Academics

---

Ik volg in totaal ‘slechts’ drie vakken dit semester. Dit semester duurt een week of 7 langer dan in Delft, dus je zou denken dat het meer een soort vakantie is hier. Helaas ligt de uiteindelijke studielast hoger dan in Delft, onder andere omdat de professors hier elke week huiswerk opgeven. Combineer dat met twee tussentijdse tentamens per vak, onaangekondigde overhoringen en een hoop leeswerk, en je kan je hopelijk voorstellen dat het nog flink aanpoten is. Colleges, collegezalen en niveau van de vakken zijn overigens wel gewoon te vergelijken met Delft, dus er is gelukkig geen sprake van een cultuurschok, zoals sommige Aziaten hier hebben. Alleen die verrekte eenheden zijn even wennen (lees: ze slaan nergens op).

Ik heb alleen colleges op dinsdag en donderdag, en op woensdag meestal een bijeenkomst in de late middag. Helaas moet ik er op dinsdag en donderdag om 7u uit, maar meestal ga ik dan weer naar bed, omdat ik van 9.15 tot 14.00 geen college heb. Colleges zijn één enkele zit van 75 minuten per stuk, wat in het begin even wennen was, maar nu wel uit te houden is.

Ik combineer mijn vakken – Stability of Structures, Finite Element Analysis en Structural Dynamics & Earthquake Engineering – in een kleine bijdrage aan een onderzoeksgroep hier aan VT. De komende weken ga ik me bezighouden de stabiliteit van koudgevormde staalprofielen onder dynamische belastingen. Een deel van de groep voert de proeven in het lab uit, en ik ga proberen ze te modelleren in een eindige elementen programma. Dat wordt nog flink ingewikkeld, maar het leek me een unieke kans die ik niet kon laten schieten.

Helaas heb ik nog geen kans gehad om eraan te beginnen, omdat er gewoon teveel dingen tegelijk moeten gebeuren. Ook weet ik nog niet in hoeverre ik de studiepunten mee kan nemen naar Delft. Wel komen we elke week bij elkaar, waarin elke week iemand anders een presentatie geeft over zijn of haar tussentijdse resultaten. Ik mocht een presentatie houden over Delft en Nederland, waarin ik ze hopelijk wat heb kunnen leren en zeker heb laten lachen.

Opvallend is om te zien dat het niet alleen Masterstudenten zijn die de colleges volgen, maar dat een groot deel ook PHD is. Ze worden allemaal ‘grad students’ genoemd en het blijkt dat masterstudenten hier een stuk zeldzamer zijn dan in Nederland. Dit betekent ook dat ze een hoger aanzien hebben, ze mogen lesgeven, iedereen heeft wel een onderzoek(je) lopen en een enkeling geeft zelfs presentaties op nationale congressen. Wat nou niet meteen wil zeggen dat ze ook een stuk intelligenter zijn, want qua cijfers heb ik absoluut geen moeite om ze bij te houden of zelfs voor te blijven. Ze zijn gewoon een stuk serieuzer en gemotiveerder. Er staat voor hen wat meer op het spel. Een mastertitel in Amerika is redelijk prestigieus en duurder qua opleiding dan thuis.

De professoren zijn lachen, al zou eentje eigenlijk al lang met pensioen gemoeten hebben. Mijn professor voor Stability of Structures is tevens mijn onderzoeksbegeleider, een vrij jonge assistant professor. Hij is heel relaxed, gebruikt termen als ‘awesome, man’ en je komt hem en zijn vrouw geregeld tegen in één van de bars op vrijdagavond.

De docent voor Structural Dynamics maakt aantekeningen vol fouten, maar houdt de aandacht vast en is altijd vrolijk. Helaas is de docent voor Finite Elements een saaie oude flapdrol. Hij begon het eerste college met de woorden ‘de meesten van jullie kennen mij al van voorgaande jaren, dus ik zal geen lange introductie van mijzelf houden’, om vervolgens een half uur lang over zijn vrouw, kinderen en vakantieplannen te praten. De rest van de colleges bestaat uit het monotoon oplezen van zijn aantekeningen. Elk college is een gevecht tegen de slaap. Maar niet oninteressant, gelukkig

---