Daar gaan we weer!

---

Daar gaan we weer!

Het lijkt wel of we met de jaren steeds minder rust in de kont hebben. We willen wat meer reizen (als de financiën het toelaten) en strandwandelingen maken, af en toe in wat betere restaurants eten. En ook het steeds vochtiger wordende klimaat van Madeira ontlopen.

Dus op naar een nieuw woongebied: de Algarve!

Reizen valt hier niet mee. Zeker sinds de veerpont naar Portimão niet meer vaart. Dat is een verhaal apart trouwens, nog een lelijke erfenis van de vorige president en zijn vriendjespolitiek. Het bedrijf van een van die vriendjes opereert de veerboot van Funchal naar Porto Santo, en die wilde ook wel de verbinding van Funchal naar Portimão in handen krijgen. Dus werd het de Armas, een Spaans bedrijf dat van Spanje via Portugal en Madeira een verbinding onderhield met de Canarische eilanden, onmogelijk gemaakt die verbinding in stand te houden. Onder andere door hogere havenrechten en minder subsidie. Dus ineens hield die verbinding op in januari 2012. Toen de nieuwe president aantrad, hoopte/verwachtte iedereen dat die verbinding er weer zou komen, want dat was een van de programmapunten in zijn campagne. Maar tot op vandaag is er nog steeds niets gebeurd. De Armas wil graag, maar wel met herstel van subsidie, en dat zit er kennelijk niet in, want er gebeurt helemaal niets!

Wij gaan daar niet op zitten wachten. We zijn al een aantal maanden bezig over verhuizen naar Algarve. Want er wacht ons daar een project, waarover later meer. Het plannen maken en filosoferen over een verkassing naar de Algarve was al flink bezig voordat Paul geveld werd door de longontsteking, alleen werden toen de plannen even op een zacht pitje gezet, want hij wilde maar niet beter worden.

Nadat de longontsteking was vastgesteld en behandeld met antibiotica, kreeg hij groen licht om de geplande whiskytour in Schotland te doen met de jongste zoon. Daar leek het een stuk beter te gaan met hem. Whisky werkt natuurlijk als een soort verdoving 😉 Maar thuisgekomen na een week, ging het ineens hard achteruit: koorts, ontzettend hoesten en Paul voelde zich gewoon totaal lamlendig.

Dus hebben we de dokter weer ingeschakeld, die één blik op Paul wierp en ons direct doorstuurde naar de kliniek (in het ziekenhuis was geen plek).

Daar is Paul helemaal doorgelicht en bleek dat de andere long ook geïnfecteerd was. Maar door het gerichte onderzoek naar het soort infectie konden wel de juiste antibiotica toegediend worden en dat gaf al snel verlichting. Wat natuurlijk ook meehielp was dat het eten heel aardig was én dat er wifi was op de kamer 😊

Na een week mocht ie naar huis. Maar er was wel bloedarmoede en ijzertekort geconstateerd, wijzend op een mogelijke infectie in de darmen, dus stonden er nog een coloscopie en endoscopie op het programma voor begin oktober. Een lichtelijk vervelend onderzoek, maar met plaatselijke verdoving goed te doen. Wat Paul het meest vervelend vond, was de voorbereiding om de darmen schoon te spoelen. Na twee dagen dieet, de avond voor de procedure twee keer een liter water met spul en daar achteraan een liter gewoon water.

In de kliniek had hij ook zoiets moeten doen voor de CT-scan en dan beviel hem totaal niet 😉.

Nu zijn er poliepen ontdekt op twee plekken. Een zou er weggehaald moeten worden en we gaan met de dokter praten of dat nog kan voor we vertrekken of dat we dat net zo goed in het ziekenhuis van Faro kunnen laten doen straks.

Eind september bezoek gehad van een oude vriend uit Engeland, letterlijk oud (86) en oud qua vriendschap. Mike is 86 en heeft twee jaar geleden zijn vrouw (en maatje) verloren op oudejaarsavond. Aan kanker, de sloper 😞 Maar hij zit niet bij de pakken neer. Hij mist zijn vrouw enorm, praat regelmatig met haar als hij bijvoorbeeld een beslissing moet nemen, maar hij probeert er nog het beste van te maken. Daarom kwam hij ook naar ons. Nog nooit op Madeira geweest, dus dit is je laatste kans, Mike, zeiden we.

We hadden altijd ontzettend veel lol met elkaar, en gelukkig is hij zijn typisch Britse humor niet kwijtgeraakt. We hebben veel gelopen met hem en hij is met ons mee gaan fitnessen. Verder alles wat rustig aan, zowel voor Mike als Paul.

Paul heeft een serie personal trainingen gedaan met een van onze favorieten bij de fitness, een jongeman die we al kennen vanaf de eerste keer dat we langer op Madeira waren in 2010.

Nadat Mike vertrokken was, gingen wij op reis. Naar de Costa de la Luz in Zuid Spanje, met een deel van de (klein)kinderen. We hadden een villa gehuurd en de (klein)kinderen uitgenodigd om daar samen met ons een weekje te vertoeven in de herfstvakantie. We zaten in Zahara de los Atunes, kleine vissersplaats aan de kust met een heerlijk breed en lang strand. Jammer alleen dat er geen leuke eettentjes waren pal aan het strand. Maar wel in de plaats zelf, gelukkig! En een ander plaatsje langs de kust, Bolonia, had een heerlijk strand, leuke eettentjes met verse vis. En dan die zee met die heerlijke golven, geweldig!

Naar dat plaatsje vlakbij zijn we de eerste keer gelopen, op aanwijzing van zoonlief: een wandeling van een uurtje. Ja, dat had je gedroomd, het duurde bijna twee uur. Het eerste deel was erg leuk, over de kliffen en door de bomen, waar we veel “wilde” stieren en koeien tegenkwamen. Tot op het strand toe. Als de mensen willen eten gaan ze er denk ik met een lasso op uit 😉

Het laatste stuk was waardeloos, over de weg, er leek geen eind aan te komen. Maar het eten was goed, de wijn ook, en de zee fantastisch.

Terug versierde zoonlief een lift van de eigenaar van de eettent tot de plek waar je van de weg af ging de rotsen op. Van daar af hebben hij en zijn zoon en ik gelopen tot waar we de auto geparkeerd hadden aan de andere kant bij de vuurtoren. Kleinzoon en ik werden naar huis gebracht (om meteen het zwembad in te duiken en het zweet af te spoelen), terwijl zoonlief met de auto de anderen ging ophalen. We zijn nog een keer naar Bolonia gegaan, maar toen wel met onze auto’s!

Toen die heerlijke week om was gingen Paul en ik naar de Algarve voor een paar dagen rust, in een fijn hotel bij Praia da Falesia (Olhos d’Agua). Veel regen onderweg, vooral rond Sevilla, maar in de Algarve was het weer mooi. Dus alweer genoten van het strand 😊

Toen met de trein naar Lissabon, want vanaf Faro kun je alleen hoogzomer rechtstreeks naar Madeira vliegen. De trein kostte een drol, we zaten met zijn tweeën drie uur eerste klas in de trein voor 40€.

In Lissabon met de taxi naar het vliegveld. Daar was het een drukte van belang want er waren wat vluchten vertraagd. Waaronder onze easyJet vlucht. Door de vertraging kwamen de werktijden van diverse bemanningsleden in gevaar, en moesten er nieuwe mensen opgetrommeld worden. Dus nog ruim een uur in het vliegtuig zitten wachten met een glaasje water. Met twee uur vertraging vertrokken en toen kregen we een drankje en een snack aangeboden, maar een sandwich kopen en een glaasje wijn, wat wij liever gehad hadden, was er dus niet bij.

Heerlijk die lowcost vluchten.

We gaan zeker al die ontzettend aardige mensen missen en leuke tentjes en het uitzicht dat we nu hebben, maar hopelijk staat er veel leuks tegenover. Nieuwe dingen ontdekken, lekker en mooi eten hier en daar (we hebben natuurlijk tripadvisor al uitgebreid bekeken), en vooral heerlijk over die geweldige Algarve stranden lopen. En wie weet ook nog wat leuke mensen ontmoeten.

Op allerlei internetsites zijn we naarstig aan het kijken geweest naar een nieuw onderkomen. Hele leuke appartementen voorbij zien komen, ook heel veel lelijke, maar voor veel woningen waar je met de zomer weer uit moet, of een fortuin voor moeten betalen in de zomermaanden. En bijna allemaal gemeubileerd, maar niet altijd met smaak 😉

Lange termijn huurobjecten zijn een stuk schaarser in Algarve, maar uiteindelijk hebben we wat gevonden, een duplex in Almancil, net ten westen van Faro, op 15 minuten lopen van het strand.

We hebben ongezien (behalve dan foto’s op internet) deze duplex gehuurd. Een lagere huurprijs kunnen bedingen, dat is mooi meegenomen. Daar kunnen we straks terecht na eerst even vakantie te hebben gehouden op Cabo Verde, en daarna nog vier weken in een vakantiewoning vertoeven ten oosten van Faro.

De eigenaren lijken erg soepel, we kunnen onze eigen spullen er kwijt, en verder mogen we zeggen wat we wel en niet willen hebben in die woning. Nu hebben wij niet zoveel meer, maar wel een eettafel en stoelen en bedden en nog wat lampen en schilderijen. We hopen dat ze een beetje aardig smaak hebben en anders kopen we misschien zelf nog wel wat bij.

Madeira heeft zich aardig van de branden hersteld, en het toerisme bloeit dit jaar als nooit tevoren. Er wordt aan alle kanten gebouwd, hotels, appartementen, enz.

En zelfs het fenomeen Grand Café Golden Gate gaat straks weer open na twee jaar gehakketak over de schulden van de vorige eigenaar. De bank en de overheid hadden beiden een belang erin gekregen en kortgeleden is het grand café verkocht bij opbod. Het heeft 4,7 miljoen euro opgeleverd. Hoeveel windeieren daarvan bij bank en overheid zijn terechtgekomen is niet bekend. De nieuwe eigenaar is een Madeirens van oorsprong, die fortuin heeft gemaakt in Venezuela en waarschijnlijk zijn geld op tijd heeft weggesluisd daar naar de Kaaiman eilanden of zo.

Wij gaan voor de laatste keer genieten van alle kerst…. En het grote vuurwerk straks.

---

Photos

Paul moet weer op krachten komen
met behulp van zijn personal trainer Patricio

Zahara de los Atunes
het strand en de windmolens erachter

in de villa die we gehuurd hebben
een van de vele trappen in dat huis dat tegen de rotsen aangebouwd is

villa Tara
zicht op het strand vanaf het zwembad

de adelaarsrots
onderweg van de vuurtoren van Zahara naar Bolonia

Bolonia
het strand moet je met het vee delen

Cadiz
kleinzoon bij die drukwekkende boom

twee van de mensen die we zullen missen
Joana en Sofia, bij de fitness