Advertisement
Published: September 20th 2007
Edit Blog Post
Meertje
Onderweg naar Chavin Zo zit je van de ene dag in het vrijwilligershuis in het hostal Churup! Een gezellig hostal met een groot aantal backpackers!
Wil is richting Arequipa vertrokken en ik blijf als enige vrijwilliger over, althans totdat Ramona en Marleen arriveren!
Ik krijg een knus kamertje toegewezen op de onderste verdieping met uitzicht op de tuin...
Beneden staat een vuurtje te knapperen en er zitten een aantal gasten van het hostal ´Braveheart´ te kijken. Met als gevolg dat ik alleen dramatisch geschreeuw vanuit de huiskamer hoor komen!
Nadat ik Paulino (Paulino heeft een trekkingsbureau) heb bezocht om een plek te reserveren voor een uitje naar Chavin, dook ik gelijk mijn bedje in...
De volgende ochtend ging ik naar boven naar het ontbijt-, plus loungeruimte, voor een lekkere desayuno! Terwijl ik met een volle kop thee naar mijn tafel wil lopen wordt ik aangesproken door een duits meisje (Kathrine) dat zich afvroeg of ik veel van de omgeving af wist. Uiteindelijk bleek Kathrine ook mee te gaan met het uitje naar Chavin! Een reisgenootje!
Toen we samen de bus instapte, kwamen we meer over elkaar te weten en zo gingen we de reis van 3 uur tegemoet...
Na een tijdje rijden
Meertje
Ikke voor het meertje en achter mij een mannetje dat staat te wachten tot er toeristen een bootje willen huren.. door een omgeving met mooie bergen, kwamen we aan bij een heel mooi meer met op de achtergrond hele mooie bergen met sneeuwpunten!
Kathrine en ik liepen tussen de toeristen en de Lama´s door om een fotootje te krijgen van dit mooie landschap! Na uitgebreid foto´s genomen te hebben liepen we naar boven om een warm kopje Mate de Coca te halen met honing...
Toen we weer met onze thee in de bus gingen zitten, was het een kunst om al je thee in het kopje te houden haha!
Na nog een reisje door de bergen en een tunnel dat een hele bezichtiging scheen te zijn....:S reden we door naar een restaurant waar we allemaal wat gingen eten. In de tuin waren grote gekleurde bloemen met kolibries!
Toen iedereen had afgerekend, gingen we weer naar de bus waar de gids enthousiast vertelde dat we aan onze linkerhand de ruines van Chavin konden zien...!!! Even vergeten dat de ruines ver uitgestrekt lagen en een aantal onder de grond, keek ik uit het raam met de gedachte.....waar???
Toen we gearriveerd waren bij de deur van het park werden we overladen met lokale bevolking met souveniers van Chavin en de gids moest
nog voor de hele bus kaartjes kopen, waarvoor hij eerst geld had verzameld tijdens de rit.
Terwijl de tour in het spaans werd verteld, leerde ik heel veel over de mensen voor de Inca tijd. Deze Inca’s waren goeie architecten, de trap hadden ze verdeeld in zwart en witte stenen. Zwart stond voor man en nacht en wit staat voor vrouw en dag!
Eenmaal in de ruines onder de grond, stelde we ons op in een smalle gang met tegen het plafond enorme stenen. Ik ga natuurlijk zonder het te weten precies onder een enorme steen staan en pas er net onder. Tegenover Katherine en mij staan twee vrouwen die maar blijven zeggen dat ik een foto moet maken omdat het leek alsof ik een enorme ‘Sombrero’ op heb.
Als we boven op de ruines staan, staat er een groep Lama’s op ons te wachten en daar moesten we natuurlijk even foto’s van maken.
Nadat iedereen ook een fotootje had gemaakt van het enige beeldje dat ik had gezien tijdens onze tour, stortte iedereen zich op de souveniers.
Eenmaal terug in de bus, vielen de meeste passagiers tevreden als een blok in slaap...
Nadat ik en Kathrine na ons
uitstapje naar Chavin nog even langs Paulino waren geweest voor het informeren naar andere uitstapjes voor de volgende dag, besloten we de wandeling van drie uur te doen naar Lake 69 met voorafgaand het meer Llanganuco. Dus de volgende dag om zes uur op en lekker ontbijten in het hostal met uitzicht over de bergen!
Met de taxi reden we een eindje buiten Huaraz, de bergen in aan de kant van de Cordillera Blanco, hoger en hoger...
Kathrine en ik dachten nog bij onszelf, fijn dat de gids ons had verteld dat we niet al te dikke kleding mee hoefde te nemen “Want zo koud was het niet”. Maar halverwege de berg kwam er een aardig koude en scherpe wind de auto in zetten en was ik toch maar blij dat ik een dikke sjaal bij me had.
Toen we bij de slagbomen aankwamen van het Nationale Park Huascaran stond het vol met taxi’s en collectievo’s en moesten we een kaartje voor de entree kopen.
Toen we het park binnen kwamen reden we langs gigantische bergen en later doemde uit het niets het mooie meer Llanganuco op. Ontzettend groen en met rondom, zoals Kathrine het noemde, ‘bomen uit Lord of
the Rings’. Een grote groep Israeliers hadden al de kans gezien om het meer van alle kanten te fotograveren en wij volgde. Hoe vaak de taxi wel niet heeft moeten stoppen omdat wij foto’s wilde maken weet ik niet, maar laten we zeggen dat we om de paar seconden stil stonden...
Jammer genoeg was er geen zon en was het bewolkt, maar het gaf het allemaal wel een hele mysterieuze sfeer.
Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats waar alle collectievo’s en taxi’s hun passagiers afzette, hees ik mijzelf in een regenponcho dat mij leek lijken op een enorme blauwe pinguin. Terwijl we met z’n tweeen en de groep Israeliers over de ‘rotsen’ naar beneden struinde, viel mijn tas telkens open die ik had geleend bij het trekkingbureau. Kathrine pakte haar eenvoudig getekende kaart erbij van onze route, want die hadden we voor ons ‘plakboek’ gevraagd :P.
Eenmaal beneden in het vallei kwamen we een kleine waterval tegen en daar weer dichtbij was een slaapplek waar mensen hun tentjes op kunnen zetten als ze eventueel nog een andere lange tocht daarna gaan doen.
De Israeliers moesten zich even settelen en zouden dan snel daarna dezelfde weg vervolgen die ik en Kathrine al
bezig waren om af te lopen. In de regen en door de vallei lopend kwamen we mooie watervallen, bijzondere planten en bomen tegen. Toen Kathrine naar el bano moest en we even een pauze inlastte kwamen de Israeliers er al weer aan en samen trokken we op naar boven.
Onze weg vervolgend achter de koeien aan stonden we om de paar minuten stil om naar adem te happen, waarschijnlijk door de hoogte.
Na geklim en gedoe kwamen we bij een klein meertje. Dat zou betekenen dat we ongeveer op de helft waren van de tocht. Toen ik in de verte twee bordjes zag staan met ieder een kant op wijzend hoopte ik heel stiekem dat we niet die ene lange klim weg naar boven hoefde te gaan...maar jah hoor voor dat ik het wist klommen we weer met zijn allen de berg op.
Onderweg kwamen we vele andere groepen Israeliers tegen, die ons ervan verzekerde dat we heel dichtbij waren en dat het nog slechts een half uurtje klimmen was. Met deze gedachte waren we in snelle tijd boven en lag voor ons het adembenemende blauwe meer Lake 69.
Katrine en ik zette ons neer op een paar rotsen
en pakte onze tassen uit die we hadden volgestouwd met eten en drinken voor onze ‘picknick’. De tocht was het zeker waard, maar het was ow zo koud haha...
In het water dobberde een eendje rond en ik vroeg me af of het al niet een ijsblokje was geworden.
Het water zo helder en boven op de berg lagen gletsjers die telkens beter te zien waren omdat langzaam de wolken wegtrokken en het zonnetje probeerde door te breken.
Tegen de tijd dat we weer genoeg energie hadden opgedaan voor de terugweg was het de berg met de gletsjer goed te zien en kon je goed zien waar je je bevond.
En terwijl ik mij tig keer omdraai om toch nog even een fotootje te maken van de laatste paar glimpjes van het meer, lopen we weer de weg af naar beneden.
Omdat de zon opeens volop scheen konden we goed zien waar langs waren gelopen, zo mooi. En eigenlijk te mooi om op foto te zetten, want in werkelijkheid is het veel en veel mooier....
Advertisement
Tot: 0.073s; Tpl: 0.013s; cc: 5; qc: 45; dbt: 0.0366s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
laura
non-member comment
super
HEy Sofia!!! Supermooi daar zeg!!!!!!! Wow!!!! Dus je hebt het wel leuk daar he. ;-) Cool hoor! xx laura