijd voor de briefing. We werden in groepen van 8 personen ingedeeld en wij kregen te horen dat we op zoek zouden gaan naar de Umubano familie, wat 'vriendschap' betekent. De familie bestaat uit 13 leden, waarvan 2 silverbacks. De grootste en oudste (de baas) heet Charles. Hij komt oorspronkelijk van een ander familie, maar heeft daar de andere silverback uitgedaagd en is er met een paar vrouwtjes van door gegaan om zijn eigen familie te stichten.
We begonnen met een wandeling door boerenlandschap en kregen een wandelstok mee, omdat we straks steil tegen de berg op moesten lopen. De spoorzoekers waren die ochtend al vroeg op pad gegaan en hadden de gorilla's inmiddels gevonden. Dat was goed nieuws! Anderhalf uur lang liepen we omhoog door een prachtige jungle op
vulkaan Visoke. Voor degenen, die de film Gorilla's in de mist hebben gezien: ja, dat is deze vulkaan! Heel bijzonder om in de voetsporen van Dian Fossey te treden, die er zeker aan bijgedragen heeft, dat de berggorilla's niet uitgestorven zijn.
Op een bergrug aangekomen keken we in een grote groene krater! Prachtig! Wat we toen nog niet wisten is dat die gorilla's hadden bedacht daar in af te dalen! Kortom, niet veel later moesten we onze handschoenen aandoen en niet omdat het zo koud was, maar omdat we van het pad afgingen en moesten afdalen over een zeer steile helling met allerlei overhangende takken en stekelplanten. Iets wat ik echt nooit zou doen als er geen gorilla's in die krater zouden zitten. Een paar honderd meter bij de gorilla's vandaan lieten we onze tassen achter en vervolgden we onze afdaling met slechts een camera op zak. Ik was zo gefocust op m'n stappen, dat ik de eerste gorilla pas heel laat zag. En wat een indrukwekkend moment! Ik keek op en had oogcontact met een prachtige zwangere gorilla! Ze zat er heel relaxed bij te kijken hoe ik van de berg af probeerde te lopen. We liepen nog een
stukje door en stonden een paar meter van drie broertjes van 3, 5 en 6 jaar oud vandaan. De regel is dat je 7 meter afstand houdt, maar in deze dichtbegroeide krater ging dat wat lastiger en bovendien kennen de gorilla's zelf deze regel niet....:-) Eentje overtrad deze regel dan ook en het was zeer spectaculair om op aanraakafstand een gorilla langs je te hebben lopen!
Volgens de regels mag je ook maar 1 uur bij de gorilla's doorbrengen en waar dat voor de chimpansees en golden monkeys helemaal prima was, was het hier errug kort. Maar ja, ik onderstreep die regels wel, want het zorgt ervoor dat ze niet al te veel in hun dagelijks leven gestoord worden door toeristen.
Maar ja, wij konden niet genoeg krijgen van die drie broertjes die heerlijk tegen elkaar aan lagen te slapen en dan weer met elkaar knuffelden of speelden. Even later kwam er nog eentje aangeslingerd via een boomtak, omhelsde een andere gorilla en kwam middels een koprol bij de rest ligggen. Wauw!
Onze gids verteld dat het tijd was om Charles, de silverback, te ontmoeten. Wat, zat hij hier in de buurt? Achter ons hadden we al wel de jongere
silverback gezien, maar die was ergens gaan liggen.
We liepen verder naar beneden en zagen nog net een baby op de rug van zijn moeder springen en door de struiken verdwijnen. Daarnaast zat Charles! En Charles was groot en keek uit z'n ogen als een echte leider, waar niet mee te sollen viel...
Eh...kunnen we echt zo dichtbij komen? En ja hoor, Charles leek er helemaal voor te gaan zitten en iedereen kon prachtige foto's van hem nemen. Ik ben toch blij dat hij toen hij verder liep, niet in onze richting kwam. Wat een groot en indrukwekkend beest!
Helaas zat ons uur erop. Een zeer intens uur. Wat een geschenk om zo oog in oog te mogen staan met deze gentle giants of the jungle! Al zaten ze niet (zoals in de film) in de mist, maar bezorgden ze ons ook nog een mooi avontuur in deze oude vulkaankrater...
Advertisement
Tot: 0.07s; Tpl: 0.013s; cc: 14; qc: 30; dbt: 0.0402s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
paula
non-member comment
Heej Afke! Wat geweldig zeg om zo dichtbij zulke beesten te kunnen zijn! Ook al mogen wij niet klagen, ben ik toch een beetje jaloers ;) xx