Advertisement
Published: September 25th 2007
Edit Blog Post
Een week geleden kwamen Marleen en Ramona (nieuwe vrijwilligers) aan in Huaraz. En inmiddels hebben we al heel veel samen ondernomen, dansen in Tambo, onze eerst gezamelijke maaltijd maken (met voor de aankomen de vier maanden genoeg gehakt), kaartenspelletjes in de 13 buhos, hun eerste Spaanse les, nachtelijke avontuurtjes; zoals dat er iets viel beneden en het eerste wat ik daarna hoor is Marleen die zichzelf had opgesloten in haar kamer en die haar deur probeert op te krijgen, we lopen met z´n tweeen zachtjes naar beneden maar zien niks. Even later komt Ramona haar kamer uitgeslopen als backup. We gaan weer gerustgesteld naar bed maar buiten onze kamers staat nu een paraplu en ik noem het een schroevendraaier, onze ´wapens´:P En samen........paardrijden!
Op vrijdag hoedjes en een pet gekocht voor ons toen aankomend avontuur paardje rijden. We gingen vroeg slapen en ook weer lekker vroeg op, zes uur ’s ochtends.
Met een stukje fruit in de hand gingen we op pad naar Paulino waar een taxi ons zou komen op halen. Paulino vertelde ons dat ze de gids met wie we zouden gaan niet te bereiken was omdat er een feest in het dorp was waar de gids woonde.
Maar we konden op een andere route voor een langere tijd en met een andere gids. Dus wij met evenveel moed als dat we hadden voor dit nieuws :P de taxi in op weg naar Yungar!
Aangekomen bij een huis met een lama ernaast werden verwelkomd door twee kinderen, hun vader en een hond.
De hond mocht Ramona erg graag en al snel zette hij zijn modder potten op haar t-shirt, waarna ik aan de beurt was met mijn niet meer-zo’n-witte t-shirt.
Achter op een klein weilandje stonden drie paarden te wachten, een grote, een middelgrote en een kleine. En wie mocht er op het kleinste paard....ikke!! Bang dat het arme paard spontaan door zou zakken, beklom ik het paardje.
Het was een grappig idee het grootste meisje (van de drie) op het kleinste paard...
Toen we alledrie op onze paarden zaten en kennis hadden gemaakt met de voor die dag aangewezen paarden (die van mij heette Manuel) begonnen we aan onze reis.
We waren nog niet de hoek om of we stonden al stil, onze gids Pedro was ergens achter blijven hangen. Toen Pedro weer bij was, gingen we weer op weg.
Toen Ramona mij attendeerde op het feit
dat mijn rugzak op stond en ik hem probeerde die dicht te doen, besloot mijn paard dat het tijd was om vooraan te lopen. Dus in een sneller drafje haalde hij iedereen in.
Ik kwam er al snel achter dat mijn paard een eigen willetje had, hij liep weggetjes in die die niet in moest of ging midden op de weg staan als er een auto aankwam.
Na een hele mooie toch langs kleine huisjes, weilanden, ezeltjes, kleine varkentjes en mensen in kledendracht, bedacht Marleen’s paard dat zij graag naar dat ene stukje berg wilde toe lopen met een afgrond. Dus voordat ik het wist ging mijn paard er achteraan, gelukkig wist Pedro die van mij al snel te stoppen, terwijl Marleen tevergeefs stop probeerde te zeggen tegen het paard, wandel zij op haar gemak door.
Met de hulp van Pedro klom Marleen we op haar paard nadat ze ervan af was gesprongen en weer vervolgde we onze tocht naar boven.
Een tijdje rustig gewandeld te hebben kwam er een vrachtauto langs, Pedro trok mijn paard weer aan de kant omdat hij weer niet verder wilde dan het midden van de weg. Mijn paard werd helemaal wild terwijl de vrachtauto
passeerde en ik zag mij zo met paard en al de afgrond in vallen, maar gelukkig hield Pedro hem tegen.
Pedro had het er maar druk mee hahaha!
Met z’n vieren reden we van de weg af door de weilanden door, wat steeds steiler en steiler werd. Om de paarden wat rust te geven namen we een korte pauze, met uitzicht over de Cordillera Blanca.
Vrijwel zonder enige problemen en nadat we een wolf hadden gezien, bereikten we de top en beklommen we de steile ‘rug’ van een berg topje om het uitzicht te bekijken over de Cordillera Blanca en Negro. Dat was dan ook één van de mooiste delen van de tocht en die namen we uitgebreid in ons op.
Onze gids was zoek dus liepen wij de steile helling maar weer naar beneden, al snel kwam Pedro weer in het zicht en deden de paarden hun best, hun weg te vinden naar beneden.
Toen we weer op een weggetje kwamen en begon Marleen’s paard in een snel tempo het weggetje af te rennen. Mijn paard met zijn eigen wil erachter aan en ging al snel in galop verder.
Terwijl ik de slappe lach krijg en bijna uit
mijn zadel wordt gelancheerd, wordt ik gevolgd door een in een deuk liggende Pedro en Ramona.
Toen mijn paard weer een stukje minder ging rijden omdat het paard van Marleen ook langzamer ging, kwam Ramona die niet meer bijkomt en met daarachter een stel witte tanden van Pedro, aan rijden.
We reden door een valleitje, over een riviertje en weer omhoog naar groene weilanden. Mijn paard koos zoals gewoonlijk zijn eigen weg, ging de rest omlaag, ging ik met paard en al een weg omhoog. Ging de rest omhoog, ging mijn paard een steilere weg omlaag.
Een lang uitgestrekt stuk weg lag voor ons en terwijl mijn paard en dat van Pedro het weer tijd vonden om te gaan rennen, besloot het paard van Ramona dat voor ons liep dat het tijd was rustig te gaan wandelen.
Het paard van Ramona was niet erg gesteld om mijn paard en andersom. Als mijn paard wilde inhalen, sneed het paard van Ramona hem weer af en zo de laatste twee uur lang. En als mijn paardje toch niet voordat van Ramona mocht lopen dan moest hij de weg maar afsnijden voor het paard van Pedro...Jaaah mijn paard was erg sociaal!
Toen we toch besloten om een pauze te nemen omdat wij last kregen van spierpijn, klommen we ons paard af. Was misschien niet zo verstandig want toen we er weer op wilde klimmen, hadden we zo’n spierpijn dat het leek alsof we het paard niet meer op konden komen.
Pedro die de dag van zijn leven had, hielp ons er weer op en met af en toe een geauw en gekreun de rest van de tijd arriveerde we bij het eind punt.
Marleen, Ramona en ik, die weer heel even rustig stonden, zagen Pedro al een eind vooruit lopen.
We waren nog niet begonnen om het weggetje af te lopen naar de straat, toen we zagen dat Pedro al een collectivo had aangehouden, moesten wij rennen om die nog te halen. Terwijl Marleen en ik met pijnlijke gezichten op het busje toe rendde, riep Ramona achter ons dat ze niet kon rennen omdat ze zo’n pijn had.
We gaven Pedro een hand en klommen de stampvolle bus in. We propte ons op een bankje dat naar mijn gevoel voor 1,5 persoon was. Terwijl de jongens achterin er probeerde achter te komen welke nationaliteit wij hebben, begint de vrouw tegenover ons
opgewekt tegen ons te praten.
Opgepropt en al moesten we op een formulier onze naam, nationaliteit en plaatst van bestemming op schrijven. Dus Ramona vult in:
R. Forensen
S. Forensen
M. Forensen
Want jah wat niet weet, wat niet deerd. Mochten ze vragen gaan stellen, dan was ik het nichtje :P.
Nadat we afgezet werden in de regen en een taxi naar het vrijwilligershuis hadden genomen, namen we een douche en smeerde tijgerbalsem, om de nog pijnlijker spierpijn voor de volgende dag te voorkomen.
Het is ’s avonds en we zijn weer een beetje bij gekomen van ons avontuur. Op de straat klinkt muziek en er loopt een stoet mensen langs. Omdat wij nieuwsgierig van aard zijn, trokken we spijkerbroeken weer aan, aangezien we al in onze pyjama zaten, liepen we op de muziek af de kerk in.
Binnen waren de mensen netjes gekleed, vrouwen in nette jurken en mannen in pakken.
In het gang pad stonden met mannen met sabels en de pastoor deed zijn zegje.
Toen de mensen gingen zitten zagen we een bruidspaar staan en zette de leadzanger in, Ave Maria.
We hebben de mis tot het einde toe gevolgd en liepen voor de menigte
naar buiten, zodat we het nieuwe bruidspaar konden zien.
Terwijl er rijst naar het bruidspaar werd gegooid en ze telkens hun ogen omlaag sloegen om geen rijst in de ogen te krijgen, liepen ze naar hun auto versiert met witte bloemen.
Toen het bruidspaar weg reed klingelde de blikjes achter de auto aan en werd er uitgebreid gezwaaid en gelachen.
Zo maak je weer eens wat mee in Huaraz!
Advertisement
Tot: 0.106s; Tpl: 0.012s; cc: 9; qc: 49; dbt: 0.0559s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
ine
non-member comment
paardrijden
Nou, dat was een heel avontuur, Sofia! Je maakt inderdaad vanalles mee, in en rondom Huaraz. Blijf genieten... Beso, je Co