Week 4: Tutje en de cultureshock

---

Selamat malam lieve luitjes,

Ik ben alweer in week 4 beland wat betekend dat ik al een maand weg ben. Ja ik weet dat sommigen maar al te blij zijn dat ze mijn gezeur even niet hoeven aan te horen, maar ik begin het thuisfront stiekem wel een beetje te missen. Nouja, heel soms dan...

A whole new world...

Al 4 weken onderweg betekend 4 weken van nieuwe indrukken, culturen, rituelen en gebruiken. Zo is mijn dikke reed ondertussen zo plat als een dubbeltje omdat we hier 24/7 op de grond zitten. We eten op de grond, we slapen op de grond, we kijken televisie op de grond, we doen onze voorbereidingen voor de lessen op de grond... Ja jongens, indikken is er niets bij. We doen echt letterlijk alles op de grond. Ach ja dan maar een paar extra squats als ik weer terug ben in ons regenachtige kikkerlandje.
Daarnaast had ik gehoopt dat ik als lange slanke den, nouja lang..., terug zou komen uit Indonesië omdat ik dacht dat het eten hier super gezond was enzo, maar niets bleek minder waar te zijn. Bij alles wat men hier eet worden minstens 2 eetlepels suiker gegooid. Daarnaast wordt (bijna) alles gefrituurd, zelfs de rijst, en eet men, op een verdwaald groen iets na, geen groente. Dus hoewel mijn billen straks zo plat als een dubbeltje zijn ben ik al aardig onderweg naar een buikje, ach een beetje balans moet er zijn. Ook word ik helemaal gek van de hoeveelheid rijst die men hier eet. Ontbijt: rijst. Lunch: rijst. Avondeten: rijst. Ik kan dan ook geen rijst meer zien. Dus wat doe je als je even helemaal klaar bent met de rijst? Precies, je gaat naar de Mac. Even terug naar de westerse wereld... En dan blijken ze bij de Mac ook rijst te verkopen. Rijst achtervolgt me dan dus ook overal #help. Kan iemand me alsjeblieft even een avg'tje opsturen?
Nog een eet-feitje: er is hier geen toetje te vinden wat niet gepaard gaat met kaas. Aardbei en kaas, chocolade en kaas, je kunt het zo gek niet bedenken. En dan denk je, maar dat is toch super vies? Ja precies ja, dat is inderdaad super vies. Ten slotte heb ik me verbaasd over het feit dat eten nooit tegelijk geserveerd word. Ga je met z'n tweeen uit eten of met zn 10en, het maakt niet uit. Als mijn buurman zijn gerecht al uitgeserveerd heeft gekregen en al lekker zit te smikkelen moet ik zeker niet te enthousiast worden, want ik mag waarschijnlijk nog minimaal een kwartiertje wachten. Men wacht hier dan ook niet tot dat alle gerechten uitgeserveerd zijn, maar begint gewoon te eten als het bordje voor zijn neus staat. Dat is natuurlijk ook allemaal hartstikke aanlokkelijk enzo, maar als ik hier aan ga wennen mag ik als ik weer thuis kom elke dag gaan afwassen. Je begrijpt wat voor een groot feest dat wel niet moet zijn.

Verschil moet er zijn

Als je met 20 mensen met 15 verschillende nationaliteiten in een inieminie huisje leeft doen zich soms gekke taferelen voor. Zo gingen we op een dag een bezoekje brengen aan een nationaal park om van het uitzicht te genieten en zag een projectgenoot van ons, een jongen van 22 uit Sri Lanka, voor het eerst een schaap. Ja echt waar, voor het eerst in zijn leven. Hij begon dan ook net zo enthousiast te gillen als ik toen ik voor het eerst een olifant van dichtbij zag. Je snapt natuurlijk dat ik hem ontzettend raar aan keek, want he, het is een schaap, maar dat deed hij natuurlijk ook bij mij toen ik begon te gillen bij de olifant. De olifant is namelijk voor hem wat de schaap voor mij is, alleen dan een maatje groter. Ook blijkt een van de oh zo stoere Mexican boys bang te zijn voor vlinders. Logisch natuurlijk dat ik van dit feitje gebruik moet maken, wat vaak voor mij de slappe lach als gevolg heeft en voor hem een mini hart aanval. Ach hij kan vast wel wat hebben toch?
Buiten deze plagerijen om vinden er soms ook serieuzere gesprekken plaats. Vaak onder het genot van een biertje, of twee, of... En komen we er achter dat bepaalde probleemstellingen vanuit verschillende invalshoeken benaderd kunnen worden die vaak gepaard gaan met zekere cultuurverschillen (wauw Im wat een prachtige zin, ga jij weer studeren na de zomer of zo?). Deze gesprekken doen me vooral beseffen hoe vrij ons kleine kikkerlandje in alles is. In Nederland kan alles en moet alles maar kunnen. Dit heeft zeker zijn charme, maar de discussies die hier soms oplaaien geven me interessante andere perspectieven om over na te denken. Vaak eindigt dit in een discussie met mezelf waarin ik uiteindelijk ontzettend hypocriet blijk te zijn omdat ik het met beide standpunten eens kan zijn. Na een hoop gepieker over deze probleemstellingen besef ik me uiteindelijk maar al te goed hoe blij ik mag zijn dat ik de Nederlandse nationaliteit bezit. Dat ik als vrouw iets te zeggen heb en vrij ben in de keuzes die ik maak. Maar ook dat ik kan zeggen en dragen wat ik wil. Want dat is hier wel anders. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet tegen mezelf hoef te zeggen: 'gedraag je Im', terwijl ik altijd dacht dat ik het braafste meisje van de klas was... Nee hier ben ik gewoon de veels te aanwezige Nederlander. Dat maakt me dan weer iets minder trots op mijn nationaliteit...

Geen aap maar handjes uit de mouwen

Natuurlijk moest ook in deze legendarische vierde week gewerkt worden aan ons project. Na helemaal zen, of met een kater het is maar hoe je het bekijkt, terug te zijn gekomen uit Bali en we ons weer genesteld hadden in ons geliefde Yogyakarta was het weer tijd om de handjes uit de mouwen te steken. Er moesten namelijk twee campagnes opgezet worden. De een op verschillende basisscholen en de ander op de meest bekende en leukste straat van Yogyakarta, namelijk Malioboro. Deze laatste was een piece of cake aangezien we een enquête moesten houden over de algemene kennis over het milieu en duurzaamheid onder de lokale bevolking. We kregen namelijk de enquêtes aangeleverd, wij kunnen namelijk stiekem maar een heel klein beetje Bahasa, en aangezien de meeste van ons zo wit als melk zijn is de lokale bevolking maar wat geïnteresseerd in onze vragen. We waren dan ook binnen een half uurtje klaar met deze campagne waarna we ons maar eens hebben begeven naar mijn ondertussen favoriete restaurantje Roaster & Beer waar we na alle rijst eindelijk een overheerlijke pizza naar binnen konden werken.
De andere campagne was ietsje meer werk. Dit hield namelijk in 6 dagen lang lesgeven op 3 verschillende basisscholen om kinderen in de 3e, 4e en 5e klas iets bij te brengen over duurzaamheid en het milieu. Dit klinkt natuurlijk allemaal super easy, maar probeer maar eens 30 kinderen die geen engels spreken of verstaan 2 uur achter elkaar te boeien over een belangrijk maar absoluut niet boeiend onderwerp. Er moesten spelletjes en knutselprojectjes bedacht worden en laten beiden nou niet echt mijn sterkste punten zijn. Gelukkig kan ik prima in een paarminuten een presentatie in elkaar pompen met 100 plaatjes dus kon ik ook een nuttige bijdrage leveren. Eenmaal bij de eerste school aangekomen kwamen we in een regelrechte ramp terecht. Een van de beamers was kapot dus werden alle kleine koters in een mini lokaal gepropt. Meer dan een succes-zwaaitje kregen we niet van de leraar en stonden we er dus helemaal alleen voor, slik. Daar sta je dan, voor een klasje van 'maar' 50 leerlingen die geen Engels begrijpen en het heel leuk vinden om achterstevoren te zitten en te schreeuwen enzo. Waarom deed ik dit ookal weer? Gelukkig kun je van alles leren en gingen de lessen hierna al een stuk beter. Aan het einde van de lessen werden er dan ook prachtige knutselwerkjes van gerecycled plastic vanonder de tafeltjes getoverd en werd er om onze handtekeningen gevraagd alsof we beroemdheden waren. 'Miss, miss, kan ai haf jor sain plies?' Echt hou op met me.
Daarnaast hebben we afgelopen weekend samen met een van de learningpartners bomen gepland en verzorgd om de lokale bevolking te helpen om aan een weg naar gezondere voeding en een gezondere omgeving te bouwen. Ook hebben we vandaag verschillende groenten geoogst, met de hand (ja echt!) en een hoop geschreeuw omdat er een mega rups op mijn schoen zat (je bent een tutje of je bent het niet he), om die vervolgens samen op te eten tijdens de breakfasting. Want ja, iedereen is hier aan het vasten aangezien het Ramadan is. Om een beetje solidair te zijn heb ik dit ook een dagje uitgeprobeerd. Dit hield in dat ik om 3 uur 's ochtends op moest staan om te eten aangezien de zon om half 4 al opkomt en je vanaf dat moment niet meer mag eten of drinken tot half 6 's avonds. Nu kan ik je vertellen dat ik prima een dag zonder eten kan maar dat een hele dag niet drinken toch wel een beetje heavy is. Daarnaast had ik het geluk dat mijn plagerijen niet ongestraft konden blijven waardoor ik dus de hele dag heb mogen zien en aanhoren hoe lekker verfrissend dat slokje water wel niet was. En of ik een stukje Kitkat wilde? Of misschien een Oreo koekje? Bedankt he jongens!

Let's get local

Nu we ondertussen al een maand rondsjouwen in Yogyakarta voelt het bijna alsof we locals zijn geworden. De taxichauffeur kijkt dan ook heel raar op als hij door krijgt dat ik weet dat hij te veel vraagt voor zijn ritje van 10 minuten. Ook worden we ondertussen vrolijk begroet bij de wasserette en kennen ze zelfs onze namen. Toch worden we nog steeds elke dag nageroepen met BULE wat buitenlander betekend. Of beter gezegd: withuidige. Want dit blijven ze fascinerend vinden - dit is overigens helemaal niet racistisch bedoelt aangezien dit een gevoelig puntje is in de wereld op dit moment. En hoewel ons super Indonesische inieminie huisje ondertussen de bijnaam 'crackhouse' heeft gekregen voelt het toch stiekem een beetje als thuiskomen als we ons straatje inlopen. Iemand hier vertelde me dan ook dat 'home is wherever you lay your head down to sleep at night'. En hoewel er niets gaat boven mijn veels te grote zachte bed in Delft kan ik niets anders doen dan hem gelijk geven. Want zo is het maar net. Voor nu zeg ik dan ook:

Adios amigos!

Ik schrijf jullie snel weer,

Liefs

Im

---