Advertisement
Published: September 3rd 2010
Edit Blog Post
Nieuwe moskee in Kabul
Er zijn in Kabul veel moskeen te vinden, maar geen enkele kerk De afgelopen vakantie betekende voor ons dat we veel op weg waren in Europa. Familiebezoek, bij vrienden langs, en gewoon lekker er op uit. In Nederland heb ik in de auto meestal Radio 1 aan staan, met nieuws en achtergrondinformatie. Na een paar dagen ben ik dan weer helemaal bijgepraat met wat er in Nederland gebeurt.
Op een zaterdagochtend was er op Radio 1 een lang interview met Boris Dittrich, ex Tweede Kamerlid voor D66, en nu voorvechter voor homorechten in dienst van Human Rights Watch. Hij werkt vanuit New York waar hij tegenwoordig ook woont. Boris is zelf ook homo. Het interview ging over landen waar homo’s zwaar gediscrimineerd worden. Ik dacht meteen: “dat moeten de Islamitische landen zijn”, maar nee, dat bleken een aantal Afrikaanse landen te zijn. Al snel kwam daarbij de rol van Amerika en de Amerikaanse kerken ter sprake. Volgens Boris zijn er in Amerika een aantal ultrarechtse en oerconservatieve kerken, waarvan het merendeel van de leden steenrijk is. Die kerken zamelen miljoenen dollars in en sturen met dat geld zendelingen op pad naar Derde Wereld landen. Ik herkende dat meteen, ik kwam ze vroeger in Colombia nogal eens tegen: keurige jonge mannen, met donkerblauwe pantalon, blinkende zwarte schoenen, smetteloos wit overhemd met korte mouwen, stemmige stropdas, en een Bijbel onder de arm. Altijd zag ik ze twee aan twee langs de deuren gaan om de verlossing te verkondigen aan arme onwetende zieltjes. Boris Dittrich gaf als voorbeeld Kameroen, waar een parlementslid een wetsvoorstel had ingediend om opnieuw de doodstraf voor homo’s in te voeren. Dat voorstel leek in eerste instantie te worden aangenomen. Achteraf waren er harde bewijzen dat het parlementslid was betaald door een conservatieve Amerikaanse kerk om dit wetsvoorstel in te dienen. Boris was daarop spoorslags afgereisd naar het Vaticaan om te overleggen, en de Heilige Stoel stuurde daarna een bericht uit dat de doodstraf voor homo’s niet de bedoeling was (hoewel de R.K. kerk het feit op zich wel afkeurde natuurlijk). De Kameroenese bisschop nam dat standpunt over en het wetsvoorstel haalde het net niet.
In juni, voor we op vakantie gingen, kwam Corina toevallig in contact met een Europese vrouw. Ze raakten aan de praat, ze was getrouwd met een Amerikaan, en Corina werd uitgenodigd om op een vrijdag mee te gaan naar hun kerk. Een Amerikaanse kerk uiteraard. Ik had al van te voren mijn bedenkingen, maar Corina wilde graag een keer kijken. Dus we gingen een keertje mee. De kerk was “ondergronds”, want volgens de grondwet is Afghanistan een Islamitisch land. Andere geloven zijn hier niet toegestaan. De dienst was ergens in een groot huis, elke week op een andere plaats in de stad. De kerk had daarvoor meerdere panden gehuurd in verschillende wijken van de stad. Normaal trek je hier je schoenen uit als je ergens naar binnen gaat, maar hier moesten we de schoenen aan houden. Bij de buitendeur naar de straat stond iemand op wacht met een fluitje: mocht de politie er aan komen om een inval te doen dan blies die man op zijn fluitje en moesten wij door de achterdeur naar buiten rennen. Het maakte allemaal nogal een bizarre indruk. Ik verwachtte een preek over medemenselijkheid en kansarme medemensen een hand toesteken. Maar dat pakte anders uit. Het ging er over in hoeverre de wetten van het Oude Testament ook op ons van toepassing zijn (dat waren ze allemaal, met uitzondering van het verbod om varkensvlees te eten), en over het heilige gebod om het evangelie te verkondigen. Ook in de ‘M’-landen zoals de dominee het noemde. Hij mocht volgens hem dat woord niet hardop zeggen, maar het was duidelijk voor iedereen dat hij “moslim” bedoelde.
Na afloop van dienst stonden we nog even met diverse mensen te praten. Ze werkten allemaal officieel voor niet-gouvernementele organisaties, maar het verkondigen van het evangelie was toch ook een belangrijke doelstelling. Het paste helemaal in het beeld dat ik al had van dit soort Amerikaanse kerken. Ik praatte ook even na met de Amerikaanse echtgenoot van Corina’s kennis. Toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam moest hij gelijk zijn hart luchten over het afvallige Europa. Daar was het volgens hem zo erg dat er dominees zijn die verkondigen dat je de opstanding van Jezus niet letterlijk hoeft te nemen. Toen ik hem zei dat ik daar ook grote moeite mee had beet hij me toe: “dan heb jij in de kerk niks te zoeken”, draaide mij de rug toe, en beende weg. Onderweg terug naar huis keken Corina en ik elkaar aan en we zeiden tegelijk: “dat was eens maar nooit meer”. Ik had wel iets dergelijks verwacht, maar voor Corina was dit helemaal nieuw. Ze was zo kwaad dat ze zei dat je dan nog beter met de Taliban van doen kan hebben. Die komen tenminste eerlijk uit voor hun bedoelingen.
Dat was voor de vakantie. Toen we in augustus terugkwamen was er gelijk in de eerste week het bericht dat een groep buitenlandse hulpverleners was vermoord door de Taliban. Ondanks waarschuwingen dat het gebied niet veilig was waren ze toch op pad gegaan naar een paar afgelegen dorpen. De Taliban beschuldigde ze er van dat ze stiekem zending bedreven. Achteraf bleken het inderdaad mensen te zijn van een christelijke hulporganisatie. Een ontzettend triest verhaal. Fanatieke moslims die hun leven geven voor hun geloof zijn hier martelaren. Dat kunnen we in Europa maar moeilijk begrijpen. Maar fanatieke christenen zetten hier ook hun leven op het spel, soms met fatale afloop.
Wij hebben in elk geval besloten ons hier verre te houden van alles wat met religie te maken heeft.
Advertisement
Tot: 0.128s; Tpl: 0.028s; cc: 9; qc: 49; dbt: 0.0522s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Gerard Thijs
non-member comment
Wat een verhaal he over die Amerikaanse kerken. Kan het me vanuit mijn ervaringen geheel voorstellen. Gewoon onmogelijk om mee te communiceren! Gerard