Advertisement
Published: September 13th 2010
Edit Blog Post
De tarwe is net geoogst
Miriam vond nog een achtergebleven tarwe-aar Na vier weken vasten tijdens de Ramadan kon afgelopen vrijdag eindelijk het Suikerfeest (Eid-al-Fitr) beginnen. Tijdens de Ramadan mogen moslims van zonsopgang tot zonsondergang niet eten of drinken. Elk jaar schuift de Ramadan op in het jaar, omdat hier de maankalender wordt gevolgd. De vasten is altijd van nieuwe maan tot de volgende nieuwe maan. Dit jaar was de Ramadan zwaar omdat het in de zomer viel. Dat betekent dat de zon vroeg opkomt en dat het overdag heet is. Een dag zonder eten is dan nog wel te doen, maar de hele dag zonder drinken, bij een temperatuur boven de 30 graden, maakt het erg zwaar. Het werktempo wordt dan ook aangepast. Tijdens Ramadan staat alles op een laag pitje. We begonnen wel op de gewone tijd om 8 uur ’s morgens, maar om 2 uur ’s middags ging iedereen naar huis om de rest van de middag een beetje op bed te liggen en de zonsondergang af te wachten. ’s Ochtends stond iedereen om half 4 op om te eten, en ’s avonds om kwart voor zeven, na de roep van de mullah vanaf de minaret van de moskee, mocht er weer gegeten en gedronken worden.
Na afloop
De lodge
Hier logeerden we, "in the middle of nowhere" van de Ramadan is het dus feest, officieel 3 dagen. Maar de eerste dag van Eid die dit jaar op 9 september viel, is ook de nationale feestdag ter herdenking van de dood van Ali Hadji Massoud, een vrijheidsstrijder die in 2001 door de Taliban is vermoord (2 dagen voor de aanslag in New York). Dus besloot de overheid om dat op 8 september te vieren en die dag ook een vrije dag te maken. Miriam had vrij van school tot 14 september, bijna een hele week, dus we besloten de gelegenheid te gebruiken om een paar dagen weg te gaan. Maar het vinden van een geschikte plek om er een paar dagen tussenuit te gaan is in Afghanistan niet zo eenvoudig. Zo hadden we eerst Dubai op het oog. Maar in Dubai is de temperatuur overdag boven de 40 graden, dus niet echt leuk. Iemand raadde ons Dushanbe aan, de hoofdstad van Tadzjikistan, slechts een uurtje vliegen vanaf Kabul. Dat schijnt een hele mooie stad te zijn waar je vrij over straat kunt ronddwalen. Maar de vluchten naar Dushanbe tijdens de feestdagen bleken schaars en onbetrouwbaar. Uiteindelijk hoorden we van een lodge, ergens in de bergen ten noorden van
De dorsvloer, hoog op een helling
De tarwe onder het dekzeil zal later gedorst worden op de dorsvloer Kabul, helemaal geïsoleerd van de bewoonde wereld. Daar zijn we dus drie dagen geweest. Er bleken nog meer mensen te zijn die geboekt hadden, en een busje bracht ons weg vanuit Kabul. Vanaf het laatste dorpje dat we met de auto konden bereiken moesten we nog anderhalf uur naar boven lopen langs een bergriviertje. Daar ging een wereld voor ons open en ontdekten we een Afghanistan dat we nog niet eerder hadden gezien. Overal waar het mogelijk is hebben de boeren in dit berggebied langs de hellingen piepkleine terrassen gemaakt waar ze hun gewassen verbouwen. Vanaf de rivier lopen er kleine kanaaltjes langs de helling om er water naar toe te brengen. De kinderen zagen we de hele dag op pad met de schapen en geiten die op de hellingen tussen de rotsen een beetje groen proberen te vinden.
Tijdens de burgeroorlog zijn alle bewoners op de vlucht geslagen en waren de valleien leeg. Daarom werd er in deze buurt niet zwaar gevochten. Om die reden liggen er in deze vallei geen landmijnen en kun je veilig de hellingen beklimmen en langs de rivier lopen (of liever gezegd klauteren, over alle rotsen). Een internationale organisatie heeft na de oorlog
Magnifieke vergezichten
Overal waar water is, is het groen en zie je kleine akkers een paar miniwaterkrachtcentrales aangelegd om de bewoners weer terug te lokken, en daardoor konden we genieten van elektrisch licht en koude frisdrankjes uit de koelkast. Het aggregaat, aangedreven door het water, stond de hele dag te brommen en te zoemen naast de lodge. De lokale boeren profiteren daar ook van, en ze bleken redelijk positief te staan tegenover ons buitenlanders, al moesten we niet te dicht bij hun huizen komen (dan zouden we hun vrouwen kunnen zien, en dat hoort niet).
Het was allemaal heel relaxed. We zaten buiten op de waranda te lezen of een spelletje te doen, we bouwden met Miriam dammetjes in de rivier, en Miriam bleek een echte bergbeklimmer in spé: zonder veel moeite klom ze mee een paar steile hellingen op naar de top. Ze vond zichzelf dan ook een echte “trooper”. Twee jongens uit de buurt zorgden voor het eten, wat uitstekend was klaargemaakt, en precies op de afgesproken tijd werd opgediend. En we genoten van de frisse lucht, van de fenomenale vergezichten, van de stilte, en van het feit dat er geen telefoon- of televisiesignaal in de buurt was. Dat is dus het Afghanistan buiten de steden, een verborgen wereld waar je
De geitenhoedster
Op de hellingen grazen de schapen en geiten, vaak gehoed door meisjes normaal gesproken nooit komt en waarvan je geen idee hebt. We hebben er van genoten!
Voor mij was het ook een nuttig kijkje achter de schermen om hun landbouwsystemen te leren kennen. Bij het maken van nieuwe lesstof voor de landbouwscholen moeten we aansluiten bij de werkelijkheid van de boeren. Maar daar weten we niet veel van omdat het op veel plaatsen te gevaarlijk is om het veld in te gaan. En hier liepen we er zomaar toevallig tegenaan. Tijdens het klimmen en lopen passeerden we een heel aantal veldjes van de boeren. Het gevoel van onveiligheid was daarbij helemaal afwezig. Dat versterkte nog eens het gevoel van “er even helemaal uit zijn”.
Advertisement
Tot: 0.103s; Tpl: 0.011s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.0484s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
anonymous
non-member comment
Leuke informatie over kleine akkertjes en irrigatiekanalen. Wel moeilijk om iets van landbouw op te zetten, in dat gebeid althans! Gerard