Advertisement
Published: January 6th 2013
Edit Blog Post
Terwijl het in Nederland meer herfstvakantie dan kerstvakantie leek, vertrokken Baukje, Marjolein en ik met de trein richting Italie in de hoop op meer winters weer!
Na een lange treinreis en busrit van anderhalf uur kwamen we aan in het dorp Cogolo waar we in een gezellig familiehotel met de meest bizarre voorwerpen en schilderingen verbleven. Marjolein en ik werden ook nog elke dag als we de kamer uitliepen verblijd met een 3D-foto van een hond met tong uit de bek en boven ons bed drie herten die ons maar bleven aanstaren. Toen werd ons nog een driegangenmenu voorgeschoteld, maar wij kozen om tien uur 's avonds alleen voor wat groente en pasta...
De eerste dag was meteen een conditietest, omdat tijdens die tocht ook direct zo'n 1000 hoogtemeters overwonnen moesten worden. Na drie weken grieperig/verkoudheid bleek er toch nog wat van mijn conditie over en met alleen hier en daar wat gehoest kwamen we toch mooi boven in de diepe sneeuw aan! Onderweg bekommerde de gids zich nog over ons aan de hand van hartslagmetingen....tja, hij noemde ons "Junge freunden" en het zal daarom ook wel geweest zijn, dat we al rennend met hem gezellig door de poedersneeuw
mochten afdalen naar een hutje waar de rest al op ons zat te wachten. Naast ons eigen lekkere lunchpakket en thee in thermosfles, bleek de gids ook elke dag "medicijn" voor ons mee te hebben in de vorm van gluhwein! Hmmm......
's Avonds konden we het heerlijke menu zeker waarderen, want dat gaat er wel in na zo'n inspannende dag. Maar niet voordat we eerst het Turks stoombad en de sauna gebruikt hadden natuurlijk. Alleen een beetje jammer, dat het bubbelbad meer weg had van een dompelbad qua temperatuur, maar altijd ook goed gezelschap van een paar aardige groepsgenoten! Vooral Jan was erg gastvrij in het afstaan van een ligbedje voor ons. En daarnaast hadden we ook altijd gezelschap van de twee mascaragirls uit Italie! :-)
Dag twee bracht ons via prachtige slingerweggetjes door het bos uiteindelijk op een mooie sneeuwhelling boven een hut. Ons was onduidelijk of we nou dezelfde route zouden teruglopen of een andere loupe namen, dus zo hingen Marjolein en ik nog onnodig op een steile, ijzige helling te ploeteren om vervolgens bij de rest van de groep aan te komen, die zich omhoog hadden geploeterd door de poedersneeuw. En dan dus weer dezelfde
weg terug te lopen....maar ja, de afdaling daarna was heerlijk en kon je lekker met grote passen, diep wegzakkend in de sneeuw afdalen. Na de "medicijnstop" verder afdalen terug naar het dal. 's Avonds werd er oud en nieuw gevierd met een nog uitgebreidere maaltijd en allerlei vermaak in de vorm van goocheltrucs en bingo! Heerlijk hoe die getallen in het Italiaans, Duits en Nederlands om je oren vlogen en er aan alle kanten verwarring was hoeveel je nou moest halen voor Bingo. Natuurlijk wilde iedereen dat prachtige rugzakje winnen met logo van het hotel...;-) Even voor twaalven begon een fanatieke Italiaan al staande op een stoel af te tellen en hieven we niet veel later ons glas met champagne. Gelukkig hier niet zoveel vuurwerkgedoe en daarna lekker naar bed gegaan voor de volgende dag vol spanning en sensatie...
En die spanning en sensatie begon al op de heenreis naar de plek waar vandaan we die dag gingen wandelen. Marjolein begon al met wat gilletjes op de spannende route omhoog, waar een ander niet nader te noemen groepslid ook nogal panisch op reageerde. Toch leek het de voorspelling voor een minder fijn moment, waarbij ons busje bij het parkeren
op een ijsvlak belandde en een stuk weggleed tegen de auto aan die er gelukkig naast stond. Gelukkig allemaal ongedeerd op een deukje bij de auto na, maar de gids vond het nog nodig om ons enige adrenaline te bezorgen, toen hij vervolgens probeerde zijn busje weer op een goede plek te krijgen. Na het nodige gebruik van nabijliggend grind, lukte dit en werden de sneeuwschoenen aangedaan alsof er niks aan de hand was...hup omhoog over bospaden waar er meer ijs dan sneeuw lag, dus de hoop was dat we ergens anders zouden gaan afdalen. Na een klim omhoog door het bos belandden we bij een mooi sneeuwveld met berghut waar we onze lunch opaten en gelukkig via een route met meer sneeuw de afdaling terug naar beneden deden.
De dag erna zou de toch der tochten zijn terwijl het die nacht gesneeuwd had en het nog steeds sneeuwde! Voor het eerst dus met jas aan gelopen door het prachtig nog wittere landschap omhoog door de bossen. Zo mooi hoe de wereld dan helemaal wit is en er nauwelijks groene bomen afstaken tegen dit landschap! Na een flinke klim kwamen we aan bij een berghut waar vandaan de topbeklimming
nog 500 meter verder omhoog begon. Er werd ons uitgelegd, dat we ieder moment konden omdraaien en afdalen en in de hut wachten. Werd dit dan zo zwaar? Nou, inderdaad, het was behoorlijk ploegen door de sneeuw een steile berg op. En dan te bedenken, dat wij tot de achterhoede behoorden, dus de paar mensen die voorop liepen het nog zwaarder hadden met het maken van het spoor. Na flink klimmen en zweten kwamen we dan toch bovenaan de berg aan en hadden we prachtig uitzicht op de omringende bergen en rotswanden. Het mooie was dat het stopte met sneeuwen en de lucht helemaal opentrok in de verte! Langzaamaan verschenen om ons heen megaverre uitzichten in prachtige dalen! Terug bij de hut was de gluhwein zeker verdiend! Een afdaling door een ander dal bracht ons terug beneden, waar het busje alweer op ons stond te wachten om ons terug te brengen naar het hotel voor een paar rondjes sauna en een paar borden lekker eten!
Na deze mooie topervaring bleek de dag erna deze waanzinnige tocht misschien nog wel te worden overtroffen met een tocht, die grotendeels boven de boomgrens liep, waardoor de uitzichten adembenemend waren en de pauze
voor de berghut nog aangenamer dan ooit in het warme winterzonnetje! De fanatiekelingen onder ons gingen zich nog in het zweet werken door nog een paar honderd meter omhoog te ploegen door de diepe poedersneeuw en wij genoten heerlijk van het uitzicht tijdens deze beste pauze van de hele week! :-)
De laatste dag reden we wat verder en liepen we met uizicht op wat andere valleien weer zo'n 1000 meter omhoog een mooie berg op. Bij een hutje onderweg kon je stoppen als je de topbeklimming wilde overslaan, maar na zoveel dagen sneeuwwandelen was onze conditie zo top, dat er nog genoeg energie over was om door te lopen. Marjolein en ik hielden het vijfitg meter onder de top wel voor gezien, aangezien we geen grote fan zijn van hele stijle klimmetjes en er ook nog eens een touw aan te pas kwam. Zo hebben wij van het uitzicht vanaf daar genoten, terwijl de andere helden zonder sneeuwschoenen en met touw de laatste tientallen meters omhoog klommen naar het kruis. De lucht zag er prachtig uit en met dit mooie uitzicht, sloten we het sneeuwwandelen af met onze laatste afdaling terug naar de weg. Omdat het busje wat
later was, liepen we zonder sneeuwschoenen ook nog een stuk langs de weg naar beneden naar een dorp. Sommigen onder ons waren erg blij, dat we dit liepen en zij hier niet in een busje hoefden te zitten! Maar ja, anders kan je altijd nog "Aussteigen!" roepen. :-)
Advertisement
Tot: 0.462s; Tpl: 0.013s; cc: 16; qc: 71; dbt: 0.2203s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
inge
non-member comment
mooi landschap . knap van je af, dat je dit hebt gedaan na je verkoudheid! liefs, inge