Advertisement
Published: January 26th 2011
Kaikoura
English (Lisa) 23/1
Today, we went to the widely known weekend market in Nelson. It turned out to be a small market where people sold their own stuff, some of them sitting in the trunk of their own car. Obviously we didn’t spend much time there and left for Blenheim. Blenheim is probably a nice town, given that it is not raining and not a Sunday.
To arrive at the camping ground we’re at today you have to turn left on highway into Pihu Pihu road. First things we saw: a sign warning us that it is a narrow gravel road we’re driving on (two cars cannot pass each other) and some horned creature crossing the road with a mouth full of leaves.
This camp site is best described as being very ‘outdoorsy’. Basically it is just a field in the middle of nowhere with a low wooden fence around it, a disgusting toilet (French ones are still far worse though), and a handful of fellow campers. It was still raining when we got here. We put up the small table in our campervan and spent the rest of the evening playing card games and talking. Now, some
time after 10 p.m. it still hasn’t stopped raining and people are still arriving here.
24/1
Whale watching day. We woke up before 6 a.m. to be on the boat of 7:15 a.m. It was still a bit dark when we opened our curtains, but it wasn’t raining any more which made getting up much more pleasant. We found the ferry station well in time and as we walked up the office to check in we
still weren’t aware of one important thing; the wind. It blew strong this day and both our boat and the next one had been cancelled! We were put on a waiting list for the one at 10:15. During three hours of waiting we even managed to invent a new card game (will be on the market very soon) ‘doorslaan’. It’s fairly simple and involves hitting your own nose.
Some people either hadn’t turned up for the 10.15 boat or they decided last minute not to go as they saw the warning for a high risk at sea sickness.
The boat crew consisted of: 1 captain, 1 guy trying to find whales with modern & old technology and 1 guy talking to us about
the ocean and everything that lives in it. We were extremely lucky, because Orcas were spotted near the coast, something which only happens 1/2 a week and only during summer. This time was even more special because there were many of them and they came incredibly close: they swam right next to and underneath the boat. De voice of the guy with the microphone changed from calm and relaxed to being as excited as all people on the boat.
Then the boat headed to the marine mammals we expected to see in the first place: Giant Sperm Whales. Orca (also called ‘killer whales’) occasionally also attack young Giant Sperm Whales, so the Giant Sperm Whales clustered together as a protection against the orcas. Unfortunately, they did not come as close to the boat as the orcas did and moreover they did not do any tail flips. As the microphone guy explained, they wanted to attract the least attention possible to prevent orcas from noticing them. Other creatures we saw: albatrosses (multiple types) and the world’s smallest type of penguin. It was so small that we couldn’t really photograph it properly.
Anouschka was doing fine, but when I came of the
boat I looked rather grey.
That night we landed at a camping ground in Reefton. The area mainly relies on its gold and coal mines for its income. It turned out to be not an average family camping site. We were surrounded by mineworkers that stayed on that camping site for the months that they were working in the mines. One man was quite memorable. Everyone, given that they are truly accepted in the group of miners, receives a nickname. This man was called ‘coffin dodger’, because he always takes the most dangerous jobs nobody else likes to do and he somehow always comes off alive. Coffin Dodger lost most of his hearing, vision, front teeth and, moreover, his lungs are covered in fine gold dust and in such a condition that smoking actually makes his lungs ache less.
This nickname of the miner -or regular name if (s)he’s not had the honour of receiving a nickname yet- is printed on a sticker and then put on the helmet (s)he is wearing. When searching for someone, the first thing they usually find is their helmet with their nickname(s) on it. That’s why it is of crucial importance for identification
that everyone can be recognized purely based on their helmet.
To close off with a happy note: Some advantages of working in a mine: many days off and it apparently also gives you a kick.
Nederlands (Anouschka) 23 januari 2011
Op weg naar de oostkust van het zuidereiland: we doorkruisen het hele land zigzaggend om zoveel mogelijk te zien. ’s Ochtends zijn we nog even Nelson ingegaan, de zogenaamde ‘Sunshine Capital of New Zealand’. Het regende pijpenstelen. In alle reisgidsen staat wat over de beroemde en gezellige markten die in dit stadje worden gehouden, dus dat wilden we wel even meemaken. Het bleek een soort van rommelmarkt te zijn waarop jij en ik ook met onze oude zooi (okee, sommige spullen waren wel mooi) kunnen gaan zitten. Snel weer door dus. ’s Middags reden we dwars door alle wijngaarden waar dit gebied bekend om staat. Eigenlijk wilden we even een mooi plekje uitzoeken om te gaan picknicken, maar daar was het weer niet naar. In een ander stadje zochten we een leuk eettentje uit om te gaan lunchen.
De rit langs de oostkust was ontzettend mooi. Het stormde aardig, en je zag de golven vanuit de mist de kust
op beuken. Gelijk vanaf de kust loopt het land begroeid met gelig gras steil omhoog om in een bergketen over te vloeien waar een dichte deken van groen woud overheen ligt. Het doel voor vandaag was Kaikoura (het betekent letterlijk ‘rivierkreeftjes eten’), een stadje aan de kust.
Omdat we al wisten dat we daar laat aan gingen komen, hadden we een plan bedacht als alternatief voor het soort campings waar we tot nu toe hebben gestaan. De overheid heeft hier kampeerplaatsen in beheer van verschillende categorieën: Serviced Campsites zijn eigenlijk gewoon normale campings met alles erop en eraan, Standard Campsites hebben toiletten en stromend water en misschien koude douches en wat extra’s, en Basic Campsites zijn gratis en hebben eigenlijk alleen een toilet. Bij Kaikoura was alleen een Basic Campsite in de aanbieding... Net voor het stadje namen we de afslag en kwamen al snel op een grindpad terecht in een vrijwel verlaten vallei. De laaghangende mist en voor de auto wegspringende bokken en schapen maakten het plaatje compleet. Na een dik kwartier kwamen we bij het veldje aan waar zich zowaar al een andere camper had geïnstalleerd. Gedurende de avond kwamen er nog een paar campers aanrijden over het
donkere pad en zelfs een tentje werd er neergeplant terwijl het nog af en toe regende. Het echte budget-kamperen!
24 januari 2011
De reden dat we in Kaikoura zijn, is de aanwezigheid van allerlei soorten zeedieren voor de kust vanwege een kilometersdiep onderzees ‘ravijn’. Elke dag vertrekken er boten vanaf de kust om de potvissen, zeldzame dolfijnen, albatrossen en robben te laten zien aan toeristen. Gelukkig was het gestopt met regenen toen de wekker nog voor zessen ging. Om 7:15 stonden we vol goede moed bij de receptie van de Whale Watch-organisatie, totdat we op schermen boven de balie ‘cancelled’ zagen staan. Het weer was te slecht en de golven te hoog om uit te varen. De mondhoekjes zakten naar beneden, zeker omdat we niet veel tijd meer hadden om te wachten op beter weer. We wilden vandaag eigenlijk naar de westkust rijden. Maar de voorspelling was dat het wat zou opklaren, dus we lieten ons op de wachtlijst zetten voor de vaarten van later die ochtend. Verveling leidde in een cafeetje aan het water tot het ontstaan van een nieuw kaartspel: ‘Doorslaan’ gedoopt. We gaan het jullie allemaal leren als we weer terug zijn.
Het weer klaarde echter
wat op, en omdat een aantal mensen niet op kwam dagen (misschien vanwege de waarschuwingen voor de ruige zee) konden we alsnog mee op de boot van 10:45. Door al het gedring van de overenthousiaste mede-toeristen gewapend met gemiddeld 2 (video)camera’s, kwamen we helemaal voorin de boot te zitten waar de kans op zeeziekte het grootst was. Tijdens het varen zoekt er één crew-lid naar signalen van walvissen door middel van getrainde ogen en een hydrofoon. Een ander geeft allerlei presentaties over het leven in de zee. Ondertussen kun je volgen hoeveel kilometer water er onder je zit op elk moment (eng veel). Na een tijdje kregen ze bericht dat er een groep orka’s was gesignaleerd, dus er werd wat extra gas bijgegeven en we werden nog wat meer door elkaar geschud. De crew-leden werden raakten steeds meer opgewonden omdat het blijkbaar niet zo vaak voorkomt dat je orka’s hier kunt zien en zeker niet in grote groepen. Toen we uiteindelijk stil lagen en de voordeuren opengegooid werden onder luid geschreeuw (‘Orca’s to the right hand side!’),
stormde iedereen als een stel jonge koeien in de lente naar buiten. Maar wie zaten er vooraan? Wij, muahaha.
In totaal hebben we
denk ik wel een uur kunnen genieten van de orka’s. Eerst zag je ze vanuit de verte, het waren er in totaal wel een stuk of 15; mannetjes, vrouwtjes en kleintjes. Een ontze ttend mooi gezicht hoe ze in zo’n groep zwemmen, soms boven het water uit komen en af en toe een duik maken met de staart in de lucht. Na een tijdje werden ze nieuwsgieriger naar onze boot, en kwamen ze steeds dichterbij. Ze kwamen een paar keer recht op ons af, om onder de boot door te zwemmen. Ongelofelijk om zo’n enorm beest een paar meter onder je te zien.
Daarna gingen we op zoek naar waar dit gebied beroemd om is: de potvissen. We hebben er uiteindelijk wel 5 gezien, maar ze waren op een iets grotere afstand en doken elke keer voor 10 minuten onder. Waar iedereen op aan het wachten was, de duik waarbij de reusachtige staart een paar meter het water uit komt, bleef helaas uit. Vanwege de orka’s in de buurt – deze
killer whales vergrijpen zich zelfs aan de veel grotere potvissen – probeerden ze zo min mogelijk geluid voort te brengen en lieten ze zich simpelweg onder water glijden.
Alles
bij elkaar een mooie ervaring in ieder geval, al werd de hobbelige boottocht Lisa iets te veel en kwam ze er grijskleurig vandaan. De rest van de dag heb ik dus gereden. Om tijd te winnen (wat uiteindelijk niet gelukt is door de bochtige steile weggetjes) sneden we een stuk van de snelweg af. Maar het was het zeker waard: in de inmiddels zinderende hitte reden we door een mooie uitgestrekte vallei met heuvels en bergen aan alle kanten. De westkust hebben we niet meer gehaald vandaag. Rond etenstijd kwamen we aan in Reefton waar ze een mooie en relatief goedkope camping hadden, dus daar ploften we neer in de heerlijk warme avondzon. En om eindelijk weer een douche tot je beschikking te hebben is ook fijn.
Er hing een apart soort sfeertje op de camping waar het eerste wat de eigenares tegen ons zei ‘hold me eggs for me please’ was (ze was aan het koken en kwam met een klein kind aan haar rok ons helpen). De mensen waren een soort van houthakkers-types, met geruite hemden en afgescheurde spijkerbroeken en al. We bleken er niet ver vanaf te zitten: in de buurt waren een aantal grote kolen- en
goudmijnen, en veel mijnwerkers, inclusief de eigenaar van de mijnen, wonen op de camping. Eentje bleek nogal praatgraag te zijn en wilde dolgraag vertellen over Nieuw-Zeeland en het leven en werken in de mijnen hier. Alles passeerde de revue: gevaarlijke expedities, alledaagse verveling, de sfeer tussen collega’s, het werkrooster, de machines,
alles. Uiteindelijk lag ons kampeerplekje bezaaid met zijn helm en boeken met de specificaties van allerlei bulldozers en andere wagens. Het bizarste is wel dat de mijnindustrie hier nog zo levendig is: elke dag komen er tonnen goud de berg af waar Reefton tegenaan is gebouwd.
Advertisement
Tot: 0.139s; Tpl: 0.016s; cc: 11; qc: 49; dbt: 0.0532s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Irene
non-member comment
Wat gaaf wat jullie hebben gezien!