Grey's Anatomy meets E.R.

---

Heyhey!

Hoe is t met jullie allemaal? Ik heb al n tijdje niets meer van me laten horen via de travelblog. Ik had die tijd dan ook niets boeiends te melden, maar goed. Maarreh…bij deze ff een update.
Voor de mensen die het nog niet weten: twee weekenden geleden ging het niet zo goed met me, want ik lag in het ziekenhuis. WAT???? Ziekenhuis??? Hoe, wat, waar?
Nou laat ik dan maar ff beginnen bij t begin…

Zaterdag 22 september voelde ik me al niet zo goed. Was toen net opgestaan, douchen enzo, en ging ff wat eten opwarmen. Toen voelde ik me ineens heel duizelig en had geen kracht meer enzo. Dus ik deed maar snel het vuur uit en ging op bed liggen. Was nog best een opgave om mn bed te bereiken, en voor de mensen die mn huisje niet kennen…it really aint that far!! Aantal stapjes ofzo. Maar met n beetje muren vasthouden enzo was k toch op bed beland en ben gelijk in slaap gevallen voor n half uurtje ofzo. Toen ik opstond voelde ik me weer ok, dus ik dacht van, ja het zal wel goed zijn weer allemaal. Vitaminetekort ofzo, en had niet echt veel gegeten enzo.
Maar goed. Daarna was er niets aan de hand voor een paar dagen en toen was het donderdag 27 september. Mijn broertje was jarig, dus ik was redelijk vrolijk en al, ging naar werk en niets aan de hand. Op werk was ik aan het chatten met een paar mensen enzo. Toen was t zo tegen 9.30u ofzo en kreeg ik ineens een beetje buikpijn, maar dat werd steeds erger. Ik dacht eerst dat ik gewoon moest eten en zou een broodje gaan halen. Maar dit was op den duur wel veel erger dan ik-heb-honger-pijn. Toen dacht ik van…nou misschien moet ik gewoon ff naar de wc ofzo. En ik voelde me ook n beetje misselijk en duizelig enzo. Toen ik weer naar mn kantoortje wilde gaan zou ik het echt niet redden en hielp een collega me naar mn kantoortje, en van de wc naar mn kantoortje is nog niet eens 3 meter. Ik had helemaal geen kracht meer in mijn armen en benen, mn hele lichaam trilde alsof ik in shock was, was duizelig as hell, en had heeeel erg buikpijn. :-s Een paar collega’s hielpen me met van alles wat ze konden bedenken. Nou ongeveer een half uurtje ofzo was ik weer een beetje ok. Ik bleef nog even op werk en dacht dat het wel weer goed ging maar was toch niet zo dus ben ik met de taxi naar mn oom en tante gegaan. Kan moeilijk thuis alleen blijven he.

Daar lag ik de hele tijd op bed, half in slaap, half niet. Toen ging ik zo tegen 6 uur in de avond naar de huisarts. Mijn moeder wist al dat ik ziek was, want we waren al heel en weer aan t bellen omdat mijn broertje jarig was. Dus ze dacht gelijk dat het blindedarmontsteking was en nadat ze op internet had opgezocht wat de symptomen waren, bleek dat ik dat allemaal wel had op n paar symptomen na. Nadat we 1,5uur (!!) lang bij de huisarts hadden gewacht was ik eindelijk aan de beurt en die zei dat het idd goed kon dat het blindedarmontsteking was en dat de kans groot was dat ik gelijk geopereerd moest worden. Dus ik gelijk in de stress en huilen en shit. :-s Bang en al naar de EHBO gelijk. Daar duurde het natuurlijk ook een eeuwigheid (en dat bij een spoedgeval, HANDIIGGGG). Gelukkig had ik toen al veeeel minder buikpijn, dus het ging allemaal wel, anders was ik allang 3x dood geweest met het tempo waarmee ze daar werken. Pff Bij de EHBO gingen ze toen bloed prikken en hadden ze gelijk een infuusnaald aangebracht, urineonderzoek, foto’s maken, the works. En aangezien ik al helemaal niet tegen naalden en bloed kan was t een groot drama voor me. En ik trok mn arm terug toen die vrouw had geprikt, wat je kennelijk niet moet doen….lag er allemaal bloed op de grond en op mn arm en op de vrouw enzo. :-s Toen ze alles hadden gedaan was t wachten op de resultaten. Nouuuuu, ik weet niet waar ze die dingen gingen onderzoeken hoor, maar t duurde kapot lang allemaal. Ondertussen had ik al 5 keer het hele verhaal verteld aan 5 verschillende mensen. En al 5 keer dezelfde vragen beantwoord over and over again. Ze vroegen ook een miljoen keer of ik zwanger was, of ooit was geweest of een miskraam had gehad. NEEE PEOPLE NEE. En dan zeg ik: “Nee.” En dan alsnog vragen: “Weet je het zeker?” pffff I think I would remember!! Want ze dachten kennelijk eerst dat het een zwangerschap buiten de baarmoeder was. Ja, kennelijk kan dat ofzo :-S :-s Maar goed. Na de resultaten van de test konden ze dus eindelijk ook zien dat ik NIET zwanger was. Hehe!! I told you so!

Nou, die donderdagnacht moest ik eigenlijk blijven in het ziekenhuis, want het was allemaal nog te riskant enzo. Want er waren afwijkingen in mijn bloed, mijn foto’s waren ook niet helemaal wat het moest zijn en ik had nog pijn in mijn buik. Maaaarrrr er waren geen lege bedden meer in het ziekenhuis. Dussss ik moest OF gewoon daar blijven en slapen op een stoel de hele nacht…offf ik moest naar huis en ’s ochtends vroeg weer terug komen. Maar dan mocht ik onder geen enkele voorwaarde eten of drinken, nog geen druppel water! (Omdat een operatie nog niet uitgesloten was.) Die tweede optie had ik ZELF voorgesteld, want no way dat ik daar wilde blijven of course. Maar ik had wel dorst, en als je hoort dat je niet mag eten en drinken krijg je JUIST honger en dorst. Dus hadden ze me voor ik wegging nog een kolf infuus gegeven zodat ik minder dorst zou hebben. En toen moest die naald er weer uit. PIIJJJNNNNNNNNNNN Ow my dear god!!

We gingen om 2 uur in de nacht van de EHBO. Toen was ik snel kleren gaan halen thuis en was ik bij mijn oom en tante blijven slapen en om 6 uur in de ochtend was ik weer in het ziekenhuis. Had gelukkig nog wel 2 uurtjes geslapen. En vanaf 6 uur was k alleen daar op de ehbo, niets aan het doen en alle zieke mensen aan het bekijken. Ze hadden weer foto’s gemaakt van mn buik, en toen weer aan het infuus gezet de hele dag en toen was t maar zitten en wachten. Het was echt een drama daar op die afdeling man. Echt een komen en gaan van mensen, zeker met dat beddentekort! Er waren die nacht gewoon ook mensen aan het slapen in behandelkamers en in de gangen enzo, waar normaal gesproken niemand slaapt of course. En er waren een aantal zwangere vrouwen met weeën en al die gewoon op een stoel zaten in de wachtkamer. Echt zooooo erg gewoon. Toen kwam er nog een man binnen die zowat over zn hele lichaam gesneden was :s echt erg allemaal. Zat ik daar….te luisteren naar die artsen en verpleegsters, mensen observeren enzo. Ik moest toen gewoon zitten en wachten op de dokter en op een echo die gemaakt moest worden. Die dokter kwam in de middag ergens langs. Leuke dokter trouwens! Hahaha. Moest gelijk denken aan McDreamy en McSteamy van Grey’s Anatomy. Whahahah Alleen toen ie op mn buik drukte en t nog pijn deed vond ik hem niet meer zo leuk! Die vrijdagavond moest ik daar blijven en zaterdagnacht ook. Nouuuuu als er een plaats is in Suriname waar je NIET wil blijven, is het het ziekenhuis wel. Ik vond het echt verschrikkelijk gewoon. De badkamer en wc waren te vies voor woorden. Stelde t zo lang mogelijk uit om daarheen te gaan. Echt een bacteriehol gewoon. Als je al niet ziek was…dan WORDT je vanzelf ziek als je daar blijft volgens mij. En dat voor n ziekenhuis….wat hygiënisch hoort te zijn! Ik lag in een kamer wat voor 6 patiënten bedoeld was. Toen ik kwam waren er al drie bezet. Gelukkig was mn bed sort of bij t raam, dus kon ik naar buiten staren en dromen dat ik er niet echt was. Mijn lakens hadden allemaaaal gaten, en niet zomaar gaten, er was gewoon aan geknaagd, waarschijnlijk door muizen ofzo, want in dat kastje naast mijn bed hadden we muizenkeutels gezien. Dus mn kleertjes bleven lekker schoon in mijn tas en ik sliep onder mijn pareo’s want die zijn wel redelijk groot en ik redelijk klein. :-s Heb me nog nooit zo miserable gevoeld volgens mij. Toen mn familie op bezoek kwam zag ik er al helemaal niet meer uit. Ogen helemaal opgezet en rood van de hele dag huilen om die gekke naalden die ze moesten prikken en al. Als ik die dingen zie begin ik al te janken. Die verpleegsters snapten er niets van. En ze gaven aan elkaar door dat ik er bang voor was. En tot overmaat van ramp van die naald van vrijdagochtend niet goed in dat bloedvat, want het deed al de hele tijd pijn. Na verloop van tijd hoor je het niet meer echt te voelen namelijk. ’S avonds was mn pols een beetje opgezet en blauwig dus moesten ze die eruit halen. En tja…als die eruit gaat, dan moet er weer een andere in. Dus gingen ze weer een andere inbrengen maar die ging ook niet goed want mijn vaten zijn te dun en te klein, dus doorboorde het gelijk. Nou lekker dan! Toen waren beiden handen zo een beetje leeg geprikt en kreeg in vrijdagavond maar geen infuus meer. Moest eigenlijk wel, aangezien dat de enige voeding was die ik kreeg. Had sinds donderdagmiddag niets meer gegeten en gedronken. Had nog nooit zoveel dorst en honger gehad. Gewoon gedwongen vasten! Ik ga ook suikerfeest vieren hoor nu!

Nou toen was t zaterdagochtend. De verpleegsters zeiden dat ik weeerr aan t infuus moest, en vonden me maar eigenwijs. Maar ik wilde niet en zei dat ze niet mochten prikken tot de dokter was geweest, en ik het kon vragen. Toen was ze geweest en zei ze gelukkig dat het niet meer hoefde!!! JEEEEJJJJJJJJJ BLIJHEID OP EN TOP GEWOON. Ik had geen pijnen meer enzo, dus ik mocht vanaf zaterdag weer eten en drinken, beetje bij beetje. En als mijn lichaam dat goed verwerkte allemaal mocht ik de volgende dag naar huis. En gelukkig ging alles goed, dus mocht ik zondag naar huis. :-D

Voor ik weg mocht gingen twee vd drie patiënten op mijn kamer naar huis en ik zag dat ze allebei sloegen op het bed enzo. Snapte er niets van. Toen mijn tante kwam tijdens bezoekuur zei ze dat als ik zondag weg mocht…dat ik drie keer moest slaan op het bed en dat ik in mezelf moest zeggen dat ik niet meer terug kom. Dat is kennelijk een soort bijgeloof ofzo hier. Toen bedacht ik me ineens dat ik het die twee vrouwen ook had zien doen. Dus heb het ook maar gedaan, just to be sure! haha

Maar ik moet nog wel een echo laten maken. Ik wacht al sinds donderdagavond op dat ding, maar ze maken het maar niet! Kennelijk is het ‘druk’ op die afdeling. Misschien dat ze er nog op kunnen zien wat er mis is met me, maar ben bang dat ze er niets meer op terug kunnen zien aangezien ik geen pijn meer heb enzo.
En moet dan over een week ofzo weer voor controle terug.
Maar ben allang blij dat ik daar weg ben!! Toen ik geen pijn meer had verveelde ik me dood gewoon. Enige wat je dan doet is uitkijken naar bezoekuur. Gelukkig kwam er wel familie langs en zaterdag waren nog een vriend van me geweest en een collega. Ik had ook een bloemstuk gekregen van mn werk. Was wel aardig van ze, had ik niet verwacht.
Ben alleen wel blij dat dit hier gebeurde en niet toen ik in Brasil was. :-S Zou nog erger zijn met de taal, en dat er geen familie was enzo.

Maar ja….dat was dus mijn ziekenhuis-belevenis hier. Nu nog alleen een tsunami en een aardbeving geloof ik en ik heb echt alles meegemaakt hier! Maar gelukkig komt dat niet voor hier.
Nou dat was even een hele lange update, maar moest wel ff want anders moest ik zo vaak alles opnieuw uitleggen, dan is zo een blog toch wel handig he. :-D En een aantal mensen wisten wel een beetje wat er was, maar nog niet alles ofzo, dus bij deze.
Volgende keer iets leuks hoop ik, want ik heb nog maar 3 maanden!!! haha

---