Advertisement
Georgetown
Fort Cornwallis Vanuit Georgetown, Maleisie, zijn we direct doorgereisd naar Indonesie. Vanuit hier was het immers eenvoudig om de ferry te nemen tot Sumatra, zodat we verkozen om eerst 2 weekjes Indonesie te doen om vervolgens naar maleisie terug te keren. Zo gezegd, zo gedaan, en dus sprongen we op de ferry naar Medan. Ook hier werden we overdonderd door weer een nieuw land en nieuwe invloeden. Medan bleek een hectische stad, met enorm veel verkeer en uitkijken geblazen om niet ineens in een rioolput te stappen! Geen stad dus om lang in te blijven rondhangen, zeker niet met de beperkte tijd die we hier hadden. En dus namen we de volgende dag meteen de bus naar Berastagi.
Hier trokken we onze stevige wandelschoenen nog eens aan en begonnen we aan een steile klim op de Gunung Sibayak, een niet-meer actieve vulkaan. Het was een stevige klim, met onderweg geuren varierend van rioolputgeur tot gekookte eieren. Het uitzicht aan de top deed deze geuren echter in het niets verdwijnen! Een grote krater, dampende pluimen en borrelende geluiden maakten het plaatje van 'een vulkaan' volledig af!
Na een dagje harde arbeid probeerden we te bekomen in de slaapbus richting Banda Aceh. Hier maakten we
Georgetown
Fort Cornwallis meteen kennis met de goede indonesische bussen... Onze bagage moest onder onze voeten of op onze schoot, de zetels bewogen geen millimeter naar achter (en dus was het rechtopzittend slapen geblazen) en de bus stopte elke 15 minuten om iemand te laten opstappen. Maar ja, eigenlijk hadden we geen reden tot klagen in vergelijking met sommige anderen, die de hele nacht een staanplaats hadden! En we hebben ook weer een goede les geleerd: op de vraag of de bus zou stoppen voor avondeten was het antwoord volmondig 'ja'. Bleek achteraf ook te kloppen, maar pas om 3u 's nachts. Onze honger was dus al lang gepasseerd, alle andere inzittenden ontwaakten voor een stevig maaltje. Volgende keer zullen we duidelijker vragen of de bus rond avondetentijd stopt!
Bij het horen van de naam 'Banda Aceh' begint bij sommigen misschien een belletje te rinkelen. Dit is de stad die in 2004 het hardste getroffen werd door de tsunami. Er vielen duizenden doden en vele delen van de stad werden volledig vernield door de verwoestende golf. 6 jaar later is er al enorm veel heropgebouwd in de stad: de haven is volledig nieuw aangelegd, overal zie je vele nieuwe gebouwen en hier en
Georgetown
Koninklijke gebouwen daar zijn er monumenten opgericht om te blijven herinneren aan die verschrikkelijke 2e kerstdag. Zo bezochten we het tsunami-museum met ontzettend confronterende foto's van ontelbare drijvende lijken en namen we een kijkje op de plaats waar een boot boven op een huis belandde. Hoewel de stad grotendeels terug heropgebouwd is, blijft de angst en verdriet bij de mensen aanwezig. We hebben dit aan den lijve kunnen ondervinden toen ineens alle mensen rondom ons begonnen roepen en lopen. Iedereen liep richting moskee, velen begonnen te bellen en sommigen konden hun tranen niet bedwingen. Overal weerklonk het woord 'tsunami'. Wat bleek.... er had een aardbeving plaatsgevonden 200 km verderop in de zee met behoorlijk grote kracht (7.3), waardoor er even een tsunami alarm was. Voor ons ook behoorlijk angstaanjagend, voor de mensen van daar een pijnlijke herinnering aan 6 jaar geleden met als gevolg veel paniek en angst. Na een uurtje werd het tsunami-alarm echter ontkracht en kwam de stad terug op zijn positieven.
Vanuit Banda Aceh namen we een kort ferrytochtje tot Pulau Weh, een paradijselijk eiland, bekend om zijn prachtige koraalriffen. We nestelden ons dan ook voor een paar dagen in een bungalow vlak aan de zee, inclusief hangmat op
Georgetown
en ook zeer veel oude koloniale gebouwen ons terras. Het was genieten van een prachtige ongerepte natuur, wakker worden van het geluid van klotsend water en gaan slapen met zicht op het strand. Prachtig dat dit eiland nog zo naturel is gebleven en nog niet ingepalmd is door grote resorts. Enkele toeristen, een aantal bungalows aan de zee met niet meer dan een bed en muskietennet, een bak water met een schep als douche, enkele kleine restaurantjes en een duikclubje.... Buiten dit en een aantal kleine dorpjes blijft dit eiland een pareltje van de natuur. En zo ook de onderwaterwereld! Vanuit ons terras zagen we de gekleurde vissen al zwemmen rond de koralen. Tijdens het snorkelen werden we nog meer verbaasd over de pracht van de vele gekleurde vissen! En het duiken was de kers op de taart! Het was een eiland naar ons hart en we kunnen alleen maar hopen dat het zijn charme zal blijven behouden!
Ons Sumatra avontuur was nog niet volledig zonder eerst een kijkje te nemen in Bukit Lawang, waar er nog urang-utangs in het wild voorkomen. Sumatra en Borneo zijn immers de enige plaatsen in Azie waar deze roodharige mensapen nog in het wild te bewonderen zijn. En dus trokken we
Georgetown
Wandelen op de dijk voor 2 dagen de jungle in, gewapend met een goede gids, een zotte gids op blote voeten en 3 andere apenspotters. Het was met momenten behoorlijk afzien (bergop in deze hitte is geen lachertje), maar altijd maar voor even. Het blijft hier Azie en dus wordt er na elke klim (ook al duurt deze slechts 10 minuutjes) gerust en een sigaret gesmoord! Maar onze inspanningen werden meer dan beloond: we zagen sommige urang-utangs hoog in de bomen van tak tot tak zwaaien, terwijl Jacky zelfs zeer dichtbij kwam met haar kleintje, in de hoop op wat fruit getrakteerd te worden! Zalig om dit schouwspel te bewonderen en verbazingwekkend wat een lange armen het kleintje van 8 maanden al had! 's Avonds zwommen/douchten we samen met een schildpad en konden we nog net een fotoshoot maken van een aantal lizards om ons daarna met grote honger op een heerlijke maaltijd te storten. Na het feestdiner werd het kampvuur aangestoken en was het tijd voor een zuurverdiend bier, aan woekerprijzen weliswaar (voor bierke plezierke moet ge niet in Indonesie en Maleisie zijn!). We sliepen heerlijk onder de sterren en werden wakker met zicht op tientallen slingerende apen boven ons hoofd. Na een
Medan
Mesjid Raya ontbijtje stapten we nog een paar uurtjes verder om vervolgens terug richting dorp te raften op een zelfaangebonden rubberbandenraft. Fun gegarandeerd!!
En zo waren onze 2 weekjes Sumatra ongelooflijk snel voorbij. We moeten zeggen dat dit land toch wel ons hart veroverd heeft! De natuur is immens mooi! En de mensen zijn ongelooflijk vriendelijk! Overal werden we met open armen onthaald en waren ze oprecht blij om toeristen te ontvangen (en dit nog het meeste in Banda Aceh!). Kinderen zwaaiden ons toe, de mensen die een mondje Engels spraken wilden dit graag even met ons oefenen en zelfs het onderhandelen met becakchauffeurs over de prijs van een ritje was aangenaam! Daarnaast zijn de mensen ook nog eens ontzettend behulpzaam en hopen ze allen dat we Sumatra zullen aanbevelen aan andere reizigers. Dat is bij deze dan ook meteen gebeurd! Om jullie nog meer te overtuigen kunnen we nog zeggen dat het eten echt ongelooflijk lekker is: nasi, mie, curry's, kroepoek, pindasaus, samosa (gefrituurde aardappelpuree met kruiden).... Teveel om allemaal op te noemen, maar allemaal zeer lekker en spotgoedkoop! Met veel spijt in het hart, maar met de overtuiging dat we zeker nog eens terugkeren, hebben we dan ook dit land
Medan
Klaar om de bus te nemen moeten verlaten. En na een dagje op de ferry zijn we dan terug in Georgetown, Maleisie aanbeland, waar we de komende 2 weken het gezelschap zullen krijgen van 'de Lou', een vriend van ons.
Advertisement
Tot: 0.065s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 28; dbt: 0.0262s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb