Advertisement
Published: February 1st 2008
Na de twee slopende busritten stappen we
groggy van de bus in Tarija. Om vijf uur ’s morgens lopen we door het doodse centrum naar Hostel Carmen, in de hoop op dit uur te kunnen inchecken. Oef, een bed na twee nachten! Een dutje van 6 uur en een douche later voelen we ons fit genoeg om een wandelingetje te maken. We lunchen op het gezellige terras van Gattopardo. Dit wordt ons stamcafé voor de komende dagen! We verwennen onszelf met een slaatje en een
Lomito Gattopardo (een dun stuk vlees met ei en kaas en groentjes) met frietjes. We drinken daarbij (jawel!) Boliviaanse wijn en kijken naar de mensen op het drukke centrale pleintje. Naast het lekkere eten en drinken, genieten we vooral van het fantastische weer in Tarija.
In Tarija en omgeving wordt wijn gemaakt. Een bezoek aan een aantal bodega’s (wijnhuizen) in de omgeving staat dan ook op de agenda. Eerst gaan we naar de industriële bodega
La Concepcion. Hier gebruiken ze de nieuwste technieken om tot zo’n groot mogelijke productie te komen. We zijn echter niet onder de indruk van de wijnkelder, het blijft heel kleinschalig. We zeggen dit niet tegen de eigenaar die wat bij ons
komt staan keuvelen. Niet alleen omdat we hiervoor niet genoeg Spaans spreken, maar ook omdat we zo’n lieve mensen zijn natuurlijk. Samen met de man proeven we wijn en singani (een distillaat van wijn, het locale vuurwater zeg maar). We vermoeden dat het niet zijn eerste degustatie van de dag is, een strategie bedenken om zijn wijn op de wereldkaart te zetten zal voor
mañana zijn....
Nadien bezoeken we een artisanaal wijnhuis. Dit betekent dat ze gebruik maken van ambachtelijke technieken (zoals het pletten van de druiven met de voeten) om wijn te maken. Hier genieten we meer van de mooie locatie met prachtige binnenkoer dan van de wijn zelf (iets rood en hééééél zoet).
Als laatste bezoeken we een wijnhuis waar ecologische wijn wordt gemaakt. Op deze idyllische plaats is ook een hotel (met een oude schuur die omgetoverd is tot disco, heel geestig) en kun je trouwen onder een dak van wijnstokken. Traditioneel wordt hier per meter gedronken. De
vinometro - een grote karaf wijn met een
rietje van twee meter - wordt op tafel gezet en de eerste persoon moet drie wensen uitspreken: één voor zichzelf, één voor alle aanwezige gasten en één voor de bodega zelf
(Eva is vrijwilliger). Hierna mag deze persoon de eerste twee meter drinken. Vervolgens wordt het buisje doorgegeven aan de andere gasten (enkel aan Maarten, aangezien we maar met twee zijn zijn we snel rond). Een drinkronde eindigt altijd met de persoon die de wensen heeft uitgesproken. De eerste in de rij heeft alle controle over de duur van het drinken. Drinkt die nog twee meter, dan moet de rest volgen. Wij houden het deftig en drinken maar een meterke of vier.
’s Avonds organiseren we zelf nog een kleine degustatie. Boliviaanse wijn is niet slecht maar we beseffen ook wel dat ze hier nooit zullen kunnen concurreren met buurlanden Argentinië en Chili, die al een imago als wijnland hebben opgebouwd.
En dan voor de geïnteresseerden: onze favoriet was unaniem de Syrah van Kohlberg.
Tarija is alvast één van de hoogtepunten van onze reis! Next stop: Potosí...
Advertisement
Tot: 0.058s; Tpl: 0.01s; cc: 9; qc: 25; dbt: 0.0267s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
Jozef Van de Velde
non-member comment
hartelijk dank
hartelijk dank om zo fijn te mogen meegenieten. Ook al proef ik niet de wijn, vreugde is er om 't samen zijn. JVdV