08-12-2012

---

Na hier gedurende een drietal dagen helemaal alleen rondgelopen te hebben, de warmte en de verveling bestrijdend door op terrasjes fruitsap te drinken of ijs te eten, begin ik hier toch wat toffe nieuwe mensen te kennen in Rio Branco!!

De vriendin die ik hier normaal gezien had moeten tegenkomen heeft nog altijd niets van zich laten weten, maar het is niet meer nodig nu.

Gisteren ging ik een dame-blanche eten en daarna liep ik het park voorbij op de Praça de Revolução (revolutieplein). Het was al wat later op de namiddag en er was heel wat beweging op het plein, dus ik besloot om daar even te gaan rusten op een bankje en de mensen rondom mij te observeren. Iets beters had ik toch niet te doen.

Heel wat studenten passeerden mij. Vanuit de bomen op het plein weerklonk het schille geschetter van een hele familie groene parkieten, die van de ene boom naar de andere vlogen, allemaal druk in de weer. Af en toe viel er een dikke vrucht uit zo´n boom, pats, keihard de grond op, op slechts enkele meters van nietsvermoedende menselijke hoofden. Ik heb geen idee wat voor vruchten het waren, maar het leken wel kleine mango´s te zijn.

Een tweetal keer werd ik aangesproken door mensen die mij om geld vroegen. Geld om een bus te nemen of om eten te kopen. Ze kopen geen busticket of geen eten, maar wel drugs. Dat heb ik ondertussen beet.

Toen ik hier aankwam kwam er een jongen van een jaar of 12 ook om geld vragen. Hij was vriendelijk, dat wel. Hij had R$2 te kort om in het hotel waarnaast ik verbleef zijn pakje drugs te gaan kopen. "Daar ga ik mijn drugs kopen" wees hij. Hij gaf het tenminste eerlijk toe. Ik had hem bijna de gevraagde R$2 gegeven, maar het voelde fout aan, dus ik gaf niets en hij druipte uiteindelijk af.

Enkele dagen geleden gaf ik R$5 aan iemand die naast mij op de bank zat en die mij vertelde dat hij honger had. Vriendelijke mens, vroeg mij van waar ik afkomstig was en heette mij welkom in zijn land. Toen ik hem de gevraagde R$5 overhandigd had bedankte hij mij uitvoerig en verzekerde hij mij ervan dat God me vanaf nu zou beschermen.

Maar dat geld geven aan vreemdelingen, ik heb het afgeleerd. Ze zien een buitenlander en ze denken aan geld. Buitenlanders staan synoniem met geld. Alsof wij wandelende bankautomaten zijn en zomaar geld uit te delen hebben.

En ook al hebben we misschien meer geld dan zij, ik voel me niet aangesproken om op elke hoek van de straat geld te gaan uitdelen aan om het even welke mens die erom vraagt. Ook al was ik rijk, dan nog zou ik geen geld lopen uit te delen aan iedereen. Het gaat mij niet zozeer om het geld, maar het is een kwestie van principe. Alsof ik niets anders te doen heb dan aan iedereen geld uit te delen. Alsof ik een wilde weldoener ben. Dat ze er zelf voor werken, dat ze hun geld zelf verdienen. Waarom zou ik geld gaan uitdelen aan elke onbekende die er om vraagt?

Maar goed, waar was ik gebleven? Oh ja, in het park met de lawaaierige groene parkieten. Naast groene parkieten kwam ik hier trouwens ook al een kleine vogelspin tegen, op de dijk naast de rivier, gisterenavond. Leuk om eens van dichtbij te zien zo´n vogelspin.

Op het terras van mijn hotelletje zag ik voor het eerst in mijn leven ook een levensechte gekko. Een gekko is een soort van salamander, maar toch nog anders. Het beestje had grote ogen en een roze gespikkelde huid. Ik heb er een aantal foto´s van genomen

In mijn kamer zat ook een kakkerlak. Ik heb niet snel schrik van insecten, maar aan kakkerlakken heb ik een hekel. De naam alleen al. Ik wou hem doden, zonder hem aan te raken. Ik ging hem te lijf met respectievelijk muggenspray, Axe deodorant en een ontsmettingsmiddel tegen wonden. Na het gebruik van mijn bus ontsmettingsmiddel gaf hij zich definitief gewonnen. Eindelijk.

Dus, gisteren zat ik daar op dat plein op een bankje, af en toe nippend van mijn flesje water. Op een bank links van mij waren ondertussen twee braziliaanse vrouwen komen zitten. Na een tijdje sprak één van hen mij aan. Ze vroeg mij of ik braziliaan was. Vermits ik haar niet goed verstond met al dat rumoer van die vogels stond ik op en wandelde op haar toe. Dat ik Belg was en niet zo goed portugees praatte. Ze vroeg mij of ik wist hoe ze naar Engeland kon bellen zonder zelf te moeten betalen.

Ik wist het niet. Ze vroegen mij of ik tussen hen in wou komen zitten op de bank. En dat deed ik. We raakten aan de praat. In het portugees. We schudden elkaar de hand. Sara, 38 jaar, sociaal assistente, werkend bij de braziliaanse overheid, en Tania, 35 jaar, zelfstandig consulente bij een aantal banken.

En voilà, ik had er twee kennissen bij. Kennissen is dan nog zacht uitgedrukt, want daarna wouden ze met mij op de foto, lieten ze mij de bibliotheek zien, en voegden ze mij toe op facebook. Daarna gingen we naar een capoueira-training kijken (een mix tussen een soort braziliaanse dans en gevechtsport) en aten we een soort typische braziliaanse soep met scampi´s, vlees, groenten, en rijst.

Nadien kwam er nog een andere vriendin van hen bijzitten, Denise, 32 jaar, politieagente. Die Denise, dat is me er ééntje. Na nog geen twee woorden met mij gesproken te hebben wees ze mij erop dat er een mug in mijn hals zat, waarna ze zonder aarzelen haar handpalm met volle kracht in mijn nek liet ploffen en daarmee de mug in kwestie verpletterde. De drie vrouwen barstten in lachen uit en schaterden er wel 10 minuten op los. En ik grapte dat het een genoegen was geweest om kennis met haar te maken.

Na het eten gingen we met z´n vieren een tochtje maken in de jeep van de politieagente. Ze vroegen mij of ik wist waar ik mij bevond. Neen dat wist ik niet, waarna ze weer allemaal in de lach schoten, grappend dat ze mij misschien wel gingen ontvoeren.

En terwijl ik daar zat vanachter in die jeep, met een glimlach op mijn gezicht, besefte ik dat ik toch weer eens geluk heb gehad, op stap met drie goedlachse braziliaanse vrouwen. De verveling is nu definitief van de baan. En mijn portugees, dat zal nu ook wel snel beter worden, ik kan mij geen betere leerschool inbeelden.

Vanavond gaan we terug op stap, een film gaan kijken, en daarna terug gaan eten. En daarstraks sprak ik ergens op een restaurant een ander meisje aan; morgennamiddag gaan we op wandel, jihaaaa!!

Até logo!!

---